Εικονική πραγματικότητα

Δεν υπάρχει. Βλέπουμε ό,τι εκπέμπουμε. Αλλά δεν είμαστε εκείνο που προσποιούμαστε. Γιαυτό και όταν αποκτήσει σάρκα και αίμα, όνομα, το ψευδώνυμο, σπανίως είναι εκείνο που υπαινίχθηκε, τι λέμε, δεν είναι παρά αυτό που το παραγεμίσαμε ως αντανάκλασή μας, εμείς! Το κατά το Παίσιον, άνθη έχεις, άνθη θα δεις, λάσπες, τότε σε λάσπες συνέχεια θα πατάς, και τα λουλούδια στο δρόμο σου, λάσπη θα τα βλέπεις.
Μου συνέβη κατ' επανάληψη με τα μπλογκς. "Ο άλλος υπάρχει για να είμαι ο μύθος μου" (Ράμφος "Φιλόσοφος και Θείος Ερως"). Τι γίνεται, όμως, όταν κι εσύ υπάρχεις για νάναι ο άλλος ο μύθος σου?
Και τι θα συμβεί εάν απαιτήσει τα- σα -εκ -των -σων, ο εαυτός? Γιατί κάπου θα υπάρχει, δεν γίνεται! Μόνον ο... μύθος? Μπα...
Μου το υπενθύμισε η φίλη μου η Μαρία από το Ηράκλειο, που είχα να την δω καιρό. Η φίλη μου με ονοματεπώνυμο πάντοτε, σφαχτήκαμε, αγαπηθήκαμε, αλλά ήταν σάρκα και αίμα, είχε ονοματάκι, εαυτό. Ηταν η Μαρία, ρε παιδάκι μου, η φιλία μας χτίστηκε μέσα στον χρόνο και ήξερα με τι είχα να κάνω, αλλά πάνω απ' όλα τι ακριβώς ήτο εκείνο που επεδίωκε απ' εμέ!
Α, και για να μη ξεχνιόμαστε.
Για να γίνεις ο μύθος σου, πρέπει πρώτα να γίνεις ο εαυτός σου.
Δύσκολο! Δύσκολο πολύ!
Αλλά ό,τι κουβαλάς, βλέπεις! Αυτό ούτε λόγος!
Άνθη? άνθη! Σκ? σκ! Ξε? ξε!
Η ζωή, (κατ' επέκταση και ο κόσμος) όπως είπε και ο μεγάλος Χόρχε, που όλοι μας πια κατανοούμε (μονάχα τον ακατανόητό μας εαυτό κρατάμε για αίνιγμα) είναι η αντανάκλασή μας. Αυτό.
Πάμε λοιπόν: Και τώρα που λεω να βγω έξω θέλω να δω λουλούδια, λουλούδια, λουλούδια...
Ενα λιβάδι, έναν κήπο, έστω, σωστό. Αληθινό. Με τα ξερά του, τα μαραμένα του, τα ξερριζωμένα του... Το μόνο που πια δεν αντέχω, είναι άλλο πλαστικό.
Και για να μη ξεχνιόμαστε, Καλό Κατευόδιο, Αντρέα (ο Παγουλάτος κουράστηκε κι είπε να πάει σε κήπο αληθινό)

Υγ. Εν τέλει, αιώνια επιστροφή. Ο καθένας, εφ ω ετάχθη, ο εαυτός του ανεπανόρθωτα, αναλαμπή και τα βιβλία, κι οι μουσικές, και οι άσκοπες κι άκοπες συναντήσεις, ό,τι σου μοιάζει θα σταθεί, και όλα τ' άλλα... Γάντι που παίρνει το σχήμα του χεριού που το φορά. Ωραία ζωή! Σα μαγική εικόνα, όλα έχουν το χρώμα των ματιών μας και καθόλα δίκαιη ζωή, με μια δικαιοσύνη, όμως, επουράνια. Δηλαδή, κάπως έτσι:

"Δεν σου έδωσα ούτε πρόσωπο, ούτε τόπο που να είναι δικός σου, ούτε κανένα ιδιαίτερο χάρισμα, ω Αδάμ, έτσι ώστε το πρόσωπό σου, τον τόπο και τα χαρίσματά σου να τα θελήσεις να τα κερδίσεις και να τα κατακτήσεις ο ίδιος. Η Φύση κλείνει άλλα είδη μέσα σε νόμους που εγώ θέσπισα. Αλλά εσύ, που κανένα όριο δεν περιορίζει, με την διαιτησία σου, στα χέρια της οποίας σε εμπιστεύθηκα, ορίζεις μόνος τον εαυτό σου. Σε τοποθέτησα στο κέντρο του κόσμου, για να μπορείς καλύτερα να θωρείς όσα περιέχει ο κόσμος. Δεν σε έκανα ούτε ουράνιο ούτε γήινο ούτε θνητό ούτε αθάνατο, ώστε εσύ, μόνος, ελεύθερος, σαν ένας καλός ζωγράφος ή ένας άξιος γλύπτης, να τελειώσεις μόνος σου τη δική σου μορφή".

Πίκο ντε λα Μιραντόλα, μότο στην "Άβυσσο" της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ
(κι ας μη παρηγοριόμαστε, ουδείς αθώος)