“Ο χωματένιος άνθρωπος γίνεται τίποτα και κερδίζει τα πάντα. Στερείται, αγωνίζεται, ασκείται και ζει την πληρότητα των μακαρισμών. Ετοιμάζεται να αναγνωρίσει τον Θεό”...
Αυτή την χρονιά, μπορεί τα λαμπιόνια να ήταν λιγότερα, αλλά γιατί μου φαίνεται τώρα ότι το φως είναι πιο εσωτερικό;
Τα δέντρα ίσως να ήταν εκείνο το παλιό, που ξεθάψαμε απ' την ντουλάπα, αλλά γιατί όλο αυτό μου φαίνεται σαν ένα κομμάτι ζωής που διαρκεί;
Αναζητώντας εξ αρχής πια τα αυτονόητα, που χάθηκαν στο δρόμο, στο άπλετο φως, στο λάιφ στάιλ και στα φο μπιζού, ξαναγυρνάμε σε ό,τι αξίζει, που- ούτε πουλιέται ούτε και αγοράζεται-, δεν γίνεται χρηματιστηριακή φούσκα, ούτε ευρωομόλογιο, δεν κινδυνεύει από καμία υποτίμηση γιατί δεν είναι μετρήσιμο, κι αυτό είναι η ίδια αυτή καθ' αυτή η Ζωή.
“Μ' αυτό έγραψε σε μια πέτρα τη λέξη “Άγριος” και έσβησε το “Ρ”. Στο Άγιον Όρος έρχεται κανείς άγριος και γίνεται άγιος, ενώ στον κόσμο παραμένει το πρώτο. Όλος ο αγώνας μας σ' αυτόν τον κόσμο είναι να διαγράψουμε το “Ρ”.
Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος σε ένα παλιό του βιβλίο φωτεινό σαν άστρο. Κι ας είναι ο αγώνας μας για εκείνο το “Ρ” σε όλο το 2011 που θα 'ρθει! Γιατί ό,τι αξίζει σε εκείνο το “Ρ” κρύβεται, παραμορφωτικό, μεταμορφωτικό.
Καλό κι Ευλογημένο 2011, λοιπόν! Με τα ελάχιστα εκείνα που αντέχουν στον Χρόνο.
ΥΓ. Δημοσιεύτηκε στο Έθνος της Κυριακής
Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά σε όλους μας!
