Το Χθες, δεν υπάρχει. Το Αύριο, είναι του Θεού. Και κάθομαι ήσυχα. Στο Αιώνιο Παρόν του!

Η πρόσκληση μού ήρθε από την αγαπημένη μου Renata και αφορούσε δυο… πάθη μου: βιβλία και παιχνίδι. Εάν προσθέσουμε σ’ αυτό και μια έφεση προς… ομαδικότητα (παρά το εσωστρεφές και το φύσει και θέσει μοναχικό μου) όπως σωστά επισήμανε και ο Κυρ- Μανούλ, κατανοείτε όλοι ότι πολύ χάρηκα, γι’ αυτό και φρόντισα να ανταποκριθώ εγκαίρως.
Οι κανόνες σαφείς και οι εξής:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη*).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Γυρνώντας, λοιπόν, στο σπίτι μου (δεν αποτολμώ καν αυτό να το κάνω στο γραφείο, τι να πιάσεις και τι ν’ αφήσεις εκεί) απλώνω αργά το βράδυ το χέρι στο κομοδίνο.
Απ’ όταν εκδόθηκε βρίσκεται εκεί: Χιλιοτσακισμένο, χιλιοσημειωμένο, χιλιοχρησιμοποιημένο, με λεκέδες από δάκρυα, γάλα, τσαγάκια του βουνού… κι ένα σελιδοδείκτη κεντητό από την «Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Άνδρου».
Το πρωτοπήρα επειδή η γερόντισσα ήταν φτυστή η γιαγιά μου (σε φωτό ασπρόμαυρη, και θέλω να πιστεύω ότι τα γκριζωπά ματάκια της ήταν και γαλανά): σοβαρή, τρυφερή, ελεύθερη, περιπαικτική, φροντιστική, σκανδαλιάρα. Πάντα εκεί, πάντα δίπλα μου, τριάντα έξι χρόνια μετά την κοίμησή της. Παιδάκι ήμουν αλλά η γαλάζια γιαγιά μου δεν μ’ εγκατέλειψε ποτέ, μου έστειλε λοιπόν ως άλλον αντικατοπτρισμό μιαν άλλη.
Γερόντισσα Γαβριηλία
Και «Η Ασκητική της Αγάπης» ο τίτλος του αγαπημένου, του πάντα πλησιέστερου βιβλίου.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε, σελίς 123.
Τίτλος κεφαλαίου: «Το Σπίτι των Αγγέλων».
Πέμπτη περίοδος και τρεις επόμενες, μετά…

«Και τότε, ήρθε με σκυφτά βηματάκια το πιο φωτεινό πλάσμα που είχα δει ποτέ μου. Σταμάτησε στο άδειο θυρωρείο, πάτησε το κουμπί για ν’ ανοίξει η εξώπορτα της πολυκατοικίας… «Μάλιστα»; «Καλησπέρα σας… είμαι η Δ που σας τηλεφώνησα από τον Σταμάτη την Κυριακή»… Πού να με καταλάβει έτσι που ήμουν ντυμένη και κόντρα στο φως με τα αδύνατα ματάκια της… Άνοιγε την πόρτα… κι εσύ έμπαινες δίχως να το συνειδητοποιείς καλά- καλά, «δωρεάν», στο Σπίτι των Αγγέλων και στην καρδιά της. Άμεσα, χωρίς διαδικασίες, όρους, τύπους ή προυποθέσεις.
Άνοιγε διάπλατα τα δυο της χέρια και σαν να είχατε χωρίσει πριν πάρα πολλές μέρες, σε καλωσόριζε μ’ ένα «Ούου… Καλώς την! Καλώς την!»
Αυτό ήταν το πρώτο ξάφνιασμα της αγάπης της.
Σ’ έκανε να νοιώθεις φοβερά οικεία από την πρώτη στιγμή. Λες και σε περίμενε μυστικά ή ότι σε ήξερε από παλιά. Άλλωστε για κείνην όπως μας έλεγε, δεν υπήρχαν άγνωστοι. Όλοι ήταν γνωστοί και φίλοι.
Έμπαινες λοιπόν κι αμέσως ανέπνεες έναν αέρα ανάλαφρο, που λες και δεν ήταν της Αθήνας. Με μιας, κάτι σε απογείωνε και σε πήγαινε σε κάποιον ονειρεμένο κόσμο. Γαλήνη, ηρεμία. Πρωτόγνωρα πράγματα δηλαδή. Μοσχοβόλαγε διάχυτα μια ειρηνευτική ευωδία κι εσύ αναρωτιόσουν πού να ήρθες τάχα…
Είχες έρθει στο Σπίτι των Αγγέλων και της Ειρήνης. Κάποιος την είχε βρει τούτη την Ειρήνη και την σκορπούσε πλουσιοπάροχα. «Βρες εσύ την ειρήνη, και χιλιάδες γύρω σου σώζονται» λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ»…

Καλώ, λοιπόν, με τη σειρά μου κι εγώ άλλους πέντε:
1) Librofilo, σταθερά (αν όχι εσείς, ποιος?)
2) Nuwanda και Daniela (πηγαίνουν μαζί)
3) Κυρ- Μανουήλ (σας ταιριάζει το θέμα)
4) Κ.Κ.Μοίρη (από… σωσίβια, ε?)
5) Εαρινή Συμφωνία (Εαρινούλα…)

