Από την υποταγή, τον Φουριέ και τον Φρόυντ, ως τον Χίτσκοκ, το χαρέμι, τις Χίλιες και μια νύχτες και την χυδαιότητα.

Δημοσιεύθηκε στο diastixo.gr 

“Λεξικό της Πορνογραφίας». Επιμέλεια: Φιλίπ ντι Φολκό. Πρόλογος: Ζαν-Κλωντ Καριέρ. Μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς. Εκδ. “Καλέντη”, σελ. 795, 39 ευρώ.
Όπως γράφτηκε, είναι το πρώτο (και καλύτερο) «Λεξικό» του είδους που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, έχει αφετηρία τις Γαλλικές Πανεπιστημιακές Εκδόσεις και πρόλογο του Ζαν Κλοντ Καριέρ.

Αποδεικνύοντας απολύτως εκείνη την περίφημη πια ρήση Μαβίλη πως “δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα αλλά χυδαίοι άνθρωποι” και με προθέσεις σαφείς “Τούτο το πρώτο Λεξικό της Πορνογραφίας δεν αποβλέπει ούτε στον εξωραισμό ούτε στον στιγματισμό της τελευταίας. Η μόνη μας φιλοδοξία- μας πληροφορούν οι δημιουργοί- ξεκινώντας από θέσεις συχνά αντιθετικές, είναι η καλύτερη γνώση μιας πολιτισμικής πρακτικής που παραμένει ιδιωτική και περιθωριακή, αλλά της οποίας η βιομηχανοποίηση και προβολή από τα Μέσα είναι πρωτόγνωρες στις μέρες μας”, μια Διεθνής Ομάδα που αποτελείται από εκατό και πλέον Πανεπιστημιακούς συγγραφείς συγκεντρώνει σε 450 λήμματα που αποτελούν δοκίμιο, άρθρα και βιογραφικές αναφορές και τα οποία ακολουθούνται από παραπομπές σε συναφείς όρους, καθώς και βιβλιογραφικές, φιλμογραφικές και διαδικτυακές αναφορές, ό,τι άπτεται του όρου “Πορνογραφία”.

Το μέσον προσέγγισης, “η πολύμορφη πολιτισμική και καλλιτεχνική ιστορία, η πολιτική και ηθική φιλοσοφία, η κοινωνιολογία, η ανθρωπολογία, η οικονομία, το δίκαιο, η ψυχανάλυση” συνιστούν ισάριθμες αλληλοσυμπληρούμενες μεθόδους προσέγγιση ενός φαινομένου που αφορά όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες”, μη ξεχνάμε εξάλλου ότι τα πράγματα αλλάζουν, και ότι το στήθος που σκανδάλιζε τον Ταρτούφο, ο οποίος δεν άντεχε να το δει, εκτίθεται άπλετα σήμερα σε όλες τις παραλίες.

Η Πορνογραφία – όπως επισημαίνει ο Ζαν Κλωντ Καριέρ- μετατοπίζεται ασταμάτητα. Γεωγραφικά και ιστορικά.

Αλλάζει. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι στις μέρες μας, η περιβάλλουσα ελευθεριότητά της κάνει τη ζωή τόσο δύσκολη όσο και οι αυστηρές απαγορεύσεις του παρελθόντος”.

Είναι κάπως σαν τα θανάσιμα αμαρτήματα στην κατά Δάντη Κόλαση. Ο φόνος κάποτε ήταν έσχατος διότι πολύ εύκολα ο πρωτόγονος θα μπορούσε να διαπράξει φόνο.

Η Πορνογραφία, κατά συνέπεια, φαίνεται να διαφεύγει από τον όποιον ορισμό, μοιάζει να μην επιδέχεται κανενός ορισμού ο οποίος δεν είναι διφορούμενος, συζητήσιμος ή υπερβολικά ηθικός. Γνωρίζουμε, προφανώς, καλύτερα τί δεν είναι παρά τί είναι η πορνογραφία. Διότι η πορνογραφία κινείται και εξελίσσεται. “Η Πορνογραφία χαρακτηρίζει μιαν άποψη και όχι ένα πράγμα” δήλωνε ο Στήβεν Μάρκους το 1974. Και τριάντα χρόνια αργότερα, έχουν εμφανιστεί πολλά “νέα πράγματα”.

