Σε πρώτη όψη όλα φαίνονται απλά. Όταν υπογράφεις με τ’ όνομά σου, είσαι το… Πρόσωπο! Η αλήθεια σου! Εξάλλου το «σουσάμι άνοιξε», η φωτογραφία! Κατά συνέπεια και δια της ατόπου απαγωγής, το ψευδώνυμο, παραπέμπει αυτομάτως στο «ετερώνυμο», δικό σου ή του… Πεσσόα: Μπορείς να είσαι όποιος επιθυμήσεις, το προσωπείο, ο ρόλος!
Άνευ ιδίας πείρας, αυτό θα ισχυριζόμουν μέχρι πρότινος!
Τα μπλογκς, εξάλλου, πριν από λίγους μήνες μας έβαλαν σε τόσους μπελάδες! Άτομα «επώνυμα» (αλήθεια μήπως θα πρέπει να επανεξεταστεί ο όρος;) με βήμα σε μέσα… συμβατικά (μήπως θα πρέπει να επανεξεταστεί και αυτός ο όρος;) δια της ανωνυμίας ή της ψευδωνυμίας έλεγαν ό,τι τους κατέβει! Έγραφαν ό,τι με το ονοματάκι τους δεν θα υπέγραφαν ποτέ! Κατά συνέπεια, για κάποιο διάστημα, συλλήβδην τα μπλογκ, ύποπτα, ένοχα!
Αντιθέτως το «facebook» ουδέποτε αμφισβητήθηκε! Ήσουν εσύ με όοοολες σου τις ιδιότητες, σπουδές, συμμαθητές, επιτεύγματα, περγαμηνές… με το καλό σου κοστουμάκι και τον κοινωνικό ή επαγγελματικό σου ρόλο.
Να πω την μαύρη αλήθεια, μόλις σήμερα τ’ αναλογίστηκα ακούγοντας στην TV όλως τυχαίως τον μικρό Χατζηνάσιο να ισχυρίζεται ότι το facebook είναι «δουλειά» και «τζάμπα διαφήμιση». E κάπως έτσι θυμήθηκα και τους «φίλους»: Ο τάδε πολιτικός, λέει, έχει στο περί ου, 2.000 φίλους! Και λίγους λέω, τι σου κοστίζει τώρα να δηλώσεις άπαξ «ξέρεις, μέτρα με, είμαι κι εγώ φίλος!»
Και τι σημαίνει ότι διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, πού και για πόσο; Τι συνεπάγεται κατά βάθος αυτή η διαδικτυακή φιλία; Προσέρχομαι επειδή είσαι το πρόσωπο ή ο ρόλος σου; Και κατά πόσο αποτελεί «πρόσωπο» ή «ρόλο» στα μπλογκ η ψευδωνυμία; Εφόσον μπορείς πίσω απ’ αυτήν να είσαι όσο αυθεντικός επιθυμείς: άγιος, κάθαρμα ή ένας κανονικός άνθρωπος – ούτε πολύ άγιος, ούτε πολύ κάθαρμα, με φως και σκοτάδι. Εξάλλου «είμαστε ό,τι γράφουμε», ενώ συχνά δεν είμαστε -σχεδόν ποτέ- εκείνο που δηλώνουμε.
Κατά συνέπεια έχει κανείς να επιλέξει: το πρόσωπο ή το κοστούμι! Αλλά και τους φίλους που κάνουμε «δια του αγνώστου προσώπου» ή «δια του γνωστού καλοπροβαρισμένου κοστουμιού»!
Ίσως θα πρέπει να σας εξομολογηθώ πως, παρ’ ό,τι στην αρχή πολύ αντέδρασα στα μπλογκ, σήμερα απεχθάνομαι τα κοστουμάκια και λατρεύω τους ρόλους! Τους αυθεντικούς ρόλους που δεν αφήνουν γωνίτσα για γωνίτσα αφώτιστη, εν αντιθέσει με το προβαρισμένο κοστούμι όπου τα πολλά φώτα, καμιά φορά, ανάβουν για να… συσκοτίζουν!
