Στην κυρία Λωτ

Από τον Δημοσθένη (Dimosthenis S- Questioni di feeling) εδώ και αρκετό καιρό είχα δεχθεί μια πρόσκληση ν’ ανεβάσω ένα τραγούδι αγάπης. Το καθυστέρησα, όσο γινόταν. Με πονούν τόσο τα τραγούδια αγάπης.
Εχθές όμως όλη τη νύχτα είχα θυμηθεί την Χαρούλα. Για λόγους πολλούς. Εξάλλου ένα συγκεκριμένο τραγούδι της ποτέ δεν έφυγε απ’ τ’ αυτιά μου. «Δώσ’ μου μια μέρα», απ’ «Το παιχνίδι της αγάπης» το ασπρόμαυρο. «Αχ πουλάκι μου, για σένα καταστράφηκα…»
«Πάρ’ το Λενούλι μου και δεν το ξαναθέλω! Με πονά», μου είχε πει η Μάρω και μου το χάρισε.
Αυτό, το ίδιο cd κρατούσα όταν πήγα στη συνάντηση. Κλάμα, κακό, συνέντευξη εκ βαθέων, αξέχαστη. Και μια αξέχαστη αφιέρωση: «Στην Ελένη με την αγάπη μου που κλαίει με το παιχνίδι της αγάπης», Χάρις.
Τώρα το πόσα χρόνια πέρασαν, ούτε που τα θυμάμαι (δεν τα μετρώ).
Το ξαναβρήκα, όμως, το τόλμησα. Κι ας ξανάκλαψα.
Το ανεβάζω και το αφιερώνω:
στη Μάρω που μου το χάρισε,
στη Χαρούλα που το έγραψε,
στην Αναστασία που θέλει να γράψει τραγούδια για κείνη και αγαπά και τις δυο.

Δημοσθένη, μπορεί να άργησα, αλλά ιδού:

ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

«Δώσ’ μου μια μέρα
να κατοικήσω στα μάτια σου
Δώσ’ μου μια νύχτα
Να παραδώσω ψυχή
Σαν τον αγέρα
σφυρίζω στα μονοπάτια σου
Τη μοναξιά μου
δεν την ξεπλένει η βροχή.

Αχ πουλάκι μου στο λέω
καταστράφηκα
δίχως τη δική σου αγάπη
Μα στη δίνη του μυαλού μου αντιστάθηκα
μη σε χάσω και χαθώ

Δώσ’ μου ένα δρόμο
Να περπατήσουν τα πάθη μου
Να βρουν τη χώρα
που τα όνειρά σου κρατάς
Γίνε ποτάμι
να παρασύρεις τα λάθη μου
Κι αν θες να φύγεις
θα γίνω δρόμος να πας

Αχ πουλάκι μου…


ΥΓ1: Η Μάρω μού έστειλε- και με την άδειά της το ανεβάζω- ετούτο το μέιλ (είχε για τίτλο του «Στην κυρία Λωτ» και ναι, η γυναίκα- αλάτι μάλλον είμαι εγώ).
«Πολύ σ΄ευχαριστώ Ελενούλι μου για όσα κάνεις για μένα! Όμως βρε ψυχούλα μου, Αλεξίου και πουλάκι της;;...Αρχή άνοιξης επώδυνης όπως πάντα, μια κι η άνοιξη θυμίζει κήπο της Εδέμ κι εμάς απέξω;;...Όσο καλά και να είμαστε, εκείνο που νοσταλγικά θυμόμαστε δεν φτάνεται-το έχουμε φορτώσει και με τόση φαντασία-, πονάει. Όμως να μη σκαλίζουμε την πληγή του ξεριζωμού να πνιγούμε στο αίμα. Αντιθέτως,να φτιάχνουμε όπως-όπως, ρεφενέ και από ''τα ευρισκούμενα'' το δικό μας παραδείσιο κηπάκο για να ανοίγουμε πέρασμα. Το μέλλον μονάχα είναι ζωή, κυρία Λωτ. Έτσι; Μόνο οι χαζοί δεν περνούν καλά, εσύ μου το έμαθες.
(Αν θες, αυτό στείλε το και στο μπλογκ σου, γιατί πολλοί μπερδευόμαστε τούτη την ωραία εποχή)».

Ως ανταπόδοση, της συμπληρώνω τραγούδι (από τον ίδιο δίσκο, να μη ξεχνιόμαστε, σταθερά):

ΧΑΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Αχ! και να γύριζαν, να ‘ρχονταν πίσω
τα χρόνια που έζησα πριν σ’ αγαπήσω
Χρόνια αμνημόνευτα σαν να ‘ταν ξένα
τα χρόνια που έζησα χωρίς εσένα

Μισή σου χάρισα ζωή μονάχα
ζωές αμέτρητες ήθελα να ‘χα
Έτσι όπως πρέπει σου να σ’ αγαπήσω
Αχ! και να γύριζαν τα χρόνια πίσω

Αχ! και να γύριζαν να διπλοζήσω
αγάπη αδιάκοπη να σου χαρίσω
Και να ‘σαι η πρώτη μου εσύ η στερνή μου
από τη γέννα μου κι ως τη θανή μου

Ποίηση: Ιωάννης Πολέμης


ΥΓ2: Κι ένα τραγούδι που αγαπώ τόσο μα τόσο πολύ, κι ας με σφάζει, κι ας ψάχνομαι εκεί σταθερά μια ζωή:

ΜΗΤΕΡΑ, ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΑ

Ένα χτενάκι στα μαλλιά
Μια πινελιά πάνω στο γκρίζο
Μητέρα, φίλη μου παλιά
το παρελθόν σου ψηλαφίζω
Στο πιο κρυφό σου μυστικό
ψάχνω να βρω τι έχει φταίξει
ποιο χρέος σου απλήρωτο
τη μοίρα μου έχει παγιδέψει

Τι δεν μου ‘χεις πει
τι μου έχεις κρύψει
Ποιον αγάπησες, μητέρα
Ποιος σου έχει λείψει
Πως θα λυτρωθείς
Πως θα με λυτρώσεις
Στη δική σου μοίρα, μάνα
Μη με παραδώσεις

Σε ποια ρωγμή του φεγγαριού
Είχες το πάθος σου κρυμμένο
Με την ντροπή του κοριτσιού
που ‘ναι απ’ αγάπη ξεχασμένο
Πες μου ποιο θάνατο θρηνεί
αυτή η ρυτίδα πλάι στο στόμα
ποιάν ενοχή σου μακρινή
πληρώνει το δικό μου σώμα

Τι δεν μου ‘χεις πει…


ΥΓ3: «Στ’ άρματα, στ’ άρματα», άλλη φορά Δημοσθένη, τραγούδι ηρωικό κι επαναστατικό. Και δεν υποβάλω άλλον κανένα σε τούτο το μαρτύριο!