Μοναδική μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια, δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Ό,τι είναι να γραφτεί σ’ εκείνη τη μακρινή πατρίδα θα γραφτεί και ο αποσυμβολισμός, όποτε είμαστε έτοιμοι’ μπορεί και ποτέ.
Εκείνο το φιλμ μόνο υπό ειδικές συνθήκες παίζεται. Απαιτεί τίμημα γερό, ασχέτως αν έρχεται για να αποκαλύψει ό,τι είναι κάτω απ’ τα πόδια μας. Αλλά, όπως λέει κι ένας φίλος μου, ποιος κοιτάει κάτω στα πόδια του; Όλοι πέρα μακριά κοιτάμε. Γι’ αυτό πολλές φορές και το εργάκι γράφεται μάταια.
Άλλ’ όμως το δικό μου, μάλλον δεν γράφτηκε επί… ματαίω. Διάθετα, εξάλλου και ευκρινές κωδικό. Δικό μου «σουσάμι άνοιξε» να μπαινοβγαίνω στον Χρόνο τα βιβλία. Το «Χωρίς οικογένεια» για παράδειγμα που με έκανε να επισημάνω τις ενοχές, θα προτιμούσα να ήμουν… αδέσποτο, ούτε λόγος. Το «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» που αγοράζω και γερνώντας σ’ όλες τις εκδοχές να σηματοδοτεί το διαρκές ξάφνισμά μου στο θαύμα. Το «Έξη και μια τύψεις για τον ουρανό» (οκτώ ετών, δεν καταλάβαινα Χριστό) διότι όλοι μας κουβαλάμε το… προπατορικό αμάρτημα. Τα «Γράμματα στον πατέρα» του Κάφκα στην πρώτη γυμνασίου επειδή τα ανεπίδοτα στην μάνα μου είχαν «ξεχαστεί» στο συρτάρι.
Το βασικό κλειδί, βέβαια, η… λαίδη! Στην πρώτη γυμνασίου απ’ την βιβλιοθήκη της ξαδέλφης μου ως βιβλίο. Με υπογραμμισμένα όλα τα… επίμαχα. Ακατανόητα. Τα οποία έγιναν, όμως, κατανοητά σε όλους στα αποδυτήρια του σχολείου. Όπου ως καλή σπασίκλα και τους διάβασα. Όλοι «πονηρεύτηκαν», όπως θα έλεγε κι η μάνα μου, εκτός από μένα. Εύφλεκτη στην ανάγνωση, βραδυφλεγής στην κατανόηση.
Ο αποσυμβολισμός, όμως, εδώ άργησε να έρθει. Κατά συνέπεια, κάθε μετέπειτα συνάντηση την νόμιζα «τυχαία».
Δεύτερο «τυχαίο συναπάντημα» με την εν λόγω κυρία πριν από έξι- επτά χρόνια στο πατρικό μου μεταμεσονύχτιες ώρες. Όπου γυρνώντας από συνέντευξη έκανα τσακωτή τη μάνα μου. Στην οθόνη, η εν λόγω κυρία, κατά διαολική σύμπτωση στις επίμαχες στιγμές. «Μανούλα, κάτι καλό;» «Παιδάκι μου, πολύ διδακτικό έργο!»
Το πόσο… διδακτικό για τη ζωή μου ήταν το έργο του Ντ.Χ.Λόρενς το κατάλαβα φέτος ξαναβλέποντας την ταινία. Σε εκδοχή της Πασκάλ Φεράν. Όταν άκουσα την λαίδη να τσακώνεται με τον Τσάτερλι μιλώντας για τον… σοσιαλισμό.