Αλλά το παιχνίδι της αλήθειας και της ειλικρίνειας αρχέγονο, καθώς κι ο γρίφος του, εμείς θα το λύσουμε;
ΥΓ1. Το κειμενάκι δημοσιεύτηκε σε Κυριακάτικη εφημερίδα με το… κοστούμι μου το κανονικό, αλλά ως άλεφ και για χατίρι σας, εδώ το συμπληρώνω.
Με χαρά μου διαπίστωσα ότι και το Σκαλιδάκι (Σταυρούλα Σκαλίδη) στο τελευταίο της ποστ «Παιγνιώδης τύπος», μοιράζεται απολύτως αυτή τη συλλογιστική.
Και μια και είπα Σταυρούλα. Πέρασα ένα άκρως ενδιαφέρον τριήμερο (εντελώς… ψυχιατρικό περιστατικό). Όλο το Σάββατο, κοιμόμουν! Τι λέω, βρισκόμουν σε κώμα, κανονικό!
Ξυπνώ Κυριακή μεσημέρι και πηγαίνω για φαγάκια σταθερά στους Θηβαίους. Επιστρέφω, ποτίζω τα άνθη (μόνο να δείτε βεράντες) και πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα:
Μουρακάμι και «Σπούτνικ αγαπημένη», συγκλονιστικός!
«Έκλεισα τα μάτια μου και αφουγκράστηκα προσεχτικά τους επιγόνους του Σπούτνικ, που ακόμη και τώρα έκαναν το γύρο της Γης, έχοντας τη βαρύτητα μοναδικό δεσμό τους με τον πλανήτη. Μοναχικές μεταλλικές ψυχές στο αδιατάρακτο σκοτάδι του διαστήματος, συναντιούνται, προσπερνούν η μία την άλλη και χωρίζουν, για να μην ξανασυναντηθούν ποτέ πια. Δεν ανταλλάσσουν μεταξύ τους λόγια. Δεν δεσμεύονται με υποσχέσεις».
Αλλά δεν μιλά για «σπούτνικ» (δορυφόρος αλλά και συνοδοιπόρος για τους ρώσους) αλλά για έρωτα, ερωτική φιλία και μοναχικές ψυχές. Που κάποια στιγμή συναντούνται για να ξαναχαθούνε.
Αυτός ο Μουρακάμι, όμως, προσεχώς!
ΥΓ2. Όπως προσεχώς και τα βιβλία δυο αγαπημένων που Ξαναδιάβασα. Μ’ άλλα μάτια και με ξάφνιασμα και με πόνο και απόλαυση περισσή.
«Maybe» του Moha μου, Χρήστου Παπαμιχάλη. Μια… μπονσάι οικογενειακή σάγκα τόσο σπαρακτική, τόσο ιδιαίτερη, τόσο αποκαλυπτική και σπλαχνική, με τον καθένα να διεκδικεί το μερίδιο της μοναξιάς και του δίκιου του και να ψάχνει με απόγνωση «αγάπη» στο πρόσωπο του άλλου. Παρανοήσεις και η διαπίστωση ότι η κόλαση, τελικά, είναι γεμάτη από καλές προθέσεις! Και η ζωή και η καθημερινότητά μας, γεμάτη παρανοήσεις! «Νομίζεις ότι μπορείς να μαντέψεις την ιστορία που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του;»
Περισσότερα, όμως, λίαν συντόμως!
ΥΓ3: Ο έτερος αγαπημένος είναι το Σκαλιδάκι, Σταυρούλα Σκαλίδη και το βιβλίο της «Προδοσία και εγκατάλειψη» που πρωτοδιάβασα και ξαναδιάβασα! Νέα ήθη, νέα… ύφη, η αστική μας μοναξιά και το θρίλερ του άγνωστου μοναχικού στο δρόμο. «Σπούτνικ» οι πάντες, εδώ! Ο Ευ Καθομίλ αλλά και η υπέργηρη συγγραφέας που για να επιβιώσει ρουφούσε ως αίμα τις ζωές των άλλων. Σε τέσσερις επιστολές, το θρίλερ και της δικής της ζωής.
