Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και εντούτοις είναι γεννημένος για τα πάντα

"Γνωρίζοντας πως δεν υπάρχουν νικηφόρες υποθέσεις, προτιμώ τις χαμένες υποθέσεις: απαιτούν μια ακέραια ψυχή, ίδια κι απαράλλαχτη απέναντι στην ήττα όπως και στις εφήμερες νίκες".
Εκπληκτικός Καμύ στο βιογραφικό "παράλογο".
"Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και εντούτοις είναι γεννημένος για τα πάντα".
"Ναι, ο άνθρωπος είναι το ίδιο του τέλος".
Ενώ "ποθεί ευτυχία και λογική",
θ' αναγκαστεί να αποδεχθεί ότι "ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στο παράλογο".
Κι ορίζοντας την απαρχή του θα πει ότι "γεννιέται απ' την αντίφαση ανάμεσα στην ικεσία του ανθρώπου και την παράλογη σιωπή του κόσμου".
"Αλμπερ Καμύ: Μια Ζωή" του Ολιβιέ Τοντ, η καλύτερη αντιμετώπιση για ό,τι ζούμε.
Κι αμέσως μετά, ξανά μανά "Η πτώση", "Ο ξένος", "Η πανούκλα", "Οι γάμοι", "Ο Επαναστατημένος άνθρωπος", "Ο μύθος του Σίσυφου",
και μια χαραμάδα ο ήλιος να νικά πάλι - όπως ξέρει η ζωή κλείνοντας μας το μάτι- το μάταιο που κουβαλάμε, κοντόφθαλμοι νάνοι, παράλογο.
Όμορφη Πέμπτη, αλλά παντού συνηθίζει ο άνθρωπος, ακόμα και στο χάος.
Πόσο μάλλον όταν το χάος διέπεται νομοτελειακώς. Ε ναι και το τυχαίο- ο Κόνραντ το λέει- έχει κανόνες!
Και ο Καμύ που έβρισκε τον θάνατο από αυτοκινητιστικό ατύχημα ως την επιτομή του παράλογου, αλλόκοτο ε? να συναντά τον θάνατο ακριβώς απ' αυτό!
Μετωπική- λες και να ήταν βαθιά, εσωτερική, ανεξέλεγκτη επιλογή- με το Παράλογο που εξερευνούσε, της ζωής και της ζωής του το Παράλογο.
Με ό,τι φοβόμαστε η αναμέτριση.
Ενδεχομένως και για να πάψουμε να φοβόμαστε πια.
Σε ό,τι αγαπήσαμε περισσότερο, η απώλεια.
Ισως για να βαδίζουμε στην άβυσσο ελεύθεροι τελικά.
Αλλά Καμύ, και πάλι.
Πτώση και πάλι.
Ξένος και πάλι.
Σίσυφος πάντα.
Οσο Επαναστατημένος και αν ξεκινήσει κανείς. Στο τέλος τα χάνεις όλα, αν επιθυμείς όλα και να τα βρεις.