Άνευ όρων...

Ακόμα θυμάμαι τους λυγμούς μου μετά την «Εξιλέωση». Από κάπου βαθιά, σκοτεινά, από κάπου άγνωστα, πολύ μέσα. Καλά, κατά την ανάγνωση, οι μάρτυρες έλειπαν. Δικό μου όλο το σπίτι, μπορούσα ως και να διακόπτω όπου δεν άντεχα ή να ουρλιάζω. Σε μια κινηματογραφική αίθουσα, όμως, είναι πάντα πιο δύσκολα: υπάρχουν, θέλεις δεν θέλεις, και οι άλλοι, αλλά πρώτη φορά θα γινόμουν ρεζίλι?
Οδηγούσα και έβρεχε, νερόχιονο, θυμάμαι σταμάτησα για να σου στείλω ένα μήνυμα μπας και μου κλέψεις τον πόνο: «οδηγώ και κλαίω και βρέχει». Μάλλον δεν μου απάντησες ή μπορεί και να μου είπες «είδες? είναι αριστούργημα» οπότε ήταν το ίδιο.
Και στην «Ακτή» έκλαιγα! Βέβαια, σκέφτηκα, μπορεί και να είναι η Κέρκυρα, η ζωή μου, εσύ, αυτό το ξενοδοχείο! Και πάλι διαφωνήσαμε. Το είδες ως «ανοργασμικό» εκείνης. Εγώ, ως ανεκπλήρωτο δυο που θα μπορούσαν να είχαν γίνει ένας. Ως «χρονικό μιας λανθασμένης κίνησης», μιας κίνησης που δεν έγινε, απ’ εκείνες, ξέρεις εσύ, που στοιχίζουν, στοιχειώνουν ζωές συν τω χρόνω. Η ανεπαίσθητη κίνηση που παρέμεινε ημιτελής, το νεύμα που θα μπορούσε να υπάρξει αλλά δεν, μια λεξούλα που πάντα σφηνώνει, δεν βγαίνει η ρημάδα: «σε χρειάζομαι» «μείνε» ή και «φοβάμαι, δώσε μου χρόνο».
Σήμερα διαβάζω την απίστευτη ιστορία του συγγραφέα τους! Ξανάσμιξε – λέει- με τον χαμένο του αδελφό μετά από… εξήντα χρόνια! Τον Φεβρουάριο του 2002 σε ένα μπαρ της Όξφορντ Στριτ συναντήθηκαν. «Αμήχανοι», ως ήτο φυσικό, τόσο ίδιοι και ταυτόχρονα τόσο άλλοι! Εξήντα ο μεγάλος, οικοδόμος και συγγραφέας στο πρώτο του! Ο άλλος, 54άρων, πανδιάσημος ήδη!
«Παράδοση άνευ όρων», έγραφε το σημείωμα που τους χώρισε. «Παράδοση άνευ όρων», το βιβλίο που τους ενώνει. Μ’ αυτή τη μαγική φρασούλα, η μάνα τους, ανύπαντρη τότε, τον πρώτο, Ντέιβ Σαρπ σήμερα, στους Σαρπ, παρέδιδε. Μ’ αυτή τη βασανιστική φρασούλα εκείνος επιστρέφοντας τώρα αφηγείται τη ζωή του. Ο Ίαν ΜακΓιούαν αναλαμβάνει να «εξιλεώσει» την οικογένεια, γράφοντας πρόλογο. Και «άνευ όρων» συγχωρεί την ανοική πια για τις τότε επιλογές της, μητέρα.
Με το αίμα μας γράφουμε, την ιστορία της οικογένειάς μας, ακόμα κι όταν δεν το γνωρίζουμε!
Εκείνη δεν θα το καταλάβει ποτέ πως ο χαμένος της γιος βρέθηκε. Ο Ίαν ΜακΓιούαν θα εξηγήσει για πάντα τις αδικαιολόγητες μέχρι τότε ενοχές του. Κι εκείνη τη σχεδόν βεβαιότητα – από πάντα το υποψιαζότανε- για μια κίνηση που γίνεται ή δεν γίνεται, για να κρίνει τελικά τη ζωή μας!
Αλλά ζωή είναι αυτή, και «άνευ όρων» θα πρέπει να τη δεχόμαστε! Εξάλλου υπάρχει και το αντίβαρο: η Τέχνη!

ΥΓ1. Αχ και να με περίμενε κι εμένα κάτι εκεί έξω! Κι εγώ θα το καλωσόριζα «άνευ όρων», αλλά μπα…
«Τίποτα, τίποτα κατά τίποτα», όπως ψιθύριζα όταν ήμουν παιδάκι με απόγνωση στη μαμά μου…
«Τίποτα»….
ΥΓ2: Αχ Ίαν, και να ‘ξερες για σένα, πόσο χάρηκα… Για το έλεος που έδειξες, για την τύχη που είχες, για το αγκάθι που έβγαλες με τόσο στυλ, τόσο ύφος, τόση… τέχνη!
ΥΓ3: Ε ναι, δύσκολο σπορ η ζωή, θέλει τέχνη! (απλές τεχνικές, μόνο για να βγει καμιά δύσκολη νύχτα ωφελούν! Αλλά μόνο!)