“Κυνικός” με καρδιά-τσουρέκι

Του το είχα σχεδόν απαιτήσει: “εξάλλου κάποιος θα πρέπει και να με συνοδεύει!”
Σαστισμένος μου απάντησε “εντάξει!”
Από σαράντα κύματα η σχέση μας. Έτη και έτη εν θυέλλη και ειρήνη. Με την σπάνια τύχη να διαβάζω πρώτη κάθε δικό του χειρόγραφο. Με το ξάφνιασμα μιας καινούργιας αριστουργηματικής ιστορίας προτού γίνει βιβλίο.
Είκοσι χρονών ήμουν όταν τον γνώρισα. Μεγάλος συγγραφέας, αλλιώτικος, αλλά δεν τον καλοήξεραν τότε οι άλλοι. Τον πίστευα, απίστευτα. Με γιάτρευε αυτό το ανοιχτόκαρδο γέλιο. Γελούσα ακόμα και με τους τσακωμούς μας, καθόλου σπάνιοι. Αγάπησα τις γυναίκες του, κάποιες μάλιστα έμειναν φίλες μου. Υπήρξε για μένα παππούς και μπαμπάς, φίλος αλλά και ώρες- ώρες το γκρινιάρικο, ιδιοφυές παιδί μου. Τον άφηνα να τσαντίζεται και να ξετσαντίζεται. Να μου κλείνει το τηλέφωνο φουρκισμένος και να με παίρνει καπάκι για να ακούσω την βροχούλα στο τζάμι.
Όταν έχασα τον δικό μου, έγραφε το βιβλίο του κι είχε διώξει τους πάντες. Δίναμε ραντεβού στο υπόγειο της “Άγκυρας”, δεν άντεχε άνθρωπο. Ερχόταν για μια αγκαλιά, κρατώντας πότε έναν ελέφαντα και πότε τα μοβ αγαπημένα μου αγριολούλουδα.
Μέσ' στη φιλία μας μεγάλωσα. Τι φυσικότερο λοιπόν από το να του απαιτήσω να είναι μαζί μου όταν πάτησα πια τον... μισό αιώνα!
“Μισός αιώνας άνθρωπος” έγινα, του είπα εκείνη την ημέρα, όταν πρώτος μου τηλεφώνησε. Παλιά διαπίστωση δική του και σκάσαμε στα γέλια.
Το ραντεβού μας, ντάλα απόγευμα Κυριακής κοντά στο σπίτι του. “Δε μου λες, κυρά μου, για νάχουμε καλό ρώτημα, και μέρα μεσημέρι πού θα πάμε?” “Στο σπίτι της Ντόροθυ Σνοτ, στο παιδικό σταθμό, δεν είπαμε?”
Φορούσα κοραλιά, μια ζωή μέσα στα μαύρα, τον είδα να με κοιτάζει ξαφνιασμένος.
“Και ποια είναι η Ντόροθι Σνοτ?” “Μια κάμπια που έχει γίνει πεταλούδα! Την έχουν η Ντανιέλα και ο Γιάννης οι κουμπάροι μου, η μαμά και ο μπαμπάς της νουβαντίτσας της Νεφέλης?”
Φτάνοντας στο σταθμό, έβγαλε και το δώρο μου: Roland Jaccard “Το λεξικό του απόλυτου κυνισμού”,γέλασα. Μέσα στα όμοια- αντίθετά- μας μια ζωή δεθήκαμε.
Το βράδυ κοίταξα και την πρώτη του σελίδα: “Στην απόλυτη φίλη μου”. Έτσουξε η μύτη μου απ' τα δάκρυα. Θυμήθηκα την πρώτη αφιέρωση, σε δικό του βιβλίο: “στην καλύτερη συμπαίχτρια της ζωής μου”.
Φιλία σαν πόκα. Φιλία ακριβώς σαν εμένα: κάμπια που μετά από μισόν αιώνα θέλει να γίνει πεταλούδα.

ΥΓ. Είχε και δυο σελιδοδείκτες μέσα το βιβλίο. Δυο αφορισμοί. Τους αντιγράφω:

ΑΡΓΙΑ
“Αργία μήτηρ πάσης κακίας και κορύφωση πάσης αρετής” Franz Kafka

ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ
“Ο λόγος για τον οποίο είμαι τόσο καλός στο σεξ, είναι γιατί έχω κάνει πολλή προσωπική εξάσκηση” Woody Allen

Αντιγράφω από τα περιεχόμενα και κάτι που χαρακτηρίζει τη φιλία μας:

ΓΕΛΙΟ
“Πρέπει να γελάς, είσαι δεν είσαι ευτυχισμένος, από φόβο μήπως πεθάνεις δίχως να έχεις γελάσει αρκετά” La Bruyere

ΓΕΛΙΟ
“Εάν σου είναι πλέον αδύνατον να γελάσεις με τον εαυτό σου, τότε ήρθε η ώρα να αρχίσουν να γελούν μαζί σου”. Thomas Szasz

ΒΙΒΛΙΟ:
“Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τους ανθρώπους: τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία, το χρόνο, μα κυρίως το ίδιο το περιεχόμενό τους”. Paul Valery