“ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΑΛΦΟΝΣ” του Κώστα Ακρίβου. Εκδ. “Μεταίχμιο”, σελ. 307, € 17
“Να απαντήσω στα Ερωτήματα:
'Ηταν ο Αλφόνς αρχαιοκάπηλος;
Ντύθηκε με τη στολή των ναζί και ποια ήταν η δράση του;
Η Χέλγκα Πολ κατασπαράχτηκε από καρχαρία ή έπεσε θύμα άλλων σχεδίων και βλέψεων;
Τι έκανε τον Αλφόνς να διαλέξει το Πήλιο για να περάσει τη ζωή του; Γιατί τέτοιος έρωτας μ' αυτό τον τόπο;
Κρατούσε ημερολόγιο ή έστω κάποιες σημειώσεις; Κι αν ναι, πού είναι; Σε τίνος τα χέρια βρίσκονται;
Και το κυριότερο: Τι ψάχνω να βρω; Τι θέλω να μάθω από τη ζωή του Αλφόνς και απ' τον τρόπο που διάλεξε να πεθάνει;”
Μέσα από σπαράγματα ζωής, ακολουθώντας τα γεωγραφικά χνάρια, με μυθοπλαστικές και αυτοβιογραφικές προεκτάσεις και εξομολογήσεις, με αφηγηματικό τρόπο λυτό και απέριττο που συνδυάζει ημερολογιακή και επιστολική γραφή, προσωπικές αφηγήσεις και εσωτερικούς μονολόγους, με ιδιαίτερα ενδιάφερον νοηματικά φωτογραφικό υλικό, ο συγγραφέας Κώστας Ακρίβος, συνθέτει ψηφίδα- ψηφίδα στο καινούργιο του σπονδυλωτό μυθιστόρημα “Ποιος θυμάται τον Αλφόνς” την αινιγματική βιογραφία ενός μεγάλου, τελικά, φιλέλληνα. Του Ξενοφώντα Κλέμενς Αλφόνς Ανδρέα Χοχάουζερ, που γεννήθηκε το 1906 στην αυστριακή περιφέρεια Στάιερμαρκ και απεβίωσε στις 15 Ιανουαρίου 1981 σε μια χιονοκατοίκητη βουνοκορφή του Πηλίου απ' όπου έζησε από τα δεκάξι του, χρηματίζοντας κατά καιρούς καρβουνιάρης, χοιροβοσκός, αιγοβοσκός, ψαράς, ναύτης, καραβοκύρης, στρατιώτης και διερμηνέας, συνοδός του Χανς Χανς σε υποβρύχιες εξερευνήσεις, συνανιχνευτής του μπρούτζινου μνημειώδους θεού που ανελκύθηκε από τη θάλασσα και βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο, ένας από τους πρωτοπόρους του εναλλακτικού τουρισμού.
Ο Κώστας Ακρίβος, με την επιμονή εντομολόγου και με φλεγόμενη ψυχή σα να αναζητά τα ίχνη προσφιλούς συγγενούς του, δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα, αδιάβατο μονοπάτι ή αδιάβαστο έγγραφο, ανερώτητο άνθρωπο, καμία κρυφή πτυχή.
Υπάρχουν στιγμές που ταυτίζεται ή που βρίσκεται σε αντιδικία με τον ήρωά του, αισθάνεται σα να τον ακυρώνει η δική του ταξιδιάρικη, αλήτικη ζωή, επιτρέπει στα μυστικά να ξεμυτίζουν φυσικά κι αβίαστα, τις εκπλήξεις να τον συναντούν όπως σοφά φροντίζει πάντα η ζωή.
Αποκαλύπτοντας στο τέλος και την εκλεκτική τους περί φιλοσοφία ζωής συγγένεια, μας προσφέρει μέσω ενός ανθρώπου την προοπτική μιας άλλου είδους ζωής:
“Έμαθα ένα! Ζωή δεν είναι μονάχα οι εποχές γαλήνης, αλλά κι αυτές όπου ταράσσονται όλα, γνώμες και αξίες. Είμαι γεμάτος χαρά και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας. Εδώ στη Μιτζέλα βρίσκω πολλά δυσάρεστα. Αλλά ψάχνω και βρίσκω και πολλές χαρές...” “Είναι φτωχοί όσοι άνθρωποι δεν έχουν υποφέρει”, από τα ημερολόγια του Αλφόνς. Και από τον βίο και την πολιτεία του, εκείνο που όλοι υποπτευόμαστε αλλά δύσκολα πολύ το λέει κανείς: “ωραίος άνθρωπος, ωραίος θάνατος”. Και μια συμμετοχική εκδοχή της Ειμαρμένης σε ένα μυθιστόρημα που είναι μια άλλη πρόταση, εξάλλου μας έχει συνηθίσει σ' αυτό ο συγγραφέας, μέσα από σπαράγματα ν' αγγίζει το Όλον, με τρόπο μυστηριώδες, ρεαλιστικά μαγικό.