Αλλά και «Προδοσία και εγκατάλειψη» της Σταυρούλας Σκαλίδη, σε δόση χορταστική, προσεχώς.
Μια ευτυχής διαπίστωση: τα νέα παιδιά γράφουν αλλιώς! Πιο… υγιώς, λιγότερο (έως καθόλου) ναρκισσιστικά, λιγότερο (έως καθόλου) εγωκεντρικά, και κάτι καινούργιο, σπουδαίο επιτέλους γεννιέται!
ΥΓ4: Πήγα και σινεμά. Εχθές. Στο «Μυστικό του βράχου των κρεμασμένων» του Πίτερ Γουίαρ. Αριστούργημα. Ξεκινούσε με Σαίξπηρ (ζούμε ένα όνειρο μέσα σε όνειρο) και τέλειωνε με μοιραίες συναντήσεις και τους κρεμασμένους βράχους που ήταν εκεί 1.000.000 έτη και τους περίμεναν για να εκπληρώσουν το μπορχεσικό πεπρωμένο τους σ’ αυτή τη ζωή. Με το φινάλε ορθάνοιχτο σαν ζωή στο ενδεχόμενο, θες παράλληλο σύμπαν? Αν όχι υπέθεσε, ό,τι χειροπιαστό… Αλλ’ η ζωή δεν είναι λουκουμάκι στο πιατάκι πού πάει το έφαγες, ούτε και α,β,γ,δ και καθάρισες! Το αλφαβητάρι της ζωής είναι σαν την άβυσσο της δικής μας ψυχής, έχεις να ξεφλουδίζεις… αιώνες! Ως την αιωνιότητα, δηλαδή.
ΥΓ5. Η τελευταία απάντηση ανήκει στον Αθήναιο. Ε ναι, τρέμω τα καλοκαίρια (και περιμένω πολλά) (τα πάντα! Απ’ το καλύτερο ως το χειρότερο, αλλά τα πάντα!) Και ειδικά τον Ιούλιο. Προσεχώς, ένα παλιό κειμενοτρόμο για τον Ιούλιο, κυρία μου, σας το χρωστώ! Αλλά προσεχώς στο μπλογκ και το κείμενο για το βιβλίο του Αθήναιου. Δημοσιεύτηκε την Κυριακή με το… κοστούμι μου κι αυτό. Εδώ, ολόκληρο με το alef που είμαι εγώ διότι είμαι πάντοτε σχεδόν χωρίς δέρμα: εντελώς ό,τι μού κατέβει! Καλή εβδομάδα από Τρίτη να έχουμε και κάντε το σταυρό σας να μπορέσω να το ανεβάσω!
Αχ, κύριε Κ.Κ.Μοίρη μου το τεχνολογικά αναλφάβητο άλεφ να ξέρατε τι τραβά κάθε φορά! Ναι, με Moha θα εμφανιστούμε, σαν… Κατσαμπάκια! Εκείνος στη μουσική, στο βιβλίο η άσχετη!
ΥΓ6: Τελευταίο κι εξαφανίζομαι! H Danone μου στο Παρίσι με την Μυρτώ άνοιξαν καινούργιο μπλογκ! Ή μάλλον μετονόμασαν το παλιό: Pali Kouvas! Απίστευτα γέλασα! Αναζητείται εθελοντής για να μου βάλει το link! Αυτά, κόρες, καλοτάξιδες! (και καλή επιτυχία στις εξετάσεις, μη ξεχνιόμαστε κιόλας!) Danone μου, σ’ ευχαριστώ για την φωτό του Νικόλα: les blances manteaux! Τα θυμάμαι και θέλω να είμαι εκεί!
ΥΓ7: Ποστ αφιερωμένο σε όoooλους τους φίλους που έκανα «δια του αγνώστου προσώπου»,
στη ritsmas, στην Ιουστίνη, στην Κατερίνα- Κυκλάμινο του βουνού, στη Φωτεινή S. που ως άλεφ με γνώρισαν και βούτηξαν με αγάπη στον «Υγρό Χρόνο», κορίτσια, πολύ σας ευχαριστώ!
