“Στη ζωή, όπως και στο πόκερ, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η μπλόφα υπάρχει παντού”

Για τον Βαγγέλη Γαρουφάλλου και την “Βασίλισσα του βυθού”


“Αγαπητή Ιουλιέτα, (134)
Δεν είμαι μαλάκας. Ξέρω πως είναι μάταιο να γράφει κανείς γράμμα σε κάποιον που είναι νεκρός, πόσο μάλλον όταν δεν το γράφει καν, απλώς το επεξεργάζεται στο μυαλό του. Καταλαβαίνουμε επομένως και οι δυο ότι είναι παντελώς αδύνατο να διαβάσεις τα όσα σου γράφω.
Παρ' όλα αυτά θα συνεχίσω αυτό τον ψυχικά ανισόρροπο εσωτερικό μονόλογο, γιατί θέλω να μοιραστώ με κάποιον τις περιπέτειες που περνάω. Καλά δεν κάνω, Ιουλιέτα μου;
Έτυχε κι εγώ να γνωρίσω τον έρωτα. Ευτυχώς όχι στη φυλακή, αλλά πολύ όμορφα, με μια κοπέλα της ηλικίας μου. Να ερωτευτώ πραγματικά. Γιατί μέχρι τότε πίστευα πως έρωτας δεν υπάρχει, Ιουλιέτα μου.
Ένα κυνικό καθίκι ήμουνα. Να όμως που μου συνέβη. Με την κολλητή μου φίλη. Τράβηξα πολλά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι όντως την αγαπάω και δεν τη βλέπω φιλικά. Όταν τελικά το αποδέχτηκα, πέρασα μερόνυχτα ολόκληρα αγωνιώντας για το αν εκείνη θα δει αυτή την αλλαγή θετικά ή αρνητικά. Και σε αυτό το ταξίδι ήλπιζα να μάθω. Αυτό που με έκαιγε πάνω από όλα: Η περιέργειά μου για το τί συνέβαινε σ' αυτή την ιστορία. Και αυτό δεν μπορώ να το μάθω. Τη μια μου λέει πως δε με θέλει και δεν της έχει περάσει από το μυαλό, την άλλη με φιλάει και με λέει “κουφετάκι” επειδή φοράω ροζ μπλουζάκι. Εχω μπλέξει με μια σχιζοφρενή; Ιουλιέτα' πρέπει να με βοηθήσεις. Εσύ που ζεις στον κόσμο των πνευμάτων και προφανώς θα μπορείς να επηρεάζεις καταστάσεις περί τα εγκόσμια, αν με εννοείς, πρέπει να βάλεις ένα χεράκι. Να μάθεις τι ακριβώς γίνεται στο μυαλό αυτής της κοπέλας και να μου το πεις. Τώρα το με ποιον τρόπο θα το κάνεις αυτό, δεν ξέρω, αλλά μόνο μην εμφανιστείς μπροστά μου, γιατί αυτά τετ α τετ με φαντάσματα εγώ δεν τα θέλω. Αυτά είχα να σου πω. Φιλιά στον Ρωμαίο”.

