tag:blogger.com,1999:blog-71597420404712489232024-03-05T20:24:43.032+02:00golem«Ποιος απ’ τους δυο μας γραφει αυτο το ποιημα<br>
εχοντας εναν πολλαπλο εαυτο, μα ενα και μοναδικο<br>
σκοταδι; Και τελικα, τι σημασια εχει τ’ ονομα μου<br>
οταν η μοιρα μας δεν ξεχωριζει πουθενα;»<br>
Χ.Λ.Μπoρχεςalefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comBlogger489125tag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-47168758014167712772015-11-20T14:08:00.000+02:002015-11-20T14:08:13.105+02:00όταν γεννήθηκε η Αρασέλη, γεννήθηκαν μαζί της και οι μουσικές...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Για την Αρασέλη και τις μουσικές της<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<br /></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη στο </span><span lang="EN-US" style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EN-US;">Cretalive</span><span lang="EN-US" style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;"> </span><span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin: 4.5pt 0cm;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Οι
μουσικές της Αρασέλης, Ελένη Γκίκα, εικ: Σάντρα Ελευθερίου, εκδ. Καλέντης<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin: 4.5pt 0cm;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Πάντα
συμβαίνει όταν γεννιέται μια καινούργια ζωή. Πάντα ακούγεται μια μουσική που
προετοιμάζει το δρόμο , άλλοτε δυνατή, άλλοτε γρήγορη, άλλοτε απαλή και σε
κάποιους δεν σταματάει ποτέ. Έτσι και στη ζωή της Αρασέλης, που από εκείνη την
πρώτη στιγμή είχε το χάρισμα. Το χάρισμα της μελωδίας του βιολιού που θα την
συντρόφευε σε όλη τ<span class="textexposedshow">ης τη ζωή. Κάθε κίνηση, κάθε
σκέψη, κάθε τι που περνούσε και χάνονταν στο χρόνο ήταν δεμένο με τη μουσική
από αυτό το βιολί. Ώσπου κάποια στιγμή, σαν μεγάλωσε,το κορίτσι, ένοιωσε πως
τούτο το θείο δώρο είχε αρχίσει να την πνίγει. Θέλησε να φύγει μακριά, να ψάξει
και να βρει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και πάνω από όλα να βρει
τον εαυτό της. Το ΄πε και το ΄κανε η Αρασέλη και χάθηκε ανάμεσα στον …κόσμο κι
έγινε ένα με τη βουή των ανθρώπων μήπως και καταφέρει να σωπάσει εκείνη η
μουσική που υπήρχε πάντα στα αυτιά, στην ψυχή , στο μυαλό της. Να ξεφύγει από
τη μοίρα της…</span><o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Και συνάντησε άλλους ανθρώπους, απλούς,
καθημερινούς μα και παράξενους. Κι άκουσε, είδε, ένοιωσε και τις δικές τους
ζωές. Κι αναρωτήθηκε, κι έψαξε να δει τι έκρυβαν μέσα τους, πίσω από τις
λέξεις, τις πράξεις, τις ζωές τους. Θαύμασε έναν ζωγράφο που της μίλησε για τη
μαγεία της δικής του ζωγραφιάς, έναν σοφό που της χάρισε μια σελίδα από τα
αμέτρητα βιβλία που είχε διαβάσει. Κι η Αρασέλη είδε πάλι τον εαυτό της μέσα
από αυτούς… Κι ένας παραμυθάς της θύμισε το δικό της παραμύθι κι ένα ακόμα για
κάποιο παιδί που άρχισε πια να γίνεται σκοπός της δικής της ζωής. Θέλησε τότε
να φτάσει ίσαμε τα πέρατα του κόσμου για να βρει τούτο το παιδί…<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 4.5pt;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Και το ταξίδι ως το μαγικό
βουνό ήταν μακρύ, δύσκολο και παράξενο , γεμάτο εμπειρίες, αλλόκοτα πλάσματα
της φύσης και της φαντασίας. Και κάποια στιγμή το βρήκε, εκεί στην κοιλάδα με
τα Μυστικά… Ένα παράξενο παιδί μα τόσο οικείο σε όλους μας…<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 4.5pt;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Μια θαυμαστή ιστορία ενός
κοριτσιού, του κάθε κοριτσιού που αναζητά τον εαυτό του, τις απαντήσεις στα
ερωτήματα της ζωής . Μια μοναδική ιστορία της Ελένης Γκίκα… Τι να πρωτοθαυμάσει
κανείς σε τούτο το βιβλίο; Κείμενο ή εικόνα; Το κείμενο ταξιδιάρικο, μαγικό,
γεμάτο από μόνο του εικόνες, γεμάτο αλήθειες και τροφή για σκέψη.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 4.5pt;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Μια ιστορία για την
μουσική, για την ίδια τη ζωή με όλες τις περιπέτειες και τα ταξίδια της. Μια
αιώνια αναζήτηση που όλοι μας κάνουμε για να καταλάβουμε που ανήκουμε, ποιος είναι
ο σκοπός και προορισμός της ζωής μας… Μια ιστορία για μεγάλους και παιδιά με
υπέροχη εικονογράφηση από την Σάντρα Ελευθερίου. Χρώματα,εικόνες και μορφές που
σε ταξιδεύουν πραγματικά και φανταστικά σε ένα παραμύθι σαν εκείνα τα παλιά,
γεμάτο έμπνευση, ιδέες και πολύ σημαντικά μηνύματα.<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 4.5pt;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Ένα ταξίδι σε μονοπάτια
δύσκολο αλλά και οικεία για τους μεγάλους και ανεξερεύνητα μα μαγικά για τους
μικρούς φίλους των …παραμυθιών!<o:p></o:p></span></div>
<div style="background: white; line-height: 14.5pt; margin-bottom: 4.5pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 4.5pt;">
<span style="color: #141823; font-family: "Helvetica","sans-serif"; font-size: 10.5pt;">Για παιδιά από 6 χρονών!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIU8kX5EQJFMOu26K7RArVYE3bfT05uVLIOnvzoUpTbA2zH1BU0MfBy0tsjSxup8tokaMl30uuV1sSWP_tA9jpQFRutSgH5V15zYT8f4U173L5akb6QGjF_ivPLye8WVlOmjWyMHz0V1Y/s1600/ARASELI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="114" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIU8kX5EQJFMOu26K7RArVYE3bfT05uVLIOnvzoUpTbA2zH1BU0MfBy0tsjSxup8tokaMl30uuV1sSWP_tA9jpQFRutSgH5V15zYT8f4U173L5akb6QGjF_ivPLye8WVlOmjWyMHz0V1Y/s320/ARASELI.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-48187169072511943252015-04-23T19:09:00.004+03:002015-04-23T19:22:57.927+03:00Για την "Αρχιτεκτονική της ύπαρξης" από τον Βάσο Η. Βογιατζόγλου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Κάποιες φευγαλέες σκέψεις για την «Αρχιτεκτονική της Ύπαρξης»
της Ελένης Γκίκα, εκδ. Καλέντη<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Γράφει ο ποιητής και δοκιμιογράφος Βάσος Η. Βογιατζόγλου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Βουτηγμένη ως τον λαιμό στη ματαιότητα των πραγμάτων που
σφίγγουν ασφυκτικά τη ζωή αλλά δεν καταφέρνουν τελικά να την καταβάλουν, «ζωή
που διαρκεί» ξεκινώντας από την άχρονη αιωνιότητα, καταργώντας τον χρόνο,
υπερβαίνοντας τη σύμβαση του μέλλοντος υπάρχοντας στο ΠΑΡΟΝ καθώς «όλο
προδίδεται από την ίδια της τη φύση».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ετούτες οι σκέψεις και μόνο θα αρκούσαν να προσδιορίσουν
το φυσικό ιδεόγραμμα μιας απέραντης αισθηματικής θάλασσας που καταθέτει η
ποίηση της Ελένης Γκίκα, ώριμης, ακέραιης αισθητικά, άψογης τεχνικά, σ’ ένα
κλίμα δεξιοτεχνικής λιτότητας, όπου η αίσθηση της λεκτικής και φραστικής οικονομίας
υπερβαίνει την δυναστική αναγκαιότητα να ξεχειλίσουν οι συγκινήσεις και να
κατακλύσουν τον κόσμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η Ελένη Γκίκα επιχειρεί μια κατάδυση στα μύχια του
βιωματικού κόσμου των παιδικών της – και όχι μόνο- ονείρων, αναμνήσεων, ταυτίσεων,
προσδοκιών και ελπίδων, πιασμένη χέρι- χέρι με την θεϊκή σκιά του πατέρα,
περιδιαβάζοντας σ’ έναν κόσμο που πέρασε, που δεν πέρασε, που αντέχει στο βάρος
των εικόνων, των γεγονότων, της θεάς ανάγκης, βαδίζοντας – η ίδια- «σαν την Οφηλία,
λευκή και αμόλυντη, τρελή στους πέντε δρόμους», κουβαλώντας τα όλα «δεμάτι για
τη δική της πυρά, ως το τέλος».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η Ελένη Γκίκα συνθέτει μια ποίηση αυστηρή, λιγόλογη,
ουσιαστική με απόλυτη γνώση του περιττού, χωρίς ψιμύθια, χωρίς αισθηματικές
φιοριτούρες, μ’ έναν λόγο απλό πεντακάθαρο, καίριο, ώριμο. Αποπνέοντας μιαν
ειλικρίνεια σπάνια και μιαν αυτοπεποίθηση, κατακτημένη με φοβερούς αγώνες στα
Γράμματα και με μιαν επίμοχθη και άκαμπτη επιμονή στην άσκηση του Ελληνικού
Λόγου, οικοδομεί ένα απαράμιλλο προσωπικό ύφος, διαρκές, άλλωστε, ζητούμενο για
κάθε ενσυνείδητο δημιουργό. Και σ’ αυτή την οικοδόμηση δεν διστάζει να κινηθεί
από την έξοχη ρυθμική- και ιδεολογική- οικονομία της σελίδας 38 («Δωμάτιο ίδιο»)
ως τις πεζές, άχαρες και άχρωμες λέξεις (μπλαβής, άφτερ σέιβ, χλωρίνη κλπ) της σελ.