Με παντοτινή φιλία,
σας ασπάζομαι απαξάπαντες,
alef
Άνευ ιδίας πείρας, αυτό θα ισχυριζόμουν μέχρι πρότινος!
Τα μπλογκς, εξάλλου, πριν από λίγους μήνες μας έβαλαν σε τόσους μπελάδες! Άτομα «επώνυμα» (αλήθεια μήπως θα πρέπει να επανεξεταστεί ο όρος;) με βήμα σε μέσα… συμβατικά (μήπως θα πρέπει να επανεξεταστεί και αυτός ο όρος;) δια της ανωνυμίας ή της ψευδωνυμίας έλεγαν ό,τι τους κατέβει! Έγραφαν ό,τι με το ονοματάκι τους δεν θα υπέγραφαν ποτέ! Κατά συνέπεια, για κάποιο διάστημα, συλλήβδην τα μπλογκ, ύποπτα, ένοχα!
Αντιθέτως το «facebook» ουδέποτε αμφισβητήθηκε! Ήσουν εσύ με όοοολες σου τις ιδιότητες, σπουδές, συμμαθητές, επιτεύγματα, περγαμηνές… με το καλό σου κοστουμάκι και τον κοινωνικό ή επαγγελματικό σου ρόλο.
Να πω την μαύρη αλήθεια, μόλις σήμερα τ’ αναλογίστηκα ακούγοντας στην TV όλως τυχαίως τον μικρό Χατζηνάσιο να ισχυρίζεται ότι το facebook είναι «δουλειά» και «τζάμπα διαφήμιση». E κάπως έτσι θυμήθηκα και τους «φίλους»: Ο τάδε πολιτικός, λέει, έχει στο περί ου, 2.000 φίλους! Και λίγους λέω, τι σου κοστίζει τώρα να δηλώσεις άπαξ «ξέρεις, μέτρα με, είμαι κι εγώ φίλος!»
Και τι σημαίνει ότι διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, πού και για πόσο; Τι συνεπάγεται κατά βάθος αυτή η διαδικτυακή φιλία; Προσέρχομαι επειδή είσαι το πρόσωπο ή ο ρόλος σου; Και κατά πόσο αποτελεί «πρόσωπο» ή «ρόλο» στα μπλογκ η ψευδωνυμία; Εφόσον μπορείς πίσω απ’ αυτήν να είσαι όσο αυθεντικός επιθυμείς: άγιος, κάθαρμα ή ένας κανονικός άνθρωπος – ούτε πολύ άγιος, ούτε πολύ κάθαρμα, με φως και σκοτάδι. Εξάλλου «είμαστε ό,τι γράφουμε», ενώ συχνά δεν είμαστε -σχεδόν ποτέ- εκείνο που δηλώνουμε.
Κατά συνέπεια έχει κανείς να επιλέξει: το πρόσωπο ή το κοστούμι! Αλλά και τους φίλους που κάνουμε «δια του αγνώστου προσώπου» ή «δια του γνωστού καλοπροβαρισμένου κοστουμιού»!
Ίσως θα πρέπει να σας εξομολογηθώ πως, παρ’ ό,τι στην αρχή πολύ αντέδρασα στα μπλογκ, σήμερα απεχθάνομαι τα κοστουμάκια και λατρεύω τους ρόλους! Τους αυθεντικούς ρόλους που δεν αφήνουν γωνίτσα για γωνίτσα αφώτιστη, εν αντιθέσει με το προβαρισμένο κοστούμι όπου τα πολλά φώτα, καμιά φορά, ανάβουν για να… συσκοτίζουν!
Αλλά το παιχνίδι της αλήθειας και της ειλικρίνειας αρχέγονο, καθώς κι ο γρίφος του, εμείς θα το λύσουμε;
ΥΓ1. Το κειμενάκι δημοσιεύτηκε σε Κυριακάτικη εφημερίδα με το… κοστούμι μου το κανονικό, αλλά ως άλεφ και για χατίρι σας, εδώ το συμπληρώνω.
