“Η φτώχεια τού να νιώθει κανείς ανεπιθύμητος” (Μ.Τ)
“Η μόδα είναι στον ουρανό” (Κ.Σ)
“Φαίνομαι ευτυχισμένη; Θα έπρεπε- γιατί ήμουν ένα παιδί που κανένας δεν το ήθελε. Ένα κορίτσι μόνο του με ένα όνειρο- που ξύπνησε ένα πρωί και είδε ότι το όνειρό του βγήκε αληθινό.
Είμαι η Μέριλυν Μονρόε. Διαβάστε την ιστορία μου”.
Μέριλυν Μονρόε.
'Ηταν μόλις 36 ετών. Ήταν ό,τι πιο όμορφο, ό,τι πιο αισθησιακό ζούσε στα όνειρα κάθε άντρα. Και όμως ήταν νεκρή μέσα στο διαμέρισμά της. Μεγάλη δόση βαρβιτουρικών, είπαν οι ιατροδικαστές. Απόπειρα, ίσως; Ατυχία; Ό,τι και να ήταν, η Νόρμα Μπέηκερ πλέον είχε φύγει και όλα μαρτυρούσαν ότι η ζωή της μπορεί να ήταν λαμπερή, αλλά για την ίδια έκρυβε μόνο θλίψη....
“Πιστεύουμε, μερικές φορές, ότι φτώχεια είναι μονάχα το να πεινάς, να είσαι γυμνός και άστεγος. Η φτώχεια τού να νιώθει κανείς ανεπιθύμητος, χωρίς αγάπη και χωρίς φροντίδα είναι η μεγαλύτερη φτώχεια. Ας ξεκινήσουμε μέσα από το ίδιο μας το σπιτικό, για να εξαλείψουμε αυτού του είδους τη φτώχεια”
Μητέρα Τερέζα
“Η ειρήνη βρίσκεται μόνο στην άκρη μιας λόγχης”
Ιωάννα της Λωραίνης (Γαλλίδα Στρατηγός)
(“Μέσα σε όλα τα παράδοξα της ιστορίας της, η Ιωάννα ήταν ίσως ο μόνος στρατιωτικός ηγέτης που δεν είχε ποτέ σκοτώσει άνθρωπο' στη μάχη ορμούσε μπροστά με το λάβαρο στο ένα χέρι και το σπαθί στο άλλο, αλλά ποτέ δεν χτυπούσε με την κόψη. Αν και ανελέητη στη στρατηγική της, έκλαιγε ύστερα από κάθε μάχη για την απώλεια τόσων ζωών. Λέγεται επίσης πως, βλέποντας ένα στρατιώτη της να χτυπά θανάσιμα έναν Άγγλο αιχμάλωτο, άφησε το άλογό της, πήρε τον ετοιμοθάνατο άντρα στην αγκαλιά της, τον παρηγόρησε και άκουσε την εξομολόγησή του. Είναι παράδοξο, αλλά το ιδανικό της ιπποσύνης φαίνεται να βρήκε καλύτερη έκφραση στη δεκαεπτάχρονη βοσκό από ό,τι σε αυτούς που γεννήθηκαν ιππότες. Σύμφωνα με τους συμπολεμιστές της, η δύναμή της ήταν στη στρατηγική: ήξερε πού να τοποθετηθεί, πώς να αποφύγει τα χειρότερα χτυπήματα, πώς να ψυχολογήσει τις κινήσεις του αντιπάλου. Πολλές φορές προειδοποιούσε ακριβώς πού θα έπεφταν οι μπάλες των κανονιών ή μια πληθώρα από βέλη. Η ικανότητά της αυτή έμοιαζε να έχει έρθει από το πουθενά, αλλά είτε ήταν θεόσταλτη είτε απλώς αποτέλεσμα ενός ιδιαίτερα κοφτερού μυαλού, κανείς Γάλλος στρατιωτικός δεν υπήρξε καλύτερος σε θέματα τακτικής από την Ιωάννα της Λωραίνης”).
“Κερδίστε τη μάχη ή αφανιστείτε”
Βασίλισσα Μπούντικα (Βρεταννίδα Κέλτισσα, Φύλαρχος και Επαναστάτρια).
“Ήταν εκείνη που αγαπούσε περισσότερο από τους Αποστόλους”
Για τη Μαρία Μαγδαληνή (Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Φιλίππου)
“Το μόνο που χρειάζεσαι είναι η θέληση να αγαπήσεις”
Τερέζα της Αβίλα (Ισπανίδα Θεολόγος).
