Η ζωή όμως έμεινε/ κι είχε μια γεύση, μια γεύση...

ΠΡΟΜΗΝΥΟΝΤΑΙ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ Στ' όνειρό μου απόψε τον καλούσα με τ' όνομά του τού μιλούσα στον ενικό με μιαν οικειότητα που ποτέ δεν μου είχε επιτρέψει ως τότε. Αχ εσύ, του έλεγα και την ποιητική άδεια τού ζητούσα ν' αποσυρθεί ο νους μου απ' τα εγκόσμια κάλλη του συνομιλητή μου ν' αδειάσει το κεφάλι μου από εικόνες που περιέχουν αφές φωνές όλο γεύσεις από χείλια πατικωμένα με νύχτα. Να 'μαι στη σκέψη αγνή, αγνή παραμιλούσα να μη θέλω τίποτα έξω από σένα. Προμηνύονται κι ευτυχισμένες μέρες σκέφτηκα μες στη λογική του ύπνου τώρα που ερωτεύτηκα τον θάνατο. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ- ΡΟΥΚ από τη συλλογή "Ωραία έρημος η σάρκα" ΥΓ. "Τι 'ναι αυτά; Τι 'ναι αυτά;" ακούγεται μέσα μου να τσιρίζει ένα πουλί στιγγό "Δεν είν' αυτό που ψάχνεις, δεν είν' αυτό".