Για την Λίλιθ, το Μπολερό, και τη Γυναίκα της Βορινής
Κουζίνας
Γράφει η Γιόλα Πετρίτση
[στον απόηχο μιας υπέροχης βραδιάς από τη Λέσχη Ανάγνωσης Dega στο Μοσχάτο για να μπει
το 2015 με αγάπη και τις ευχές του 2014, Καλή Χρονιά]
Τι να πει κανείς για τη
συγγραφέα Ελένη Γκίκα! Τον Κολοσσό της λογοτεχνίας! Μια σεμνή και πολύ
χαμηλών τόνων προσωπικότητα.Λένε μερικοί πως δεν
την καταλαβαίνουν όταν την πρωτοδιαβάζουν, γιατί τα μυθιστορήματά της είναι
πυκνά σε νοήματα, φορτωμένα με πολλές πληροφορίες και μυστήρια πλοκής, οπότε
χρειάζονται δεύτερη και ίσως και τρίτη ανάγνωση. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί η
Ελένη είναι μία συγγραφέας που έχει πολλές γνώσεις και θέλει να τις μοιραστεί
με τους αναγνώστες και πιστεύω ότι αυτό κάνει τη διαφορά και την καθιστά
μοναδική.
Ο λόγος της ποιητικός, μοναδικός, εκφράσεις με
σαφήνεια, με βαθιά νοήματα και με σωστή επιλογή λέξεων.
Πολυγραφότατη σε πεζά
και ποιήματα, όμως εγώ έχω διαβάσει μόνο τρία, για τα οποία μιλώ παρακάτω.
«ΛΙΛΙΘ»
Ένα μυθιστόρημα με πολλές πληροφορίες, που για να τις μάθει
κανείς θα πρέπει να διαβάσει τουλάχιστον 30 βιβλία. Διαβάζοντάς το συναντάμε
υπέροχες περιληπτικές αναφορές άλλων μυθιστορημάτων, όπου φαίνεται το υπέροχο
ταλέντο της Ελένης, που είναι η περιληπτική διήγηση των μυθιστορημάτων.
Διακρίνουμε λοιπόν πολλά μυθιστορήματα μέσα στο μυθιστόρημα. Επιπλέον μέσα σ’
αυτό έχουμε πληροφορίες για: ψυχολογικά τεστ, ποιος είναι ή πώς πρέπει να είναι
ο ιδανικός αναγνώστης, το πείραμα του Μίλγκραμ, το ανθρώπινο σώμα, επεξήγηση
του εγκεφάλου, των αισθήσεων, της αναπαραγωγής, κλπ,κλπ.Κατά τη γνώμη μου εκτός από ένα μυθιστόρημα είναι ένα πολυσέλιδο λεξικό. Βέβαια το ουσιαστικότερο κομμάτι του μυθιστορήματος είναι οι υπέροχες ερωτικές επιστολές, χάριν στις οποίες πλέκεται το μυθιστόρημα.
Είναι ένα βιβλίο με πολλές αναγνώσεις και ακόμα έχει τη δυνατότητα επιλεκτικής ανάγνωσης, όπως μας έχει πει παλαιότερα και η συγγραφέας.
«Το Μπολερό δεν ήταν
του Ραβέλ»
Είναι ένα ποιητικότατο
μυθιστόρημα, με μυστήριο πλοκής λόγω των κατά συρροήν δολοφονιών, που
διαβάζοντάς το ανακαλύπτει κανείς την πολύ καλή γνώση της συγγραφέας
επιστημονικών στοιχείων της ψυχολογίας και της μουσικής. Το θέμα της
παρουσιάζει καινοτομία βάζοντας την Εκάτη- Ουλρίκα, την ηρωίδα του μυθιστορήματος,
να κάνει τα μυστικά της και τα πρόσωπα, προσωπεία και τους πεθαμένους της,
μαριονέτες.«Η Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας»
Ένα μυθιστόρημα άκρως ποιητικό, τρυφερό και πολύ ψυχολογικό.
Βλέπουμε την ηρωίδα μεσάνυχτα να δραπετεύει απ’ το κρεβάτι της και να βρίσκει καταφύγιο στη βορινή κουζίνα της, για να ανακατέψει ζάχαρη, αλεύρι, ν’ αλείψει με βούτυρο τα ταψάκια της και να πλάσει μοσχομυριστές μαντλέν, αναπολώντας το χαμένο της χρόνο και τα λάθη της. Τη βλέπουμε επίσης όταν δεν είναι στην κουζίνα της να είναι στο γραφείο της, να μεταφράζει Πρεβέρ και όχι μόνο, να διαβάζει βιβλία και ν’ ασχολείται με την ηλεκτρονική της αλληλογραφία.
Η καθημερινή της διαδρομή, απ’ την κουζίνα στο γραφείο την κάνει ένα σώμα κομμένο στα δύο, άλλοτε να μυρίζει μελάνι κι άλλοτε ζυμαράκι αρωματικό.
Ένα μυθιστόρημα που παλεύει ανάμεσα σ’ εκείνη και την άλλη, τον εαυτό και το ψεύδος, που δε συναντήθηκαν ποτέ, μονάχα στον καθρέφτη, γιατί η ηρωίδα ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και στην αληθινή ζωή, όπου γράφει για να ξεχάσει και μαγειρεύει για να υπάρξει.
Όπως γράφει και η συγγραφέας μέσα στο βιβλίο της σελ. 404, «Ο καθένας, όνειρο στο όνειρο ενός άλλου. Κι όλο αυτό αλυσίδα αδιάκοπη και ατέρμονη και αδιαίρετη, που κρατά και μια και δεύτερη και χιλιοστή αιώνια ζωή» και στη σελ. 412 « Τελικά, ο κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται, αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει εμείς να τον διακρίνουμε».