“Αν δεν έχω ποίηση, μπορώ τουλάχιστον να έχω ποιητική επιστήμη”
Άντα Λάβλεης (Αγγλίδα Εφευρέτρια και Μαθηματικός)
“Οφείλουμε να ελευθερώσουμε το μισό ανθρώπινο πληθυσμό, τις γυναίκες, έτσι ώστε αυτές με τη σειρά τους να μπορέσουν να ελευθερώσουν τον υπόλοιπο μισό”
Έμελιν Πάνκχερστ (Αγγλίδα Σουφραζέτα)
“Η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν από εμάς. Αλλά και τι μ' αυτό; Πρέπει να έχουμε επιμονή και πάνω απ' όλα εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας. Πρέπει να πιστεύουμε ότι έχουμε κάποιο χάρισμα και ότι αυτό πρέπει να διατηρηθεί μ' οποιοδήποτε κόστος”
Μαρία Κιουρί (Πολωνή Επιστήμονας)
“Τα παιδιά είναι οι πνευματικοί “χτίστες” της ανθρωπότητας και τα εμπόδια στην ελεύθερη ανάπτυξή τους γίνονται πέτρες στους τοίχους πίσω από τους οποίους έχει φυλακιστεί η ψυχή του σημερινού ανθρώπου”
Μαρία Μοντεσσόρι (Ιταλίδα Εκπαιδευτικός) (δική της έμπνευση το “μάθημα της σιωπής”)
“Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία αυτού που σκέφτεται διαφορετικά”
Ρόζα Λούξεμπουργκ (Πολωνή Οικονομολόγος και ναι, η Κόκκινη Ρόζα)
“Μόδα δεν είναι κάτι το οποίο υπάρχει μόνο σε φορέματα. Η μόδα είναι στον ουρανό, στους δρόμους, η μόδα έχει να κάνει με τις ιδέες, με τον τρόπο που ζούμε, με ό,τι συμβαίνει γύρω μας”
Κοκό Σανέλ (Γαλλίδα Σχεδιάστρια)
“Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια όμορφη κοπέλα...”
Σταχτοπούτα (αιγύπτια ηρωίδα παραμυθιού).
“Μια γυναίκα πρέπει να έχει χρήματα και δωμάτιο δικά της, αν είναι να γράψει λογοτεχνία”.
Βιρτζίνια Γουλφ
Για τους Κινέζους, η φράση “μακάρι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς” αποτελεί κατάρα. Η Βιρτζίνια Γουλφ υπήρξε θύμα της: γεννημένη στα τέλη της Βικτωριανής εποχής, ανήκε στη γενιά που εισήγαγε το μοντερνισμό έχοντας πρώτα αντιπαλέψει ένα καλά εδραιωμένο κατεστημένο. Κορυφαία λογοτέχνις, κατάφερε να αποδώσει όπως λίγοι την ανθρώπινη κατάσταση ζώντας η ίδια ανάμεσα σε δυο κόσμους: την μποέμ πραγματικότητα του “Κύκλου Μπλούσμπερυ” και τον δικό της εσωτερικό, σκοτεινό κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις δυνατότερες φωνές της λογοτεχνίας και της κοινωνίας”.
Αυτό, όμως, καθόλου δεν την εμπόδισε από του να γεμίσει τις τσέπες της πέτρες, και να χαθεί στα νερά του ποταμού.
Το σώμα της βρέθηκε ύστερα από τρεις εβδομάδες.
Ξεκινώντας να γράφω γι' αυτό το υπέροχο βιβλίο που, μόλις απόψε έφτασε στα χέρια μου: “50 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ” της Δήμητρας Νικολαίδου και της Γεωργίας Παναγιωτίδου (Εκδ. “Αρχέτυπο”),
η Βιρτζίνια Γουλφ πρώτα μου ήρθε στο νου.
Κι αυτό το απίθανο “Ένα δικό σου δωμάτιο” που μού είχε αλλάξει τα φώτα στα νιάτα μου. “Αν η γυναίκα είχε ένα δικό της δωμάτιο, τότε θα είχε γεννηθεί και η αδελφή του Σαίξπηρ”.
Ξεφυλλίζοντας όμως αυτό το βιβλίο συνειδητοποιούσα ότι “η αδελφή του Σαίξπηρ” γεννήθηκε ακριβώς επειδή δεν είχε δικό της δωμάτιο! (και τώρα που αποκτήσαμε δηλαδή? Τι καταλάβαμε? Γίναμε καλύτερες συγγραφείς???)
Και οι γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο, τον άλλαξαν ακριβώς διότι έπρεπε να αλλάξουν τη δική τους ζωή!
Δεν χωρούσαν σ' αυτή, πώς να το πω? Δεν βολεύονταν!
Μόνο αυτό μπορεί να μας κάνει να θέλουμε, ή να μπορούμε, ν' αλλάξουμε τον κόσμο, αφού προηγουμένως αλλάξουμε τη δική μας ζωή.