Με χαρά μου διαπίστωσα ότι και το Σκαλιδάκι (Σταυρούλα Σκαλίδη) στο τελευταίο της ποστ «Παιγνιώδης τύπος», μοιράζεται απολύτως αυτή τη συλλογιστική.
Και μια και είπα Σταυρούλα. Πέρασα ένα άκρως ενδιαφέρον τριήμερο (εντελώς… ψυχιατρικό περιστατικό). Όλο το Σάββατο, κοιμόμουν! Τι λέω, βρισκόμουν σε κώμα, κανονικό!
Ξυπνώ Κυριακή μεσημέρι και πηγαίνω για φαγάκια σταθερά στους Θηβαίους. Επιστρέφω, ποτίζω τα άνθη (μόνο να δείτε βεράντες) και πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα:
Μουρακάμι και «Σπούτνικ αγαπημένη», συγκλονιστικός!
«Έκλεισα τα μάτια μου και αφουγκράστηκα προσεχτικά τους επιγόνους του Σπούτνικ, που ακόμη και τώρα έκαναν το γύρο της Γης, έχοντας τη βαρύτητα μοναδικό δεσμό τους με τον πλανήτη. Μοναχικές μεταλλικές ψυχές στο αδιατάρακτο σκοτάδι του διαστήματος, συναντιούνται, προσπερνούν η μία την άλλη και χωρίζουν, για να μην ξανασυναντηθούν ποτέ πια. Δεν ανταλλάσσουν μεταξύ τους λόγια. Δεν δεσμεύονται με υποσχέσεις».
Αλλά δεν μιλά για «σπούτνικ» (δορυφόρος αλλά και συνοδοιπόρος για τους ρώσους) αλλά για έρωτα, ερωτική φιλία και μοναχικές ψυχές. Που κάποια στιγμή συναντούνται για να ξαναχαθούνε.
Αυτός ο Μουρακάμι, όμως, προσεχώς!
ΥΓ2. Όπως προσεχώς και τα βιβλία δυο αγαπημένων που Ξαναδιάβασα. Μ’ άλλα μάτια και με ξάφνιασμα και με πόνο και απόλαυση περισσή.
«Maybe» του Moha μου, Χρήστου Παπαμιχάλη. Μια… μπονσάι οικογενειακή σάγκα τόσο σπαρακτική, τόσο ιδιαίτερη, τόσο αποκαλυπτική και σπλαχνική, με τον καθένα να διεκδικεί το μερίδιο της μοναξιάς και του δίκιου του και να ψάχνει με απόγνωση «αγάπη» στο πρόσωπο του άλλου. Παρανοήσεις και η διαπίστωση ότι η κόλαση, τελικά, είναι γεμάτη από καλές προθέσεις! Και η ζωή και η καθημερινότητά μας, γεμάτη παρανοήσεις! «Νομίζεις ότι μπορείς να μαντέψεις την ιστορία που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του;»
Περισσότερα, όμως, λίαν συντόμως!
ΥΓ3: Ο έτερος αγαπημένος είναι το Σκαλιδάκι, Σταυρούλα Σκαλίδη και το βιβλίο της «Προδοσία και εγκατάλειψη» που πρωτοδιάβασα και ξαναδιάβασα! Νέα ήθη, νέα… ύφη, η αστική μας μοναξιά και το θρίλερ του άγνωστου μοναχικού στο δρόμο. «Σπούτνικ» οι πάντες, εδώ! Ο Ευ Καθομίλ αλλά και η υπέργηρη συγγραφέας που για να επιβιώσει ρουφούσε ως αίμα τις ζωές των άλλων. Σε τέσσερις επιστολές, το θρίλερ και της δικής της ζωής.
Αλλά και «Προδοσία και εγκατάλειψη» της Σταυρούλας Σκαλίδη, σε δόση χορταστική, προσεχώς.
