“Η ΤΥΦΛΗ ΑΚΤΗ” του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες. Μετάφραση: Λένα Φραγκοπούλου. Εκδ. “Πατάκη”, σελ. 234, € 12.32
“Από τη μια πλευρά ο δρόμος οδηγούσε στον ουρανό, από την άλλη βυθιζόταν στη γη και δεν υπήρχε σπίτι σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων... Ρουφούσε τον αέρα σαν ψάρι πεσμένο στο δρόμο. Βρισκόταν μακριά από τον Θεό και υπερβολικά μακριά από το σπίτι της για να κλάψει, κι έτσι άνοιγε το στόμα και κοιτούσε το κομμάτι του ουρανού που της αναλογούσε χωρίς να έχει το κουράγιο να κουνήσει το κεφάλι”.
Σε μιαν έρημη ακτή, στο παντέρημο Ντάλλας, και σε μια καλύβα στη μέση του πουθενά και μας θυμίζει “Το Χάρτινο Σπίτι” του, ο Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες, τοποθετεί στο καινούργιο του μυθιστόρημα “Η τυφλή ακτή” σχεδόν όλη την αργεντίνικη ιστορία.
Μια γυναίκα που την λένε Σεσίλια αλλά την φωνάζουν Καμπότζη από μια τυχαία περιφορά της σφαίρας της γης και ένας άντρας που τον λένε Αρτούρο και περιπλανιέται για χρόνια σερνάμενος και έρποντας κρατώντας σαν ακριβό φυλακτό μια γυναικεία μπιζουτιέρα, συναντούνται μακριά από την πατρίδα τους την Αργεντινή, σε μιαν ερημιά κάπου στο Μοντεβιδέο της Ουραγουάης.
Εκείνη, κουβαλά την βαριά κληρονομιά της πολιτικοποιημένης και πολύπαθης οικογένειάς της. Με μιαν επώδυνη, όμως, ανεμελιά την οποία ο συγγραφέας σκιαγραφεί ατμοσφαιρικά και ποιητικά, ανάλαφρα σχεδόν ίσως γιατί μονάχα έτσι αντέχεται το τόσο βάρος:
“Αλλά τι να κάνουμε. Η Καμπότζη έλεγε τι να κάνουμε κάθε φορά που δεν έβρισκε παρηγοριά. Οι φίλες της τη φώναζαν Τι-να-κάνουμε”.
“Κατάφερε να κάνει μεταβολή, να πάψει να τρέμει και να ανοίξει την εξώπορτα. Ό,τι κι αν είχε αγαπήσει εκείνη τη στιγμή το έχανε για πάντα' μπροστά της απλωνόταν η νύχτα... Ήταν διεφθαρμένη αυτή; Και δεν ήταν εκείνος όταν υπάκουε στο Κομουνιστικό Κόμμα; Είχαν άραγε πάψει να θαυμάζουν, είχαν πάψει να αγαπούν ο ένας τον άλλο; Τι να κάνουμε. Απομακρύνθηκε με αυτή την κουβέντα στα χείλη”.
Εκείνος, μέσα από σπαράγματα, αναζητά στο πλήθος και παντού, τη ζωή του και μιαν άλλη, την δική του Σεσίλια:
“Γιατί το πλήθος είναι, εκτός των άλλων, ένα κινούμενο μυστικό”. Και επειδή “Η ευτυχία είναι απάνθρωπη” Και “Η ζωή φέρνει τόσες ανατροπές, που ακόμα και οι πιο αθώες επιθυμίες σου μπορεί να σου φανούν έγκλημα”.
Ο Ντομίνγκες σε ένα ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα, κατορθώνει τα ακατόρθωτα: “Κάθε κομμάτι πραγματικότητας ήταν ολόκληρη η πραγματικότητα”, γράφει κι αυτό επιτυγχάνει και στην δική του αλλόκοτη, κατακερματισμένη και σπαρακτική ιστορία.
Μέσα από την φτωχή, σχεδόν έρημη καθημερινότητα του Αρτούρο, ιστορία μέσα στην ιστορία και μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, εκτυλίσσεται και το δράμα μιας άλλης οικογένειας. Ένας άντρας, εγκαταλείποντας τα πάντα στην Αργεντινή φυλακίζει την γυναίκα του και τις δυο κόρες τους, σε ένα αγροτόσπιτο και πίσω απ' τον φράκτη. Αφορμή, η ερωτική περιπέτεια της γυναίκας του με ένα νέο αγόρι. Αιτία, ενδεχομένως η δική του δράση και η ζωή και η ανάγκη του να κρυφτεί ο ίδιος κρύβοντας, εν τέλει κι εκείνες.
Αναμνήσεις, παλινδρομήσεις, παρελθόν που τέμνεται έτσι ώστε να γίνεται, τελικά, κατά κάποιον τρόπο και το-κοινό-παρελθόν, η Καμπότζη – Σεσίλια βαδίζει στ' αχνάρια της επαναστάτριας συνονόματης θείας. Και ο Αρτούρο προσπαθώντας να σώσει την Ρόζι πίσω απ' τον φράκτη, την αφήνει με τα ίδια ερωτηματικά και χάνεται στην ακτή με τους αμμόλοφους, σε ένα χειροποίητο μυθιστόρημα που επαναλαμβάνει και την προσωπική του ιστορία. “Δεν ήξερε από τι ήθελε να σωθεί, από την θάλασσα ή από τον εαυτό της ή από τον πανικό που προκαλούν τα απλά και ανεξήγητα συμβάντα”. Ένα απόσπασμα – που αποτελεί το κλειδί και το κοινό αίσθημα έστω και με τον ασυνείδητο τρόπο του καθενός ξεχωριστά των ηρώων.
Μια ιστορία αυτογνωσίας και μοναξιάς, επανάστασης και έρωτας, εξορίας και αυτοεξορίας. Με μια αφήγηση γεμάτη σπαράγματα μνήμης, χρόνου, ζωής, ιστορίας. Ο αγώνας των θυμάτων της δικτατορίας στην Αργεντινή μέσα από την απόλυτη μυθιστορηματική σαγήνη. Ένα μωσαικό ζωών που αποτελούν την Ζωή. Πικρή κι αλλόκοτη. Η ιστορική μνήμη μέσα από την προσωπική και οικογενειακή μνήμη.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ-
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ:
Ο Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1955. Από το 1989 ζει στο Μοντεβιδέο της Ουραγουάης.
Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος στο περιοδικό Crisis.
Είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους πεζογράφους και τα βιβλία του έχουν κερδίσει βραβεία και εντυπωσιακή παγκόσμια αναγνώριση.
Με ποιητική γλώσσα περιγράφει χαρακτήρες σε επισφαλείς καταστάσεις όπως είναι τα δικτατορικά καθεστώτα και οι συνέπειές τους στις ζωές των ανθρώπων.
Το μυθιστόρημά του “Το χάρτινο σπίτι” (Εκδ. “Πατάκη”, 2006) έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες και αποτελεί φαινόμενο λογοτεχνικού μπεστ σέλλερ.
Από τον “Πατάκη” κυκλοφόρησε πρόσφατα και το μυθιστόρημά του “Η τυφλή ακτή”.
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής.
Οδηγώντας σήμερα στον αγροτικό δρόμο είχαν ανθίσει όλα τα δέντρα... Περίεργα ανακουφιστική πρώιμη άνοιξη...
