Κόκκος άμμου

“Σε έναν κόκκο άμμου, πιασμένο στο στρίφωμα ενός χειμερινού φορέματος της Εμμά Μποβαρύ, ο Φλωμπέρ είχε αντικρίσει ολόκληρη τη Σαχάρα”.
Και βέβαια είναι ο Ζέμπαλντ που το διαπιστώνει αυτό, στο μαγικά εμπεριέχον τα πάντα, “Οι δακτύλιοι του Κρόνου”. Οδοιπορικό, ποιητικά αυτοαναφορικό, φιλοσοφικό, πολιτικό, ένα δοκίμιο- ύμνος στην φθορά, στο αιώνιο που υπάρχει ή δεν υπάρχει και στο ελάχιστο:
“Σαν πράσινο στεφάνι περιστοιχίζει τη λίμνη το δάσος με τα φυλλοβόλα που αργοπεθαίνουν εκτεθειμένα στην ακατάπαυστη διάβρωση της ακτής. Αναμφίβολα είναι πλέον ζήτημα χρόνου πότε τα κύματα θα σαρώσουν τη βοτσαλωτή ακτή, αλλάζοντας μέσα σε μια θυελλώδη νύχτα την όψη ολόκληρης της περιοχής. Και ωστόσο, εκείνη την ημέρα, καθισμένος στη γαλήνια όχθη, ένιωθα το βλέμμα μου να βυθίζεται στην αιωνιότητα”. Γράφει, ατενίζοντας την υφάλμυρη λίμνη του Μπένεκερ Μπρόουντ. Διασώζοντας όλη την ανθρώπινη αίγλη μέσα από τα ερείπια και τη φθορά. Παρατηρώντας το νόημα και την ομορφιά ακόμα και στα ξερά φύλλα.
Αλλά και ο Γιάννης Ευσταθιάδης στην “Πορσελάνη” του κάνει το ίδιο ακριβώς. Αναζητά τον χαμένο εαυτό και τον χρόνο μέσα από αγαπημένα αντικείμενα. Στα “διηγήματα για νεκρές φύσεις” “η ψυχή των πραγμάτων” του Παλαμά, συναντά την τέλεια εφαρμογή της. Ο καναπές που απορροφά τον έρωτα την πλήξη και την φθορά, ο σκελετός μαύρων γυαλιών που διασώζει το βλέμμα, τα ξεχασμένα κλειδιά στο καλαθάκι που σήμερα δεν οδηγούν πουθενά, το κόκκινο φωτιστικό, μοναχικός αντικατοπτρισμός που ζητά αποδέκτη, η μαύρη ομπρέλα για να μην προχωρά ανυπεράσπιστος στη βροχή, η παλιά καπαρντίνα μορφή οικειότητας προς το σώμα, φλιτζάνι τσαγιού με χρυσοποίκιλτα άνθη και τα αγγίγματα των απόντων με αυτόματη επαναφορά σε άλλες ανέμελες πορσελάνινες μέρες. Λευκώματα με φωτογραφίες που τον κοιτάζουν ειρωνικά, υπενθυμίζοντας το τελετεσμένο, το μαύρο στυλό στη μολυβοθήκη σαν τη ζωή του, μια σειρά από σβησμένα στυλό... Σε ένα παιχνίδι διαρκές με τον αιώνιο χρόνο και την πανταχού παρούσα μνήμη. Που αντλεί μια ζωή από μια κουβαρίστρα ή ένα μαύρο κουμπί, και βλέπει την έρημο σε ένα κόκκο εγκλωβισμένης - σε γυναικείο ποδόγυρο- άμμου.
Δεν γίνεται να μη μπει κανείς σε πειρασμό, τα μεγάλα τα θέματα τα χρειάζονται, τελικά, μικροί λογοτέχνες. Οι μεγάλοι, βλέπουν το αίνιγμα και τη λύση παντού, στο πόμολο μιας πόρτας, έχει πει ο Ουγκώ, υπάρχει ένας ολόκληρος βασιλιάς κι ο τίμιος αναγνώστης το ξέρει.

Δημοσιεύθηκε στο Εθνος της Κυριακής

YG Στο ίδιο έργο θεατές, ε θα τα ξαναπούμε πάλι... Σαν φίδι που όλο δαγκώνει την ουρά του, το αστείο είναι ότι όλοι πια είμαστε αναμενόμενοι (μα εντελώς προβλέψιμοι ένα πράγμα) (και bloggers) ουδείς αθώος (ω ναι!) και όλοι, ευτυχώς ή δυστυχώς, ανεπανόρθωτα ο εαυτός μας.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν οι απόψεις των παιδιών σε επίσκεψή μου σε σχολείο. Τρίτη Λυκείου, το Λύκειο στο Διόνυσο! Αποκάλυψη! Καθαρότης, μπούσουλας, ελπίδα! Αλλά όλα αυτά, προσεχώς!

ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΩΝ ΡΟΔΟΥ

Το Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών Ρόδου
σας προσκαλεί στο Συμπόσιο που διοργανώνει, με τίτλο
«Υποστήριξη και ανάδειξη του έργου των Συγγραφέων και Μεταφραστών»,
το Σάββατο 13 Μαρτίου 2010 και ώρα 18.30 στο ξενοδοχείο PLAZA,
όπου θα μιλήσουν συγγραφείς, μεταφραστές και δημοσιογράφοι.

Συμμετέχουν:
Ιωσήφ Βεντούρας, Εταιρεία Συγγραφέων
Λίλυ Εξαρχοπούλου, Εταιρεία Συγγραφέων
Κώστας Κουτσουρέλης, συγγραφέας, μεταφραστής
Οι δημοσιογράφοι: Ελένη Γκίκα (Έθνος), Βασίλης Ζηλάκος (Ελευθεροτυπία),
Κώστας Κατσουλάρης (BookPress), Ξενοφών Μπρουντζάκης (Το Ποντίκι),
Πόλυ Χατζημάρκου (Η Δημοκρατική της Ρόδου).
Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Είσοδος ελεύθερη για το κοινό