Μικρή αποχαιρετιστήρια ωδή για τον Γιώργο Τσαγκάρη

Ο Αύγουστος είναι κακός μήνας, σκεφτόμουνα.
Καλόν Παναγίτη, ευχήθηκε η Μάρω.
Εξάλλου για μια ζωή, τον Ιούλιο φοβόμουνα. Αλλ’ όμως το θυμάμαι, από το σπίτι κάποτε έφυγα Αύγουστο.
Την Έντνα Ο’ Μπράιαν ούτως ή άλλως την λάτρευα, δικός της είναι «Ο Αύγουστος είναι κακός μήνας». Από εκδόσεις «Γλάρος», θυμάστε; Για κάποιαν που ερωτεύτηκε τον φίλο του γιου της και τον θρήνησε μετά. Τον γιο. Ας είναι, ο Αύγουστος πάντα με κάνει γενναία.
Αφού να φανταστείτε, εν τέλει, το τόλμησα. Δυο χρόνια μετά να ανοίξω το τετράδιο της ζωής μου. «Το γράμμα που λείπει». Από Αύγουστο σε Αύγουστο.
Εφαλτήριο ένας Σομόθα και η παγίδα του Χρόνου. «Η θεωρία των χορδών» που κυκλοφόρησε, παρήγορη. Υπάρχουν διαστάσεις χωροχρόνου που αγνοούμε. Κι αν βρούμε σταθερό σημείο εκκίνησης (εξάλλου συνηθίζει ο άνθρωπος ακόμα και στο χάος) μπορεί και να είναι εφικτή η Επιστροφή, να διορθώσουμε αποχαιρετισμούς, να δώσουμε εκείνο το φιλί που αφήσαμε για αύριο. Ν’ αλλάξουμε το παρελθόν, υπάρχει εξάλλου και η «διεμπλοκή», το αποδεικνύει η Φυσική, ακόμα κι αυτό, ή μήπως όχι;
Σκεπτόμουν και αφηρημένη τις ξεφύλλιζα. Δίχως πολύ μεγάλο κέφι είναι αλήθεια: Μύκονος, Σαντορίνη σκέτη απογοήτευση, μεγάλη πίκρα.
Αλλά στην Καλαμάτα; Τι γίνεται; Τον βραβεύουνε; Χάρηκα που ο δήμαρχος βράβευσε για την προσφορά του τον Γιώργο Τσαγκάρη. Θυμήθηκα τα παραμύθια που μου υποσχέθηκε. Με ήρωες, βιολιά, κιθάρες, λύρες, σαξόφωνα και βιόλες.
Να του τηλεφωνήσω, «άσε αύριο», σκέφτηκα. Πρώτα τα επείγοντα. Ας τελειώσω με την ύλη της ημέρας.
Στον εκτυπωτή έκανα λάθος μια σελίδα που προηγήθηκε. Μόλις πέντε λεπτά μετά την βράβευση: «Σε νοσοκομείο της Καλαμάτας εξέπνευσε σήμερα το πρωί ο Γιώργος Τσαγκάρης».
Τίτλος, αυτή η απολύτως τελεσίδικη λέξη: «Πέθανε!»
Και στην χορδή του χωροχρόνου, όλα μαζί: παραμύθια, θάνατος, βραβεία. Βραδάκι με κρασί και μουσική μπαρόκ στο Κορωπί, συγκίνηση μετά την παράσταση, αγωνία πριν απ’ το χειροκρότημα δοκιμάζοντας το θεατράκι της δεξαμενής εκεί όπου έπαιζα παλιά με τα γυφτάκια στα τσαντίρια.
Ο Σομόθα πιστεύει πως μια ανάσα μας χωρίζει απ’ όλα αυτά. Και συνυπάρχουν στο θεικό παρόντα χρόνο και γυφτάκια και θεατράκι και Γιώργος και τσαντίρια. Βραβείο και μεγάλη φυγή, στην ίδια χρονική χορδή. Και κάποτε θα επιχειρήσουμε και θα πετύχουμε εκείνο το ταξίδι πίσω στο χρόνο.
Για να αποχαιρετιστούμε σωστά, για να του πω να κάνει γρήγορα, επειδή τα παραμύθια δεν σε περιμένουν.
Κι ανθρώπινοι όντας τις μαγικές διαστάσεις τις έχουμε ακόμα κλειστές. Το μόνο που κατορθώνουμε έτσι ημιτελείς πια, να αποχαιρετάμε.
Κατόπιν εορτής.
Και φυγής.

ΥΓ. Συγχωρείστε με για το άτεχνο και τ’ αμήχανο. Προσπαθώ να συνηθίσω στην ιδέα ότι «έφυγε» ο Γιώργος Τσαγκάρης. Κι ότι, ως συνήθως, πάλι δεν πρόλαβα! Αυτή η επανάληψη, τελικά, με σημαδεύει. Μια ζωή με μισοτελειωμένες κινήσεις! Ποιος είπε άραγε ότι ο θάνατος τις σέβεται τις εκκρεμότητες. Αλλά και ποιος μου εγγυάται ότι αν σας πω «βιαστείτε», θα μ’ ακούσετε! Εδώ δεν μ’ άκουσα εγώ, παθούσα και μαθούσα, σχεδόν ποτέ μου!