Ιστορίες «ανοιχτές στο ενδεχόμενο»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ: Άλλωστε, ποια ιστορία στη ζωή μας κλείνει τελείως?

Θα μπορούσε να είχε γίνει τερματοφύλακας, είχε όμως την ίντριγκα μεσ’ το κεφάλι. Συνωστίζονταν δολοφόνοι και γρίφοι μέσα του, σχεδόν μοίρα του. Κι είναι να απορείς για το πώς κατεβάζει τέσσερις φόνους στην καθισιά του φτιάχνοντας γάλα για τον μικρό Αγγελο ή πηγαίνοντας την πεντάχρονη Μάουρα στο μπαλέτο.
Το πρώτο του μυθιστόρημα «Οσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα» (1999) έγινε ήδη ταινία. Τα δυο επόμενα που ακολούθησαν «Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού» και «Η απαγωγή του εκδότη» τον καθιέρωναν σαν μια ιδιαίτερη συγγραφική φωνή στο αστυνομικό μυθιστόρημα: κινηματογραφική γραφή, κοσμοπολίτικη δράση ηρώων, φίνες εγκληματικές εμμονές, μαγευτικοί «εγκλεισμοί» και ιδιαίτερα πάθη, αμάξια, μαλτ ουίσκι, ρολόγια…
Στο καινούργιο του μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε από τον Καστανιώτη με τον σχεδόν κυριολεκτικό τίτλο «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» ο Δημήτριος Μαμαλούκας διοχετεύει ακόμα μια φίνα εμμονή του, ένα δικό του πάθος, αυτό για τα παλιά βιβλία. Υπογράφοντας το πρώτο βιβλιοφιλικό θρίλερ στα καθ’ ημάς. Εφόσον ο Δημήτριος Μόστρας είναι υπαρκτό πρόσωπο. Και η περίφημη χαμένη βιβλιοθήκη του, όντως χαμένη. Όσο για το τι σχέση μπορεί να έχει η βιβλιοφιλία με το έγκλημα; Όταν αυτή γίνεται πάθος, όλα μπορούν να συμβούν. Και «για ιδιαιτέρως σπάνιους τόμους, υπάρχουν άνθρωποι που θα σκότωναν για να τους αποκτήσουν».
Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα γεμάτο μυστικά κι αινίγματα, εφόσον «άνθρωπος χωρίς μυστικά είναι κενός άνθρωπος» και οι ήρωες του Μαμαλούκα μόνο κενοί δεν είναι.
Κάποια από τα μυστικά θα ζητήσουμε να μας τα αποκαλύψει ο συγγραφέας τους. Τα υπόλοιπα, μόνοι μας. Αλλιώς δεν θα έχει και νόημα ο κεντρικός γρίφος.

- "Η Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα", κύριε Μαμαλούκα. Η οποία είναι και αληθινή και αληθινά χαμένη, όχι μονάχα... μυθιστορηματική αδεία, δεν είναι έτσι;

- Ναι, ο Μόστρας ήταν αληθινό πρόσωπο. Ήταν βιβλιόφιλος και ταυτόχρονα παθιασμένος συλλέκτης σπάνιων βιβλίων. Έζησε στις αρχές του 19ου αιώνα στη Βιέννη και την Ιταλία και δημιούργησε μια μεγάλη και πολύτιμη βιβλιοθήκη γεμάτη χειρόγραφα και σπάνια βιβλία. Σκοπός του ήταν να τη χαρίσει στο Ελληνικό κράτος όταν αυτό έβρισκε την ελευθερία του. Σήμερα δυστυχώς δε σώζεται ούτε ένας κατάλογος αυτής της περίφημης βιβλιοθήκης που σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές αριθμούσε κοντά στους δώδεκα χιλιάδες τόμους.

- Και η οποία εκτός από τα μυστήριά της στο μυθιστόρημα (και στην πραγματικότητα) αποκαλύπτει και ένα ακόμα πάθος σας, το βιβλιοφιλικό πάθος, αν δεν κάνω λάθος, που δεν κάνω...