Στόχοι του παρόντος λεξικού: Οι πολλοί ορισμοί, Η ανάδειξη του καθενός από την γεωγραφική του σκοπιά (αλλιώς είναι τα πράγματα στην Αφρική κι αλλιώς στην Ευρώπη, αλλιώς στην Αυστραλία, την Ιαπωνία κι αλλιώς στη Βραζιλία ή στην Ινδία)

Να βγει η πορνογραφία από τα όρια της σεμνοτυφίας εφ' όσον ως γνωστόν “η πορνογραφία είναι αποτέλεσμα της Ιστορίας και της Κουλτούρας του απλού γεγονότος ότι εκτιθέμεθα κι ότι μας βλέπουν”. Και τέλος, η δυνατότητα διαφυγής. Συνήθως τη συνδέουμε με τη νύχτα, το κρυφό, τη μυστικότητα. Αλλά ταυτοχρόνως είναι και αυτό που εκτίθεται στο φως και στη δημόσια θέα.

Κατά συνέπεια το Λεξικό Πορνογραφίας διερευνά όλες τις πτυχές του κόσμου μας διότι η Πορνογραφία αποτελεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, μέρος της επικαιρότητας και του κόσμου μας.

Στις σελίδες του λεξικού υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά είδη παραγράφων: οι θεματικές ενότητες, οι συνθετικές παράγραφοι, οι βιογραφίες και οι πρακτικοί ορισμοί.

Στους πίνακες των λημμάτων ο αναγνώστης θα συναντήσει

από τα αδιάκριτα κοσμήματα, τα αφροδισιακά και την αίσθηση, ως την ακολασία και τον αυνανισμό. Από την εργασία, την εξουσία, την επίδειξη και την εξομολόγηση, ως την ελευθεριότητα, την εκσπερμάτιση, τον εθισμό και τον ερωτισμό. Από την ηθική, την ηλικία, ως την ηδονή και την ηδονοβλεψία. Από τον Καζανόβα, το Κακό και την Κινηματογραφοφιλία, ως την Κλειτορίδα, το κλύσμα και την Κόλαση. Από τον Λακάν και την Λαγνεία, ως τον Λουδοβίκο 15ο και την Λολίτα. Από την Ουτοπία, τον Ουόρχολ και την Ολότητα, ως την Ουρολαγνεία, το Όργιο και την Ομοφυλοφιλία. Από το παπούτσι, τα παραμύθια και την παρωδία, ως την παρενδυσία, τον Προυστ, το Πορνό και την Πεολειξία. Από τον Παζολίνι, τον Πικάσο, τον πόθο και την ποίηση, ως τον πουριτανισμό, το προφυλακτικό και την προσποίηση. Από τον ρεαλισμό, την σάρκα, τις σέχτες και το σενάριο, ως τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τον σεξουαλικό τουρισμό και το στριπτήζ. Από την ταξινόμηση, την τέχνη και τον Τειρεσία, ως την τηλεόραση, τον τρόμο, τον τύπο και την τυραννία της συνουσίας. Από την υποταγή, τον Φουριέ και τον Φρόυντ, ως τον Χίτσκοκ, το χαρέμι, τις Χίλιες και μια νύχτες και την χυδαιότητα.

Στα περιεχόμενά του, επίσης, θα βρει κανείς, από τις 120 Μέρες των Σοδόμων του Μαρκησίου Ντε Σαντ ως την Πάμελα Άντερσον. Από την Ντομινίκ Ωρύ (θυμάστε, η Ιστορία της Όμικρον), τον Χένρυ Μίλλερ και τον Φασμπίντερ, ως τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και την Πάρις Χίλτον. Από την βιαιοπραγία ως τη βλασφημία. Κι από την διαφήμιση ως την ερωτομανία,

Από την Μαγεία ως το μπροντέλο και το μασάζ. Από την περιέργεια ως την πορνοτοπία. Από το ταμπού ως τον ταντρισμό και την τροπολογία.

Οι συγγραφείς των λημμάτων, Καθηγητές Κοινωνιολογίας, Φιλοσοφίας, Ιατρικής, Σεξολογίας, Πολεοδομίας, Σύγχρονης Ιστορίας, Οικονομίας, ως Συντηρητές μουσείων, καλλιτέχνες και εκπαιδευτικοί.