Κλάρα στο μισοσκόταδο...

«Έχετε κάνει ποτέ διακοσμητικό, κινούμενο σκεύος;»
«Δεν είν’ ακόμα πολύ συνηθισμένο ν’ αποκτά ο κόσμος ανθρώπινα διακοσμητικά».
«Άλεξ Μπασσάν: Κόρη μπροστά στον καθρέφτη, Ελαιογραφία σε εικοσιτετράχρονη κόρη με ολόσωμο καθρέφτη και φώτα 195Χ35Χ88 εκ»
Η «Κόρη μπροστά στον καθρέφτη» μπορούσε άνετα να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε ευρύχωρο σαλόνι. Το ποσοστό επί της πώλησης και της ενοικίασης που της αναλογούσε, μαζί με τα χρήματα που είχε εισπράξει για τη συνεργασία της με τον ζωγράφο, θα την εξασφάλιζαν για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Όμως δεν την αγόραζαν».
«Το να είναι πίνακας της κόστιζε πολλά χρήματα, και κέρδιζε πολλά χρήματα μονάχα όντας πίνακας. Αλλόκοτο παράδοξο, που την έκανε να σκέφτεται πως ο Βαν Τυς, είχε δίκιο όταν δήλωνε πως η τέχνη δεν ήταν παρά υπόθεση χρημάτων».
Στο φυσικό της, η Κλάρα Ρέγες είχε ξανθά πλατινέ, ελαφρά σπαστά μαλλιά ως τους ώμους, μάτια γαλανά, μήλα τονισμένα, μια έκφραση αθώα και συνάμα σκανταλιάρικη, και λυγερή κορμοστασιά, παραπλανητικά ντελικάτη, που διαψευδόταν από μια εκπληκτική φυσική αντοχή. Εργαζόταν ως ζωντανός πίνακας – αυτό είχε σπουδάσει- εκτίθετο σε γκαλερί και νοικιαζόταν από συλλέκτες στις τέσσερις άκρες της γης. Είναι η ηρωίδα στο βιβλίο του κουβανού Χοσέ Κάρλος Σομόθα (συγγραφέας και ψυχίατρος μαζί) «Η Κλάρα στο μισοσκόταδο» και παρ’ ότι στο σημείωμά του ο συγγραφέας μας διαβεβαιώνει ότι «αυτό» δεν έχει ακόμα συμβεί, θεματολογικά φαντάζει ανατριχιαστικά οικείο.
Άλλωστε, νέα ήθη, νέοι καιροί!
Οι τέχνες ενώνονται γλυκά (βιντεοποιήματα, βίντεο άρτ, ζωντανά γλυπτά), οι νέοι συγγραφείς ξεφεύγουν από το μετεμφυλιακό ενοχικό κόμβο, λιγότερο εγγαστρίμυθα νάρκισσοι ασχολούνται με την κοινωνική και την υπαρξιακή μας μοναξιά, «η εφεύρεση του Μορέλ» περί εικονικής πραγματικότητας επιβεβαιώθηκε ήδη και ακόμα και ένα κάποιο πισογύρισμα, τη γέννηση του καινούργιου ευαγγελίζεται και προοιωνίζει.
Ο Ντοστογιέφσκι και οι πολιτικοί του «Δαιμονισμένοι» ξαναδιαβάζεται, ο «Ηλίθιος» τον Σεπτέμβρη θα προσπαθήσει να προσελκύσει ό,τι καλό, ο Σελίν ξαναμπαίνει στο εκδοτικό τραπέζι, στον κινηματογράφο γίνονται νέες κόπιες επάνω στα ήδη γνωστά («Το μυστικό του βράχου των κρεμασμένων», «Σιωπηλός μάρτυρας», «Πρόγευμα στο Τίφανις»), στη μουσική ακόμα και με διασκευές «ξεθάβεται» ό,τι παλιό. Λες κι ετοιμάζεται το καινούργιο πριν γεννηθεί, να ξαναπιάσει το νήμα: σε ό,τι αξίζει, άντεξε μέσα στο χρόνο, έχει λόγο ύπαρξης, αποτελούσε ανάσα κι ανάταση ζωής.
Σε εποχή παρακμής και αντάρας (εσωτερικής και εξωτερικής) μια «Κλάρα στο μισοσκόταδο» μας κλείνει το μάτι και υπόσχεται την αυγή μιας καινούργιας στην τέχνη ζωής. Ποια ακριβώς είναι;Το καινούργιο το ακολουθείς, δεν το ορίζεις! Από θεωρίες και θεωρήματα, χορτάσαμε! Γι’ άλλα πονά και διψά η καρδιά μας!

ΥΓ. "Η Κλάρα στο μισοσκόταδο" ήταν το πρόσχημα. Βιβλίο του 2005 έχουν ήδη αναφερθεί αριστουργηματικά σ' αυτόν ειδικά τον Σομόθα ο Librofilo και ο Δημήτρης Αθηνάκης. Βραδυφλεγής, το ανακάλυψα αργά (μετά τα "Γράμματα ενός ασήμαντου δολοφόνου"). Αλλά η εν λόγω Κλάρα στο ποστ (και στο... μισοσκόταδο της τέχνης) ήμην... η άλεφ!