Τους ανθρώπους τους αγαπάμε με μιας ή ποτέ!
Θυμάμαι ότι όταν είχα διαβάσει αυτή την φράση – την απλούστατη φράση- στην “Ξέφρενη Πορεία” του Κριστιάν Μπομπέν, αιστάνθηκα σα να μου είχε έρθει επιφοίτηση.
Με τον Βαγγέλη έτσι ακριβώς συνέβη. Μου ήταν συμπαθέστατος, με τη μια. Από την πρώτη στιγμή. Και ως πλάσμα- ο γιος που θα επιθυμούσα, ο συνεργάτης που θα ονειρευόμουν, ο νέος φίλος που θα μου έκανε την τιμή να με κάνει παρέα- και ως συγγραφέας.
Μια πρώτη γεύση ήδη την πήρατε!
Ο Μίλτος, - διπλανός μας,- πηγαίνει ταξίδι στη Βενετία με την κολλητή του με την οποία χρόοονια και παιδιόθεν είναι ερωτευμένος και που άλλοτε το ξέρει και άλλοτε δεν το ξέρει, συνευρίσκονται, ταξιδεύουν ως την Βερόνα κι επειδή άκρη δεν βγάζει γράφει ένα γράμμα στην Ιουλιέτα, μια που η Ιουλιέτα, Βασίλισσα Βικτόρια της καρδιάς του (η οποία εντελώς κυνικά στην αρχή θα του θυμίσει... στάση τρένου) του έχει κάνει την καρδιά πατίνι, το μόνο που του απομένει, είναι εκείνη η πανάρχαια, πρώτη διδάξασα, η σοφή.
Κι αν απ' το γράμμα του στην Ιουλιέτα νομίζετε ότι τα είπε όλα και ότι είναι έτσι απλά μια ερωτική ιστορία μεταξύ φίλων, έχετε πολύ γελαστεί!
Εξάλλου “ένας αγάπησε μια” δεν είναι και η Καρένινα?
Ας μη ξεχνάμε ότι ο έρως είναι υπαρξιακόν, και βαθύτατα ψυχαναλυτικόν, και μετρώ τα όριά μου είναι και... εάν σε ένα χερούλι πόρτας – όπως είχε πει εύστοχα ο Βίκτωρ Ουγκώ, κρύβεται μια ολόκληρη εποχή, πόσο μάλλον σε μια ερωτική ιστορία.
Απελπισμένη, αστεία, ευφάνταστη, αυτοσαρκαστική, και ολότελα ανοιχτή στους άλλους, στην κοινωνία, στο ταξίδι, στο ενδεχόμενο...
Μια ιστορία αγάπης με την βασίλισσα του βυθού που τον φτάνει ως τον δικό του βυθό (τον εαυτό μας αγαπάμε μέσα απ' τα μάτια του άλλου). Σε μια πολιτεία που βουλιάζει, βουλιάζει στο ίδιο της το μεγαλείο, σαν τον έρωτα, στο νερό.
Βενετία και Βικτόρια. Σαγήνη, νερό και βυθός και δυο.
Με έναν συγγραφικό τρόπο απολύτως ανατρεπτικό. Με εκείνα τα συγκλονιστικά του ιντερμέδια που τα είχε απ' τα πρώτα του διηγήματα ήδη εφεύρει (“Πρωινά ξυπνήματα”, τι ξάφνιασμα κι αυτό!) και με τα άλλα, τα εντελώς δικά του δαιμονικά εύστροφα μότο του, ολότελα δικής του κοπής (και ραφής!)

“Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Πρέπει να πιέζεις ψηλά, αλλά να μην ανοίγεσαι πολύ γιατί θα το φας στην αντεπίθεση” (Ροδόλφος Φαν Άμπααλεν, Ολλανδός μεροκαματιάρης προπονητής).
“Αν τραβήξεις για το βασίλειο των ουρανών, να ξέρεις πως είναι μακρύς ο δρόμος. Πάρε μαζί σου καμιά πορτοκαλάδα” (Ιωάννης ο βαδιστής, Ελληνας τζόκει επί πάγου)
“Αν όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη, ο Τζον Τάραμας θα έπρεπε να είναι παρθένος” (Λας Ρέγκας, μεξικάνος νεροπιστολάς)
“Όποιος είναι έξω απ' το Ζορό, πολλά τραγούδια λέει” (Παλιά Ισπανική παροιμία)
“Φούντα, φούντα, τα χρόνια που 'ντα” (Δε μαν, Τζαμαικανός ντίλερ)
“Αν πετύχει η μαλακία, τύφλα να 'χει το γαμήσι” (Πάουλο Τρομπέιρο, Πορτογάλος πιστός του αυνανισμού).
“Εγώ πότε θα γίνω μάνα;” (Έλα Νας Εγλίψο, Αφγανή τρανσέξουαλ)
“Μεγάλη τσουτσού φάε, μεγάλο λόγο μη λες” (Έντουαρντ Νόρτον Αντιβάιρους, Καναδός οδοντίατρος)
“Το τέλος θα έρθει με μεγάλες καταστροφές” (Νοστράδαμος, Διαχρονικός Παπατζής)

"Η Εύα βγήκε από το πλευρό του Αδάμ και μετά την είχε στο πλευρό του. Ποιο το νόημα;" (Σφαζ Ο' Παρθένες, Ιρλανδοισπανός σατανιστής)
"Γιαλό να πας, γιαλό να ρθεις, γιαλό να πας να γαμηθείς" (Μπάμπης Μανούρας, Ελληνας μούτσος)
"Μπεεεεεε" (Ντόλι, Πρόβατο).
“Ο έρωτας πάντα θριαμβεύει” (Κάποιος μαλάκας)

Ε εντάξει όχι και κατά όλα!
“Να πάνε στο διάολο όλοι” (Βασίλης Λεβέντης, Ελληνας πολιτικός)
“Και τώρα τρέχουμε” (Παναγιώτης Αβαβάς, Ελληνας διαιτητής)

