«Ο,τι πράττει ένας άνθρωπος είναι σα να το έπρατταν όλοι οι άνθρωποι. Γι’ αυτό δεν είναι άδικο κάποια ανυποταξία σε έναν κόσμο να μολύνει ολάκερο το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό δεν είναι άδικο η σταύρωση ενός και μόνο εβραίου να αρκεί για να το σώσει. Ίσως ο Σοπενάουερ έχει δίκιο: εγώ είμαι οι άλλοι, οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι όλοι οι άνθρωποι, ο Σέξπιρ κατά κάποιον τρόπο είναι ο άθλιος John Vincent Moon».
Το περιφέρω από ημερολόγιο σε ημερολόγιο, συνήθως λίγο πριν το τέλος. Τα τελευταία χρόνια, όμως, το ‘χω κόψει εντελώς. Φαντάζεσαι και να έχει δίκιο ο Μπόρχες; Αναλογίζομαι με τρόμο.
Στην μικρή οθόνη: βιασμοί, λιμοί, καταποντισμοί, φωτιές. Δολοφονίες για δυο πατημασιές στη χλόη. Ειδήμονες παντός καιρού, αλαζονεία και μωρία.
Στις προθήκες: Εκο, Μπόρχες και Κούντερα, Νύφες και Μάγισσες, ο αχταρμάς. Στις προτιμήσεις των αναγνωστών, ούτε λόγος, το βιβλίο της Μαγείας.
Στις δισκοθήκες: Κοκκίνου, Μαζωνάκης, Βανδή κι ένας καινούργιος: «Ήταν η ζωή μου κόλαση και την έκανες απόλαυση». Η απολαυστικά κολασμένη ζωή μας.
Στο θέατρο: σχήματα παλιά και τηλεοπτικά, το θέατρο ενίοτε και… ταμείο επικουρικό της «μικρής οθόνης».
Στη νύχτα: η ισχύς εν τη ενώσει, Μαρινέλλα- Ρέμος, Τερζής – Παπαρίζου και ο Λευτέρης Πανταζής ξαναβρίσκει την Άντζελα. Οι παλιοί συνεργάζονται με φειμστορίτες και ντριμστορίτες αφού προηγουμένως τους έχουν κατηγορήσει.
Στους δρόμους: ο θάνατός σου, η ζωή μου. Το αμάξι που με εμποδίζει να περάσω, το χέρι που μ’ ακουμπά στον αγκώνα, ο σιδηρολοστός που χαιρετά την… τσάντα μου. Πέντε πυροβολισμοί για μια σχεδόν άδεια τσάντα! Μια ζωή πια σαν άδειο πουκάμισο, την οποία καλείσαι για να γεμίσεις. Με όποια επιλογή θα βαραίνει εις το άπειρο. Με όποια πράξη θα επιβαρύνει εις το διηνεκές το ανθρώπινο γένος.
Αρκεί η επιλογή του ενός. Ο Σοπενάουερ είχε δίκιο: εγώ είμαι η άλλη.
Η χλόη που πατιέται στο δικό μου χωράφι βρίσκεται. Ο σιδηρολοστός, μου βαραίνει τα χέρια.
«Ο Άμλετ του Σέξπιρ εκθέτει το αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου που έχει μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα από τους συνανθρώπους του, μα που οι πράξεις του αναγκαστικά επηρεάζουν και επηρεάζονται από τον χαμερπή πραγματικό κόσμο». Μήπως να κάναμε το «Μαρτυρολόγιο» του Ταρκόφσκι παρόν; Σαν ένα ανέκδοτο του στυλ… έχω ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο, από πού ν’ αρχίσω; Το δυσάρεστο είναι ότι γύρω μας το απόλυτο μπάχαλο. Το ευχάριστο ότι, άμα θέλω, μπορώ να βάλω κι εγώ ένα χέρι.
ΥΓ. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος, έκανα να τ’ αλλάξω το κείμενο, βρίσκετε να έχει αλλάξει κάτι εκτός απ’ τη σχέση μας? Διότι το μόνο που άλλαξε είναι αυτό: εσείς, οι φίλοι μου! Για το χατίρι σας φέτος δεν θα τις φοβηθώ τις γιορτές και στο ευχάριστο του «ανεκδότου» είναι το ότι πια υπάρχουν – το διαπίστωσα με σας- πολλά χέρια.
Παράδοξος τρόπος για να σας ευχηθώ Χρόνια Πολλά, είπα να ανεβάσω παραμύθι, αλλά πάλι σκέφτηκα γιατί να τους παραμυθιάζω? Το ότι κρατούν την έκβαση στα χέρια τους- σκέφτηκα- είναι και μαγικό και γενναίο και τόσο σημαντικό, είναι αυτό το ύψιστο χριστιανικό «ελεύθερη βούληση», «διάκριση», «επιλέγω», τον παράδεισο ή την κόλασή μου, αλλά να το θυμάμαι πως παρασύρω σ’ αυτό και τους άλλους. Όσο κι αν μας παρηγορεί ο Πορφύριος «Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς», εξακολουθώ να μαγεύομαι απ’ εκείνους που «η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από τις πληγές τους» (κλεμμένος Νίτσε, μην ψάχνεστε).
