Αιώνια Επιστροφή

ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, μυθιστόρημα

Ένα σημάδι του ζητούσε. Πάντα ψηλά' στο μηρό. Που να το βλέπει μόνο εκείνη. Που να τον έχει παρόντα, όταν θα λείπει...
Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της “Ζώνη των Επιθυμιών”. Όμως, ο Στάλκερ υπήρχε. “Ένα τυχαίο περιστατικό” είχε πει. Αλλ' ήρθε η ζωή να τα γυρίσει ανάποδα όλα σαν το πουλόβερ. Τώρα, ο πατέρας βουβός. Και τα βιβλία να κραυγάζουν πάντοτε εκεί. Εκείνη η νέα γυναίκα τόσο όμοια μ' αυτήν. Κι εκείνος ο άντρας, λες κι είναι “ο ίδιος- άντρας- ακριβώς”.Κι η Όλγα, “μισό γατί, μισό αρνί” να επιστρέφει. “Στο σταυροδρόμι του Φoνιά”, “στο σπίτι του Καθηγητή”. Απελπισμένη, αγαπημένη, επιτέλους για να τους ξαναβρεί. “Αιώνια Επιστροφή” θα το πει. Όλη η Ζωή, στην Ζώνη των Επιθυμιών, μια Στιγμή.
Το απόλυτο, αλλόκοτο, ολέθριο πρόσωπο της Τρομοκρατίας στον Έρωτα, στη Λογοτεχνία, στην Πολιτική. Ο Στάλκερ που γίνεται Ολοκαύτωμα και ο Καθηγητής, μπροστά στη Θυσία βουβός. Η ιστορία της Όλγας, του Ορέστη που όλο χάνεται κι επιστρέφει, της Μαρίλιας και του Καθηγητή. Η ζωή που δεν ήταν παρά μια προσδοκία, μια αναμονή ετούτης ακριβώς της Στιγμής. Και η αγάπη που είναι σαν τον Θεό, πάντα εκεί- ειδικά όταν δεν είναι ορατή. Το ατελεύτητο της προσδοκίας και μιας σχέσης.
Μια ιστορία μέσα στην Ιστορία και οι παράλληλοι κόσμοι της τέχνης και της ζωής. Οι χάρτινοι ήρωες που αποκτούν σάρκα και αίμα, υπόσταση έξω από το βιβλίο και οι άνθρωποι που θα γίνουν σελίδα, γκρο πλαν, υστερόγραφο, τελεία και παύλα, χαμένος χρόνος και για τούτο, Αιώνια Επιστροφή.

Ελένη Γκίκα
Θα βγούμε στο φως Νοέ, πρώτα ο Θεός.
Από τις εκδόσεις "Ψυχογιός", αυτή τη φορά.


ΥΓ. ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ...

Πλησίαζε του Σταυρού κι επειγόμουν. Σκεφτόμουν, όλα τα σημαντικά, ΕΚΕΙ. Η γιαγιά που με μεγάλωσε και αναπαύτηκε τη μέρα αυτή. Με έναν αλλόκοτο τρόπο, την ίδια μέρα, αναπαύτηκαν και οι δυο παππούδες και ο αγαπημένος μου θειός. Ό,τι καλό με βρήκε, έκδοση, είδηση, έρωτας, εκεί.
Εκεί και η καινούργια υπογραφή. Για το βιβλίο. Που μου έβαζε δύσκολα, μου άλλαζε, θα μου άλλαζε την ζωή.
Όμως, “Αιώνια Επιστροφή”, όνομα και πράγμα.
Ξεκίνησα αχάραγα με κίνηση, μαζί μου και όλα τα πρωτάκια, για να είμαι εγκαίρως εκεί. Ο κύριος Ψυχογιός με περίμενε στην είσοδο, με αγάπη πατρική.
Με το ίδιο ταξί, “δεύτερο νεκροταφείο” λέω στον Κώστα- έτσι τον έλεγαν, μου είπε- τον ταξιτζή. Στο τηλέφωνο η φίλη μου η Λίτσα, “αναπαύθηκε ο Σταμάτης” μου είχε πει.
Έφτασα εγκαίρως κι εκεί. Μπήκα στο νεκροθάλαμο, κάθησα στην καρέκλα και περίμενα τους άλλους, βουβή. Σκεφτόμουν το καινούργιο βιβλίο, την πραγματικά πριγκιπική υποδοχή, τον υπέροχο Σταμάτη Ψαραύτη, μπροστά μου ακριβώς ένα σφραγισμένο κουτί. Αισθήματα, ακριβώς Χαρμολύπη. Όλα είναι εδώ κι όλα αλλού, θα χαθούν.
“Υπέγραψα”, ψιθύρισα στο αυτί της Λίτσας. “Και μη λυπάσαι, τώρα θα είναι πιο καλά, πιο κοντά σου, διαρκώς κοντά σου, θα πας στο σπίτι και ο Σταμάτης επιτέλους θα είναι εκεί”.
Το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι τον άκουσα απ' την εξώπορτα που φώναζε: “Μην κλείσεις, θα έρθει, όπου νάναι φτάνει το παιδί, μ' ακούς, μην κλειδώσεις, περιμένω το παιδί!”.
Με λαχτάρα έτρεξα, τον αγκάλιασα, μια μέρα τόσο μεστή. Όλα ήταν εκεί. Τον βλέπω τραβιέται. Δεν το πιστεύω στ' αυτιά μου, αλλά τον ακούω, εφιάλτης και τον ακούω: “Ποια είσαι εσύ; Περιμένω το παιδί!
“Μπαμπά μου! Εγώ, εγώ, εγώ είμαι το παιδί! Το παιδάκι σου;”
Αργά το βράδυ, πονούσα, συνήλθε. Αιώνια Επιστροφή. Και πονά. Πολύ. Στο βιβλίο, ο Βουβός Καθηγητής. Κι η κόρη να ουρλιάζει άφωνη: εγώ είμαι εδώ, με γνωρίζεις έτσι δεν είναι; Μόνο να ήξερα αν με γνωρίζεις” εφιάλτης και ξόρκι μαζί.
Αλλά τώρα είναι εδώ. Κι είναι Ζωή. Θα πρέπει να το αποδεχθώ, δεν είναι ιστορία, παράλληλο σύμπαν. Θα είναι η Δική μου Ζωή! Η ζωή με τον Πατέρα. Η ζωή με τη Ζωή.