Η περιέργεια και η ψυχή

«Αυτός που προδίδει έστω και για μια φορά τις αρχές του, χάνει την αγνότητα της σχέσης του με τη ζωή. Το να εξαπατά κανείς τον εαυτό του, είναι σα να παραιτείται από τα πάντα, από την ταινία του, από την ζωή του». Είπε ο Ταρκόφσκι και ποιος δεν το βίωσε; Την προδοσία, εννοώ. Διότι το… τσιτάτο, εις μάτην το αντέγραφα έτη και έτη εις ατζέντας.
Κάθε πρώτη πρώτου του νέου έτους. Για να μου βγει σε καλό.
Αλλά ποιος ξεφυλλίζει μετά προς τα πίσω; Σε φέρνει καπάκι, λες και πρόκειται για άλλη, άλλου ζωή.
Το επόμενον έτος πάλι θυμόμουνα. Αυτή τη μικρούλα απόλυτη φράση που αντιμετώπιζα, μάλιστα, και ως… εφικτή με τις προτεραιότητες του έτους:
Να μη ξοδεύομαι σε ασήμαντα.
Να μη ξεχάσω όσα χρωστάω «σ’ αγαπώ».
Να μην αναβάλω τη ζωή μου για αύριο.
Να μάθω να φεύγω επιτέλους απ’ ό,τι με χαλά.
Να κλείνω πριν το τέλος ένα κακό βιβλίο.
Ν’ αγαπώ ό,τι αξίζει κι όχι ό,τι μου μοιάζει.
Και να θυμάμαι, όλη μέρα, κάθε μέρα, όλο τον χρόνο πως:
Ό,τι ξοδεύω έχω, ό,τι κρατώ το χάνω.
Παντού μπορεί να αγιάσει κανείς.
Η ευτυχία είναι κατάσταση στο μυαλό μου.
Υπάρχουν ελεύθεροι στη φυλακή και σκλάβοι στην Ομόνοια.
Ούτε στο παρελθόν, ούτε στο μέλλον, στο θεικό παρόν.
Δεν υπάρχουν υποθηκευμένες ζωές’ ούτε στην ευτυχία, ούτε στη δυστυχία.
Έτσι, και με σαφήνεια, σχεδόν αφοριστικά: σαν «κεντρική ιδέα» ή «δίδαγμα» που γράφαμε παιδιά. Αλλά ποτέ και τίποτα δεν κράτησα.
Γι’ αυτό και είπα φέτος να κάνω ποδαρικό με κάτι πιο.. εφικτό. Μ’ ένα μικρό διάλογο ανάμεσα στο «Κουρδιστό πουλί» κι ένα κορίτσι δεκαεξάχρονο:
«- Δεν νομίζεις ότι το κουράγιο κι η περιπέτεια μοιάζουν μεταξύ τους;
- Όπου υπάρχει ψυχή υπάρχει και περιέργεια κι όπου υπάρχει περιέργεια υπάρχει και ψυχή. Δεν έχω δίκιο;
- Η περιέργεια μπορεί να βγάλει την ψυχή απ’ την κρυψώνα της μερικές φορές, μπορεί ακόμα και να την ενεργοποιήσει. Όμως η περιέργεια συνήθως εξανεμίζεται. Αυτό που κρατάει είναι η ψυχή. Η περιέργεια είναι σαν ένα περιστασιακό φιλαράκι που δεν πολυεμπιστεύεσαι. Σ’ ερεθίζει λίγο στην αρχή και μετά σ’ αφήνει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου- με όση ψυχή σού απομένει».
Και να βαδίσω προς τη νέα χρονιά, με όση περιέργεια και όση ψυχή μου απομένει’ συν τω χρόνω.
Καλή Χρονιά, να έχουμε!

ΥΓ. Αυτή τη φορά το υστερόγραφο μάλλον είναι περιττό. Αλλά τι θ’ απογίνουμε χωρίς το υστερόγραφο?
Λοιπόν, μικρή υπενθύμιση: χάρη σε σας το Golem παραμένει ζωντανό! Εσείς είστε το emet του!
Αλλιώς…
Καλή κι Ευτυχισμένη Χρονιά! Καθαρή, γάργαρη, γενναία και διάφανη, σαν ταρκοφσκική σχέση!