Μας ανήκει, όμως, ποτέ μια γυναίκα που αγαπάμε?

Γεννημένος από ένα φωτογραφικό φιλί

«ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΦΙΛΙΑ» του Ερίκ Φοτορινό, Μετάφραση: Άννα Δαμιανίδη, Εκδ. «Πόλις», σελ. 242, e 18.

«Ο πατέρας μου ήταν φωτογράφος πλατό. Τη δεκαετία του ’60 τον συναντούσες στα στούντιο της Βουλώνης, παρέα με νεαρούς που ασκούνταν στο να ζουν από τα όνειρά τους…
Δεν ξέρω τίποτα για την καταγωγή μου. Γεννήθηκα στο Παρίσι από μητέρα άγνωστη, ενώ ο πατέρας μου φωτογράφιζε πρωταγωνίστριες. Λίγο πριν πεθάνει, μου εξομολογήθηκε ότι όφειλα την ύπαρξή μου σε ένα κινηματογραφικό φιλί».
Ο ήρωας, όμως, «το τέκνο του φωτός», ο γιος του Ζαν Εκτόρ και της άγνωστης κινηματογραφικής μητέρας, έγινε τελικά δικηγόρος. Δικηγόρος και φανατικός σινεφίλ που αναζητά στις σκοτεινές αίθουσες και στον ασπρόμαυρο Τρυφό, την άγνωστη κινηματογραφική του μητέρα. Αλλά στις κινηματογραφικές αίθουσες το μόνο που θα συναντήσει είναι η αινιγματική Μειλίς, παντρεμένη, καθόλου διαθέσιμη, γοητευτική και ασπρόμαυρη σαν την χαμένη μητέρα.
Τα πρώτα τους ραντεβού, σε αίθουσες κινηματογραφικές. Το Παρίσι χαρτογραφείται αναλόγως τα σινεμά του. Και η ζωή του ήρωα πια, αναλόγως τις συναντήσεις του με τη Μειλίς.
«Η Μειλίς μιλούσε ελάχιστα για τον άντρα της. Τον αγαπούσε. Με αγαπούσε. Έτσι είχαν τα πράγματα. Είχα καταφέρει να μάθω ότι λεγόταν Μειλίς ντε Μεραντόλ, και το πατρικό της όνομα με είχε βυθίσει, δίχως να μπορώ να αντισταθώ, σε ένα παιδικό κόσμο με μαντολίνα και φαραντόλες. Πιστεύω ότι εκείνη δεν ανήκε στον άντρα της περισσότερο από ό,τι σε μένα. Μας ανήκει, όμως, ποτέ μια γυναίκα που αγαπάμε;»
Γνωρίζοντας ήδη από την άγνωστη και χαμένη μητέρα ότι «ανήκει πρώτα απ’ όλα στο όνειρο και στον πόνο» θα εξαρτηθεί εντελώς απ’ αυτήν, εφόσον δεν μπορεί να εξαρτηθεί από την χαμένη μητέρα. Αναγνωρίζοντας, θέλοντας και μη τον «Κανόνα του παιχνιδιού» σε μια αίθουσα της οδού Επέ ντε Μπουά, δηλαδή, ότι «το πρόβλημα στη ζωή είναι ότι όλος ο κόσμος έχει τα δίκαιά του».
Μια σινεφίλ, μυστηριώδης, ερωτική και αγρίως υπαρξιακή ιστορία, που σε ταξιδεύει από ταινία σε ταινία, από συνάντηση σε συνάντηση με το αντικείμενο του πόθου και το μυστήριο της ταυτότητας που είναι πρωτίστως το μυστικό της καταγωγής, το αίνιγμα της παιδικής μας ηλικίας και των χαμένων μας χρόνων.
Σαν ασπρόμαυρο φιλμ, ιστορία γλυκιά, απελπισμένη και τρυφερή, με ανατρεπτικό και απρόσμενο τέλος. Η απόγνωση της ερωτικής του ζωής, ταυτόχρονη με την απελπισμένη αναζήτηση της άγνωστης μητέρας. Η Μειλίς έχει το πρόσωπό της, την ατμόσφαιρα και το αίνιγμα, αποτελεί για ‘κείνον αποσπασματικές και κλεμμένες ώρες. Ο κινηματογράφος είναι ο κόσμος που εμπεριέχει την αλήθεια, την λύση του γρίφου, το μυστήριο της γέννησης, στο οποίο θα φτάσει αφού αποκωδικοποίησει όλα τα αποδεικτικά της πατρικής διαδρομής και ζωής. Κι όταν θα είναι έτοιμος πια, θα το μάθει!
Βιβλίο σαν παλίμψηστο που είναι πολλά μαζί: Η ιστορία ενός κινηματογραφόφιλου, μια ιστορία ερωτικής απόγνωσης αλλά και το θρίλερ της ύπαρξης, η ταυτότητα ενός ανθρώπου, το χρονικό της αινιγματικής μας προέλευσης και καταγωγής. Ένα πραγματικό πανηγύρι για όσους αγαπούν το Παρίσι και το σινεμά.
Μικρό δείγμα- κλειδί: «Τις στιγμές αυτές η Μειλίς ήταν στ’ αλήθεια η ενσάρκωση του φωτός. Στο ακούραστο εκείνο βλέμμα έβρισκα μια ανεξάντλητη πηγή ευγλωττίας που η ηχώ της έφτανε ενίοτε στα αυτιά του Λεόν Βαλσμπέρ. Εκείνος περιοριζόταν να με συγχαίρει με συγκρατημένο ύφος. Περίμενε πολύ περισσότερα από μένα. Σε αυτές τις ρητορικές επιδόσεις πίστευα ότι έβλεπα το κρυφό σημάδι της καταγωγής μου, τη φυσική μου κλίση προς το θέατρο, απόδειξη ότι ήμουν όντως ο γιος μιας πρωταγωνίστριας και, επιπλέον ο εραστής μιας άλλης».
Γαιτανάκι η ζωή μας και πώς να ξεφύγεις απ’ αυτό που νομίζεις αλλά περισσότερο απ’ εκείνο που αγνοείς, κι όμως κάτι μέσα σου τόσο καλά το γνωρίζει!


ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ-
ΕΡΓΑ ΤΟΥ:
Ο Ερίκ Φοτρορινό γεννήθηκε στη Νίκαια της Γαλλίας το 1960.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Λα Ροσέλ και πολιτικές επιστήμες στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού.
Αρχίζει να εργάζεται ως δημοσιογράφος το 1982, στη Liberation αρχικά, στη La Tribune στη συνέχεια. Το 1986 προσλαμβάνεται ως ερευνητής- ρεπόρτερ στη Le Monde.
Διευθυντής σύνταξης της Le Monde το 2006, και εμπνευστής της νέας μορφής της εφημερίδας, εκλέγεται διευθυντής της το 2007.
Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Σύγχρονοι Ορίζοντες» τα μυθιστορήματά του «Παιδιά σε τιμή ευκαιρίας» (Nosdeste) και «Έρωτας και μοναξιά» (Un territoire fragile, Βραβείο Europe 1).
Άλλα βιβλία του: «Rochelle », «Les Ephemeres », « Coeur d’Afrique », « Jepars demain », « Caresse de rouge » (Βραβείο Franqois Mauriac), «Korsakov» (Βραβείο των Βιβλιοπωλών, Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Τηλεόρασης. Το «Korsakov» θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις εκδόσεις «Πόλις»).
Τα «Κινηματογραφικά φιλιά» τιμήθηκαν με το βιβλίο Femina 2007.

ΥΓ. Συγγνώμη για την γρήγορη εναλλαγή κειμένων, αλλά είναι άνοιξη, τα βράδια έχει ένα δολοφονικό φεγγάρι και ξαφνικά επιθύμησα... Τρυφώ και Κινηματογραφικά φιλιά, πειράζει?

ΥΓ2. Ε Mohaki μου τώωωρα πράξε τα δέοντα! (καμία φωτό, καμιά μουσικούλα, ναι?) Μ' αυτό το ποστ θα... αναστήσουμε μου φαίνεται! Μετά απ' αυτό, μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε κι εσύ κι εγώ! Φιλί