13.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θέλω να σημειώσω κάποιες σκέψεις που, αναπόφευκτα,
ανασύρει η θέαση του Κόσμου που επιχειρεί η ποίηση της Ελένης Γκίκα. Δύσκολα
μπορώ να απομακρυνθώ από κάποιες Καβαφικές απηχήσεις που, τουλάχιστον στο «Δωμάτιο
δύο¨, μοιάζουν ιδιαίτερα επίμονες. Το παιχνίδι ανάμεσα στο όνειρο και την
πραγματικότητα, την προσδοκία και την απογοήτευση, την ποθούμενη «αλλαγή και το
απραγματοποίητο» θυμίζουν απλά, τους «Βαρβάρους» και την «Πόλιν» του μεγάλου
Αλεξανδρινού ποιητή. Η καταθλιπτική αύρα του ανέφικτου πλανάται σαν ίσκιος
αμάχητος, αναπόφευκτος πάνω απ’ όλη την λεπταίσθητη, εκτυφλωτικά ειλικρινή
ποίηση της Ελένης Γκίκα, όμως με τόση μαστοριά υφασμένη, με τόση χαρμολύπη
επεξεργασμένη, με τόση εξομολογητική προσέγγιση της Αλήθειας που, εν τέλει,
απεργάζεται μια καθαρά- θα το ξαναπώ- προσωπική πορεία στη Ζωή και στο θάνατο-
που τόσο έντεχνα κρύβει την απειλή του παντού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θαρρώ πως στις τόσο στείρες ημέρες του πνευματικού μας ορίζοντα
η «Αρχιτεκτονική της Ύπαρξης» της Ελένης Γκίκα μπορεί ανεπιφύλακτα – και αναπόφευκτα-
να αποτελέσει ένα δείγμα γραφής όχι μόνο για την κατάκτηση ενός σεμνού, έντιμου
και έντεχνου προσωπικού ύφους αλλά και μιας σπάνιας και σθεναρής αντιμετώπισης τους
διαρκώς επερχόμενου και πάντοτε αναπόφευκτου γεγονότος (;) του θανάτου, όπου
καμιά φυγή στο παρελθόν, καμιά ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων, κανένα όνειρο
δεν μπορεί να υπερακοντίσει την μοίρα μας, σύμφυτη με την ίδια την τραγικότητα της
ύπαρξης, «δεμάτι που κουβαλάμε για την δική μας πυρά, ως το τέλος» καθώς τόσο
εύστοχα γράφει στο ποίημα της σελίδας 41.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Βάσος Ηλίας Βογιατζόγλου<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Πάσχα, 12 Απριλίου 2015 <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYj-u39KoWwnz2Hmy_810Cz-Sc53xAwFZHRaV5KYqevAMW8D1hFQTdGuOFtz5FOALFAIwWEYCRgb4Oed6tlsnHEODeRQT2DaI9dLxx4FkOtkx1cVuAUZWN3x2K5akUxwF2cJi5khSLpjk/s1600/arxitektoniki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYj-u39KoWwnz2Hmy_810Cz-Sc53xAwFZHRaV5KYqevAMW8D1hFQTdGuOFtz5FOALFAIwWEYCRgb4Oed6tlsnHEODeRQT2DaI9dLxx4FkOtkx1cVuAUZWN3x2K5akUxwF2cJi5khSLpjk/s1600/arxitektoniki.jpg" height="320" width="232" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-24198558920748457582015-03-22T23:03:00.002+02:002015-03-22T23:05:10.341+02:00Η ζωγραφιά που ταξιδεύει, γράφει η Μαίρη Μπιρμπίλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt; text-align: center;">
<b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τίτλος: Η
ζωγραφιά που ταξιδεύει<br />
Συγγραφέας: Ελένη Γκίκα</span></b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br />
<b>Εικονογράφος: Έφη Λαδά</b><br />
<b>Εκδόσεις: Καλέντης, 2013</b><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><b>Γράφει η Μαίρη Μπιρμπίλη στο www.elpiplex</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η γιαγιά Σοφία είναι ξετρελαμένη και περήφανη για την
εγγονή της. Η μικρή Σοφία όλα της τα κληρονόμησε και κυρίως τα υπέροχα,
κόκκινα μαλλιά της. Βλέποντας μέσα από τα μάτια της γιαγιάς η μικρή Σοφία έμαθε
να αγαπάει τα μαλλιά της. Όλα αυτά μέχρι που πήγε στον παιδικό σταθμό. Καρότο
τη φώναζαν τα παιδιά κι εκείνη έκλαιγε κρυφά. Πάσχιζε να κρύψει τα μαλλιά της
μέσα σε σκουφάκια και θα τα είχε κόψει κιόλας αν δεν υπήρχε ο Ορφέας. Ο Ορφέας
ήταν ο μοναδικός φίλος της Σοφίας στον παιδικό και λάτρευε τα κόκκινα, μακριά,
μαγικά μαλλιά της. Η μικρή Σοφία όμως υποφέρει σιωπηρά μην μπορώντας να
διαχειριστεί την κοροϊδία αλλά και τη διαφορετικότητά της. Μια έκθεση
ζωγραφικής όμως θα γίνει αφορμή τα παιδιά να δουν με διαφορετικά μάτια τη
συμμαθήτριά τους. Αλλά και η Σοφία θα βρει μέσα από τη ζωγραφική έναν τρόπο να
εκφραστεί και να νιώσει ενδυναμωμένη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Τρυφερή και ευαίσθητη η ιστορία της Ελένης Γκίκα. Μας
άρεσε η συμπερίληψη στο κείμενο της οπτικής των σημαντικών άλλων που αγαπούν
και νοιάζονται και της οπτικής των συμμαθητών που κοροϊδεύουν.Έτσι δεν γίνεται
άλλωστε και στη ζωή; “Μαγικά” και “φλόγα στον άνεμο” για τον Ορφέα και τη
γιαγιά, “καρότο” για τους συμμαθητές της Σοφίας είναι τα μαλλιά της. Το θέμα
είναι η ίδια η ηρωίδα πως θα επιλέξει να βλέπει τον εαυτό της και πως θα
διεκδικήσει το σεβασμό στη διαφορετικότητά της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η Έφη Λαδά εικονογραφώντας το βιβλίο άλλοτε ακολουθεί
το κείμενο κι άλλοτε διακριτικά και με ευαισθησία αφήνει τις εικόνες της να
πουν τη δική τους ιστορία. Τα πρόσωπα έχουν αποδοθεί με τη χαρακτηριστική
ομορφιά και τα μεγάλα μάτια. Η ηρωίδα της είναι ταυτόχρονα το “κοριτσάκι της
διπλανής πόρτας” αλλά και μια αέρινη, παραμυθένια ύπαρξη ενώ οι αποχρώσεις
του μπλε και του πράσινου στο φόντο των σελίδων αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο
τα κατακόκκινα μαλλιά της ηρωίδας.<br />
<b><br />
Η ζωγραφιά που ταξιδεύει… μέσα από δραστηριότητες που μας ταξιδεύουν:</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Courier New"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Courier New"; mso-fareast-language: EL;">o<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι από μόνο του μια
δραστηριότητα. Το πλέγμα στα μαλλιά της ηρωίδας είναι ένα στοιχείο για να
συζητήσουμε με τα παιδιά. Γιατί υπάρχει, τι συμβολίζει…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Courier New"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Courier New"; mso-fareast-language: EL;">o<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το κατακόκκινο εσώφυλλο θα μπορούσε να “γεμίσει”
με σκίτσα από τα παιδιά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Courier New"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Courier New"; mso-fareast-language: EL;">o<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Το δισέλιδο που αφιερώνεται στα στοιχεία του βιβλίου
έχει μια πανέμορφη εικόνα σε κατοπτρισμό που μας δίνει μια θαυμάσια ευκαιρία να
πειραματιστούμε με τη διπλοτυπία<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Courier New"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Courier New"; mso-fareast-language: EL;">o<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μια upside-down εικόνα με καραβάκια μπορεί να
αποτελέσει την αφορμή να δουλέψουμε σε δυο ομάδες, σε χαρτί μέτρου με ένα κοινό
στοιχείο π.χ. ένα καραβάκι όπως στην εικόνα του βιβλίου ή κάτι που θα επιλέξουν
τα παιδιά. Κάθε ομάδα θα βάλει το δικό της περιβάλλον. Έπειτα μπορούμε να
μιλήσουμε για τη διαφορετική οπτική.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Courier New"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-fareast-font-family: "Courier New"; mso-fareast-language: EL;">o<span style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: 7pt; font-stretch: normal;"> </span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Με αφορμή τις δημιουργίες των παιδιών του
βιβλίου, μπορούμε να οργανώσουμε τη δική μας έκθεση ζωγραφικής με θέμα “Ο
κόσμος αύριο”<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX1uUKYhEBdCRAlZcTNQBKFAUlsCXgVJWcx_ZjBQL1YvbKkgS4Ffat8OY4xkFueaV5yPHKjxnTjG-7zRVoCoUz9qwsoWyKa8b22L90X8xc5n7FutE3gK1Ka9heDgLi8N98cCxiZ_KIVrQ/s1600/zwgrafia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX1uUKYhEBdCRAlZcTNQBKFAUlsCXgVJWcx_ZjBQL1YvbKkgS4Ffat8OY4xkFueaV5yPHKjxnTjG-7zRVoCoUz9qwsoWyKa8b22L90X8xc5n7FutE3gK1Ka9heDgLi8N98cCxiZ_KIVrQ/s1600/zwgrafia.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 0cm; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-20846287669639150062015-03-22T22:58:00.000+02:002015-03-22T23:08:51.550+02:00Η ζωγραφιά που ταξιδεύει, γράφει ο Βασίλης Μόσχης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="background: white; margin-bottom: 7.5pt; vertical-align: baseline;">
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 7.5pt; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #010000; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">Ο Βασίλης Μόσχης γράφει για το βιβλίο "Η ζωγραφιά
που ταξιδεύει" της Ελένης Γκίκα, εκδ. Καλέντης<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 7.5pt; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #010000; font-family: Arial, sans-serif;">Στο Ολύμπιον Βήμα</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 12pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #3a3a3a; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Είναι δικαιολογία των μεγάλων ότι τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι
γιορτές για τα παιδιά; Τι είδους δικαιολογία; Ότι οι μεγάλοι δεν συμμετέχουν
στο εορταστικό πνεύμα αυτής της περιόδου; Είναι ένα παραμύθι που το ζούνε μόνο
τα παιδιά; Και οι μεγάλοι; Ανεξάρτητα από τη μιζέρια των χρόνων μας, δεν
συμμετέχουν και δεν απολαμβάνουν τη γοητεία και την αγαλλίαση των στιγμών τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 12pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #3a3a3a; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η φαντασία των παιδιών προφανώς είναι πιο δημιουργική και ζουν το παραμύθι
πιο έντονα και πορεύονται με αυτό! Ένα τέτοιο παραμύθι θα απολαύσουν οι μικροί
αναγνώστες της Ελένης Γκίκα. “Η ζωγραφιά που ταξιδεύει” από τις εκδόσεις