Γι' αυτό το λόγο, επιτρέψατέ μου και να τελειώσω με ένα κραυγαλέο παράδειγμα.
“Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να είναι κανείς τυφλός είναι να έχει όραση μα όχι όραμα”.
Έλεν Κέλερ
Στους δεκαεννέα μήνες της ζωής της μια απρόσμενη οστρακιά αφαίρεσε από την Έλεν Κέλερ, δύο από τις σημαντικότερες αισθήσεις κάθε ανθρώπου, την όραση αλλά και την ακοή. Οι γονείς της άργησαν να καταλάβουν το αποτέλεσμα αυτής της ασθένειας στο μωρό ακόμα παιδί τους. Η μητέρα της μια μέρα συνειδητοποίησε έντρομη ότι το παιδί δεν αντιδρούσε στον ήχο του κουδουνίσματος ούτε στις κινήσεις των χεριών της. Η παιδική της ηλικία ήταν ένα μαρτύριο για την οικογένεια, καθώς η μικρή Έλεν μέσα στην απέλπιδα προσπάθειά της να εκφραστεί είχε μετατραπεί σε ένα μικρό τύραννο. Ούρλιαζε ασταμάτητα, έσπαγε ό,τι έβρισκε μπροστά της, έτρωγε με τα χέρια και ήταν επιθετική στους άλλους ανθρώπους. Οι συγγενείς της οικογένειάς της την αποκαλούσαν τέρας και τη φοβόντουσαν...
Ο ερχομός της Ανν Σάλιβαν θα της ανοίξει ένα παράθυρο επικοινωνίας στον κόσμο. Οι λέξεις πλέον θα αποκτήσουν για την Έλεν μορφή, άρωμα, γεύση κι αφή. Και συλλαμβάνοντας όλο το μυστήριο της γλώσσας, έμαθε μέθοδο Tadoma, Μπράιγ, τέσσερις διαφορετικές γλώσσες, σπούδασε, έγραψε, υπήρξε ακτιβίστρια και ασχολήθηκε και με την πολιτική (γνωστή και για τις σοσιαλιστικές θέσεις της)....
“Το φαινόμενο Κέλερ θα αποτελεί για πάντα το πιο φωτεινό παράδειγμα ανθρώπου που κατάφερε το ακατόρθωτο με την ανεξάντλητη δύναμη της θέλησής του”.
ΥΓ1: Εντάξει, είναι και άλλες πολλές (Κλεοπάτρα, Σαπφώ, Υπατία, Ισαβέλλα της Γαλλίας, Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, Ελισάβετ της Αγγλίας, Αικατερίνη η Μεγάλη, Μαίρη Σέλλευ, Άννα Φρανκ, Μάργκαρετ Θάτσερ, Αλεξάντρα Κολλαντάι, Φρίντα Κάλο...
ε ναι, ήθελα την Μέριλυν Μονρόε, τη Μητέρα Τερέζα, την Κόκκινη Ρόζα, την Βιρτζίνια Γουλφ, την Έλεν Κέλερ, την Ιωάννα της Λωραίνης, τη Σταχτοπούτα και την Κοκό Σανέλ! (Γιατρέ μου, ξέρω, καίτοι γνωρίζετε την περίπτωσή μου, εσείς με αγαπάτε γι' αυτήν ακριβώς!)
ΥΓ2: (αντιγράφω):
Αν δεν υπήρχε η Σανέλ, σήμερα δεν θα γνωρίζαμε:
Τα παντελόνια καμπάνες
Το μαύρισμα από τον ήλιο
Το μικρό μαύρο φόρεμα
Το άρωμα Νο 5 (το καλοκαίρι, αυτό φορώ) (όχι το χειμώνα άλλο)
Το ταγιέρ Chanel
Τις δίχρωμες γόβες (απίστευτες)
Τα παπούτσια μπαλαρίνες (τώρα, τέτοια φορώ)
Τις καπιτονέ τσάντες με την αλυσίδα
Τα μικρά καπέλα (είπατε τίποτα?)
Τα total look της μονοχρωμίας
Το etnhic ντύσιμο
Τη γυναικεία πυτζάμα
Τα κοσμήματα με τις ψεύτικες πέτρες
Τα γυναικεία πουλόβερ
Τα γυναικεία παντελόνια
Τα γυναικεία κοστούμια
Τις γυναικείες γραβάτες
Τις καμπαρντίνες (μέεεεγα πάθος!)
Τα strapless φουστάνια
Τις πλισέ φούστες (που λάτρευα όταν ήμουν 47 κιλά) (δε με πιστεύετε ε? Ε, δεν σας αδικώ...)
Τις πλεχτές ζακέτες
Τη ζώνη- αλυσίδα
Και τί θα φορούσαμε τώρα εμείς????
