Στους ώμους ή στην αγκαλιά του πατέρα

Είναι μερικά βράδια που είναι πράγματι μαγικά, σ’ ανοίγουν ρωγμές: στον χρόνο, εντός σου. Διαπιστώνεις ότι ακόμα και το παρελθόν είναι χρόνος ρευστός, σου φανερώνει πτυχές που απαιτούσαν ρυτίδες.
Την βραδιά στο ΟΑΚΑ την χρωστώ στον Nuwanda: «Ρε συ, βγάζει η Άγκυρα βιβλίο με Νεστορίδη;» «Θα βγάζει, ε και;»
Κι αυτό το «ε και;» το έλεγα εγώ, που από πέντε χρονών παιδάκι ακολουθούσα «τον μπαμπά μου στη μπάλα». ΑΟΚ Κορωπίου, σταθερά! Εντός έδρας αλλά κι αργότερα, εκτός! «Καθόλου δεν την σκέφτεσαι, κορίτσι- πράγμα;» Αγρίευε η μαμά Ελευθερία (με τα… ευγενή επίθετα είναι αντιστρόφως ανάλογα τα χαρακτηριστικά). Έτσι έμαθα να είμαι δύο ομάδες, μια τοπική (σταθερά ΑΟΚ Κορωπί) και Ολυμπιακός, ως όφειλα, επειδή ήτο ο πατέρας!
Δευτέρα Γυμνασίου κόντεψα να… σκοτώσω την φιλόλογο. Γράφαμε εκθέσεις περιγραφικές, επέλεξα έναν ποδοσφαιρικό αγώνα! «Ελενίτσα, παιδί μου, εσύ το έχεις γράψει αυτό;» Μιλάμε τώρα για σοκ και δέος!
Τα χρόνια πέρασαν, δεν άφησαν παρά μια αμυδρή εμμονή ότι παραμένω, ως όφειλα Ολυμπιακός και ΑΟΚ.
Δευτέρα βράδυ, όμως, ξαναζώντας κάτι ξεχασμένο, ξεπερασμένο ίσως αλλά απολύτως μαγικό, έγινα… ΑΕΚ. Με «τον μάγο της μπάλας» να κλαίει και να θυμάται κάτι γι’ αυτόν «απόλυτα φυσικό», «ο Νεστορίδης υπήρξε φαινόμενο» όπως η αστραπή και η πλημμύρα.
Ο Νίκος Κατσαρός που υπογράφει το βιβλίο, παραδέχεται ότι τα βρήκε δύσκολα, «ο άνθρωπος που γέννησε την μπάλα» ούτε κατάλαβε ότι όλο αυτό που έκανε ήταν κάτι το εξαιρετικό. Αλλ’ όλα συνηγορούσαν σε αυτό το «εκτός χρόνου» μαγικό βράδυ.
«Τα δάκρυα του κυρίου Κώστα» όπως διαβάζω στο μπλογκ του Nuwanda γύρισαν την ανέμη: «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδάκι που αγαπούσε πολύ μια ποδοσφαιρική ομάδα, φορούσε κίτρινες φανέλες με τον δικέφαλο στο στήθος, μετρούσε τον χρόνο με βάση τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της»… Είδε τους ήρωες των παιδικών του χρόνων, λοιπόν, να διατηρούν αναλλοίωτο το υπερφυσικό τους μέγεθος και να του ξετυλίγουν το κουβάρι του παραμυθιού που τον μεγάλωσε, διαπιστώνοντας πως μόνο αυτό θέλει να είναι τελικά: ΑΕΚ των παιδικών του χρόνων! Με τον Librofilo τριών χρονών, να πρωτομπαίνει στο γήπεδο στους ώμους του πατέρα. Επειδή υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι κάποιες βραδιές που σου ανοίγουν βαθιές ρωγμές: εντός σου και στον χρόνο!
Μικρό κείμενο αφιερωμένο, λοιπόν, και στους τρεις: Nuwanda, Librofilo και Κυρ- Κώστα Νεστορίδη. Το βιβλίο «Κώστας Νεστορίδης Ο μάγος της μπάλας» κυκλοφορεί από την Άγκυρα.

ΥΓ1: Ε ναι, το τολμώ! Μετά το συγκλονιστικό ποστ Nuwanda για «Τα δάκρυα του Κυρίου Κώστα» και το σχόλιο Librofilo που μ’ έκανε κομματάκια, το τολμώ! Είναι η δική μου εκδοχή, ένας τρόπος να θυμηθώ και τη δική μου σχέση με τον πατέρα.
ΥΓ2: Το κείμενο δημοσιεύθηκε την Κυριακή σε Κυριακάτικη εφημερίδα, και ναι, είμαι άλεφ- ελένη.
ΥΓ3: Στην ιερή μνήμη του πατέρα σου, ναι? Κι ας μην τον γνώρισα, είναι σα να τον ξέρω! (αφού σε ξέρω).
ΥΓ4: Και στις δικές μας αντοχές Nuwanda μου, για όσα θα έρθουν! Διότι ο δικός μου, με κρατούσε αγκαλιά, και δεν μπορώ να διανοηθώ αυτόν τον κόσμο, δίχως την αγκαλιά του!
ΥΓ5: Καλή Σαρακοστή σε όλους!