- Όχι, δεν κάνετε. Σωστά μιλήσατε για πάθος. Η γοητεία των παλαιών βιβλίων είναι ακαταμάχητη. Η τυπογραφία είναι μια πραγματική τέχνη κι ο Άλδος Μανούτιος ήταν ένας καλλιτέχνης εξίσου σημαντικός με τους ιταλούς ζωγράφους της Αναγέννησης.

- Όπου mostra η επίδειξη, η έκθεση και ο... Μόστρας με την βιβλιοθήκη και mostro ο βιαστής, το τέρας, ο "δράκος" και οι "μόστρο" του βιβλίου. Συνηθίζετε να παίζετε με τις λέξεις και με τις έννοιες, έτσι δεν είναι; Και στην "Απαγωγή του εκδότη" παίζατε επίσης, με τα... ονόματα του ήρωα τα οποία και είναι απ' ό,τι πληροφορήθηκα και επώνυμα Ιταλών τερματοφυλάκων;

- Ποιος μπορεί να αντισταθεί στα παιχνίδια των λέξεων και των εννοιών; Η σύμπτωση Μόστρας - μόστρι δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθεί. Όσο για τα επώνυμα, σαν παλιός τερματοφύλακας έχω αδυναμία στους Ιταλούς «συναδέλφους» μου. Και στο τωρινό βιβλίο έχω βάλει μερικά. Τα βιβλία μου είναι γεμάτα από τέτοιες λεπτομέρειες – παιχνίδια.

- Η ιστορία ανοίγει και κλείνει με τον ίδιο τρόπο, με την banda antimostri και για ακόμα μια φορά αφήνετε σαν ζωή "ανοιχτό στο ενδεχόμενο" το τέλος (σε όλα σας τα μυθιστορήματα αυτό το κάνετε). Σας αρέσουν οι ιστορίες με... ανοιχτό τέλος;

- Πολύ. Θέλω να κρατάω πάντα ένα μίτο. Άλλωστε ποια ιστορία στη ζωή κλείνει εντελώς; Όλα συνεχίζονται όλα επαναλαμβάνονται… Θυμηθείτε στην Απαγωγή…

- "Άνθρωπος χωρίς μυστικά/ είναι κενός άνθρωπος" λέτε στο μότο σας. Οι ήρωές σας και σ' αυτό και σε όλα σας τα βιβλία έχουν μυστικά. Ο συγγραφέας - κατ' εσάς - έχει ή δεν έχει μυστικά από τον αναγνώστη;

- Ταυτίζομαι και συμφωνώ με το μότο ενός από τους ήρωες του βιβλίου, του Γκαμπριέλε. Όλοι κρύβουμε μυστικά μέσα μας. Ο συγγραφέας, και ειδικά των αστυνομικών μυθιστορημάτων, δε θα μπορούσε να μην έχει μυστικά από τον αναγνώστη. Όσο οι αναγνώστες γίνονται πιο υποψιασμένοι οι συγγραφείς πρέπει να γίνονται και πιο δαιμόνιοι.

- Οι ήρωές σας είναι σαν τους ανθρώπους, Ιανοί, και... καλοί και κακοί (σε όλα σας τα βιβλία), είναι θετικός ή αρνητικός ήρωας ο Νικόλα Μιλάνο;

- Είναι δύσκολο να πω για τους ήρωές μου, όπως και για τους ανθρώπους. Ο Νικόλα, ακριβώς επειδή είναι γεμάτος συμπλέγματα, μυστικά και ψυχικά τραύματα ακροβατεί κι αυτός ανάμεσα στο καλό και το κακό. Αφήστε που, όπως λέει, δεν τα πάει καλά με τα συναισθήματα.

