“Μόνο την Κυριακή μπορούσα να κλάψω”...

Τρίτη 23 Νοεμβρίου, 7.00 μ.μ.
104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης των Εκδόσεων Καστανιώτη
Θεμιστοκλέους 104, Αθήνα,
Τηλ. 210-3826185

Το 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνη των Εκδόσεων Καστανιώτη σας προσκαλεί στην παρουσίαση του νέου βιβλίου της Μαρίας Μπέικου Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ...
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Τασούλα Βερβενιώτη, ιστορικός, Ελένη Γκίκα, δημοσιογράφος-συγγραφέας, Μάνος Ζαχαρίας, σκηνοθέτης, Άλκη Ζέη, συγγραφέας, Θόδωρος Τερζόπουλος, σκηνοθέτης. Αποσπάσματα θα διαβάσει η Κάτια Δανδουλάκη.


ΖΩΗ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ

“Μόνο την Κυριακή μπορούσα να κλάψω”...
Στα 17 της από την Ιστιαία της Εύβοιας και φοιτήτρια της Ιατρικής βρέθηκε στο βουνό. Στο ΕΛΑΣ για να σώσει την χώρα της από τον κατακτητή.
Μετά την Βάρκιζα, ξανανέβηκε για να σωθεί. “Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανένα”. Στον Δημοκρατικό Στρατό αυτή τη φορά.
Ο άντρας της- νιόπαντρη τότε, για κείμενα στην Αυγή- φυλακισμένος πρώτα κι ύστερα μελλοθάνατος.
Στην Τασκένδη κατόπιν και για 24 χρόνια στη Μόσχα. Δεκατέσσερα χρόνια έκανε να τον δει. Δεκατέσσερα χρόνια έζησε και μαζί του.
Μια ζωή στο βουνό, στο ραδιόφωνο, σε πορεία, “μόνο την Κυριακή μπορούσα να κλάψω”.
Γύρισε, σαν την Ηλέκτρα, με τις στάχτες του άντρα της στις αποσκευές. Η Μαρία Μπέικου, σύζυγος Γεωργούλα, παρτιζάνα και αξιωματικός του ΕΛΑΣ πρώτα κι ύστερα του Δημοκρατικού Στρατού, συμφοιτήτρια και επιστήθια φίλη του Αντρέι Ταρκόφσκι και νονά του γιου του Αρσένι. Η συγγραφέας μιας βιογραφίας που είναι ακριβή λογοτεχνία ζωής: “Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ...”
Θυμάται, λοιπόν, και ευχαρίστως θα ξανάκανε την ίδια ακριβώς ηρωικά επώδυνη διαδρομή. Και με τον δικό της μαγικό, κινηματογραφικό, δωρικά απέριττο τρόπο, μας λέει. “Γιατί η ζωή, είναι ζωή...”

Ελένη Γκίκα, Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής