Παρατέντωσέ με, κι ας σπάσω!

“Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό;
Σε ποιον να εμπιστευθώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μα αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη; Σε ποιον να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν' ανηφορίζω; Που να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;”
(Νίκος Καζαντζάκης, μέρος προλόγου από την “Αναφορά στο Γκρέκο”).
Οδοιπόρος της Αβύσσου, διεθνιστής, θετικιστής, Σοφιστής, Νιτσεικός, Ελληνοκεντρικός, Μακιαβελικός, Μπερξονικός. Μηδενιστής Αρχαιοέλληνας, Οδυσσειστής, ιδιόμορφος υπαρξιστής, μάχιμος μηδενιστής, άθεος πανθειστής, ασυμβίβαστος, απροσκύνητος, ιερός Μεταξοσκώληκας, Ψηλορείτης....
Μόνος του. Ένας άνθρωπος ολομόναχος. Και με απόλυτη επίγνωση αυτής της μοναξιάς. Επιζητώντας τα μέγιστα, ίσως γι' αυτό και να χτυπήθηκε στα άκρα. Αναστημένος και σταυρωμένος, ταυτόχρονα. Δεν ξέρω γιατί κάθε Πάσχα, μα κάθε Πάσχα, τον θυμάμαι. Το πάθος του σκέφτομαι και την ανάγκη του για το απόλυτο. Το ότι τόλμησε να κοιτάξει τον Θεό στα μάτια. Με κάθε τίμημα. Κι ας καεί. Σαν φωτοβολίδα ή σαν λαμπάδα, ας εκραγεί κι ας λιώσει. Με απασχολούν μέρες που είναι έτσι σαν χαρμολύπη αυτοί οι τρόποι ζωής σαν προσευχή. Ας μου επιτραπεί, Πάσχα που έχουμε να τις υπενθυμίσω. Αυτές τις σοφά υπερβατικές “τρεις ψυχές- προσευχές”:
* Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, κύριε, Τέντωσέ με, αλλιώς θα σαπίσω.
* Μη με παρατεντώσεις, κύριε, θα σπάσω.
* Παρατέντωσέ με, κύριε, κι ας σπάσω!
Κι ας ευχηθώ, Χριστός Ανέστη, με ένα απόσπασμα δικό του πάλι: «...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. 'Αλλον δεν έχει. ....»

ΥΓ1. Άμα δεν κόψεις τον σπάγκο...

“Όχι δεν είσαι λεύτερος. Το σκοινί όπου είσαι δεμένος είναι λίγο πιο μακρύ απ' τους άλλους, αφεντικό, έχεις μακρύ σπάγκο, πας κι έρχεσαι. Θαρρείς πως είσαι λεύτερος, μα τον σπάγκο δεν τον κόβεις. Κι άμα δεν κόψεις το σπάγκο...”

“ Μιαν εποχή έλεγα τούτος είναι ο Τούρκος, τούτος είναι ο Έλληνας. Έχω κάνει πράγματα εγώ αφεντικό που, αν στα διηγηθώ, θα σηκωθεί η τρίχα σου. 'Εκαψα, έκλεψα, έκαψα χωριά, γιατί ήτανε οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι... Ου να μου χαθείς κουτεντέ! Τώρα έβαλα μαθές γνώση. Κοιτάζω τους ανθρώπους και λέω, τούτος είναι καλός άνθρωπος, τούτος είναι κακός άνθρωπος. Και δεν πάει να είναι Τούρκος ή Ρωμιός! Είναι καλός, είναι κακός! Αυτό μονάχα ρωτάω. Μα το ψωμί που τρώγω, όσο περνούν τα χρόνια μου φαίνεται ότι κι αυτό θα πάψω να το ρωτώ. Βρε, δε πα να 'σαι καλός ή κακός. Αδέλφια είμαστε όλοι. Κρέας για τα σκουλήκια”.
Αλέξης Ζορμπάς, σταθερά.

ΥΓ2. “Ισόβια”

“Το πένθος έληξε.
Όχι άλλα δάκρυα.
Στο παλιό άλμπουμ κοιτάς το πρόσωπό του
καθώς ξεπροβάλλει πίσω από βράχια.
(Η φωτογραφία τραβήχτηκε
λίγες μέρες πριν από τον αιφνίδιο θάνατό του.)
Τα μάτια σου είναι στεγνά.
Βάζεις το νερό στον βραστήρα.
Θα πιεις καφέ.
Θα φας ένα μήλο.
Θα ζήσεις”.

(από τις “Διακοπές στην Πραγματικότητα” του Χάρη Βλαβιανού, Εκδ. “Πατάκη”, που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

ΥΓ3. Ωραία βροχούλα έξω απ' το παράθυρο! Και όσοι πίκρανα, ζώντες και τεθνεώντες, ας με συγχωρήσουν. Για να φτάσω να τους πικράνω, θα πρέπει πολύ να πόνεσα, να τους αγάπησα. Άλλο, δεν έχει.

ΥΓ4. Τον Καζαντζάκη τον ξαναθυμήθηκα γιατί μιλούσα για κείνον το Σάββατο, στην Κερατέα, στην “Χρυσή Τομή” (με αφορμή έκθεση του ΕΚΕΒΙ). Και την ποίηση του Βλαβιανού διότι την διαβάζω αυτό τον καιρό και μ' αρέσει. Τις αμαρτίες μου, επειδή δεν τις ξέχασα ποτέ. Η συγχώρεση ανήκει σ' αυτόν που την δίνει. Κι όσο περνούν τα χρόνια, ξεγελιέμαι όλο και πιο δύσκολα, αλλά μ' αρέσει.

ΥΓ5. Ας ζήσουμε όλοι μας φέτος μια υπέροχη Πασχαλιά, ναι? (τα υστερόγραφα ήθελα να είναι... πέντε!) (βίτσιο!)