- "Σκέψη", "Υπομονή" και "Δύναμη", να πούμε κάτι γι' αυτή την περίεργη banda antimostri? Όπου κι εδώ δεν έχουμε άσπρο- μαύρο. Εντάξει απονέμουνε δικαιοσύνη, αλλά σκοτώνοντας...

- Καταρχάς είμαι ο τελευταίος που μπορώ να κρίνω τις πράξεις των ηρώων μου. Η banda antimostri που στην κυριολεξία σημαίνει «συμμορία αντιδράκων» είναι μια περίεργη ομάδα από τελείως διαφορετικούς ανθρώπους που τους ενώνει μια κοινή, αβάσταχτη μοίρα. Δρουν παράλληλα με την κυρίως ιστορία του Νικόλα Μιλάνο μέχρι που οι δρόμοι τους συναντιούνται.

- Να πούμε πως γεννήθηκε η ιδέα; Τι είναι εκείνο που μπορεί να σας οδηγήσει σ' ένα καινούργιο μυθιστόρημα; Ένας ήρωας, ένας... φόνος, ένας γρίφος ή ένα αίνιγμα...

- Σ’ αυτό το βιβλίο νομίζω πως ήταν η προσωπικότητα του Μόστρα, η τρέλα του συλλέκτη, η βιβλιοφιλία, και φυσικά η συγκεκριμένη συλλογή βιβλίων του. Η γοητεία που άσκησαν όλες αυτές οι εικόνες και οι έννοιες μέσα μου.
Απ’ όσα είπατε μόνο ένας ήρωας δε θα μου γεννούσε εύκολα την ιδέα ενός αστυνομικού μυθιστορήματος. Μπορεί όμως να είναι και μια σκηνή. Στην Απαγωγή πχ. θα μπορούσε να είναι η παρακάτω: ένας άνθρωπος πέφτει από ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα στη νύχτα, κολυμπάει στην απόκρημνη ακτή και κρύβεται σε μια σπηλιά. Γύρω απ’ αυτή ή κάποια ανάλογη σκηνή θα μπορούσα να χτίσω ένα ολόκληρο βιβλίο.

- Υπάρχει τόσο παρασκήνιο πίσω από τα "σπάνια βιβλία";

- Από τη στιγμή που η βιβλιοφιλία γίνεται πάθος τότε όλα μπορούν να συμβούν. Για ιδιαιτέρως σπάνιους τόμους νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι που θα σκότωναν για να τους αποκτήσουν.

- Υπάρχει λεπτομερής καταγραφή της βιβλιοθήκης του Δημητρίου Μόστρα, μια εξαιρετική περιγραφή βιβλιοθήκης (κατασκευαστικά, του Σκούρα), στην "Απαγωγή του εκδότη" ήτανε τα ρολόγια και διαμάντια, στον "Μεγάλο θάνατο του Βοτανικού" ήταν τα αυτοκίνητα... Να υποθέσω, μετά από προσωπική έρευνα και αποτέλεσμα προσωπικής αγάπης όλα;

- Αποκλειστικά. Σ’ αυτό το βιβλίο γράφοντας για τη βιβλιοφιλία και για σπάνια βιβλία, ένιωθα μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση. Το ίδιο ισχύει όταν γράφω για κλασσικά αυτοκίνητα, ή ρολόγια. Άλλωστε έτσι γεννιούνται και οι συγγραφικές εμμονές.

- Και βεβαίως η... εμμονή με την Ιταλία και τα Επτάνησα (στην "Απαγωγή του Εκδότη" ήταν η Λευκάδα, εδώ λίγο Κέρκυρα). Πόσο πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο τόπος στο βιβλίο;