Και υστερόγραφα, τώρα (κλασικά…. εικονογραφημένα):

ΥΓ1: Το επόμενο πλησιέστερο (δίπλα- δίπλα ακριβώς) είναι η πλέον πρόσφατη ηλεκτρονική μου πια αλληλογραφία (τα συρτάρια δίπλα στο κρεβάτι αντί για καλσόν ή εσώρουχα, περιέχουνε… κάρτες, γράμματα, κασέτες από παλιές ένδοξες μέρες):
Αντιγράφω: «Σεξουαλικό είναι το βιβλίο βρε! Δεν το καταλάβατε?
Μπορεί να διαβαστεί ως εξής..
Νεαρός πηγμένος στη μαλακία με σπυράκια σε όλο το πρόσωπο και με βλέμμα χαζό από τις τσόντες και τα πορνοπεριοδικά, παντρεύεται μικρή ασεξουαλικιά με λεσβιακές τάσεις, η οποία ήτο πρώτη μαθήτρια και σημαιοφόρος στο σχολείο με γυαλομπούκαλα.
Τη πρώτη νύχτα του γάμου, μόλις πάει να μπει μέσα της χύνει, το σπέρμα φεύγει δεξιά κι αριστερά κατά κύματα. Χάλια η μικρή, αηδιάζει σηκώνεται και τρέχει στη παραλία. Κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Μετά από ώρα, πλησιάζει ο νεαρός ακόμα θολωμένος. Αλληλοβρίζονται, εκείνη φεύγει τον παρατάει σύξυλο. Ο μικρός γυρίζει στο δωμάτιο, ανοίγει τη βαλίτσα, βγάζει το dvd με τη Πάμελα Αντερσον, τραβάει το πουλί του μέχρι να ματώσει, τον παίρνει ο ύπνος..
Το επόμενο πρωί ξυπνάει ,φεύγει. Αχ ο γάμος είναι ένα υπέροχο πράγμα μονολογεί.
Αυτά...» (από LIBROFILO τώρα αυτό και επί της διαφωνίας μας όσον αφορά την «ΑΚΤΗ» του Ιαν Μακ Γιούαν! Την δική μου… εκδοχή, σε προσεχές ποστ, με όοοολες τις επί μέρους διαφωνίες! Λόγος και αντίλογος, εμπεριστατωμένα πράγματα δηλαδή!)

Βεβαίως το σκέφτηκα καλά «να το βάλω, να μην το βάλω?»
Μετά θυμήθηκα ένα παλιό παρόμοιο, αντιφατικότατον κωμικοτραγικό περιστατικό το οποίο, εάν τολμήσω, επίσης θα βάλω:
Ερχόμουν από Αθήνα προς Χαλάνδρι, οδηγώντας με νεύρα και φρένα χάλια. Κάποια στιγμή, παρ’ ολίγον ατύχημα (παρά τρίχα, δηλαδή). Συνειδητοποιώ, βεβαίως, ότι κάλλιστα μπορεί να συμβεί κι εγώ μια χαρά χαρούλα να βρεθώ στο νοσοκομείο. Και ν’ ανοίξουν την τεράστια τσάντα μου που ειδικά αυτή την ημέρα, εμπεριείχε:
α) Μια εικόνα και τρία λιβανάκια από το Άγιον Όρος, που μου είχε φέρει ο φίλος μου μοναχός Ματθαίος (παλιός συμμαθητής μου Σωτήρης).
β) Κομποσκοινάκι με χάντρα μπλε.
γ) Δυο βιβλία του γέροντος Παισίου.
δ) Εσώρουχα, γαλλική δαντέλα άρτι αγορασθέντα.
ε) Δυο τόμους από του Εμπειρίκου τον «Μεγάλο Ανατολικό»
στ) Τρεις Μαρκήσιους Ντε Σαντ και «Έναν εραστή Λαίδη Τσάτερλυ» για προσεχές αφιέρωμά μου στο… ερωτικό βιβλίο!
Αναλογίστηκα τα… μούτρα του κυρ- αστυνόμου ή τροχονόμου όταν θα τα ΄βρει όλα αυτά και σιγουρεύτηκα: το… τατί (έτσι λέει εκ του ήχου του το 166 η ξαδελφή μου η δρακουλίνα- γιατρός είναι, οικογενειακή) δεν θα με πήγαινε στο Γενικό Κρατικό ή σε παρεμφερή κλινική, αλλά στο… Δρομοκαίτειο, Αιγινίτειο, το Δαφνί, υπάρχει ακόμα, αλήθεια, η κλινική του Συνούρη? (θα το προτιμούσα).
Αυτά και αν τολμήσω, όλα θα τα παραθέσω και δεν θα με λογοκρίνω!

Καλό Σαββατοκύριακο, ναι? Με όλες τις αντιφάσεις μας, διότι ο εαυτός μας είναι οι πολλοί εαυτοί μας, και να τον αγαπάμε!