“όπως είπε ο Νίτσε, η ύψιστη σοφία είναι να μη φοβάσαι” κι “όπως έγραψε ο Κόνραντ, ο αληθινός τρόμος αγγίζει μόνο τη φαντασία των ανθρώπων”.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

“Μετά τον σεισμό” λέγεται το βιβλίο αλλά δεν ξέρω γιατί συνέχεια διάβαζα “μετά την κρίση”. Άρτι αφιχθέν και από αγαπημένο. Χαρούκι Μουρακάμι και τώρα που το σκέφτομαι “μετά την κρίση” θα μπορούσαν να λέγονται όλα του τα βιβλία.
“Το κουρδιστό πουλί” γιατί ο ήρωας αρχίζει να “βλέπει” όταν θα χάσει τη δουλειά του, τη γάτα και τη γυναίκα του. Το “Νορβηγικό δάσος” επειδή ο φοιτητής θα την θυμηθεί όταν θα είναι πεθαμένη. Το “Σπούτνικ αγαπημένη” επειδή η ηρωίδα χάνεται, σαν γιαπωνέζικο “η Αλίκη στις πόλεις”. Στο καινούργιο που κυκλοφόρησε (“Ωκεανίδα”), όλα είναι σαφή ήδη απ' τον τίτλο: “Μετά τον σεισμό”, έξι ιστορίες με κεντρικό άξονα τη βιβλική καταστροφή απ' τον μεγάλο σεισμό στο Κόμπε. Μένουν, δεν μένουν στο Κόμπε, χάνουν, δε χάνουν δικούς τους!
Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά, εκεί που η οικονομία άνθιζε κι ο κόσμος είχε περισσότερα χρήματα απ' όσα μπορούσε να ξοδέψει. Στα καλά- καθούμενα δε μας χτυπά “το κακό”; Η γυναίκα του Κομούρα στο πρώτο διήγημα (“Ούφο στο Κουσίρο” ) έβλεπε τηλεόραση βυθισμένη στα μαξιλάρια. Στην οθόνη, ολόκληρα εμπορικά τετράγωνα στις φλόγες, σιδηροδρομικές γραμμές και λεωφόροι κομμένες στα δύο, αρκούν, στα καλά- καθούμενα για να εγκαταλείψει τον άνδρα της. Στο “Τοπίο με σίδερο ρούχων”, ένας ζωγράφος παίρνει των ομματιών του για ν' ανάβει φωτιές στις παραλίες. Στο “Όλα τα παιδιά του θεού μπορούν να χορέψουν” ο Γιοσίγια, παιδί αγνώστου πατρός μπορεί ως συμπαντικό παιδί να χορέψει. Στην “Ταυλάνδη” μια γιατρός θα αφήσει επιτέλους “την-πέτρα” που στοιχειώνει τη ζωή της. Στο “Σούπερ Βάτραχος σώζει το Τόκιο”, βάτραχος σώζει την Πόλη.
Όπως θα σώσει ο σεισμός την ελευθερία τους. Ανοίγοντας ρωγμές, μαζί με αγνοημένες λεωφόρους. Επειδή c'est la vie και σ' όποιον αρέσει! Κι αρέσει! Γιατί ό,τι επιλέγει κανείς του αρέσει. Αλλά για να επιλέξει θα χρειαστεί να φύγει απ' τα πόδια του η εκ-του-ασφαλούς-δεδομένη-κι-αυτονόητη-επιλογή-του.
Διαπίστωση: Δεν υπάρχει δύσκολο κι εύκολο. Υπάρχει μονάχα-αυτό-που-επιθυμώ-με-τον-πιο-βαθύ-εαυτό-μου.
“Μετά την κρίση” διάβαζα όπου ο Μουρακάμι “μετά τον σεισμό” έγραφε, και αναλογιζόμουν μ' ελπίδα το χαμένο μας μονοπάτι. Ο,τι αξίζει, θα διασωθεί. Τα περιττά, μπελάς και ομίχλη. Εξάλλου “όπως είπε ο Νίτσε, η ύψιστη σοφία είναι να μη φοβάσαι” κι “όπως έγραψε ο Κόνραντ, ο αληθινός τρόμος αγγίζει μόνο τη φαντασία των ανθρώπων”.