- Αρκετά μεγάλο κι αυτό έχει να κάνει και με τη μανία μου με τη λεπτομέρεια και τις πιστές περιγραφές των τόπων. Στην «Απαγωγή» το ακρωτήριο Λευκάτας στη Λευκάδα, ουσιαστικά πρωταγωνιστεί στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, το ίδιο κι η περιοχή του Βοτανικού στο αντίστοιχο μυθιστόρημα. Φυσικά και δεν αρνούμαι την εμμονή μου με την Ιταλία. Μου αρέσει υπερβολικά να τοποθετώ εκεί τη δράση των βιβλίων μου, όπως και να δημιουργώ αντίστοιχους χαρακτήρες. Αυτό όμως δεν είναι κανόνας. Κάθε ιστορία δένεται στο μυαλό μου με μια χώρα, μια περιοχή χωρίς να με απασχολεί καθόλου αν αυτή είναι η Ελλάδα, η Ιταλία ή οι ΗΠΑ.

- Τον κεντρικό ρόλο, βέβαια, επί τω προκειμένω έχει η βιβλιοθήκη, αφού αυτήν αφορά και ο βασικός γρίφος. Να πούμε πως γεννήθηκε αυτός ο εξαιρετικός γρίφος;

- Με κολακεύετε, νομίζω πως πρόκειται για έναν αρκετά απλοϊκό γρίφο, και τέτοιος ήθελα να είναι για να εξυπηρετήσει καλύτερα την πλοκή του βιβλίου. Δεν με παίδεψε πολύ, τον βρήκα σχετικά εύκολα, αφού απέρριψα έναν άλλο πιο εντυπωσιακό που θα χρησιμοποιήσω σε κάποιο προσεχές βιβλίο. Όσο για τη βιβλιοθήκη έχετε δίκιο: είναι το κέντρο του βιβλίου και γύρω απ’ αυτήν στρέφεται όλο το μυθιστόρημα.

- Να υποθέσουμε ότι συμφωνείτε και επί της ουσίας με την banda antimostri; Από ποστ στο μπλογκ σας ξέρουμε ήδη την αδυναμία σας προς τα παιδιά...

- Μου φαίνεται ερώτηση παγίδα. Δε θα απαντήσω (γέλια).

- Και βεβαίως ουδείς υπεράνω υποψίας. Οι συνθήκες δημιουργούν το έγκλημα, ή το πρόβλημα, κύριε Μαμαλούκα; Μπορεί να είναι ο καθένας εν δυνάμει δολοφόνος; Και ναι "το κακό είναι αιώνιο", αλλά και το καλό δεν είναι; Και ποιο απ' τα δυο θεωρείτε ως δυνατότερο;

- Αν μελετήσουμε προσεχτικά κάποια εγκλήματα, τα κίνητρα, τις συνθήκες, νομίζω πως θα φτάσουμε σε μια σκέψη που θα μας τρομάξει: Πόσο εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στο έγκλημα.
Όπως ο καθένας μας είναι ένας εν δυνάμει δολοφόνος όμως, άλλο τόσο είναι και ένας εν δυνάμει ήρωας. Κι εδώ μπλέκεται το καλό και το κακό. Η μοίρα επιφυλάσσει άσπρο ή μαύρο σε μερικούς από μας. Όσο για το ποιο είναι πιο δυνατό νομίζω πως μακροπρόθεσμα το κακό θα νικήσει. Δείτε τα χάλια του πλανήτη μας, θα τον τελειώσουμε μόνοι μας πριν την ώρα του.

- Και στο καινούργιο σας βιβλίο ένας υπέροχος εγκλεισμός, αυτή τη φορά στο κελάρι. Στην "Απαγωγή του εκδότη" ήταν σε θαλασσινή σπηλιά, στον "Μεγάλο θάνατο του Βοτανικού" σ' ένα γκαράζ, στο "Όσο υπάρχει αλκοόλ" σε ένα περίεργο μπλοκ κατοικιών... Να υποθέσουμε μια από τις περίφημες συγγραφικές εμμονές σας;

- Ναι, είναι κοινό στοιχείο κι υπάρχει και σε άλλα σχέδια μυθιστορημάτων. Μου βγαίνει αυθόρμητα, δεν το επιδιώκω. Κάποια στιγμή οι ίδιοι οι ήρωες κατευθύνονται σε ανάλογες καταστάσεις μαγνητισμένοι από μια αδιευκρίνιστη αιτία.

