Αγαπώ τον... τρόπο που μ' αγαπάς!

'Ερωτας για τον έρωτα

ή άλλως

“με ξετρελαίνει ο τρόπος που μ' αγαπάς”


Τον εαυτό μας στα μάτια του άλλου ερωτευόμαστε, αποκαλύπτει ο Όσκαρ Ουάιλντ με τον μύθο του Νάρκισσου. Εκείνος έβλεπε το όμορφο πρόσωπό του στα κρυστάλλινα νερά της κι εκείνη ούτε και που τον πρόσεχε, διότι η Λίμνη στα δικά του μάτια έβλεπε μοναχά μιαν... όμορφη λίμνη!
Τον έρωτα ερωτευόμαστε, όχι τον άλλον, επιμένει η Ντυράς.
Και η Μαρία Μήτσορα σε συνέντευξη
“ερωτευόμαστε μ' ό,τι δεν έχουμε, ό,τι δεν είμαστε”.

“Ιστορίες ερωτικής τρέλας” ή το χρονικό μιας διαχρονικής ψευδαίσθησης, σχεδόν υπαρξιακής, θα μπορούσε να ονομαστεί του Νίκου αυτό το βιβλίο.
Μετά την “Κρεμάλα”,
το “κρέμασμα” που οικειοθελώς επιχειρούμε στους εαυτούς.

Ο τίτλος σοφός, αλληγορικός και υπαινικτικός, από μια φίνα, γαλλική παροιμία.

“Με τον έρωτα περνάει ο καιρός
με τον καιρό περνάει ο έρωτας”.

Περιλαμβάνει, βεβαίως, τα πάντα:
τον έρωτα απλώς για να περάσουμε τον καιρό,
τον έρωτα του άλλου, που μας βοηθά ν' αντέξουμε το βάρος του χρόνου.

Γουρλίδικο βιβλίο. Ώσπου να τυπωθεί χάρισε και στον συγγραφέα το άλλο μισό του: με κεφαλαία τον Έρωτα.
Και μέχρι να παρουσιαστεί και έτερον έρωτα' ήτοι τις δυο γυναίκες της ζωής του.

Όμως, τέρμα με τα προσωπικά, έχει έρωτες κι έρωτες να σας αφηγηθεί αυτό το βιβλίο: μοιραίους, τυχαίους, καθοριστικούς, καιροσκοπικούς, λαγνικούς, υπολογιστικούς, χλιαρούς, παθιασμένους, ιψενικούς, φιλικούς, εχθρικούς, αντιφατικούς, γειτονικούς, εσπεράντο, καταναγκαστικούς, νοσταλγικούς, μυθιστορηματικούς, αποσπασματικούς, κατακερματισμένους. Καρπερούς, άκαρπους, με καλό και κακό τέλος, σαιξπηρικούς, αθεράπευτους, ηρωικούς, συγγραφικούς, αλλόκοτους, συνηθισμένους...

Για έναν Σάκη και μια Καίτη,
για έναν Πέτρο και μια μυστηριώδη φοιτήτρια στον Παρθενώνα,
για έναν Γιώργο και μια Μαργαρίτα,
για έναν Κώστα και μια Γιώτα,
για έναν Μπάμπη και μια Σβετλάνα,
για έναν Μάνο και έναν Θάνο για μια Νάντια και μια Κάτια,
για μιαν Αφροδίτη και έναν Αλέξη και έναν Σπύρο,
για μιαν Ελένη και έναν Δήμο,
για μια Μαρία, μια Μαργαρίτα και έναν Γιάννη,
για μια Σούζαν και έναν Θωμά,
για έναν Νίκο και μια Σοφία,
για μια Νίκη και έναν Τάκη.......

Ιστορίες μέσα στην ιστορία και εγκιβωτισμένοι έρωτες στην αφήγηση και την καλειδοσκοπική παρατήρηση του ενός.

Ατμοσφαιρικοί, σπαρταριστοί, με αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, προοπτική, ψυχαναλυτική ροπή κι χιούμορ.

Έρωτες αδιέξοδοι ή διεξοδικοί.
Σ' ένα βιβλίο που ανοιγοκλείνει σαν νομοτελειακό περιστατικό ζωής, σαν μαγική βεντάλια.
Με ερωτικά κεφάλαια που
ανοίγουν τσιτάτα σοφά:

“αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, αλλά επέλεξε τη γειτονιά σου”,

“Η ανάγκη κάνει σοφό ακόμα και τον βλάκα”,

“Στις μέρες μας οι γυναίκες θεωρούν υποχρέωση των αντρών κάτι που για αιώνες ήταν αγγαρεία γι' αυτές”,

“Μερικές φορές οι καλύτερες επενδύσεις είναι εκείνες που δεν έκανες”,

“Εγωιστής είναι αυτός που δεν μπορεί να αντιληφθεί τον εγωισμό των άλλων”,

“Η μητέρα ξέρει καλύτερα αλλά κανείς δεν την ακούει ποτέ”,

“Όχι μόνο παίζει ζάρια ο Θεός, αλλά μερικές φορές τα ρίχνει σε μέρη που δεν μπορούμε να τα δούμε”,

ο συγγραφέας αποδεικνύει ότι ο έρωτας είναι βάσανο και αίνιγμα, γρίφος μας πρωταρχικός και αρχετυπικός, υπαρξιακός και διαχρονικός.
Και μελετώντας τον καλά έγραψε ένα “περί έρωτος” σπαρταριστό και απολαυστικό, σχεδόν δοκιμιακή σπουδή επ' αυτού, βιβλίο. Και κατέστη άξιος
να δει κατά πού τα ρίχνει
γι' αυτόν ο Θεός τα ζάρια.

Στο μυθιστόρημα του Νίκου “Με τον έρωτα περνάει ο καιρός/ με τον καιρό περνάει ο έρωτας”
δεν υπάρχει μορφή έρωτα
που να μην αναπτυχθεί, αναλυθεί, απλωθεί, εξελιχθεί,

αλλά τον όντως έρωτα,
τον λένε Δήμητρα
και θα τον βρείτε στη ζωή του!

Ευχαριστώ,

Νίκο μου καλέ,
πολλά όμορφα βιβλία σου εύχομαι και έναν Έρωτα, αυτόν που έχεις, αιώνιο και καθοριστικό.

Να είσαι καλά.


ΥΓ. Για το βιβλίο του Νίκου Παργινού το Σάββατο στη Στοά του Βιβλίου, μετά της Ρίτσας Μασούρα, η έτερη αδελφή Τατά (ήτοι alef).
Ριτσάκι, μας κλείσανε για... περιοδεία λέει?