Καλέντη. Και γιατί όχι και οι μεγάλοι, διαβάζοντάς το παρέα με τους μικρούς
αναγνώστες των παραμυθιών. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 12pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #3a3a3a; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η μικρή Σοφία με τα κόκκινα της μαλλιά φαντάζει διαφορετική στα μάτια των
συμμαθητών της στον παιδικό σταθμό. Οι μόνοι που την συμπαραστέκονται, η
συνονόματη γιαγιά της και ο συμμαθητής της ο Ορφέας. Οι ώρες που περνάει στο
σχολείο είναι εφιαλτικές για την Σοφία, αφού δέχεται συνεχώς τα κοροϊδευτικά
σχόλια των συμμαθητών της. Η μητέρα της αμέτοχη στο όλο θέμα, δουλεύοντας
συνεχώς για την επιβίωση. Ένα άλλο μεγάλο θέμα της εποχής μας. Πόσο κοντά είναι
στα παιδιά οι γονείς τους; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 12pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #3a3a3a; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μέχρι τη στιγμή που η μικρή Σοφία θα αποδείξει ότι δεν διαφέρει από τα άλλα
παιδιά και ίσως είναι καλύτερη. Η ζωγραφιά που κάνει είναι η καλύτερη και όλοι
μαγεύονται από αυτήν. Είναι μια ζωγραφιά που πετάει, μια ζωγραφιά που
ταξιδεύει, μια ζωγραφιά που φτάνει στο αύριο, σε ένα καλύτερο αύριο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 12pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #3a3a3a; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ένα παραμύθι για την ενδοσχολική βία, για το σχολικό εκφοβισμό, για
το μπούλινγκ (bullying). Όπως και να το πείτε είναι ένα φαινόμενο που ακόμη
καλά κρατεί και επηρεάζει μαθητές με σοβαρές παρενέργειες. Ένα παραμύθι,
γενικότερα, για την διαφορετικότητα γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν μπορεί να είναι
όλοι ίδιοι! Θα ήταν ανιαρό, εξ άλλου! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; margin-bottom: 12pt; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="color: #3a3a3a; font-family: "Arial","sans-serif"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η εικονογράφηση της Έφης Λαδά, εκπληκτική και παραμυθένια, προκαλεί τη
φαντασία να ταξιδέψει ακόμη περισσότερο και κάνει το παραμύθι ακόμη περισσότερο
παραμύθι. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX1uUKYhEBdCRAlZcTNQBKFAUlsCXgVJWcx_ZjBQL1YvbKkgS4Ffat8OY4xkFueaV5yPHKjxnTjG-7zRVoCoUz9qwsoWyKa8b22L90X8xc5n7FutE3gK1Ka9heDgLi8N98cCxiZ_KIVrQ/s1600/zwgrafia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX1uUKYhEBdCRAlZcTNQBKFAUlsCXgVJWcx_ZjBQL1YvbKkgS4Ffat8OY4xkFueaV5yPHKjxnTjG-7zRVoCoUz9qwsoWyKa8b22L90X8xc5n7FutE3gK1Ka9heDgLi8N98cCxiZ_KIVrQ/s1600/zwgrafia.jpg" /></a></div>
<br /></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-76309741520389788062015-03-01T15:36:00.000+02:002015-03-01T15:40:55.935+02:00«Είμαι λεύτερος. Όποιο δρόμο θέλω, διαλέγω’ διαλέγω τον ανήφορο. Αυτός μου αρέσει».<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 18px;">Ο Νίκος Καζαντζάκης συνεχίζοντας τον Οδυσσέα του Ομήρου</span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Γράφει η Ελένη Γκίκα</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Για τα «Θεατρικά» τραγωδίες με αρχαία θέματα, «Οδυσσέας» και «Μέλισσα»</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">"Μυαλό, γερό μυαλό μου, </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Εφτάψυχο χταπόδι που αρμενίζεις </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">μες στ’ αρμυρά νερά μ’ αιώνιες ρίζες". Ο Ν.Καζαντζάκης συνεχίζοντας την παράδοση του Ομήρου και των αρχαίων τραγικών επιστρέφει με τον Οδυσσέα στην Ιθάκη του και φωτίζει την ανθρώπινη συνθήκη με τις αρχετυπικές συγκρούσεις της: πάθος για εξουσία και δικαιοσύνη, πατροκτονία και αυτοθυσία, επιστροφή στην πατρίδα και στο μεγαλείο της ψυχής. Ο "Οδυσσέας" του στις "τραγωδίες με αρχαία θέματα", γέροντας πια κι αγνώριστος επιστρέφει στην Ιθάκη του.</span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">«Να δώσουν οι Θεοί να δουν τα μάτια σου</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">ό,τι βαθιά ποθεί η καρδιά σου», ελπίζει.</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Αλλά εκεί τον περιμένουν απρόσμενες εκπλήξεις.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Διότι μπορεί σε γενικές γραμμές να ακολουθεί τις τελευταίες ραψωδίες της ομηρικής Οδύσσειας, αλλά έχει επισημανθεί και η οφειλή του στο έργο του Χάουπτμαν "Το τόξο του Οδυσσέα". Κατά συνέπεια, ο Καζαντζακικός Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη ακριβώς την ημέρα που η Πηνελόπη αποφασίζει να παντρευτεί όποιον τεντώσει το τόξο του συζύγου της. Εύκολο, λοιπόν, η επιστροφή να τον γεμίσει απογοήτευση και θλίψη: η Ιθάκη είναι φτωχική και ταπεινή, η Πηνελόπη θέλει κάποιον άλλον, ο γιος του ο Τηλέμαχος ανυπομονεί να λυτρωθεί από την πατρική σκιά.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Παρ' όλα αυτά, ο Οδυσσέας αποφασίζει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Εμφανίζεται γέρος και αγνώριστος στο παλάτι, μαζί με τον Εύμαιο και τον Τηλέμαχο, που αγνοούν την πραγματική του ταυτότητα και οι μνηστήρες γλεντούν ανυπόμονοι για τον αγώνα, χωρίς να δίνουν σημασία στα ζοφερά προαισθήματα του Φήμιου, φέρονται περιφρονητικά στον ξένο, ο οποίος τους αφηγείται φανταστικές περιπέτειες και μιλά αινιγματικά. Όταν, ένας μετά τον άλλον, αποτυγχάνουν στη δοκιμασία του τόξου, ο ξένος πετά τα κουρέλια του και τεντώνει το τόξο, φανερώνοντας ότι είναι ο Οδυσσέας. Στο μεταξύ ήδη έχει αποδεχθεί: «Ποιάς Ιθάκης; Πατρίδα, μάθε, γέροντα,/</span><span style="font-size: 13.5pt;"> </span><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">ο ναυαγός την πάσα γης λογιάζει», ναυαγός πια κι ο ίδιος στην ίδια του πατρίδα.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ο «Οδυσσέας» γράφτηκε το 1927 και πρωτοδημοσιεύτηκε με το ψευδώνυμο Λ. Γερανός στο αλεξανδρινό περιοδικό "Νέα Ζωή", στο διάστημα Ιούνη- Νοέμβρη 1927. Κυκλοφόρησε το 1928 από τις εκδόσεις "Στοχαστής" με αφιέρωση στη Lenotschka Dybouk (Ελένη Σαμίου).</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Η "Μέλισσα", με κοινό συλλογιστικό μοτίβο και άξονα την σχέση πατέρα- γιου και την πατροκτονία, γράφτηκε το 1937 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία" το 1939' πρωτοπαίχτηκε από το Εθνικό Θέατρο στο Ωδείο Ηρώδη Αττικού το καλοκαίρι 1962. Παρουσιάζει την έντονη πάλη ανάμεσα στον πατέρα και το γιο και γενικά την προσπάθεια αποδέσμευσης του ατόμου απ' την πρωτόγονη έννοια του δεσμού με το προγονικό παρελθόν που το καταπιέζει.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">«Ψυχή, ω φοβερή πυρκαγιά του ανθρώπου!»</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">«Είμαι λεύτερος. Όποιο δρόμο θέλω, διαλέγω’ διαλέγω τον ανήφορο. Αυτός μου αρέσει».</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Η υπόθεση, εν πολλοίς άγνωστη:</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ο Κύψελος, ο αλαφροϊσκιωτος γιος του τυράννου της Κορίνθου Περίανδρου, φέρνει τον αδελφό του Λυκόφρονα να δουν το φάντασμα της Μέλισσας, της νεκρής μητέρας τους. Ο Λυκόφρων δεν βλέπει τίποτε, αλλά ο Περίανδρος συναντά τη νεκρή, συνομιλεί μαζί της και καταλαμβάνεται από κρίση οργής. Ο Κύψελος φεύγει και ο Λυκόφρων ανακοινώνει στον πατέρα τους ότι αναχωρούν για την Επίδαυρο, για ν' αποχαιρετήσουν τον ετοιμοθάνατο παππού τους. Ο Περίανδρος προσπαθεί να τον εμποδίσει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. </span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Στην Επίδαυρο, ο Προκλής πατέρας της Μέλισσας, αποκαλύπτει στον Λυκόφρονα ότι ο Περίανδρος δολοφόνησε τη μητέρα του και του δίνει το χρυσό μαχαίρι του φόνου. Επιστρέφοντας στην Κόρινθο, ο Λυκόφρων συγκρούεται με τον πατέρα του και του δίνει τελετουργικά το μαχαίρι. Ο Περίανδρος καταλαβαίνει ποιος αποκάλυψε το μυστικό και διατάζει να κάψουν τον Προκλή ζωντανό μέσα στο παλάτι του.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Στη συνέχεια, καλεί τους άρχοντες και το λαό, αναγγέλλει τη διεξαγωγή αγώνων για την αποδοχή της διονυσιακής λατρείας και ονομάζει το Λυκόφρονα συμβασιλέα' ο νέος όμως πετά το στέμμα καταγής, βγάζει τα βασιλικά του ρούχα και προκαλεί τον πατέρα του να τον σκοτώσει. Ο τύραννος τον διώχνει απαγορεύοντας στους υπηκόους του ακόμη και να του μιλήσουν.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ο Λυκόφρων περιφέρεται στην πόλη ρακένδυτος, διψώντας για εκδίκηση. Τον συναντά ο Κύψελος και του λέει ότι ονειρεύτηκε τη Μέλισσα, που του ανέθεσε να πει στον Περίανδρο ότι κρυώνει. Ο Λυκόφρων τον συμβουλεύει να το κάνει μεταμφιεσμένος σε φάντασμα της νεκρής. Πράγματι, έτσι γίνεται, ο Περίανδρος αντιλαμβάνεται τη μεταμφίεση και σκοτώνει το μικρό γιο του. Μετά από μια ακόμη σύγκρουση με τον Λυκόφρονα, σχεδόν παραφρονεί και αποφασίζει να θυσιάσει τις αρχόντισσες της πόλης στο μνήμα της γυναίκας του.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ενώ οι αρχόντισσες θρηνούν, εμφανίζεται ο Λυκόφρων. Ο Περίανδρος τον πληροφορεί ότι έχει πάρει δηλητήριο και του ζητά συγχώρεση, αλλά ο νέος είναι ανυποχώρητος και του λέει σκληρά ότι η Μέλισσα τον μισούσε σε όλη της τη ζωή. Έξαλλος ο Περίανδρος τον σκοτώνει με το χρυσό μαχαίρι' ύστερα ξεψυχά στο παλάτι, που κατά την τελευταία του διαταγή, πυρπολείται από τους φρουρούς.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Ο αγώνας του ανθρώπου τιτάνιος, μέχρι την ύστατη στιγμή: «Καρδιά μου, ετούτη είναι η φοβερή τελευταία σου στιγμή’ μη ντροπιαστούμε». Όπως ο αγώνας του λαού, εν πλήρη επιγνώσει: «Εγώ να φοβηθώ; Μα εγώ ‘μαι λαός, θεριό παντοδύναμο! Ένα κεφάλι μου κόβεις, δέκα φυτρώνουν! Σαν τα γαϊδουράγκαθα, σαν τις τσουκνίδες, σαν το χαμομήλι…»</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Η ελεύθερη επιλογή μέχρι την τελική πτώση: «Βάστα, καρδιά! Κι ως την τελευταία ετούτη στιγμή είμαι λεύτερος να διαλέξω…» Το δίλημμα, αυτό που συνιστά την τραγωδία στα ανθρώπινα: «Κακόμοιροι άνθρωποι… Έχουν παιδιά, έχουν γυναίκα, μια βάρκα, ένα χωράφι, δυο τρία σύνεργά… Πώς να μην είναι δειλοί… πώς να σηκώσουν κεφάλι; Κακόμοιροι άνθρωποι…» Και η αυτοθυσία μητρική ή του ήρωα: «Πέφτω για να σου κάμω τόπο. Πεθαίνω για να ζήσεις».</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><u1:p></u1:p><br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;">Δυο από τις σπουδαιότερες Καζαντζακικές τραγωδίες με επίκεντρο την ύψιστη αναμέτρηση: αυτή του Κρόνου που τρώει ή τον τρώνε τα παιδιά του. Και της εξουσίας που δεν σκοντάφτει πουθενά παρά στην ύβρη και στην οίηση. Τ’ ανθρώπινα δεν αλλάζουν δυστυχώς μέσα στον χρόνο.</span><br />
