“Η Λογοτεχνία, όπως και κάθε μορφή τέχνης, ισοδυναμεί με ομολογία ότι η ζωή δεν αρκεί”, ομολογούσε ο ποιητής που επινόησε τους 72 ετερώνυμους και ο οποίος μια ζωή άντεξε ισχυριζόμενος “να μην είσαι τίποτα, για να μπορείς να είσαι τα πάντα”. Ο “άνθρωπος πίσω από τις μάσκες”, πασίγνωστος πια, Πορτογάλος ποιητής και στοχαστής Φερνάντο Πεσσόα, καθόλου τυχαία, ξαφνικά αγαπήθηκε πολύ.
Σε εποχές εξάλλου αναδιαπραγμάτευσης, σε ιστορικές στιγμές όπου η ζωή- φαίνεται-να- αλλάζει-πλευρό, η τέχνη και το παρελθόν, αποτελούν μεγάλη δεξαμενή ενέργειας. Πεσσόα, λοιπόν, ή μάλλον Και Πεσσόα και... ξερό ψωμί:
“Όσο περισσότερο μεγαλώνω, τόσο λιγότερο είμαι. Όσο πιο πολύ με βρίσκω, τόσο περισσότερο χάνομαι. Όσο περισσότερο δοκιμάζομαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι είμαι λουλούδι και πουλί, και αστέρι και σύμπαν. Όσο περισσότερο καθορίζω τον εαυτό μου, τόσο λιγότερα όρια έχω. Ξεπερνώ τα πάντα. Κατά βάθος είμαι ίδιος με το Θεό”, έγραφε, ο άνθρωπος που επινόησε, τελικά, τον εαυτό του, κατά συνέπεια φώτισε με εντελώς διαφορετικό τρόπο τα πάντα. Αυτά, ελπίζοντας τελικά με την τέχνη-κατά-Πεσσόα, να μας παρηγορώ.
Στο κάτω- κάτω το θαύμα της Τέχνης και της Ζωής είναι εδώ. Καθώς και το μεγάλο λογοτεχνικό παρελθόν.
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής.
