Το ποίημα που αναπνέει

για την Χαρούλα Μπιρμπίλη Παπαδημητρίου που μ' έκανε να δω το πάλι το πρόσωπό μου.

“Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα...”
Ολοκληρώνοντας αυτό τον κύκλο- ποιήματα τα βάφτισαν- κατά νου μου είχα γράμματα επετείων. Για να μην τον ξεχάσω, να μη με χάσω, να μην αφεθώ στα ελάχιστα που μου απέμειναν, τα καθημερινά. “Το γράμμα που λείπει” το αισθανόμουνα, και επικοινωνιακά, να με σκοτώνει.
Οι λέξεις με προδίδουν, σκεφτόμουν, όταν έγραφα. Τα συναισθήματα, με υπερβαίνουν. Ξεκινώντας από το απεγνωσμένο “αγάπα με” και καταλήγοντας στο ακατόρθωτο “αχειροποίητο ποίημα”.
Όταν η Αναστασία της Άγκυρας το σκέφτηκε, τα 'παιξα! Φίλοι ζωής ο καθένας στο δικό του ποίημα κι ανάμεσα τους, οι μουσικές μιας ζωής. Το αποτέλεσμα, έκπληξη που αποκωδικοποιείται ακόμα: Ο Αντώνης να κάνει δική του την δίψα! Η Βίκυ να μετράει στο δικό της κορμί της δικές μου ρωγμές, η Ρίτσα με φράσεις μου που είναι φράσεις της να συμπληρώνει το δικό μας ιαματικό παραμύθι. Η Φωτεινή να μιλά για ξανακερδισμένο χρόνο. Ο Άγης “μ' ό,τι δεν έζησα” εκεί σταθερά, μια ζωή λαθρεπιβάτης. Η Λίτσα να αναζητά μια χαμένη μέρα. Ο Αργύρης να ψηλαφίζει “τα χίλια πρόσωπα της αγάπης”. Η Μαρία, με τις σοκολάτες μας. Ο Κώστας να υπογραμμίζει την σημασία της μισοτελειωμένης κίνησης. Ο Μανόλης να ξανακάνει αρχή με τα δικά μου “χρυσάνθεμα”. Ο άλλος Αντώνης να ξεσκεπάζει όσα κουκούλωσα' την πανταχού παρουσία της απουσίας. Η Χριστίνα στο δικό μου λυγμό σε “γράμμα- κεράκι”. Ο Βαγγέλης να ψηλαφίζει “τον θάνατο που έρχεται πάντα με καλές προθέσεις”. Η Μαρία να μετρά με παλάμες την θάλασσα, αν είμαστε δυο πετυχαίνει. Ο Γιάννης σταθερά να κοιτά “τον πύργο της νίκης”. Ο άλλος Γιάννης και πάλι τα βάζει με τον άγιο. Η Ρούλα γραπώνεται μαζί μου στην “αιώνια τιποτένια στιγμή”. Η Ντανιέλα τολμά να ξεσκεπάσει τη μοναξιά του “αγάπα με” και η Νεφέλη, “φεγγάρι- τόπι” μπουπ και μπουπ είναι η μόνη που γνωρίζει το χαμένο γράμμα: “Νεφέλη” είναι, ένα τετράχρονο μαγικό και μαγευτικό παιδί. Και η Αναστασία τολμά τα δύσκολα, αγγίζοντας μουσικά “το αχειροποίητο ποίημα”.
Σε ένα αχειροποίητο αλλόκοτο βράδυ. Όπου το ποίημα που αναπνέει, αλλάζει “αχ”, βρίσκεται σ' άλλη αγκαλιά. Ελευθερώνεται μαζί κι ελευθερώνει. Κι εκείνο το “αγάπα με” , “επίτρεψέ μου να σ' αγαπώ” γίνεται. Με σκηνοθέτη την ζωή την πάνσοφη. Και την αλήθεια που λυτρώνει.

ΥΓ. Νεφέλη είναι το... γράμμα, όπως θα καταλάβατε! Και σ' όσους συνέβαλαν σ' αυτό, ευγνώμων!