 «Υπάρχει μια σκέψη που με γεμίζει ελπίδα.
Μια και μοναδική, για την ακρίβεια. Ότι αργά ή γρήγορα, όλοι σπανάκι θα γίνουμε».
Γλώσσα ατακαριστή, αυτοσαρκαστική, ειρωνική, ύφος ανατρεπτικό, γραφή ατμοσφαιρική με ακριβείς και λιτούς σχεδόν θεατρικούς διαλόγους, δομή ευφυής και πρωτότυπη, ένα αναγνωστικό ξάφνιασμα αυτή η πρώτη συλλογή.
Με τον τίτλο «Πρωινά ξυπνήματα» ο Βαγγέλης Γαροφάλλου σκιαγραφεί με αδρές ανατρεπτικές και αποκαλυπτικές πινελιές τη ζωή. Εφόσον το κάθε ένα «πρωινό ξύπνημα» αποτελεί κι έναν τρόπο! Μια μέθοδο. Τρόπο ή μεθοδολογία ζωής!

Θυμάμαι έγραφα ξαφνιασμένη πριν από λίγο καιρό.

Μια ανατρεπτική συλλογή ιστοριών- ξάφνιασμα, που διαθέτει στο μέγιστο: ύφος, ατμόσφαιρα, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, πρωτοτυπία και κοινωνική κριτική. Δεν αποφεύγει τα δύσκολα, χωρίς να προσποιείται τίποτε το σπουδαίο. Μια φρέσκια, αφηγηματικά δυνατή, καινούργια, μοντέρνα, φωνή. Τα ιντερμέδια, σε ρόλο πανεπόπτη Θεού ή υποσυνειδήτου, συγγραφική σύλληψη μοναδική.
Κατέληγα.

Συγγραφικές αρετές που περιλαμβάνει στο έπακρον και το πρώτο του μυθιστόρημα “Η βασίλισσα του βυθού”. Εξάλλου πρόκειται για τρόπο σκέψης, τρόπο ζωής, ματιά ζωής. Στα συναισθήματα, στον τόπο, στην εποχή, στον χρόνο. Στην γλώσσα πάνω απ' όλα. Με έναν τρόπο σπαρταριστό και ολοζώντανο. Αυτοσαρκαστικό και τρυφερό. Διαφορετικό.

Επιτρέψατέ μου να τελειώσω με λόγια του:

“Οι κρισιμότερες στιγμές της ζωής μας είναι αυτές στις οποίες τείνουμε να τα κάνουμε θάλασσα”
Στην Πόλη του έρωτα, όπου...
“Μια πόλη που σιγά σιγά βυθίζεται, χάνεται, μέσα στο ίδιο το στοιχείο που της προσδίδει το μεγαλείο της. Το νερό. Μια υδάτινη πριγκίπισσα με προορισμό να γίνει η βασίλισσα του βυθού”.

Βικτόρια και Βενετία. Βυθίζονται στο ίδιο τους το στοιχείο που τους προσδίδει το μεγαλείο.
Βασίλισσες κι οι δυο του Βυθού.

Εξάλλου είπαμε, ή μάλλον ο συγγραφέας μας είπε:
“Στη ζωή, όπως και στο πόκερ, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Η μπλόφα υπάρχει παντού” Ετσι ώστε “Κάθε φράση να έχει διπλή ανάγνωση. Μπορεί και τριπλή, και τετραπλή”.
Αλλά στο παιχνίδι και στον έρωτα πρέπει να ξέρει πότε πρέπει να φεύγει κανείς.

YG. Ως κείμενο το είπα στη Σβούρα κατά την παρουσίαση του βιβλίου που μου κρατούσε εκπλήξεις ευχάριστες (τον εκδότη του, για χρόνια τον εκτιμούσα χωρίς ποτέ να τον δω, για χρόνια τον έχασα και τώρα χαρήκαμε αμφότεροι που βρεθήκαμε και έχουμε και.. πρόσωπο, δηλαδή είδε επιτέλους ο ένας τον άλλον) και ένα μέρος του δημοσιεύτηκε στο Έθνος της Κυριακής.

YG2- SOS: ΕΙΜΑΣΤΕ οι εμμονές μας, αλίμονο! Για να γνωρίσεις κάποιον, αρκεί να μάθεις αυτές, αλλά δεν... Γιαυτό και... Αποκάλυψη όμως διότι μια ζωή ο ίδιος κι ο ίδιος και ο ίδιος κύκλος... Οι δικές μου εμμονές, επιθυμία και ενοχές, ο συνδιασμός του εύκολου θύματος που σκοτώνει (το θύμα πάντα) (εκτός και αν ενηλικιωθεί) (κάποτε) Αλλά το ό,τι είμεθα οι εμμονές μας, ούτε λόγος! Και όσο για την μέλλουσα ζωή, αρκεί η παρελθούσα, τα ίδια επακριβώς! Αρα...