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVWdxMcBxv203DPqAgblZBVM0iE7JgDisgjdsq2U8rJ1TA1z0-0SrnoDBk2WgvfgXZnpbApe-mBH0RPPnpyH3k7XDfvbaPYZbjNCPk-ZcPQFHjUqmLNd4Xb56pIuqA0K089KWAKOACQHI/s1600/kaz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVWdxMcBxv203DPqAgblZBVM0iE7JgDisgjdsq2U8rJ1TA1z0-0SrnoDBk2WgvfgXZnpbApe-mBH0RPPnpyH3k7XDfvbaPYZbjNCPk-ZcPQFHjUqmLNd4Xb56pIuqA0K089KWAKOACQHI/s1600/kaz.jpg" /></a></div>
<span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-89409135005675861562015-01-01T10:48:00.002+02:002015-01-01T10:48:41.780+02:00«Η καθημερινή της διαδρομή, απ’ την κουζίνα στο γραφείο την κάνει ένα σώμα κομμένο στα δύο, άλλοτε να μυρίζει μελάνι κι άλλοτε ζυμαράκι αρωματικό»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span style="font-family: Calibri;">Για την Λίλιθ, το Μπολερό, και τη Γυναίκα της Βορινής
Κουζίνας</span></div>
<span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span></span><br />
<span style="font-family: Calibri;">Γράφει η Γιόλα
Πετρίτση</span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
<span style="font-family: Calibri;">[στον απόηχο μιας υπέροχης βραδιάς από τη Λέσχη Ανάγνωσης <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Dega</span> στο Μοσχάτο για να μπει
το 2015 με αγάπη και τις ευχές του 2014, Καλή Χρονιά]</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
Τι να πει κανείς για τη
συγγραφέα Ελένη Γκίκα! Τον Κολοσσό της λογοτεχνίας! Μια σεμνή και πολύ
χαμηλών τόνων προσωπικότητα.Λένε μερικοί πως δεν
την καταλαβαίνουν όταν την πρωτοδιαβάζουν, γιατί τα μυθιστορήματά της είναι
πυκνά σε νοήματα, φορτωμένα με πολλές πληροφορίες και μυστήρια πλοκής, οπότε
χρειάζονται δεύτερη και ίσως και τρίτη ανάγνωση. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί η
Ελένη είναι μία συγγραφέας που έχει πολλές γνώσεις και θέλει να τις μοιραστεί
με τους αναγνώστες και πιστεύω ότι αυτό κάνει τη διαφορά και την καθιστά
μοναδική.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 8pt;">
Ο λόγος της ποιητικός, μοναδικός, εκφράσεις με
σαφήνεια, με βαθιά νοήματα και με σωστή επιλογή λέξεων.</div>
Πολυγραφότατη σε πεζά
και ποιήματα, όμως εγώ έχω διαβάσει μόνο τρία, για τα οποία μιλώ παρακάτω.<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 12pt; margin: 1em 0px;">
«ΛΙΛΙΘ»</div>
Ένα μυθιστόρημα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με πολλές πληροφορίες, που για να τις μάθει
κανείς θα πρέπει να διαβάσει τουλάχιστον 30 βιβλία. Διαβάζοντάς το συναντάμε
υπέροχες περιληπτικές αναφορές άλλων μυθιστορημάτων, όπου φαίνεται το υπέροχο
ταλέντο της Ελένης, που είναι η περιληπτική διήγηση των μυθιστορημάτων.
Διακρίνουμε λοιπόν πολλά μυθιστορήματα μέσα στο μυθιστόρημα. Επιπλέον μέσα σ’
αυτό έχουμε πληροφορίες για: ψυχολογικά τεστ, ποιος είναι ή πώς πρέπει να είναι
ο ιδανικός αναγνώστης, το πείραμα του Μίλγκραμ, το ανθρώπινο σώμα, επεξήγηση
του εγκεφάλου, των αισθήσεων, της αναπαραγωγής, κλπ,κλπ.<br />
Κατά τη γνώμη μου εκτός
από ένα μυθιστόρημα είναι ένα πολυσέλιδο λεξικό. Βέβαια το ουσιαστικότερο
κομμάτι του μυθιστορήματος είναι οι υπέροχες ερωτικές επιστολές, χάριν στις
οποίες πλέκεται το μυθιστόρημα.<br />
Είναι ένα βιβλίο με
πολλές αναγνώσεις και ακόμα έχει τη δυνατότητα επιλεκτικής ανάγνωσης, όπως μας
έχει πει παλαιότερα και η συγγραφέας.<br />
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="line-height: 12pt; margin: 1em 0px;">
«Το Μπολερό δεν ήταν
του Ραβέλ»</div>
Είναι ένα ποιητικότατο
μυθιστόρημα, με μυστήριο πλοκής λόγω των κατά συρροήν δολοφονιών, που
διαβάζοντάς το ανακαλύπτει κανείς την πολύ καλή γνώση της συγγραφέας
επιστημονικών στοιχείων της ψυχολογίας και της μουσικής. Το θέμα της
παρουσιάζει καινοτομία βάζοντας την Εκάτη- Ουλρίκα, την ηρωίδα του μυθιστορήματος,
να κάνει τα μυστικά της και τα πρόσωπα, προσωπεία και τους πεθαμένους της,
μαριονέτες.<br />
<br />
«Η Γυναίκα της Βορινής
Κουζίνας»<br />
Ένα μυθιστόρημα άκρως
ποιητικό, τρυφερό και πολύ ψυχολογικό.<br />
Βλέπουμε την ηρωίδα μεσάνυχτα
να δραπετεύει απ’ το κρεβάτι της και να βρίσκει καταφύγιο στη βορινή κουζίνα
της, για να ανακατέψει ζάχαρη, αλεύρι, ν’ αλείψει με βούτυρο τα ταψάκια της και
να πλάσει μοσχομυριστές μαντλέν, αναπολώντας το χαμένο της χρόνο και τα λάθη
της. Τη βλέπουμε επίσης όταν δεν είναι στην κουζίνα της να είναι στο γραφείο
της, να μεταφράζει Πρεβέρ και όχι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνο,
να διαβάζει βιβλία και ν’ ασχολείται με την ηλεκτρονική της αλληλογραφία.<br />
Η καθημερινή της
διαδρομή, απ’ την κουζίνα στο γραφείο την κάνει ένα σώμα κομμένο στα δύο,
άλλοτε να μυρίζει μελάνι κι άλλοτε ζυμαράκι αρωματικό.<br />
Ένα μυθιστόρημα που
παλεύει ανάμεσα σ’ εκείνη και την άλλη, τον εαυτό και το ψεύδος, που δε
συναντήθηκαν ποτέ, μονάχα στον καθρέφτη, γιατί η ηρωίδα ακροβατεί ανάμεσα στο
όνειρο και στην αληθινή ζωή, όπου γράφει για να ξεχάσει και μαγειρεύει για να
υπάρξει. <br />
Όπως
γράφει και η συγγραφέας μέσα στο βιβλίο της σελ. 404, «Ο καθένας, όνειρο στο
όνειρο ενός άλλου. Κι όλο αυτό αλυσίδα αδιάκοπη και ατέρμονη και αδιαίρετη, που
κρατά και μια και δεύτερη και χιλιοστή αιώνια ζωή» και στη σελ. 412 « Τελικά, ο
κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται, αλλά ένας άλλος που υπάρχει και που πρέπει
εμείς να τον διακρίνουμε».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE_o1p0VV7UzHLw_yXppZ-lrGdCGdRViEk1qsLE0Qj9rODMcKrquUBJMbcvCRDkIwd9mTwSUORxPQkGVQhn2dl15HxmgjMBmrMnnsoKJHyRkGvU4ezjoVNjAd_vUQvuWSRDkEbE3tzM1k/s1600/gynaika.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjE_o1p0VV7UzHLw_yXppZ-lrGdCGdRViEk1qsLE0Qj9rODMcKrquUBJMbcvCRDkIwd9mTwSUORxPQkGVQhn2dl15HxmgjMBmrMnnsoKJHyRkGvU4ezjoVNjAd_vUQvuWSRDkEbE3tzM1k/s1600/gynaika.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7R2sRCUIU65eBEKW30j3jyUf2IdRzvnaZDz3AST_VbLgLJ3oQliPbhZu7GpqSJ9Mn_t8mzBBop7iB-MQL4O2dcH6Y5v7mpFyh3GP_9lBD8OFPlDlogpNlltb8T9LX9HYpTfi2nmpb5k/s1600/b189063.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7R2sRCUIU65eBEKW30j3jyUf2IdRzvnaZDz3AST_VbLgLJ3oQliPbhZu7GpqSJ9Mn_t8mzBBop7iB-MQL4O2dcH6Y5v7mpFyh3GP_9lBD8OFPlDlogpNlltb8T9LX9HYpTfi2nmpb5k/s1600/b189063.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" /></a></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-61769544524694747042014-12-17T17:37:00.001+02:002014-12-17T17:37:27.592+02:00Ανασκαφή και Μυθιστόρημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Για την «Λίλιθ» της Ελένης Γκίκα, εκδ. Καλέντη,</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">γράφει ο Βασίλης Βασιλικός<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Δημοσιεύθηκε στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">literature<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Το «βιβλιοφιλικό» όπως σωστά το χαρακτηρίζει το
οπισθόφυλλο μυθιστόρημα της Ελένης Γκίκα θέλει να μας μεταφέρει ένα μήνυμα πολύ
απλό: ότι αγαπάς έναν «άλλον» άνθρωπο για να μπορέσεις πραγματικά ν’ αγαπήσεις
τον εαυτό σου. Ή για να το πούμε διαφορετικά: η δίοδος για ν’ αγαπηθείς από
σένα είναι το πρόσωπο μιας άλλης αγάπης.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">662 σελίδες και με τις τέσσερις σελίδες που περιέχουν τα προηγούμενα
έργα της φτάνουμε στο 6-6-6. Αυτό όμως δεν παραπέμπει στο γνωστό νούμερο της
Αποκάλυψης ή στους παλιοημερολογίτες, αλλά στο έτος 2666 που αναφέρεται,
μελλοντολογικά, σε κάποια σελίδα του βιβλίου.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αρχίσαμε με τη λέξη βιβλιοφιλικό, επειδή υπάρχει στο
οπισθόφυλλο. Που όμως, δεν είναι καθόλου τέτοιο. Ναι, είναι αλήθεια ότι
παρεμβάλλει ανάμεσα στις επιστολές βιβλία άλλων, ωστόσο αυτό γίνεται για
απόλυτα δραματουργικούς λόγους, για να συντηρηθεί το σασπένς και για να φανεί η
διαφορά της αθωότητας των νεανικών επιστολών από την ωρίμανση της ηρωίδας της
Λιλίθ ή Μ. Με το χρόνο που έχει περάσει από τότε που τις έγραψε.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Γιατί δεν αναφέρεται στα βιβλία που μας παρουσιάζει σε
μιάμισυ δυο το πολύ σελίδες ως κριτικός της λογοτεχνίας (που είναι άλλωστε στην
επαγγελματική της ζωή), αλλά ως συμπληρωματική εμπειρία της ηρωίδας που τα
διάβασε. Και εστιάζεται μόνο σε ένα γεγονός: στο αδυσώπητο άλγος της αγάπης.