Η Επανάσταση, τελικά, για μένα ήταν η Λαίδη. Γιατί «οι τυχαίες συναντήσεις είναι ραντεβού» όπως έχει γράψει ο… τυφλοσούρτης Μπόρχες. Όσες φορές απαιτηθεί για τον αποσυμβολισμό. Ποιος είπε εξάλλου ότι η Επανάσταση είναι πάντοτε κατανοητή απ’ τους επαναστάτες;
Εκείνο το φιλμ μόνο υπό ειδικές συνθήκες παίζεται. Απαιτεί τίμημα γερό, ασχέτως αν έρχεται για να αποκαλύψει ό,τι είναι κάτω απ’ τα πόδια μας. Αλλά, όπως λέει κι ένας φίλος μου, ποιος κοιτάει κάτω στα πόδια του; Όλοι πέρα μακριά κοιτάμε. Γι’ αυτό πολλές φορές και το εργάκι γράφεται μάταια.
Άλλ’ όμως το δικό μου, μάλλον δεν γράφτηκε επί… ματαίω. Διάθετα, εξάλλου και ευκρινές κωδικό. Δικό μου «σουσάμι άνοιξε» να μπαινοβγαίνω στον Χρόνο τα βιβλία. Το «Χωρίς οικογένεια» για παράδειγμα που με έκανε να επισημάνω τις ενοχές, θα προτιμούσα να ήμουν… αδέσποτο, ούτε λόγος. Το «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» που αγοράζω και γερνώντας σ’ όλες τις εκδοχές να σηματοδοτεί το διαρκές ξάφνισμά μου στο θαύμα. Το «Έξη και μια τύψεις για τον ουρανό» (οκτώ ετών, δεν καταλάβαινα Χριστό) διότι όλοι μας κουβαλάμε το… προπατορικό αμάρτημα. Τα «Γράμματα στον πατέρα» του Κάφκα στην πρώτη γυμνασίου επειδή τα ανεπίδοτα στην μάνα μου είχαν «ξεχαστεί» στο συρτάρι.
Το βασικό κλειδί, βέβαια, η… λαίδη! Στην πρώτη γυμνασίου απ’ την βιβλιοθήκη της ξαδέλφης μου ως βιβλίο. Με υπογραμμισμένα όλα τα… επίμαχα. Ακατανόητα. Τα οποία έγιναν, όμως, κατανοητά σε όλους στα αποδυτήρια του σχολείου. Όπου ως καλή σπασίκλα και τους διάβασα. Όλοι «πονηρεύτηκαν», όπως θα έλεγε κι η μάνα μου, εκτός από μένα. Εύφλεκτη στην ανάγνωση, βραδυφλεγής στην κατανόηση.
Ο αποσυμβολισμός, όμως, εδώ άργησε να έρθει. Κατά συνέπεια, κάθε μετέπειτα συνάντηση την νόμιζα «τυχαία».
Δεύτερο «τυχαίο συναπάντημα» με την εν λόγω κυρία πριν από έξι- επτά χρόνια στο πατρικό μου μεταμεσονύχτιες ώρες. Όπου γυρνώντας από συνέντευξη έκανα τσακωτή τη μάνα μου. Στην οθόνη, η εν λόγω κυρία, κατά διαολική σύμπτωση στις επίμαχες στιγμές. «Μανούλα, κάτι καλό;» «Παιδάκι μου, πολύ διδακτικό έργο!»
Το πόσο… διδακτικό για τη ζωή μου ήταν το έργο του Ντ.Χ.Λόρενς το κατάλαβα φέτος ξαναβλέποντας την ταινία. Σε εκδοχή της Πασκάλ Φεράν. Όταν άκουσα την λαίδη να τσακώνεται με τον Τσάτερλι μιλώντας για τον… σοσιαλισμό.
Η Επανάσταση, τελικά, για μένα ήταν η Λαίδη. Γιατί «οι τυχαίες συναντήσεις είναι ραντεβού» όπως έχει γράψει ο… τυφλοσούρτης Μπόρχες. Όσες φορές απαιτηθεί για τον αποσυμβολισμό. Ποιος είπε εξάλλου ότι η Επανάσταση είναι πάντοτε κατανοητή απ’ τους επαναστάτες;
