«Ιδού εγώ
με τα καρφιά των λέξεων
σταυρωμένος στο χαρτί».
Αυτό σκέφτομαι. Συνειδητοποιώντας την τοξίνη των λέξεων. Στα χέρια μου, δεκαέξι «ανελέητα γράμματα».
Στο εξώφυλλο, ένας από τους πλέον όμορφους άντρες που πέρασαν απ’ αυτή τη ζωή, ποιητής τραγικός και παράφορος.
Δεν πρόλαβε να γεράσει, δεν πρόλαβε να χορτάσει. Τίποτα.
«Μα εγώ
όλος σάρκα
όλος άνθρωπος-
το σώμα σου ικετεύω
όπως ικετεύουνε οι χριστιανοί:
«δος ημίν σήμερον
τον επιούσιον ημών».
Έτσι ζητιάνεψε ως το τέλος: ποίηση, επανάσταση, Λίλια.
«Σύννεφο με παντελόνια» για μια ζωή.
Απ’ τις εκδόσεις «Αγκυρα» κυκλοφόρησε μόλις: Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι «Ερωτική αλληλογραφία με τη Λίλι Μπρικ».
Την επιμελήθηκε ο Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης.
Στον πρόλογο, η γνωριμία και η παράφορη σχέση με τη Λίλι. Σχέση ολότελα έξω απ’ τα πλαίσια τα συμβατικά. Και το πιο διάσημο γράμμα αποχαιρετισμού: «Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι η Λίλα Μπρικ, η μητέρα μου, η αδελφή μου και η Βερόνικα Βοτόλντοβα Πολόνσκαγια. Εάν τους εξασφαλίσεις αξιοπρεπή ζωή – σ’ ευχαριστώ».
Η πιο σπαρακτική επίκληση, «Λίλια, αγάπα με», και μετά θάνατον.
Να πεις ότι γράφοντας ποίηση δεν το είχε προβλέψει;
«Ο ήλιος θα χορέψει χιλιάδες φορές σαν την κόρη του Ηρώδη,
γύρω απ’ την υδρόγειο- το κεφάλι του Βαφτιστή.
Κι όταν τελειώσει ο χορός των ετών μου,
ο χορός της παραχωρημένης ζωής μου,
θα μείνει πίσω μια ατέλειωτη σειρά από κηλίδες αίματος,
ως το κατώφλι του πατρικού μου σπιτιού».
Αλλά κανείς δεν τον πρόλαβε κι ας λέμε:
Εάν η Λίλι και ο Οσιπ Μπρικ δεν είχαν αναχωρήσει ξαφνικά για το Βερολίνο… Εάν η Τατιάνα δεν είχε σταματήσει να του γράφει… Εάν δεν τον ταλαιπωρούσε αυτή η βρογχίτιδα τόσο πολύ….
«Καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς ζωής της, η Λίλι Γιούρεβνα καταριόταν το ταξίδι στο Βερολίνο, επαναλαμβάνοντας πως αν ήταν κοντά του, ο Μαγιακόφκσι θα ζούσε».
Ηταν 15 Απριλίου του 1930 όταν όλα τέλειωσαν με μια σφαίρα στον κρόταφο και ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι 37 ετών.
Δυο – τρεις στροφές έτσι σαν αέναος αποχαιρετισμός για το τέλος:
«Τρέμω μην ξεχάσω τ’ όνομά σου
σαν τον ποιητή που τρέμει
μπας και χάσει τη λέξη
που μόλις ανακάλυψε
μια λέξη που η δόξα της συναγωνίζεται
τη δόξα του Θεού».
Κι ένα αποχαιρετιστήριο φιλί, με τον δικό του πάντα παράφορο τρόπο:
«Από τα χείλια μου παραμορφωμένο/ σαν πόρτα που την έγλυψε φωτιά/ ορμάει έξω ένα μικρούλικο φιλί/ το τελευταίο μου».
Νομίζω ότι αυτό θα κάνω. Μου πάει αυτός ο ρόλος. Θα προσθέτω μια ακόμα ιστορία στην από 'πάνω ιστορία. Ζητήθηκε, αλλά μ' αρέσει ως soundtrack αυτής εδώ της σελίδας. Αυτοί εδώ οι εραστές έχουν να θυμούνται την ιστορία τους που πάλιωσε και τώρα αναπαύεται στον παράδεισο. Σαν όλες τις παλιές αγάπες. Ε;La chanson des vieux amants
Paroles: Jacques Brel. Musique: Jacques Brel & Gérard Jouannest 1967
Bien sûr, nous eûmes des orages
Vingt ans d'amour, c'est l'amour fol
Mille fois tu pris ton bagage
Mille fois je pris mon envol
Et chaque meuble se souvient
Dans cette chambre sans berceau
Des éclats des vieilles tempêtes
Plus rien ne ressemblait à rien
Tu avais perdu le goût de l'eau
Et moi celui de la conquête
Mais mon amour
Mon doux mon tendre mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore tu sais je t'aime
Moi, je sais tous tes sortilèges
Tu sais tous mes envoûtements
Tu m'as gardé de pièges en pièges
Je t'ai perdue de temps en temps
Bien sûr tu pris quelques amants
Il fallait bien passer le temps
Il faut bien que le corps exulte
Finalement finalement
Il nous fallut bien du talent
Pour être vieux sans être adultes
Oh, mon amour
Mon doux mon tendre mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime
Et plus le temps nous fait cortège
Et plus le temps nous fait tourment
Mais n'est-ce pas le pire piège
Que vivre en paix pour des amants
Bien sûr tu pleures un peu moins tôt
Je me déchire un peu plus tard
Nous protégeons moins nos mystères
On laisse moins faire le hasard
On se méfie du fil de l'eau
Mais c'est toujours la tendre guerre