Μικρό άγγιγμα – Αλφόνς: “Ο άνθρωπος πρέπει να ζει σύμφωνα με τη φύση. Η φύση κανονίζεται από μια σοφία που λέγεται θεός ή Ειμαρμένη (έτσι την αναφέρουν οι αρχαίοι Έλληνες). Αυτή η δύναμη διατηρεί την τάξη και το ρυθμό του κόσμου. Άρα εκείνο που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος είναι να ζει με αρετή”. Επίσης: “Η ζωή δεν είναι μια λάμπα που τη σβήνει ξαφνικά μέσα στη νύχτα ο θάνατος, αλλά σαν μια λάμπα που σβήνει γιατί πια ξημερώνει. Έρχεται δηλαδή ένα πολύ μεγαλύτερο φως”... Ένα μυθιστόρημα που πατά σε ένα πρόσωπο υπαρκτό και με εξόχως σμιλεμένα συγγραφικά βήματα, ξαναδιαβάζει τον τρόπο να ζει και να γράφει κανείς.
Κάτι που συνηθίζει, εξάλλου, να κάνει ο συγγραφέας, όπως σχηματιζόταν ο βίος και η πολιτεία του κεντρικού ήρωα μέσα από επιστολές δικές του και των άλλων στο “Κίτρινο ρώσικο κερί”. Αξιοσημείωτο είναι και το αφηγηματικό μέρος του κάθε του βιβλίου. Στο συγκεκριμένο, αρχίζει ως σημειώσεις συγγραφέα, κάπου θυμίζει δημοσιογραφική έρευνα, ενίοτε γίνεται ντοκουμέντο, και απογειώνεται στο τέλος με την παράλληλη αγωνία- ζωή.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ-
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ:
Ο Κώστας Ακρίβος γεννήθηκε το 1958 στις Γλαφυρές Βόλου.
Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και ανθολογίες, ενώ πήρε μέρος στη συγγραφή δυο σχολικών εγχειριδίων.
Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ευρωπαικές γλώσσες.
Από το 1983 εργάζεται ως φιλόλογος στη δημόσια μέση εκπαίδευση.
Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και συνεργάτης σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα για θέματα που αφορούν τα βιβλία. Διευθύνει τη σειρά των εκδόσεων “Μεταίχμιο: Μια πόλη στη λογοτεχνία”.
Βιβλία του:
“Η Δοτική του Χάους” (νουβέλα, Νέα Σύνορα, Λιβάνης, 1993)
“Αλλοδαπή” (διηγήματα, Νέα Σύνορα- Λιβάνης, 1995)
“Στο κάτω κάτω της γραφής είναι ένα ψέμα” (μυθιστόρημα, Κέδρος, 1997)
“Το γέλιο της έκτης μέρας” (μυθιστόρημα, Κέδρος, 1999)
“Κίτρινο ρώσικο κερί” (μυθιστόρημα, Κέδρος, 2001)
“Φωνές στην έρημο” (διηγήματα, Ελληνικά Γράμματα, 2002)
“Σφαίρα στο βυζί” (διηγήματα, Κέδρος, 2003)
“Καιρός για θαύματα” (μυθιστόρημα, Κέδρος, 2005)
“Ιστορία ενός οδοιπόρου- Στρατής Δούκας” (μυθιστορηματική βιογραφία, Ηλέκτρα, 2006)
“Πανδαιμόνιο” (μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2007)
“Τελετές ενηλικίωσης” (διηγήματα, Μεταίχμιο, 2009)
“Ποιος θυμάται τον Αλφόνς” (μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, 2010)
Ανθολογίες:
“Βόλος: Μια πόλη στη λογοτεχνία” (Μεταίχμιο, 2001)
“Να μαθαίνω γράμματα... Το σχολείο στη νεοελληνική λογοτεχνία” (Μεταίχμιο, 2004)
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής
