Μπροστά στην πύλη θα σταθώ (πάλι και πάλι)

Kι αν βγω απ' αυτή την φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει
Οι δρόμοι θα 'ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
Τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ΄αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ' αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
Θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί,
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίροι και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν

Μπροστά στην πόλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
Χωρίς Βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ

ΥΓ. "Δημοσθένους Λέξις", ο παλιός καλός μας Νιόνιος.
Δύσκολο γύρισμα η ζωή, αλλά πού ξέρεις, θ' αργήσουμε να τα πούμε λίγο, μπορεί και να τα ξαναπούμε, σας φιλώ.
Πάντα με συγκινούσε αυτό το τραγούδι, πού νάξερα ότι η νοσταλγία του μού έρχεται απ' το μέλλον...

Αυτή η επανάληψη που λέμε της σκηνής...