Της γυναικείας αγάπης, θα πρέπει να πω, που συνήθως καταλήγει στην συντριβή
εκείνης που αγαπάει. (Πάντα μέσα από τα μυθιστορήματα των άλλων).<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Έτσι η βιβλιοφιλία είναι όρος εμπορικός και σωστά μπήκε
στο εξώφυλλο. Σκεφτείτε να έμπαινε αυτό που πραγματικά είναι και που
χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της σύγχρονης πεζογραφίας, παντού στο κόσμο: είναι
«διακειμενικό» μυθιστόρημα. Που σημαίνει ότι χρησιμοποιεί ιστορίες άλλων για να
διηγηθώ τη δική μου καλύτερα. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε πάλι για το βιβλίο ότι είναι
υπαρξιακό θρίλερ. Και πράγματι είναι τέτοιο. Διαβάζεται σαν αστυνομικό
μυθιστόρημα, γιατί, ξέρετε γιατί; γιατί δεν υπάρχει φόνος. Αναζητούμε το
έγκλημα και δεν το βρίσκουμε, ενώ η συγγραφέας, με τον τρόπο που γράφει, αφήνει
καθαρά τον αναγνώστη να υποπτευθεί ότι το έγκλημα έγινε από τον βλοσυρό κύριο,
τον άρχοντα της καρδιάς της, που η σκέψη της καταδυναστεύεται απ’ αυτόν. Κι ενώ
δεν ξέρουμε τίποτα για τον χαρακτήρα του είμαστε πεπεισμένοι ως αναγνώστες ότι
εγκλημάτησε. Και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν τον συναντούμε
πουθενά στο βιβλίο, αλλά κι αν τον συναντούμε μια φορά, δεν θα σας πω πού και
γιατί. Αυτό σημαίνει θρίλερ. Θα το ανακαλύψετε ή όχι ανάλογα με την ευαισθησία
σας και με την τραυματική, όσες τη διαθέτουν, εμπειρία τους από τα μυστήρια της
αγάπης.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Εκείνο που επίσης πολύ μου άρεσε σ’ αυτό το κορυφαίο
μυθιστόρημα της Ελένης (αποφεύγω το Γκίκα γιατί δημιουργεί συνειρμούς με το νέο
υπουργό οικονομικών που τα θαλάσσωσε) είναι οι τηλεγραφικές σχεδόν αναφορές στα
νέα επιστημονικά δεδομένα, είναι: είναι της μοριακής βιολογίας είτε των
μαθηματικών είτε της φιλοσοφικής αποδόμησης. Μαθαίνεις πολλά διαβάζοντάς το.
Έμαθα κι εγώ πολλά που αγνοούσε. Έχοντας πρόσφατα διαβάσει τη βιογραφία του
Τρότσκι του Βικτόρ Σέρζ, κλασικό του είδους εδώ και δεκαετίες, έμαθα για ένα
άλλο βιβλίο, για τη μαρτυρία του εγγονού του Τρότσκι που αφορά την άγνωστη ζωή
του Τρότσκι στο Μεξικό του Εστεμπάν Βολκόφ που είναι σήμερα 86 χρονών και ζει
στο Μεξικό, κάι που το θεωρεί «μαθηματικά παράδοξο». Καθώς «στην οικογένειά
μου, γράφει, όλοι πεθάναν νέοι εξολοθρεμένοι από τον Στάλιν. Εγώ είμαι ο μόνος
που ισοπεδώνει το στατιστικό προσδόκιμο της ζωής». Κι ακόμα έμαθα ότι ο Τρότσκι
δολοφονήθηκε στις 21 Αυγούστου, ημερομηνία σημαδιακή για όσους θυμούνται την
εισβολή των σοβιετικών τάνκς στην Πράγα του 1968, που σήμανε και την αρχή της
κατάρρευσης εκείνου που συνέβη μετά από εικοσιένα χρόνια, δηλαδή, η πτώση του
Τείχους το 1989.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Και τώρα η γραφή: ακονισμένη, συνοπτική, εμπεριέχει μια
τεράστια θητεία στη γλώσσα. Σπάνια πια διαβάζει κανείς, στην πλημμυρίδα των
τούβλων που μας κατακλύζουν, κυρίως από γυναίκες που ανήκουν στην πρωτοβάθμια
ψυχολογία πασπαλισμένη με ολίγη άχνα Φρόυντ και Γιούνγκ, τέτοια λαγαρά,
ξελαμπικαρισμένα ελληνικά. Γιατί αν η γλώσσα είναι προνόμιο της ποίησης, όταν
ένας πεζογράφος έχει το οξύ αισθητήριο της γλώσσας όπως η Ελένη, ανέρχεται
δικαιωματικά στο επίπεδο της ποίησης ενώ γράφει πρόζα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Το βιβλίο είναι διάχυτο από την τρυφερότητα της παιδικής
κούκλας που μεγάλωσε όλες τις γυναίκες, όπως τα όπλα τους αρσενικούς. Η
συγγραφέας δεν νοσταλγεί τον χαμένο παιδικό παράδεισο, αλλά όταν θέλει να
αλώσει συναισθηματικά τον αναγνώστη μια φράση για μια κούκλα της αποτελεί
πάρθειο βέλος στην καρδιά του.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Διαβάστε λοιπόν τη Λιλίθ. Είναι σα να διαβάσατε
τελειώνοντας πενήντα βιβλία. Έχει το Θ του θηλυκού και η άγνωστη συνώνυμή της,
ο σωσίας της ή το άλτερ έγκο της, ή η αντανάκλασή της στον καθρέφτη της Αλίκης
στη χώρα των Θαυμάτων, έχει το γράμμα Μ., δηλαδή την Παρθένο Μαρία.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">10/12/2014 </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" /></a></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span><br />
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-5070506202483129712014-12-17T17:31:00.001+02:002014-12-17T17:32:09.536+02:00Από λέξη σε λέξη και από συμβολισμό σε συμβολισμό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="border-color: currentColor currentColor windowtext; border-style: none none solid; border-width: medium medium 1pt; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-element: para-border-div; padding: 0cm 0cm 1pt;">
<div class="MsoNormal" style="border: currentColor; margin: 0cm 0cm 10pt; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 1.0pt 0cm; padding: 0cm;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p><span style="font-family: Calibri;"> </span></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: currentColor; margin: 0cm 0cm 10pt; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 1.0pt 0cm; padding: 0cm;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ελένη Γκίκα, Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης, ποιήματα, εκδόσεις
Καλέντη,2014<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Γράφει η
Κατερίνα Καριζώνη<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span></span><br />
<span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δημοσιεύθηκε
στο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Literature</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">http://www.literature.gr/i-katerina-karizoni-grafi-gia-tin-piisi-tis-elenis-gkika-i-architektoniki-tis-iparxis-ekdosis-kalenti-2014/<o:p></o:p></span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Με
αρχιτεκτονική διάθεση και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λόγο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποιητικό ανιχνεύει η Ελένη Γκίκα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον εσωτερικό<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>χώρο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της ύπαρξης στην <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καινούργια ποιητική της συλλογή, η οποία ήδη
απ’ τον τίτλο προδιαθέτει τον αναγνώστη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για
την ιδιαίτερη αισθητική της. Ποίηση, αρχιτεκτονική, μουσική, μαθηματικά, αλλά
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παραμύθι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι τα στοιχεία που εμπλέκονται στην πρωτότυπη
αυτή τεχνική και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της δίνουν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια ξεχωριστή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ταυτότητα. Πρόκειται για ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποιητικό ιδίωμα «δομημένο» με κοφτές φράσεις-υλικά
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και εσωτερικό ρυθμό,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια αυστηρή αριθμητική των λέξεων που
αναπτύσσεται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω σε κρυφούς μουσικούς
και μαθηματικούς κανόνες. Αν και πεζογράφος η Ελένη Γκίκα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μάλιστα με πλούσια –ενίοτε χειμαρρώδη-
αφηγηματική γραφή, διακρίνεται για την<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>οικονομία του λόγου της, όταν γράφει ποίηση. Άλλωστε η ποίηση είναι ελλειπτικός
λόγος και χάρη σ’ αυτή την ιδιότητά της, υπερβαίνει τα όρια της συμβατικής γλώσσας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μετουσιώνεται σε τέχνη.<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λέξη σε λέξη λοιπόν και από συμβολισμό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε συμβολισμό,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας ταξιδεύει η Ελένη Γκίκα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ενδέκατη ποιητική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της συλλογή μέσα
στα αχανή δωμάτια της ύπαρξης και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα
μυστικά τους: στο αυριοδωμάτιο, στο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σώμα-δωμάτιο, στο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άσπρο δωμάτιο, στο δωμάτιο-</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">alef</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">, στο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δωμάτιο-τέλος, στο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δωμάτιο-αρχή…. Μας ξεναγεί στην αρχιτεκτονική
ενός δικού της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποιητικού κόσμου, σε μια
προσωπική χωροταξία των λέξεων- για να χρησιμοποιήσω ένα στίχο της- <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όπου κυριαρχούν μυθικές μορφές <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>: ιππότες -ναίτες, μωρά σε κούνιες, άνθρωποι-δέντρα,
<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">ο
πατέρας-γερασμένη βελανιδιά, κούκλες που μιλούν, αλλά και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ονειρικά σκηνικά και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υλικά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όπως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δάσος του πουθενά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι εκατό χουρμαδιές όπου φτάνει η σιωπή, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το σεντονάκι –καθρέφτης- γυαλί, το σπαθάκι –μολύβι-
φτερό, οι-Κυριακές-του-μπαμπά, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το
αγριομυστήριο. <o:p></o:p></span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρόνος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στα ποιήματα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>είναι ρευστός, αξεδιάλυτος , το τώρα είναι αιώνιο, το αύριο επτά αιώνες
πριν,- «ξύπνησα και ήταν χθες»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γράφει
κάπου η ποιήτρια-, η αρχή αέναη, το <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τέλος διαρκές. Τα πρόσωπα υπάρχουν μέσα στην
απουσία , συνεπώς στη μνήμη. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα πράγματα
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χάνονται <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και επιστρέφουν μέσα από μια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνεχή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περιδίνηση ανάμεσα στην ύπαρξη και την
ανυπαρξία, στο θάνατο και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη ζωή. Οι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λέξεις μετατρέπονται σε κώδικες της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσωπικής <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μυθολογίας , η οποία συντίθεται από τραύματα
και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θραύσματα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η ποιήτρια
