“Ο άνθρωπος που έκλεψε με σκοπό να μην ξανακλέψει άλλη φορά παραμένει κλέφτης. Όποιος προδίδει τις αρχές του δεν μπορεί ποτέ πια να έχει αγνή σχέση με τη ζωή.
Συνεπώς, όταν ένας σκηνοθέτης λέει ότι θα φτιάξει μια εμπορική “σούπα” για να έχει μετά τη δύναμη και τα μέσα να γυρίσει την ταινία των ονείρων του απατάται οικτρά, ή κάτι χειρότερο: αυταπατάται.
Ποτέ δεν θα κάνει την ταινία του”.
Αντρέι Ταρκόφσκι “Σμιλεύοντας τον Χρόνο”, Μετάφραση: Σεραφείμ Βελέντζας, Εκδ. “Νεφέλη”...
ΥΓ1. Το πρωί ξύπνησα με ένα περίεργο όνειρο, από έναν κολιέ με κοράλλια που πολύ αγαπώ, είχαν σπάσει τα δυο. Για να με παρηγορήσουν, μου πρότειναν να τα αντικαταστήσω με κάτι ασυγκρίτως πιο φανταχτερό. Με όλη μου την λαχτάρα μάζεψα τον σπασμένο κολιέ μου, όχι, είπα, αρκεί έτσι, σπασμένο, αυτό αγαπώ...
ΥΓ2. “Ο Μπούνιν, που ένιωθε απεριόριστο σεβασμό για τον Τολστόι, θεωρούσε την Άννα Καρένινα απαίσια γραμμένη και, όπως γνωρίζουμε, προσπάθησε να την ξαναγράψει, χωρίς καμιά επιτυχία. Τα έργα τέχνης σχηματίζονται θαρρείς από μια οργανική διαδικασία' είτε καλά τα θεωρούμε είτε κακά, είναι ζωντανοί οργανισμοί με το δικό τους κυκλοφοριακό σύστημα, που δεν πρέπει να το διαταράσσει κανείς”.
ΥΓ3. Ο τίτλος του ποστ καθώς και το ΥΓ2, είναι Ταρκόφσκι και πάλι. Καθώς και το απόσπασμα που ακολουθεί:
“Εάν οι άνθρωποι καταφέρουν να ανυψωθούν πάνω από τη δυνατότητα του ζειν, με άλλα λόγια αν συνειδητοποιήσουν την προσωρινότητά τους, τη θνητότητά τους εν ονόματι του μέλλοντος, της αθανασίας, τότε δεν θα έχουν χαθεί τα πάντα. Τότε υπάρχει ακόμη μια ευκαιρία”.
Αντρέι Ταρκόφσκι “Μαρτυρολόγιο”, Πρόλογος- Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης, Εκδ. “Ίνδικτος”, Ευαγγέλιό μου σχεδόν.
Και όσον αφορά την έκδοση, τί να σας πω, ο Μανώλης Βελιτζανίδης έχει σεβαστεί εκτός από τη λαχταριστή περισπωμένη ακόμα και την... βαρεία! Γιατί κάποιες φορές, ακόμα και τώρα, και σήμερα, συμβαίνει κι αυτό!
