Για την χαμένη τιμή της Ομόνοιας

Της Ντανιέλας,
για το υπέροχα ευαίσθητο, σχεδόν μαγικό κείμενό της «Its better to burn out than to fade away» για το θεατρικό «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη στο book attack

«Δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε το δέρμα μας να είναι σύνορό μας». Κι όμως το αφήνουμε.
«Πόσων χρονών είσαι, Τόμι; Ήμουνα τριάντα όταν ο άνθρωπος αυτός με πυροβόλησε. Από τότε έχουν περάσει έξι χρόνια».
Σίγουρα το αφήνουμε.
Διαφορετικά δεν θα είχε πυροβολήσει «αυτός ο άνθρωπος». Και φυσικά ο Τόμι δεν θα αναγκαζόταν να ζήσει αιώνες μέσα σε έξι χρόνια.
Το Φθινόπωρο του 1999 ο Τόμι, ο Τίμοθι και άλλοι επτά άνθρωποι έπεσαν πυροβολημένοι στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια. Ήταν «Ξένοι». Το μοναδικό τους ατόπημα ήταν αυτό.
«Δεν γνωρίζω ποια από τα άτομα που πυροβόλησα πέθαναν ή όχι. Ούτε θυμάμαι ακριβώς τις ώρες που πυροβολούσα… Το κακό με τους αλλοδαπούς είχε παραγίνει», είπε εκείνος που πυροβόλησε στην κατάθεση, θεωρώντας πως με τις πράξεις του αυτές έχει προσφέρει «υπηρεσία στην πατρίδα».
Ο Τόμι, όμως, από τότε ζει με μια σφαίρα στο κεφάλι και του έκαναν έξωση. Σήμερα βρίσκεται σε άσυλο. Και ο Τίμοθι που είχε δεχθεί τρεις σφαίρες στην σπονδυλική στήλη, με δυσκολία στέκεται όρθιος.
Η περίπτωσή τους, ευτυχώς, ευαισθητοποίησε πολλούς. Μεταξύ αυτών τον Σταύρο Κασιώτη, έναν συγγραφέα που κι ο ίδιος υπήρξε μετανάστης (τον Αντώνη Σουρούνη, υποθέτουμε) και τον εκδότη Θανάση Καστανιώτη.
Το αποτέλεσμα, ένα βιβλίο αποκατάστασης.
Το υπογράφουν, σχεδόν η αφρόκρεμα του λογοτεχνικού κόσμου και τρεις σημαντικοί δημοσιογράφοι: Γιάννης Βαρβέρης, Βασίλης Βασιλικός, Ρέα Γαλανάκη, Μιχάλης Γκανάς, Βασίλης Γκουρογιάννης, Νίκος Δήμου, Μάρω Δούκα, Σταύρος Θεοδωράκης, Σταύρος Κασιώτης, Στέλιος Κούλογλου, Ηλίας Κουτσούκος, Παντελής Μπουκάλας, Δημήτρης Νόλλας, Η.Χ.Παπαδημητρακόπουλος, Νίκος Παπανδρέου, Αρης Σκιαδόπουλος, Αντώνης Σουρούνης, Ερση Σωτηροπούλου, Δέσποινα Τομαζάνη, Μιχάλης Φακίνος και Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Ο καθένας με το πιο σημαντικό έχει του: ένα ποίημα, ένα αφήγημα, μια συνέντευξη για να αποκτήσουν φωνή ο Τίμοθι και ο Τόμι.
«Ο δρόμος για την Ομόνοια» είναι ο τίτλος του.
Επειδή είναι μια πλατεία που πρέπει να αποκατασταθεί.
Διότι στους δρόμους της Ομόνοιας έγιναν όλα.
Και επειδή οι ανοιχτοί λογαριασμοί μας με τον ρατσισμό πρέπει να τακτοποιηθούν.
Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις, θα δοθούν στον Τόμι και στον Τίμοθι. Και όλοι όσοι συνέβαλαν στην έκδοση, συμφώνησαν να εργαστούν δωρεάν. Για να έχουν τα φάρμακά τους, το φαί τους κι ένα δωμάτιο πιο κοντά στον ήλιο.
Πρόκειται, σίγουρα, για ένα βιβλίο αποκατάστασης.
Της Ομόνοιας και της χαμένης μας ευαισθησίας.
Διότι είναι όμορφοι οι δρόμοι γύρω από την Ομόνοια την άνοιξη. Κι αν κάποιος εκείνο το Φθινόπωρο τους πυροβόλησε από πίσω, σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που τους χαμογελούν και τους απλώνουν το χέρι. Για να μπορέσουν κι εκείνοι να συνεχίσουν το δρόμο τους. Και να μην είναι πια «κυνηγημένοι».

ΥΓ1. Παλιότερο κείμενο για ένα βιβλίο και για ένα περιστατικό που με είχε συγκλονίσει. Το ίδιο μου συνέβη και με το κείμενο της Ντανιέλας, ήρθε να μου υπενθυμίσει, πονώντας με, όλα αυτά που ενώ γνωρίζουμε, ξεχνάμε κιόλας.
ΥΓ2: Αφιερωμένο και σε όσους αισθάνονται ξένοι: στην πατρίδα τους, στο σπίτι τους, στους φίλους τους. Διότι «οι οικείοι ξένοι» πονούν πιο πολύ!