Και να θυμάστε «Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου απορρέουν απ’ την ανικανότητά του να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός» (κλεμμένος Πασκάλ, αυτό), ναι?
Να το θυμάστε, τα Χριστούγεννα θα τα βρούμε, ή δεν θα τα βρούμε, στην καρδιά μας! Μας το εύχομαι! Ολόψυχα!
Στην μικρή οθόνη: βιασμοί, λιμοί, καταποντισμοί, φωτιές. Δολοφονίες για δυο πατημασιές στη χλόη. Ειδήμονες παντός καιρού, αλαζονεία και μωρία.
Στις προθήκες: Εκο, Μπόρχες και Κούντερα, Νύφες και Μάγισσες, ο αχταρμάς. Στις προτιμήσεις των αναγνωστών, ούτε λόγος, το βιβλίο της Μαγείας.
Στις δισκοθήκες: Κοκκίνου, Μαζωνάκης, Βανδή κι ένας καινούργιος: «Ήταν η ζωή μου κόλαση και την έκανες απόλαυση». Η απολαυστικά κολασμένη ζωή μας.
Στο θέατρο: σχήματα παλιά και τηλεοπτικά, το θέατρο ενίοτε και… ταμείο επικουρικό της «μικρής οθόνης».
Στη νύχτα: η ισχύς εν τη ενώσει, Μαρινέλλα- Ρέμος, Τερζής – Παπαρίζου και ο Λευτέρης Πανταζής ξαναβρίσκει την Άντζελα. Οι παλιοί συνεργάζονται με φειμστορίτες και ντριμστορίτες αφού προηγουμένως τους έχουν κατηγορήσει.
Στους δρόμους: ο θάνατός σου, η ζωή μου. Το αμάξι που με εμποδίζει να περάσω, το χέρι που μ’ ακουμπά στον αγκώνα, ο σιδηρολοστός που χαιρετά την… τσάντα μου. Πέντε πυροβολισμοί για μια σχεδόν άδεια τσάντα! Μια ζωή πια σαν άδειο πουκάμισο, την οποία καλείσαι για να γεμίσεις. Με όποια επιλογή θα βαραίνει εις το άπειρο. Με όποια πράξη θα επιβαρύνει εις το διηνεκές το ανθρώπινο γένος.
Αρκεί η επιλογή του ενός. Ο Σοπενάουερ είχε δίκιο: εγώ είμαι η άλλη.
Η χλόη που πατιέται στο δικό μου χωράφι βρίσκεται. Ο σιδηρολοστός, μου βαραίνει τα χέρια.
«Ο Άμλετ του Σέξπιρ εκθέτει το αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου που έχει μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα από τους συνανθρώπους του, μα που οι πράξεις του αναγκαστικά επηρεάζουν και επηρεάζονται από τον χαμερπή πραγματικό κόσμο». Μήπως να κάναμε το «Μαρτυρολόγιο» του Ταρκόφσκι παρόν; Σαν ένα ανέκδοτο του στυλ… έχω ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο, από πού ν’ αρχίσω; Το δυσάρεστο είναι ότι γύρω μας το απόλυτο μπάχαλο. Το ευχάριστο ότι, άμα θέλω, μπορώ να βάλω κι εγώ ένα χέρι.
ΥΓ. Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος, έκανα να τ’ αλλάξω το κείμενο, βρίσκετε να έχει αλλάξει κάτι εκτός απ’ τη σχέση μας? Διότι το μόνο που άλλαξε είναι αυτό: εσείς, οι φίλοι μου! Για το χατίρι σας φέτος δεν θα τις φοβηθώ τις γιορτές και στο ευχάριστο του «ανεκδότου» είναι το ότι πια υπάρχουν – το διαπίστωσα με σας- πολλά χέρια.
Παράδοξος τρόπος για να σας ευχηθώ Χρόνια Πολλά, είπα να ανεβάσω παραμύθι, αλλά πάλι σκέφτηκα γιατί να τους παραμυθιάζω? Το ότι κρατούν την έκβαση στα χέρια τους- σκέφτηκα- είναι και μαγικό και γενναίο και τόσο σημαντικό, είναι αυτό το ύψιστο χριστιανικό «ελεύθερη βούληση», «διάκριση», «επιλέγω», τον παράδεισο ή την κόλασή μου, αλλά να το θυμάμαι πως παρασύρω σ’ αυτό και τους άλλους. Όσο κι αν μας παρηγορεί ο Πορφύριος «Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς», εξακολουθώ να μαγεύομαι απ’ εκείνους που «η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από τις πληγές τους» (κλεμμένος Νίτσε, μην ψάχνεστε).
Και να θυμάστε «Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου απορρέουν απ’ την ανικανότητά του να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός» (κλεμμένος Πασκάλ, αυτό), ναι?
Να το θυμάστε, τα Χριστούγεννα θα τα βρούμε, ή δεν θα τα βρούμε, στην καρδιά μας! Μας το εύχομαι! Ολόψυχα!
Ήθελα μόνο να αφήσω αυτό το τραγούδι να παίζει από πίσω. Για τις γιορτές.
Ας παίζει λοιπόν:
|
Moha