- Άλλες εμμονές; Μπορούμε να επισημάνουμε; Εκτός από τα αγαπημένα: ρολόγια, αυτοκίνητα, ουίσκι, παλιά βιβλία...

- Ναι, κι όπου ουίσκι βάλτε μαλτ. Τα είπατε όλα, όσα αξίζει να ζει κανείς… Έχω επίσης μια ιδιαίτερη αδυναμία στη Μόνικα Μπελούτσι.

- Αν σας γνωρίζει κάποιος σε προσωπικό επίπεδο αισθάνεται απίθανη έκπληξη να έχουν βγει τόσοι φόνοι, τόσες ληστείες, τόσοι... mostri και antimostri απ' αυτό το καλόπαιδο κι απ' αυτό το... κεφάλι. Το είχατε από μικρός αυτό το... χούι;

- Το κεφάλι το είχα, νομίζω και το χούι, αρκεί να σας δείξω την πρώτη μου ιστορία που σώζεται, γραμμένη σε ηλικία νομίζω εφτά ετών…

- Να πούμε τι διαβάζατε ως παιδί και ποιοι από τους συγγραφείς είναι συγγενικοί ή αγαπημένοι;

- Παιδί διάβαζα Αστερίξ, Λουκυ Λούκ, Τεν Τεν και λίγο Ιούλιο Βερν γιατί έπαιζα όλη μέρα ποδόσφαιρο στους δρόμους και στο Μαράσλειο. Θέλω να νιώθω συγγενής με τον Πόε και θαυμάζω τον Ζακ Πρεβέρ, τον Μπ. Τρέηβεν, τον Γιενς Μπιέρναμπου, τον Σιμενόν, τον Μαρκές, τον Στίβεν Κίνγκ… κι άλλους πολλούς.

- Τι γίνονται οι ήρωες όταν τελειώσει η ιστορία σας;

- Ωραία ερώτηση. Κατοικούν όλοι μες στο κεφάλι μου. Συχνά τσακώνονται μεταξύ τους, πιο συχνά ακόμα με ενοχλούν ζητώντας να ξαναβγούν στη ζωή, που γι’ αυτούς είναι ένα τυπωμένο βιβλίο, και να πρωταγωνιστήσουν και πάλι. Ακόμα κι οι νεκροί με πιέζουν. Ισχυρίζονται πως συγγραφέας είμαι μπορώ να βρω ένα τέχνασμα να τους αναστήσω. Δεν τους αδικώ, τους αγαπώ όλους, άλλους πολύ, άλλους λίγο.

- Συνηθίζουν να λένε ότι μια ιστορία αιώνια γράφουμε, μια μουσική σύνθεση επιχειρούμε, έναν πίνακα, τον ίδιο πίνακα, τελειώνουμε, εσείς συμφωνείτε με αυτό ή μπα... Κι αν συμφωνείτε, τι νομίζετε, ότι φτάσατε επιτέλους στο βιβλίο της ζωής σας; Διότι "Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" είναι ένα που κινείται σε πολλά επίπεδα και με εξαιρετικό τρόπο βιβλίο.

- Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται για το ένα και μοναδικό βιβλίο. Πάντως εγώ δε νιώθω ότι ο Μόστρας είναι το βιβλίο της ζωής μου, νομίζω πως είμαι στην αρχή ακόμα. Έχω πολλά ακόμα να γράψω. Κι ελπίζω να τα καταφέρω ακόμα καλύτερα.