αποκαλύπτει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποκρύπτει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνεχώς, προκαλώντας έτσι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον αναγνώστη. Το ποιητικό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σύμπαν που δημιουργεί η Ελένη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γκίκα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αινιγματικό, αλλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όχι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σκοτεινό. Οι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γρίφοι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της
φωτίζονται απ’ το συναίσθημα, που όμως <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χρησιμοποιείται
με οικονομία και εκφράζεται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέσα απ’ την
ελλειπτική γραφή. Καμιά λέξη δεν περισσεύει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πίσω απ’ την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποιήτρια βέβαια<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κινείται πάντα η αφηγήτρια, κάτι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που γίνεται αντιληπτό εξαρχής. Ίπταται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και πεζοπορεί<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ταυτόχρονα. Με <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λόγο αφαιρετικό,
όπως αυτός<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποίησης, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>επιχειρεί να ανασυνθέσει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κομμάτια από κατακερματισμένες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ιστορίες ή να επινοήσει καινούργιες. Έτσι
κάθε λέξη είναι φορτωμένη και φορτισμένη από βιώματα. Ποίηση βιωματική, λοιπόν και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ταυτόχρονα ερωτική, προσανατολισμένη στη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μνήμη και στους μύθους της, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποίηση –ξόρκι απέναντι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην απώλεια και στην <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απουσία <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αγαπημένων προσώπων, στο κενό και στον θάνατο. Ποίηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υπαρξιακή. Ξεχωρίζω ένα απόσπασμα απ’ το ποίημα:
Δεμάτι για τη δική μου πυρά<o:p></o:p></span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Έτσι κι
αλλιώς, κουβαλά ο καθένας μας<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Το δεμάτι
για τη δική του πυρά<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Όπως κι αν
το βαφτίζει<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Πέπλα πρώτα,
κουνουπιέρα,<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Η κούκλα μου
Μάνια που μιλά,<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Χωράφι μου,
αμάξι μου, γοβάκι<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Σταχτοπούτας,
χρέος<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Και η μεγαλύτερη
δυναστεία <o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Δεν ζει όσο
τρεις βελανιδιές<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ακόμα κι ο
χρόνος γερνά <o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Στο ίδιο
δωμάτιο…<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τα
ποιήματα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κλείνουν στο τέλος με
ημερομηνίες, ώρες και τόπους, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όπου
γράφτηκαν που λειτουργούν ως υποσημειώσεις στο ποιητικό σώμα. Κάπου δεσπόζει η
θρυλική Μάνη και οι ιστορίες της, αλλού η Ρόδος των Ιπποτών, η Βιέννη των
κατόπτρων με το τυπογραφείο του Ρήγα και τα γκρίζα νερά του Δούναβη. Διηγήσεις
σκόρπιες κρυμμένες μέσα στις ποιητικές εικόνες, που πάνε πίσω μπρος στο χρόνο, δημιουργώντας
μια εξόχως μαγική ατμόσφαιρα.<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εντύπωση
μου έκανε η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσεγμένη γραφή των
ποιημάτων με σιωπές, διαστήματα,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ρυθμική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παράθεση λέξεων,
ερωτηματικά, κενά και σχήματα που ενισχύουν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>την εικαστική πλευρά <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της γραφής. Πάντα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πίστευα ότι η ποίηση είναι χορός των λέξεων
πάνω στο χαρτί . Μοιάζει με το χορό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>περιστρεφόμενων δερβίσηδων, με το στροβίλισμα των
ουράνιων σωμάτων <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο σύμπαν. Κάπως έτσι
το συλλαμβάνει και η ποιήτρια και το καταγράφει σ’ ένα ποίημά της με τον τίτλο
«μουσικό κουτί», με το οποίο κλείνει την συλλογή της:<o:p></o:p></span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Δερβίσης και
<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Χάθηκα<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Στην
τελευταία περιστροφή.<o:p></o:p></span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μόνο που τίποτα δεν
χάνεται στην ποίηση και ειδικά στην καλή ποίηση που αποτελεί κιβωτό μέσα στη
γλώσσα, ύψιστη τέχνη και άνθος της γραφής. «Η αρχιτεκτονική της ύπαρξης» <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λοιπόν, το νέο ποιητικό βιβλίο της Ελένης
Γκίκα, μας συγκινεί με τον καίριο ποιητικό λόγο του, την πρωτότυπη αισθητική
του και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το πηγαίο –αν και διακριτικό
συναίσθημα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που φέρουν οι στίχοι του. Μας
υπενθυμίζει <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το αξεδιάλυτο της ζωής και
του θανάτου, του χρόνου και του ονείρου, το μυστήριο της ύπαρξης αλλά και της
ίδιας της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ποιητικής δημιουργίας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p><span style="font-family: Calibri;"> </span></o:p></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Οι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κυριακές του μπαμπά<o:p></o:p></span></span></b></div>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Οι-Κυριακές-του-μπαμπά<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Θα το πω<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Και θα’ ναι
η ζωή μας<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Από
κυριακάτικο σε <o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κυριακάτικο
ξύπνημα<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τώρα που το
νήμα <o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κόπηκε σε
μένα<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κι εκείνος
έγινε αστεράκι<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Αστρική
σκόνη και φως <o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ασημένια
κλωστή<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κι εγώ
μαριονέτα<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Που ν’ αρχίζω
πάλι<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Και να
χορεύω<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Που αγνοώ
τον<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Καινούργιο
ρυθμό<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τώρα που
δίχως<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Εκείνον
είμαι ξανά<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τίποτα.<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Από τις
Κυριακές θα πιαστώ<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Να ξαναβρώ
την αρχή<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Θα μου
δώσεις το βήμα;<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Λοιπόν,
μπαμπά, πάμε<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ξανά<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κυριακή…<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τρίτη 9
Αυγούστου 2011</span></span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhncIn0FV4RvfeZ1zJTVpAF0BQc62rVe6fhiHz9M4H-J-Qw-Ql8owJXWJyelt0799_yjKEDSq4Fy-WZqH10NuW1F-34_C0MUSgNXWVa0y75iVJb_L2yd9XGjdefMOwLgz75-iTMPo3tGQU/s1600/arxitektoniki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhncIn0FV4RvfeZ1zJTVpAF0BQc62rVe6fhiHz9M4H-J-Qw-Ql8owJXWJyelt0799_yjKEDSq4Fy-WZqH10NuW1F-34_C0MUSgNXWVa0y75iVJb_L2yd9XGjdefMOwLgz75-iTMPo3tGQU/s1600/arxitektoniki.jpg" height="320" width="232" /></a></div>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"><o:p></o:p></span></span><br /></div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-11492673475298683362014-12-10T14:24:00.000+02:002014-12-10T14:26:25.386+02:00δικές μας απόπειρες αιωνιότητας...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Για την Λίλιθ
</span><br />
<br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">γράφει η
Γεωργία Στεφανάκη<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif";">Με τη Χάρτινη
Λίλιθ πρωτοσυναντηθήκαμε μόλις, προχθές... Η Κούριερ με κάλεσε να παραλάβω μιαν
επιστολή που είχε αρχικώς σταλεί σε λάθος διεύθυνση και που εναγωνίως έπρεπε να
μου παραδοθεί. Η ευγενική υπάλληλος στο κατάστημα αφού έψαχνε αρκετή ώρα το παρ
ολίγον ανεπίδοτο γράμμα... με μιαν αστάθεια ζυγίσματος βάρους μάλλον από
κεκτημένη ταχύτητα ίσως συνηθισμένη στους άνευ βάρους φακέλους λε...ς κι έχασε
στιγμιαία την ισορροπία της επίδοσης και έτσι ο κίτρινος φάκελος αντί να μου
παραδοθεί στα χέρια ,της έπεσε στο πάτωμα.. Σχεδόν ταυτόχρονα υποκλίθηκα και ‘γω
και σχεδόν βουλιμικά συνέλαβα τον εαυτό μου να αναδύει απ΄ το σχισμένο χαρτί το
βιβλίο.. Το εξώφυλλο, η γραμματοσειρά μιας καθαρής γραφής μα και η υφή ,το
διαφορετικό άρωμα βιβλιοδεσίας λες και ικανοποίησαν όλες τις αισθητήριες
απολήξεις μου και αδιαφορώντας για την εικόνα του να συνεχίζω να ευρίσκομαι στο
πάτωμα(!) ,ξεκίνησα κλεφτά σε τυχαία σελίδα να διαβάζω.. «Ψάχνουμε το σκοπό του
εκθέματος και προσπαθούμε να καταλάβουμε όλα τ άλλα την υφή, το βάρος του ,τη
σκιά του στο φως ή υπο το φως της σελήνης’’.. έκλεισα απότομα το βιβλίο. Ήξερα
πως μόλις καλωσόρισα στη ζωή μου έναν σίφουνα …..με τ όνομα ΛΙΛΙΘ.. Λίλιθ που
στη γραμμική Β, η συλλαβική της γραφή μοιάζει ισοδύναμη του ΛΙ ΛΙ ΘΙ και μάλλον
απεικονίζεται με δύο ίδια ανθρώπινα σύμβολα ανθρωπάκια δίπλα-δίπλα σε ένα τρίτο
σύμβολο που ομοιάζει με σπήλαιο ή κατακόμβη, τούτη ήταν η πρώτη σκέψη μου..
Ξανάνοιξα το βιβλίο με την εικόνα μου σαν στήλη άλατος να στέκει στη 62
Μαρτύρων ίσα δυο μέτρα απ την έξοδο της γενικής ταχυδρομικής «Ερωμένη των
μετάλλων βασίλισσα των βοτανιών<br />
<br />
με τη κουκουβάγια στη παλάμη σου εξορκίζεις τους δαίμονες.<br />
<br />
Κι όμως πονάς όταν σε κοιτάζουν οι Μητέρες <br />
<br />
καθιστές γύρω-γύρω μες στο αμφιθέατρο των αιώνων <br />
<br />
μάντισσες βέβαιες για την επιτυχία τους<br />
<br />
που παρακολουθούν τα ηλιοτρόπια <br />
<br />
να στριφογυρνούν ώσπου να σκοτεινιάσει η μέρα.<br />
<br />
Κι εγώ? γιατί δεν έτυχε ποτέ να γεννήσω? Τυχαίνει αυτό?<br />
<br />
Ή είναι επειδή το επιθυμώ, ή δεν το επιθυμώ?<br />
<br />
και εγώ γιατί δεν το επιθυμώ… λες και με χτύπησε άξαφνα ηλεκτρικό ρεύμα ..
