Η Απαγορευμένη Ζώνη

Καλοκαίρι στο Ζέφυρο, το θυμάμαι σαν τώρα.
Μόνη μου. Ούτε ήξερα κατά πού πέφτει ο Ζέφυρος, Κάτω; 'Ανω; Πετράλωνα διάβασα. Τα κατάφερα, όμως. Κι ενώ δεν θυμάμαι σήμερα ούτε πώς έφτασα, ούτε πού πάρκαρα, θυμάμαι τόσο καλά εκείνο το τοξικό έργο.
“Στάλκερ” του Αντρέι Ταρκόφσκι, λέει. Θυμάμαι την μεταδοτική σαν ασθένεια ή θεία Χάρη, όπως το πάρει κανείς, εκείνη τη θαυματουργική “Ζώνη των επιθυμιών”, εκείνους τους τρεις ήταν; στο βιβλίο είναι δυο, που διακινδύνευσαν για να φτάσουν, την ίδια τους τη ζωή. Και έφτασαν, τελικά. Εκεί σε εκείνη την περίεργη “άκρη του κόσμου”. Που είχε τη δύναμη σαν της καλής μάγισσας το ραβδί, να τους υλοποιήσει την κάθε τους, ακόμα και την πιο τρελή, πιο μύχια επιθυμία.
Αλλά ποια είναι η πιο μύχια επιθυμία;
Και τελικά ποιος... φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;
Κι όταν βγήκα από το σινεμά, ήμουν “άλλη”! Αμήχανη και αθώα, θεότυφλη μπροστά τον πραγματικό άγνωστό μου εαυτό, τόσο που να μη ξέρω κατά πού να κάνω. Πού είναι το σπίτι μου, ποιοι οι οικείοι ξένοι και σ' εκείνους να επιστρέψω, τελικά, αν το επιθυμώ. Αν επιθυμώ να επιστρέψω σ' αυτούς ζωντανή ή αν είναι καλύτερα για μένα να χαθώ ή να πεθάνω.
“Πικνίκ δίπλα στο δρόμο” (Στάλκερ) έγραφε το βιβλίο που μου τα θύμισε όλα αυτά (η ζωή που τόλμησα κι έζησα έχει φροντίσει να μην τα ξεχάσω). Το υπογράφουν οι αδελφοί Αρκάντι & Μπόρις Στρουγκάτσκι, επιστημονική φαντασία δηλώνει και είναι οι ίδιοι που υπέγραψαν και το σενάριο της ταινίας.
Στο βιβλίο, κάποιοι που αφήνουν τα απόβλητα, λάφυρα για τους χρυσοθήρες, ενδεχομένως δειπνώντας δίπλα στο χορτάρι. Ο στάλκερ κατά τη διάρκεια του χρόνου, να αναζητά θησαυρό, σωτηρία, την ψυχή και την χαμένη του σκέψη στην αποκλεισμένη επισκέψιμη Ζώνη. Οι κυνηγοί που γίνονται σημαδούρες προς αποφυγή και πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή μιαν επιπόλαιη απληστία. Ο αθώος Άρθουρ, θυσιαζόμενος αμνός, που ανακαλύπτει τις λέξεις, σώζει και σώζεται.
Οι χαμένες μας λέξεις και “εν αρχή ην ο Λόγος”. Ο χαμένος μας Λόγος. Ύπαρξης.
Τελειώνοντας συνειδητοποιούσα για ακόμα μια φορά την ταρκοφσκική εμμονή με τη “Θυσία”. Μια μικρή θυσία πριν τη μεγάλη κινηματογραφική του “Θυσία”, όπου και πάλι ο Λόγος θυσιάζεται για το καλό της ανθρωπότητας. Μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας που αποδείχθηκε, τελικά, προφητεία. Για την “Ζώνη αποκλεισμού” στη μετά Τσερνομπίλ εποχή και για τους ριψοκίνδυνους τυχοδιώκτες που χαιδευτικά “στάλκερ” τους βάφτισαν...

ΥΓ. Δημοσιεύθηκε ως “άποψη” στο 'Έθνος της Κυριακής. Και ναι, αλήθεια είναι, ο ταρκοφσκικός “Στάλκερ” μου άλλαξε τη ζωή.