- Παρ' ότι ο έρωτας στα βιβλία σας είναι το υποσύνολο, εν τούτοις έχετε εγκιβωτισμένες μικρές αλλά εξαιρετικές ερωτικές ιστορίες. Με μια κούκλα Ντανιέλα, αμφιλεγόμενη επί τω προκειμένω. Οι ερωτικές περιγραφές κρίνετε ότι είναι από τις δυσκολότερες;

- Ναι, είναι αρκετά δύσκολες, δεν ξέρω τι τύχη θα είχα σ’ ένα καθαρά ερωτικό βιβλίο. Όσο δύσκολες όμως κι αν είναι, τόσο απολαυστικές μπορούν να γίνουν όταν είναι καλογραμμένες, και δεν εννοώ τα δικά μου βιβλία.

- Επίσης σε όλα σας τα βιβλία πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει και το "τυχαίο", το θεωρείτε και στη ζωή ως καθοριστικό παράγοντα;

- Ναι, το θεωρώ. Άλλος το ονομάζει τυχαίο, άλλος μοίρα, πεπρωμένο. Όπως και αν λέγεται βρίσκεται μέσα στη ζωή και δε θα μπορούσε να μην είναι και μέσα σε οποιαδήποτε ιστορία.

- Τι πρέπει απαραιτήτως να έχει μια αστυνομική ιστορία;

- Δύσκολο να πει κανείς. Μια έμμονη ιδέα ίσως. Κάτι που δε φεύγει απ’ το μυαλό ενός ήρωα. Κάτι που δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να κοιμηθεί, να φάει… Μπορεί να κρύβει ζήλια, φθόνο, μίσος, έρωτα… ή όποιο άλλο έντονο συναίσθημα.

- Σε κάθε ιστορία σας γνωρίζατε από την αρχή το τέλος; Υπάρχουν εκπλήξεις, ανατροπές (αγαπάτε πολύ τις ανατροπές και τις επιδιώκετε) που σας επιφυλάσσουν, τελικά, οι ιστορίες; Ή λειτουργείτε ωσεί Θεός, στο χέρι σας όλα;

- Γνωρίζω το βασικό σκελετό, όμως από κει και πέρα δεν λείπουν οι εκπλήξεις. Γράφοντας, το βιβλίο ακολουθεί το δικό του δρόμο. Κάτι που φαινόταν λογικό κατά τη διάρκεια του σχεδιάσματος, στη γραφή παύει να είναι, κάτι που νόμιζες οφθαλμοφανές τώρα γίνεται δυσνόητο. Μερικοί ήρωες επίσης είναι σκληρά καρύδια, δε συμβιβάζονται, αντιστέκονται και φτάνουν σε σημείο να με απειλούν… Δουλεύοντας την ιστορία δεκάδες φορές στο κεφάλι σου αλλάζουν πολλά, αυτή είναι άλλωστε και λίγη απ’ τη μαγεία της συγγραφής.

- Και εν τέλει, ναι, αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να είναι και δύο βιβλία. Ένα αποκλειστικά για την βιβλιοθήκη του Μόστρα, εξάλλου πολλά τα μυστήρια. Σ' αυτό το βιβλίο, κύριε Μαμαλούκα, "ξοδέψατε" πολλές ιστορίες. Οι antimostri θα μπορούσαν να είναι από μόνοι τους ιστορία....

- Έχετε δίκιο. Ξοδεύω όμως διότι έχω… Το κεφάλι μου είναι γεμάτο παρόμοιες ιστορίες. Δεν έχω παρά να κοιτάξω δίπλα μου, στην πραγματική ζωή, εκεί που όπως συνηθίζεται να λέγεται, η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία.

- Πώς είστε όταν η ιστορία γράφεται; Και πως όταν τελειώσει, όταν φύγει από σας η ιστορία;

- Όταν σχεδιάζω την υπόθεση είμαι σαν υπνωτισμένος, σαν να είμαι μέσα στην ιστορία. Όταν γράφεται παλεύω με τις λέξεις, τους διαλόγους, τις περιγραφές και γνωρίζω πια τους ήρωες όπως γνωρίζουμε τους στενούς μας συνεργάτες. Όταν τελειώσει πάλι δεν ηρεμώ διότι τότε αρχίζουν να με επισκέπτονται οι ήρωές μου σαν ασθενείς που βλέπουν τον ψυχίατρό τους. Ακούω συνεχώς παράπονα, αλλά και εκμυστηρεύσεις περηφάνιας. Βλέπετε, ξέρουν ότι μέχρι να φύγει το βιβλίο για το τυπογραφείο προλαβαίνουν να αλλάξουν τη μοίρα τους.

