Η κάθε πράξη, όλες οι πράξεις...

“... Υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή, λίγες φορές, που ο άνθρωπος δεν καταφέρνει να αντιληφθεί το μοιραίο ιλιγγιώδες σταυροδρόμι που ανοίγεται μπροστά σε μια μικρή πράξη. Την καταστροφή που παραμονεύει πίσω από μια ασήμαντη απόφαση. Εκείνο το απόγευμα ήξερα, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ότι δεν έπρεπε να συνεχίσω... ωστόσο, σαν από αδράνεια, βγήκα στο δρόμο...”
(μικρό απόσπασμα από μια μεγάλη αλήθεια με μια απειροελάχιστη παραλλαγή από τον “Αργό θάνατο της Λουσιάνα Μπ.” του Γκιγιέμο Μαρτίνες.
Πού να ξέρουμε τί σημαίνει για μας, προτού χαθεί κάτι ή κάποιος... Ακόμα και την ώρα που χάνεται δεν το καλοκαταλαβαίνουμε ακριβώς, ίσως το αντικρίσουμε χρόνια μετά, αν προλάβουμε, ατενίζοντας απ' τις στάχτες της ή τα ελάχιστα εναποπείναντα αν είμαστε τυχεροί, και τη δική μας ζωή. Το μέγεθός του, ό,τι ζήσαμε, μονάχα εκ των υστέρων...
Για το βιβλίο, προσεχώς.
'Ολα προσεχώς, δυστυχώς και στο και πέντε, διαπίστωση και ζωή, μάλλον, δεν βαδίζουν απ' το ίδιο πεζούλι...)
ΥΓ. Το σίγουρο είναι πως θα μας απομείνει ό,τι αξίζουμε ή μας ανήκει. Αν είναι δικό μας, σταυρός μας ή γαζούλα μας θεραπευτική, θα είναι εδώ κι εκεί για μας, και στην επόμενη στροφή αλλιώς, μονότατοι στα πάντα, μπορεί και να είναι το ύψιστο μάθημα. Ποιος ξέρει...