έκλεισα απότομα το βιβλίο .Αποτελεί άραγε αυταπάτη ή ζωτικό ψεύδος ..το
κυνηγητό της λυτρωτικής μας αλήθειας? Απολαμβάνοντας το περισπούδαστο ύφος μου
που μόνο γέλωτα μου προκαλεί..καταφέρνω μόλις σήμερα να γράψω δυο λέξεις για το
εγχείρημά σου Ελένη για την ατραπό που μου χάρισες για τούτο το τυφώνα που με
συγκλόνισε συθέμελα.. <br />
<br />
Υπαρξιακή μυθιστορία, διύλιση προτύπων μέσα απ το φίλτρο μιας αέναης θωριάς
συνθετική των τραυματικών ρωγμών ,ολοκληρωμένη αφήγηση σ ένα εικαστικολογοτεχνικό
κολάζ άχρονης γραφής , Ζω γραφικής ανεξίτηλης συνθετικής πολυρευματικής εικόνας...
Εικόνες λόγου και φωνής.. χρώματα και απόηχοι μιας σουρεαλιστικής διάθεσης μιας
πένας κεραυνού που καίει….. πεφταστέρια, μήνας Αύγουστος, σκάλες, πορσελάνινες
κούκλες γκόλεμ και πολλές απόκοσμες φωνές- κραυγές του ασυνείδητου, των
βιωμάτων των δικών σου κι όλων όσων επέλεξες ενοίκους στο κόσμο της Λίλιθ ,όσοι
όλοι συνέδραμαν σαν υψηλοί προσκεκλημένοι της αφηγητές μα και αιώνιοι
συνοδοιπόροι ..Μαργαριτάρια της παγκόσμιας λογοτεχνίας, της επιστήμης, της
ψυχιατρικής , της ζωγραφικής, της ποιητικής των Μαθηματικών επιλεγμένα ,
εξαιρετικά διυλισμένα σε οσμώσεις οργανικές συνθέτουν ένα επίπεδο υπαρξιακών
-καλλιτεχνικών προβληματισμών και κατακτήσεων που στη συμβατική υπαναχωρητική
ζωή του Αναγνώστη ( κρίνω εξ ίδίων τα αλλότρια) προκαλούν σεισμό. Μορφές σε
παίρνουν απ το χέρι και αισθάνεσαι να βαδίζεις έναν υπερβατικό δρόμο σε απόλυτη
παραλληλία, προχωράς προς τα πίσω μέχρι να φτάσεις στην αρχή..στη μοναδική
αποκάλυψη μιας μοναδικής α-λήθειας της αλήθειας που ανακαλύπτουμε μόνοι μας. Α
λήθειας κοινής, μα και μόνης. Η χάρτινη Λίλιθ σε προειδοποιεί ‘’διαβάζεις αυτό
που είσαι” και πας όπου μπορείς η ίδια να πας μέσα σου.. συμπληρώνω ..
Ανεπίδοτες επιστολές που αναζητούν μόνιμα παραλήπτη ..μηνύματα σε ερμητικά
κλεισμένα μπουκάλια γράμματα που ταξιδεύουν σε χωροχρόνο προεπιλεγμένο, Καφκικά
γράμματα ,τετράγωνα κομμάτια σκοταδιού πίσω απ τα σίδερα.. ,η μορφή της
αγαπημένης Ειρήνης ..ένα οικείο μου πρόσωπο. Δικά μας μηνύματα δικές μας
απόπειρες αιωνιότητας.. ψυχές κλεισμένες αυτόβουλα σε καταπακτές , ανείπωτα
λόγια ..ανίδωτα ..σε πλεούμενο μπουκάλι ταξιδεύουν μύχιες σκέψεις , για να
επιζούν χωρίς εμάς , στίγμα μας .. οι δικές μας ψυχές ερμητικά σφραγισμένες.
Άπειρο και αιωνιότητα πεπερασμένο θάνατος έρωτας απώλεια μα φοβικοί ανέραστοι
εμείς σε μια αιώνια σκηνή οιονεί κομπάρσοι κι ας ενστερνιζόμαστε ενίοτε ρόλους
αναδεικνύοντας τα δικά μας υποκριτικά τάλαντα τάχα γιατί αναζητούμε την
Α-λήθεια την ανύπαρκτη ευτυχία ..αγχωμένοι ασφυκτικά και κυνηγημένοι από έναν
ανύπαρκτο εχθρό -χρόνο δημιουργούμε μόνο αν εξιδανικεύσουμε και
σφιχταγκαλιαστούμε με ψευδαισθήσεις .. Λίλιθ συλλαβική Λι- λι-θι ενσαρκωμένη Α
λήθεια σ ευχαριστώ Ελένη για το Δώρο!</span><br />
<span style="font-family: Calibri;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" /></a></div>
</span><br /></div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-81077645173276870582014-11-29T14:20:00.000+02:002014-11-29T14:20:10.306+02:00«Λίλιθ»: σαν τους κύβους του Ρούμπικ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span> </div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η «Λίλιθ» γράφτηκε σα να ήταν να πάθω αμνησία. Είχα 46
επιστολές στα χέρια μου, είχαν ατμόσφαιρα, πάθος, ύφος, στυλ, έρωτα κι ήταν τα
γράμματα ενός κοριτσιού που γινόταν γυναίκα. Και ένας άνδρας, απών, ο
παραλήπτης. Την σμίλευε.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ήμουν στη μέση του πουθενά, μεσήλιξ. Όλη η ιστορία μου
πίσω, «ο αγώνας έληξε», κι η Φωτεινή η φίλη μου να επιμένει «όμως, όλα θα
κριθούνε στα πέναλτι». «Η κεντρική ιδέα είναι η παράταση»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Και η «Λίλιθ» ήταν «τα πέναλτι». Η δική μου «παράταση».<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το έχω ξαναπεί και σίγουρα δεν θα πρωτοτυπήσω. Η ιστορία
είναι κάπου εκεί έξω και, ή μας καταδέχεται, ή δεν μας καταδέχεται. Έχουν
υπάρξει ιστορίες που μού έχουν αποκαλύψει για χρόνια μονάχα τον τίτλο (Το
μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ). Ιστορίες που τις δημιούργησε ένα απομεσήμερο
μοναχικό (Οι κούκλες δεν κλαίνε) και άλλες που μου τις χάρισε φίλος (Αν μ’
αγαπάς, μη μ’ αγαπάς). Ιστορίες που μου άφησε αγαπημένος άντρας που χάθηκε
αμέσως μετά (Αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω) και τίτλοι που με περίμεναν χρόνια
και χρόνια να μεγαλώσω, υπομονετικά (Η γυναίκα της Βορινής Κουζίνας).<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η Λίλιθ γεννήθηκε σαν αστραπή. Τουλάχιστον, όσον αφορά
τον τίτλο. Την έλεγαν Λίλιθ και δεν είχα άλλη επιλογή. Η μοναδική μου επιλογή
ήταν το τί ακριβώς θα έκανα με την ερωτική ιστορία που είχα.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Την θεώρησα πάρα πολύ σημαντική για να την κάνω απλώς ένα-ρομάντζο.
Οι επιστολές ήταν δρόμος, φιλοσοφική κι υπαρξιακή στάση, ήταν διαδρομή.
Αποφάσισα να σταθώ τίμια και να αφήσω εκείνες να επιλέξουν τον τρόπο. Γεννήθηκε
τριτοπρόσωπα με ειλικρινή αφηγητή, δεν βιαζόταν να φανερώσει τα αφανέρωτα.
Πάτησα επάνω στις σιγουριές μου, δηλαδή στα βιβλία και στη γραφή. Μια γυναίκα
που γράφει ανακαλύπτει μιαν άλλη που γράφει. Η πρώτη, ιστορικές μελέτες και
μυθιστορήματα, η δεύτερη ερωτικές επιστολές. Ο ενορχηστρωτής, ένας άντρας που
παραγγέλνει την ιστορία στην πρώτη. Και μια πόλη, το Λονδίνο, που θα σταθεί
καθοριστική. Ένα παλαιοβιβλιοπωλείο που θ’ αποτελεί την πηγή. Η αρχή της
εξίσωσης θα είναι ακριβώς εκεί: σε μια ιστορία πραγματική και σε βιβλία που με
καθόρισαν και μιλούσαν για μεγάλη, καθοριστική και μεταμορφωτική αγάπη.
Συγγραφείς που σου αλλάζουν ζωή, που μου άλλαξαν τη ζωή.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η μορφή ήταν εγκιβωτισμένα μυστικά, πληροφορίες, βιβλία,
οι επιστολές φυσικά, τρεις ζωές, όλα σαν παζλ, σαν τους κύβους του Ρούμπικ. Σφηνωμένο
το ένα στο άλλο, ομοιόμορφα, αλληλένδετα, το παρελθόν και το παρόν όλα μαζί,
αλλά όχι αυτόνομα ωστόσο.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Μια γυναίκα, η Λίλιθ, που φοβάται τη γραφή και τη ζωή,
ζει και γράφει. Ιστορίες από το παρελθόν, δεδικασμένες ήδη. Η αρχαιολογία
μονόδρομος λες και δεν είναι μεταμορφωτικό το καλειδοσκοπικό παρελθόν. Η
αποστολέας, παρούσα κι απούσα. Κι ο άντρας πανταχού παρών και ο μεγάλος απών.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το μυθιστόρημα στήθηκε σαν ιστορία που βιώνεται στο
παρόν, ο εκδότης της τής ζητά ένα ερωτικό μυθιστόρημα που αρνείται να γράψει.
Με τον τρόπο του την οδηγεί να ανακαλύψει 46 ερωτικές επιστολές, η αποστολέας
και ο παραλήπτης θα της γίνουν εμμονή και μέσα από αγαπημένα βιβλία και
συγγραφείς θα βγει να τους ψάξει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τα κεφάλαια (αριθμητικά) κάτι σημαίνουν, η δομή και η
μορφή έχει σαν φράκταλ στηθεί και όλα είναι ίδια και άλλα, και είναι
πάντα-πάντα σε σχέση.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το βιβλίο, για άλλους, είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα, για
κάποιους ιστορία αυτοβιογραφική, βιβλιοφιλικό θρίλερ ή υπαρξιακή μυθιστορία.
