Τα εύθραυστα εκείνα που αντέχουν στον χρόνο...

Συγχώρείστε με για τούτη δω την κίνηση. Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε το Golem με τον Moha, είχαμε πει ότι το Golem αποκτά με σας ανάσσα! Δίχως σχόλια και χωρίς την αγάπη σας, ένα άψυχο ομοίωμα στο τραπέζι με τα ροκανίδια. Ο μαραγκός του, άχρηστος. Πραγματικά, έτσι ήταν. Διότι με το Golem έκανα φίλους. Ξαναβρέθηκα με τον Moha, μπήκε η Νεφέλη στη ζωή μου. Διάβασα βιβλία που θα μου είχαν διαφύγει αλλιώτικα. Περάσαμε νύχτες και μέρες και μεσημέρια δύσκολα, συζητώντας. Μαζί σας έφυγε το "μαύρο" κι ούτε κατάλαβα το γκρι πώς πέρασε.
Υπάρχουν, όμως, κάποιες εποχές που επιθυμείς ολότελα "να ανήκεις"! Ολοκληρωτικά να δίνεσαι σε αγαπημένους, ντρέπεσαι αλλιώς, δεν το αντέχεις. Μπορεί και να το έχεις ανάγκη, όσο υπάρχει ακόμα καιρός. Κι όσο σου επιτρέπεται.
Για κάποιο διάστημα, μπορεί να μου περάσει γρήγορα, το μόνο που επιθυμώ είναι να παραμείνω κόρη, όσο γίνεται! Οσο μου το επιτρέπει ο Θεός και ο καιρός.
Η επικοινωνία μας, θα συνεχιστεί, είμαι σίγουρη. Και σε επίπεδα ανώτερα τώρα μάλιστα. Αρκεί να σκεφτεί ο ένας τον άλλον, το ξέρουμε δα, υπάρχει τρόπος ο άλλος να το αιστανθεί. Σαν τον "Παράξενο Τζων" του Στάμπλετον, για κάποιο διάστημα αξίζει να περάσουμε σε ανώτερα επίπεδα επικοινωνίας. Για ν' αγκαλιάσω τα γονικά μου όσο πιο σφιχτά γίνεται. Να ξαναγίνω η κόρη του μπαμπά μου. Να πάω βόλτες στη θάλασσα και σινεμά με τη μαμά μου, για να ανταλλάξουμε, σαν καλές συμμαθήτριες, κολλιέδες. Να θυμηθώ να τους τα πω εκείνα που τους στέρησα. Οσο είναι καιρός, να γίνω όσο με παίρνει ακόμα κόρη...
Στο μεταξύ, θα σας διαβάζω και θα διαβάζω και θα τα λέμε έτσι εμείς, όπως καλά το ξέρουμε: με δανεικές κουβέντες αλλά και με τα δικά μας τα πιο ειλικρινή μας λόγια.
Εδώ θα είμαι, κι εσείς εδώ, και σας αισθάνομαι. Εξάλλου έτσι είμαι εγώ, βράχος, πέτρα, μήπως φεύγω και ποτέ μου?
Και θα ανεβάζω ποστ, όσο πιο συχνά μου επιτρέπεται.
Μη με ξεχνάτε, ναι?
Να μ' αγαπάτε. Και θα το νοιώθω.

Αυτά για να απολογηθώ για τα σχόλια. Αλλά έρχεται ώρα που η ζωή μας έχει αξιώσεις. Χαρούμενη- να είστε σίγουροι-, περνώ τώρα κι αυτό τον δρόμο. Για ό,τι αξίζει. Γι' αυτούς που αξίζει. Και για όσα "σ' αγαπώ" δεν τους είπα και λέω να τα προλάβω όσο γίνεται.

Σμουτς πολλά,

η άλεφ σας, πάντα,
και για πάντα!

ΥΓ1. Και να το ξέρετε, η σιωπή λέει τα πιο σημαντικά.

ΥΓ2. Μικρή εξομολόγηση για τα κομμένα σχόλια. Και για να σας πω "ευχαριστώ" για όσα είπαμε και ζήσαμε, αλλά και θα πούμε και θα ζήσουμε, με άλλον τρόπο, τον ίδιο τρόπο... Πάντοτε εμπιστευόμουνα τον χρόνο...