Το καλό που χρωστάω στους ουρανούς

"Θέλω να ζήσω με τον εαυτό μου,
να χαρώ το καλό που χρωστάω στους ουρανούς,
μόνος, χωρίς κανένα μάρτυρα,
απαλλαγμένος από αγάπη, από ζήλια,
από μίσος, από ελπίδα, από την έγνοια"...

... Ένας συγγραφέας, αλλά και κάθε άνθρωπος, πρέπει να πιστεύει πως ό,τι και να του συμβεί, είναι ένα εργαλείο: καθετί μας δίνεται για ένα σκοπό, κι αυτό ισχύει πολλώ μάλλον προκειμένου για έναν καλλιτέχνη. Ο,τι του συμβαίνει, και δεν εξαιρώ και τις ταπεινώσεις, ούτε τις ντροπές, ούτε τις κακοτυχίες, ό,τι του συμβαίνει, λοιπόν, του προσφέρεται σαν πηλός, σαν πρώτη ύλη για την τέχνη του. Πρέπει να το δεχτεί. Να για ποιο λόγο μιλώ σ' ένα ποίημα για την αρχαία τροφή των ηρώων: ταπείνωση, δυστυχία, διχόνοια. Όλα αυτά μας δίνονται για να τα μεταπλάσουμε, για να μεταμορφώσουμε τις άθλιες περιστάσεις της ζωής μας σε κάτι που είναι- ή φιλοδοξεί να είναι- αιώνιο"....

"Η τυφλότητα" από τις "Εφτά νύχτες", "Δοκίμια" του Χ.Λ.Μπόρχες