Αγαπάμε γιατί νοσταλγούμε ένα Θεό

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑ

Πού πας δεσμοφύλακα καλέ
Μ’ αυτό το κλειδί το αιματοβαμμένο
Πάω να ελευθερώσω εκείνη που αγαπώ
Αν ακόμα είναι καιρός
Και την έχω κλεισμένη
Τρυφερά σκληρά
Στα μύχια του πόθου μου
Στα βάθη του πόνου μου
Μέσα στα ψέματα του μέλλοντος
Μέσα στις βλακείες των όρκων
Θέλω να την ελευθερώσω
Θέλω να είναι ελεύθερη
Κι ας με ξεχάσει
Κι αν ακόμα φύγει
Κι αν έρθει πάλι πίσω
Κι αν μ’ αγαπάει ακόμα
Ή αγαπάει έναν άλλο
Αν ένας άλλος της αρέσει
Κι αν μείνω μόνος
Κι αν εκείνη φύγει
Θα κρατήσω μονάχα
Πάντα θα κρατώ
Μέσα στις δυο μου χούφτες
Μέχρι το τέλος
Τη γλύκα απ’ το στήθος της που
Έφτιαξε ο έρωτας.

Ζακ Πρεβέρ, αφού μάλλον σας άρεσε!

ΥΓ. Και επειδή και ο Κριστιάν Μπομπέν σας άρεσε:
«…Γράφουμε γιατί είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε. Αγαπάμε γιατί νοσταλγούμε ένα Θεό. Κάθε βιβλίο μια αποτυχία. Κάθε έρωτας μια φυγή. Μπορούμε να φέρουμε κάτι εις πέρας μόνο με κόλπα, μπορούμε να ζήσουμε μόνο πλαγίως. Δεν βρισκόμαστε ποτέ εκεί που νομίζουμε. Ο πόθος μας είναι ταγμένος στην αλητεία. Η θέλησή μας δεν έχει κανένα βάρος. Εντούτοις, καμία φορά μάς έρχονται νέα από το αιώνιο. Τα φώτα που πέφτουν σ’ ένα πρόσωπο. Ο κεραυνός που χτυπάει το μελάνι…»
Από το βιβλίο του «Η Φάλαινα με τα πράσινα μάτια». Αγαπημένο μότο ζωής που έγινε κάποια στιγμή και μότο βιβλίου. Ο καθείς και η αναπηρία του, τι να κάνουμε!