Ο υπομονετικός, αινιγματικός λαβύρινθος των γραμμών μας

"Ένας άνθρωπος", γράφει ο Μπόρχες στον Επίλογο του "Ποιητή", "βάζει σκοπό της ζωής του να ζωγραφίσει τον κόσμο. Χρόνια ολόκληρα γεμίζει μια επιφάνεια με εικόνες από επαρχίες, βασίλεια, άστρα, άλογα κι ανθρώπους. Λίγο πριν πεθάνει, ανακαλύπτει ότι αυτός ο υπομονετικός λαβύρινθος των γραμμών σχηματίζει την εικόνα του προσώπου του".

ΥΓ. Καμιά φορά σκέπτομαι το πόσα του χρωστώ. Στον Μπόρχες και στον Αχιλλέα Κυριακίδη.
Αλλά το αφιερώνω στον συμφοιτητή και αείποτε φίλο μου Μάκη Αρμένη που επιμένει να μου υπενθυμίζει τον "χάρτινο Σεπτέμβρη της καρδιάς μου".
Μάκη μου καλέ, μόνο χάρτινη ίσως και να μπορώ, μονάχα χάρτινη μπορώ να αντέχω ή να καταλάβω, ξέρω κι εγώ? Εξάλλου κάτι γίνεται και με την... πυκτικότητα του αίματός μου (έτσι κι αρχίζει να τρέχει, δεν το σταματώ).
Όπως μπορεί ο καθένας, ναι? Και με ό,τι του λέει η καρδιά του.
Αντε να βγαίνει αυτός ο Αύγουστος ο αποκαλυπτικός και σκληρός. Κι ας μπει ένας Σεπτέμβρης χάρτινος, τί να κάνουμε? Αυτό ξέρω!
Οχι, δεν συμμαζεύτηκα ακόμα, σκπόρπια είμαι και υποτίθεται σε "διακοπές". Αλήθεια, εσείς ξέρετε κανένα που να διακόπτει ποτέ από τη ζωή του?