Μια ευτυχής διαπίστωση: τα νέα παιδιά γράφουν αλλιώς! Πιο… υγιώς, λιγότερο (έως καθόλου) ναρκισσιστικά, λιγότερο (έως καθόλου) εγωκεντρικά, και κάτι καινούργιο, σπουδαίο επιτέλους γεννιέται!
ΥΓ4: Πήγα και σινεμά. Εχθές. Στο «Μυστικό του βράχου των κρεμασμένων» του Πίτερ Γουίαρ. Αριστούργημα. Ξεκινούσε με Σαίξπηρ (ζούμε ένα όνειρο μέσα σε όνειρο) και τέλειωνε με μοιραίες συναντήσεις και τους κρεμασμένους βράχους που ήταν εκεί 1.000.000 έτη και τους περίμεναν για να εκπληρώσουν το μπορχεσικό πεπρωμένο τους σ’ αυτή τη ζωή. Με το φινάλε ορθάνοιχτο σαν ζωή στο ενδεχόμενο, θες παράλληλο σύμπαν? Αν όχι υπέθεσε, ό,τι χειροπιαστό… Αλλ’ η ζωή δεν είναι λουκουμάκι στο πιατάκι πού πάει το έφαγες, ούτε και α,β,γ,δ και καθάρισες! Το αλφαβητάρι της ζωής είναι σαν την άβυσσο της δικής μας ψυχής, έχεις να ξεφλουδίζεις… αιώνες! Ως την αιωνιότητα, δηλαδή.
ΥΓ5. Η τελευταία απάντηση ανήκει στον Αθήναιο. Ε ναι, τρέμω τα καλοκαίρια (και περιμένω πολλά) (τα πάντα! Απ’ το καλύτερο ως το χειρότερο, αλλά τα πάντα!) Και ειδικά τον Ιούλιο. Προσεχώς, ένα παλιό κειμενοτρόμο για τον Ιούλιο, κυρία μου, σας το χρωστώ! Αλλά προσεχώς στο μπλογκ και το κείμενο για το βιβλίο του Αθήναιου. Δημοσιεύτηκε την Κυριακή με το… κοστούμι μου κι αυτό. Εδώ, ολόκληρο με το alef που είμαι εγώ διότι είμαι πάντοτε σχεδόν χωρίς δέρμα: εντελώς ό,τι μού κατέβει! Καλή εβδομάδα από Τρίτη να έχουμε και κάντε το σταυρό σας να μπορέσω να το ανεβάσω!
Αχ, κύριε Κ.Κ.Μοίρη μου το τεχνολογικά αναλφάβητο άλεφ να ξέρατε τι τραβά κάθε φορά! Ναι, με Moha θα εμφανιστούμε, σαν… Κατσαμπάκια! Εκείνος στη μουσική, στο βιβλίο η άσχετη!
ΥΓ6: Τελευταίο κι εξαφανίζομαι! H Danone μου στο Παρίσι με την Μυρτώ άνοιξαν καινούργιο μπλογκ! Ή μάλλον μετονόμασαν το παλιό: Pali Kouvas! Απίστευτα γέλασα! Αναζητείται εθελοντής για να μου βάλει το link! Αυτά, κόρες, καλοτάξιδες! (και καλή επιτυχία στις εξετάσεις, μη ξεχνιόμαστε κιόλας!) Danone μου, σ’ ευχαριστώ για την φωτό του Νικόλα: les blances manteaux! Τα θυμάμαι και θέλω να είμαι εκεί!
ΥΓ7: Ποστ αφιερωμένο σε όoooλους τους φίλους που έκανα «δια του αγνώστου προσώπου»,
στη ritsmas, στην Ιουστίνη, στην Κατερίνα- Κυκλάμινο του βουνού, στη Φωτεινή S. που ως άλεφ με γνώρισαν και βούτηξαν με αγάπη στον «Υγρό Χρόνο», κορίτσια, πολύ σας ευχαριστώ!
Με παντοτινή φιλία,
σας ασπάζομαι απαξάπαντες,
alef
Με "σμουτσ".
Moha