- Το γιατί γράφετε, εκτός από κοινότοπη ερώτηση, το έχετε απαντήσει; Ή δεν σας αφορά η απάντηση καθόλου;

- Δεν το έχω ψάξει πολύ, ούτε με απασχόλησε ποτέ έντονα. Να πω ότι είναι μια εσωτερική ανάγκη; Πάντως νιώθω ότι τα βιβλία που έχω στο μυαλό μου -και δεν είναι λίγα- πρέπει να γραφούν. Ξέρετε τι έλεγαν οι Blues Brothers στην ομώνυμη ταινία; «We are in mission from God». Είμαστε σε αποστολή από το Θεό. Έτσι κι εγώ: έχω ειδική αποστολή να γράψω τα βιβλία μου. (γέλια).

- Το πρώτο σας βιβλίο «Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Το δεύτερο «Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού» σύμφωνα με τις κριτικές είναι έτοιμο σενάριο. Πιστεύετε ότι τα βιβλία σας είναι κινηματογραφικά;

- Νομίζω πως ναι, αν και η Απαγωγή θα πρέπει να γίνει υπερπαραγωγή αφού έχει έναν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Δεν το κρύβω πως ο σύγχρονος κινηματογράφος με έχει επηρεάσει αρκετά κι αυτό φαίνεται, απ’ ό,τι λένε, στη γραφή μου.

- Συμμετέχετε και με ένα διήγημά σας σε μια συλλογική έκδοση. Να μας πείτε γι' αυτή την έκδοση και γι' αυτό το διήγημα;

- Το βιβλίο είναι μια συλλογή διηγημάτων που κινούνται στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Ονομάζεται «Ελληνικά Εγκλήματα», βγαίνει απ’ τις εκδόσεις Καστανιώτη και είναι μια ιδέα του Ανταίου Χρυσοστομίδη στο δρόμο που χάραξε το περσινό και επιτυχημένο «Ιταλικά Εγκλήματα». Το δικό μου διήγημα είναι η ιστορία ενός συντηρητικού μεσήλικα αστυνομικού που θέλει να κάνει την υπέρβαση στην προσωπική του ζωή παίρνοντας μια τολμηρή απόφαση.

ΥΓ. Όχι, εδώ δεν υπήρξα βραδυφλεγής, τουλάχιστον όσον αφορά τη «Χαμένη Βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα». Υπήρξα βραδυφλεγής, όμως, όσον αφορά το «Αλκοόλ» και θα πρέπει να πω, επίσης, ότι πέρασα και ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑ! Διότι ο Δημήτρης ΞΕΡΕΙ να κάνει μυθιστόρημα και να με ξενυχτά! Δεν θα προσποιηθώ ότι αυτή η συνέντευξη δημοσιεύεται για πρώτη φορά απ’ το μπλογκ, έχει ήδη «παιχτεί», αλλά τώρα που γράφει- και επειδή μ’ αφορά η γραφή του, η ζωή του, οι δικοί του- και λόγω του ότι την θεωρώ αρκετά καλή (δικαίωμα, άποψη!) αποφάσισα να την (ξανα)παίξω κι έτσι.
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, άλεφ, σταθερά! Αυτή εκεί η κυρία με αντιγράφει σε όλη της τη ζωή! Υπάρχει μια διαρκής πάλη μεταξύ του άλεφ (του πονηρού) και της Ελ. Γκίκα.
Να είστε όλοι καλά κι ό,τι διαβάζετε και κάτι σας λέει, θα ‘θελα να το μάθω κι εγώ!