Το παραβάν

“Δεν καταλαβαίνεις, το παραβάν έχει συμβολική σημασία. Γιατί εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα περάσει όλη τη ζωή μου πίσω από ένα παραβάν. Κρυφοκοιτάζοντας τι κάνουν οι άλλοι, καραδοκώντας την κατάλληλη ευκαιρία. Γιατί έγινα κλέφτης; ρώτησα τον εαυτό μου. Γιατί; Γιατί;”
“Εύα” λέγεται το βιβλίο, αλλά εκεί να σκέπτομαι πόσοι από μας έχουν περάσει μια ζωή πίσω απ' το παραβάν. Με πάμπολλους τρόπους, ακόμα κι εκείνους που εξαπατητητικά δείχνουν εκτός παραβάν...
Φανταχτερά αρχίζει. Με ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς. Μπούκλες, φορέματα, γέλια, όλη η αφρόκρεμα του βιβλίου, συγγραφείς, εκδότες, κριτικοί, παρατρεχάμενοι, όλοι εκεί.
Και σ' ένα μπορντέλο τελειώνει. Αφού κάνει τον σκοτεινό γύρο της πιο αυθεντικής κρυφής Αθήνας. Με μια πόρνη σοφή, έναν κλέφτη φιλόσοφο- ποιητή και μια Εύα – Αλίκη στους λαβυρίνθους της ύπαρξής της.
Είχαν αποπειραθεί να την κλέψουν πριν από λίγο καιρό. Αλλ' όμως τον πρόφτασε, του πήρε τη τσάντα, “να είναι όλα εδώ” της είπε, αλλά ήταν όλα εδώ;
Ο κλέφτης της έγινε έκτοτε έμμονη ιδέα. Η ίδια έγινε ο κλέφτης, σχεδόν. 'Εως αυτό το βράδυ Πρωτοχρονιάς. Ο Εντι ο κλέφτης, δεν είναι ο δικός της, αλλά έχει αγγίξει πίσω από το δικό του παραβάν, ακριβώς όπως κι εκείνη, πίσω από το δικό της, την ίδια “λεπτή σαν τρίχα” και “σαν αχτίδα φεγγαριού” κλωστή.
“Ξέρετε πόσες φορές παρουσιάζεται αυτή η ευκαιρία σε άνθρωπο; Η ευκαιρία ν' αρπάξει αυτή την κλωστή, να την ακολουθήσει με ευλάβεια για να καταλάβει επιτέλους τι συμβαίνει; Πόσες; Δυο τρεις φορές το πολύ. Σε μερικούς καθόλου”. Κι όμως αυτή “η κλωστή μπορεί να οδηγήσει στο νόημα της ζωής. Να απαντήσει στο κορυφαίο ερώτημα: γιατί βρίσκομαι εδώ και τι θέλουν αυτοί γύρω μου;”
Κι έτσι Εύα και Εντι ο κλέφτης, από διαφορετική την πλευρά του ίδιου παραβάν, αν τελικά σταθούν τυχεροί, μια νύχτα λαμπερά σκοτεινή Πρωτοχρονιάς “μπορεί και να τα δουν όλα μέσα στο άπλετο φως”. Αν και δεν πρόκειται ακριβώς για φως αλλά και πάλι, για σκοτάδι πήχτρα. Αλλά ένα σκοτάδι πηχτά αποκαλυπτικό, κάτι που κάνει κι εκείνη, την Εύα, τόσο βασανιστικά να αναρωτιέται “σαν το λάθος να ήταν δικό της”, “σαν να έφταιγε εκείνη που της πήρε το πορτοφόλι αυτός”.
Αφού βρεθήκανε κι οι δυο αντιμέτωποι στο ίδιο παραβάν...
Στο καινούργιο της μυθιστόρημα η Έρση Σωτηροπούλου με αδυσώπητη ειρωνεία κάνει θαύματα πάλι, με ζιγκ ζαγκ στους έρημους δρόμους της Αθήνας και στην ανθρώπινη άβυσσο και καταχνιά.

YG1. Καλό και άγιο... Φεβρουάριο, ναι; Και χωρίς... παραβάν. Αρκετή συσκότιση εκ του φυσικού υπάρχει, αρκεί, εκ του περισσού όλη η άλλη...
YG2: Mohaki, μήπως να το καθιερώναμε αυτό το τσαγάκι-απόγευμα-Κυριακή; Μου είχε λείψει λέμε πολύ...
Πριγκίπισσα- Νεφέλη, η Μαίρη Πόππινς θέλει μαζί σου και με την καινούργια ομπρέλα της να πετά κάθε Σάββατο πια, ναι?

Και όσο για το “Παραβάν” δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής (άνευ) (παραβάν) (του... παραβάντος! Με τρελαίνει!)