Θέλω να ελπίζω ότι η ανάγνωση μπορεί να σταθεί και αγραμμική, δηλαδή, η ερωτική
ιστορία από επιστολή σε επιστολή, η βιβλιογραφική μανία από βιβλίο σε βιβλίο
και για όσους θέλουν απλώς έναν αφηγητή, η παραμυθία της Λίλιθ αυτή καθ’ εαυτή.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το σίγουρο είναι πως η «Λίλιθ» πια εμπεριέχει ό,τι αγαπώ,
όσα βρήκα ως τώρα κι όσα ποτέ δεν θέλω να ξεχνώ: ανθρώπους, φόβους, αγάπες,
βιβλία, συγγραφείς, παραγράφους. Σε σημείο που, ελπίζω, να τα βρω εκεί μέσα
μόλις αρχίσω πια να ξεχνώ.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ναι, ό,τι θέλω πια να θυμάμαι, θα- το- γράψω- για- να- το-
βλέπω, άμα γεράσω θα το βρίσκω στη «Λίλιθ». Δεν θα το ξανακάνω. Ήταν
αποκαλυπτικό, απολαυστικό, εξοντωτικό. Δεν ήξερα αν θα γίνουνε πύργος ή ερείπια
οι κύβοι. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ένα μυθιστόρημα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">fractal</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> πριν από το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">fractal</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">όπου, ή όλα στέκονται ή
γκρεμίζονται όλα σαν σε σεισμό. Η συνέχεια είναι δουλειά του κάθε αναγνώστη.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δημοσιεύθηκε στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Varelaki<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1bC5LVXRAF1Ah3Bg9kGIoecjlgElxvGn2JUD2dKENNRo4kRAt_d0NEHJdTG8lMS6eNu2ZHIWeVQDjAojEyiyJLxBuoDzWhzI9lGaKB60LmOXN2UTC3xK3OwbptVxgLLxlAkG2MBrV8P4/s1600/ban.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Palatino Linotype","serif"; font-size: 16pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-10134893077711759922014-11-29T14:13:00.000+02:002014-11-29T14:13:09.163+02:00Στην τσάντα της ένα ασημόχαρτο με πέντε μαντλέν-φυλαχτό. Θα τον βρει, δεν μπορεί, αφού κρατά τις μαντλέν! [από την "Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Δεν
ξέραμε ότι το μέλλον μάς επιφύλασσε τον κεραυνό!<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNNzvh-GAhfAlTVGChT1Or3oU8Vw6bGUgUMoZRk9BuSrMS2SYaukkdy8aSWs2qf36SPM3z34ZKMz65bYUHPld-Y3EIk2bUSd_YEVDGWVUjjcH4Z4bVKU_7WRYsjKf5ILPb3P231ONzfIE/s1600/gyn.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNNzvh-GAhfAlTVGChT1Or3oU8Vw6bGUgUMoZRk9BuSrMS2SYaukkdy8aSWs2qf36SPM3z34ZKMz65bYUHPld-Y3EIk2bUSd_YEVDGWVUjjcH4Z4bVKU_7WRYsjKf5ILPb3P231ONzfIE/s1600/gyn.png" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Η
Γυναίκα στο Ανατολικό Γραφείο<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">«Η
πορεία των άστρων δεν είναι αέναη».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Άδειοι δρόμοι, άδεια βλέμματα· άδειες ζωές.
Πάει να σκεφτεί: Μα τελευταία πώς γίναμε έτσι;<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το μετρό δε φτάνει στο Σύνταγμα, λέει· έχει φασαρίες, φωτιές. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Η πορεία των άστρων δεν είναι
αέναη<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι η τίγρη είναι ακόμη μια από τις
μορφές που επιστρέφουν».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μέσα στα σπλάχνα της κάτι απαγγέλλει αυτό που μέλλει να γίνει, ρυθμικά.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Θα κατέβαινε στους δρόμους, <o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η ιστορία, η αγανάκτηση, η αγάπη».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κατεβαίνει − είναι σίγουρη πως κάποιος την περιμένει μες στη φωτιά. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κατεβαίνει με τα πόδια, δίχως ίχνος οργής. Με μεγάλα βιαστικά βήματα,
για κάτι που επείγει· που είναι δικό της και την περιμένει εκεί. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Εκεί πού; <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον» −<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">άθελά της θυμάται αυτό το παιδί.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Δεκαπέντε χρονών, χτυπημένο από γκλοπ, δακρυσμένο από δακρυγόνο.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Κλαίμε και μόνοι μας!»</i> − το
βρήκε τόσο σπαρακτικό! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Η χαμένη Γενιά της Κρίσης» </i>−
και ποιος το αποφασίζει;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και η δική μας γενιά; Η κερδισμένη γενιά; Η πλανημένη; Η αδηφάγα; <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο Κρόνος που κινδυνεύει, ηθελημένα ή αθέλητα, να φάει τα ίδια του τα
παιδιά. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Το τραγικό στερέωμα, το σύμπαν,
δε βρίσκονταν εδώ<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κι έπρεπε να το ψάξουμε στα
περασμένα».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Το πρώτο που βλέπει είναι η λάμψη απ’ τις
κροτίδες εδάφους. Αμέσως μετά θα ακούσει φωνές. Στη συνέχεια καπνοί, και τα Ματ
σαν τους πήλινους στρατιώτες στην Κίνα − τόσο ψεύτικοι όλοι, και τόσο μοναδικά
αληθινοί! Από το υλικό των ονείρων πλασμένοι, που κάνουν θρύψαλα τα όνειρα.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στο πλευρό της ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι − κάποτε, αυτή. Ένα αγόρι τρέχει
δίπλα της χτυπημένο − κάποιος τον κυνηγά. Ένα κορίτσι φωνάζει: «Πίσω, πίσω!» <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ένας κύριος της προσφέρει, για τα δακρυγόνα, λεμόνι. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Φύγετε, κυρία μου! Δε βλέπετε τι χάος επικρατεί;» ένας αστυνομικός την
προειδοποιεί, αλλά είναι σαν να τη σπρώχνει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μια ομάδα παιδιών θυμάται το δολοφονημένο παιδί. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Βαδίζει στητή − το παιδί που ήταν κάποτε την καλεί.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Πιστεύουμε
πως είμαστε εξόριστοι<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σ’ έναν καιρό εξαντλημένο.<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σ’ έναν καιρό όπου τίποτε δεν
πρόκειται να συμβεί».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και ξαφνικά, αυτό το τίποτε γίνεται κάτι-που-συνέβη.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κάποιος την πιάνει απ’ το χέρι. «Μας την πέφτουνε, τρέχα!» − το αγόρι
που την κοιτούσε στο μετρό σαν να την ήξερε!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Δίχως ίχνος οργής, τα σπαθιά των
ηρώων συμπλέκει ο χρόνος</i>»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Τρέξε, σου λέω! Διψούν για αίμα, δεν τους βλέπεις; Έχουν πάρει εντολή,
μας χτυπούν!» <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Τον ακολουθεί σαν σε όνειρο, δίχως να ξέρει. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Τα πλήθη σαν την άμμο της
θαλάσσης,<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η αίσθηση του απίστευτου γεγονότος, ο
τρόμος, η δόξα». <o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στο πλάι της η φωνή: «Από δω! Θα χτυπήσουν εκεί!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ένα καδρόνι δεξιά της που φεύγει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μια κροτίδα που σκάει τρία μέτρα μπροστά, στο πλευρό της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«ο Ρήγας που πέθανε στη μυστική ερημιά / και
παίρνει όρκο πως δεν έχει πεθάνει».</i> Και εντελώς ξαφνικά, κάτι άλικο και
ζεστό, κάτι σαν κόκκινο χιόνι.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Άλικο χιόνι στο μέτωπο του αγοριού!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Αριάδνη» τώρα εκείνη, και τον σπρώχνει, σε λαβύρινθο που ούτε ξέρει· θα
βγει, δε θα βγει; Δε γνωρίζει καν αν βραδιάζει ή ξημερώνει. Τον κρατά και
πιέζει στους κροτάφους τη σχισμένη της μπλούζα, ακριβώς στην πληγή. Κι ούτε
ξέρει τι έγινε. Τον κρατά, και τώρα είναι αυτή που τον σπρώχνει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Δέκα βήματα μόνο! Έλα! Είναι η Εκδοτική. Δέκα βήματα, και τελειώνει!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο Γεράσιμος στην είσοδο απορεί. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Κυρία Αρσινόη!» <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κάνει χώρο, τρέχει… Το αγόρι αιμορραγεί.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Ποιος είν’ εδώ; Έφυγαν όλοι;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Οξυζενέ και γαζούλα θεραπευτική.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Δεν είναι τίποτε! Τίποτε! Μη φοβάσαι, τ’ ακούς;» Κι ύστερα: «Μην
αφεθείς! Θα καλέσω γιατρό, μ’ ακούς;» Κι ύστερα η ώρα που κυλά, ο χρόνος που
δεν ξέρει αν τρέχει ή αν μένει στατικός για τον Θεό και τους σοφούς. Κι ύστερα
η νύχτα, ο Πέτρος που είναι γιατρός, κι ύστερα «πού να σας πάω, δε γίνεται στο
νοσοκομείο, θα γίνουν συλλήψεις», κι ύστερα το σπίτι της μες στο σκοτάδι, που
θ’ ανάψει τα φώτα για να το κάνει φωτεινό και ζεστό, κι ύστερα εκείνο το αγόρι
που συνέρχεται σιγά-σιγά και όλοι λένε πως είναι η χαμένη γενιά.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κι ύστερα, <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«η πορεία των άστρων που, είναι ή δεν είναι αέναη;» − ακόμη ρωτά...<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κι ύστερα, τίποτε.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κοιμήσου!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αύριο, όλα! <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι ύστερα, αυτός: «Μα δεν υπάρχει αύριο!
Δεν το γνωρίζετε αυτό κυρία; Όλα είναι σήμερα, όλα είναι τώρα, όλα είναι εδώ!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Η
Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">«Στο
δρόμο, στο δρόμο,<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να διώξουμε τον τρόμο!»<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Υπνοβάτης, φτάνει στο σταθμό του μετρό. Δυο
ζωές έχουν περάσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από εκείνη τη μέρα. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το τηλέφωνο, πρώτα: «Κάτι συνέβη στον Άγγελο!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Κι εκείνη: «Ο Ορφέας; Ο Ορφέας μου; Ζει ο Ορφέας;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πόσες ζωές θα της πάρει να ντραπεί και γι’ αυτό: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ο Άγγελος, ναι, αλλά όχι ο δικός μου Ορφέας! <o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πόσες φορές μπορείς να θρηνήσεις το ίδιο παιδί; Έμβρυο στην κοιλιά; Μια
σταλιά σε κάποια θερμοκοιτίδα νοσοκομείου;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Είναι πέντε χρονών. Όλα τα άλλα παιδιά
παίζουν έξω στο χιόνι. Φορά πιτζαμάκια μπλε, κρατά ένα άδειο παιδικό πιστόλι.
Στην ανατολική τζαμαρία, όπως πάντα, με τη ροζ μυτίτσα κολλημένη στο τζάμι. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Μαμά, ένας χιονάνθρωπος, στη πλατεία! Μαμά! Έχουν βγει τα παιδιά. Μαμά;
Μανούλα; Να πάω;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αναγκάστηκε να εξασκηθεί στο «όχι» πάνω σ’ αυτό το παιδί − η Ράνια, η
καταφατική Ράνια, που το «όχι» αγνοεί μια ζωή. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Έλα, στα δικά μας παιχνίδια εμείς! Τα βιβλία μας είναι εδώ. Να σου
διαβάσω για έναν διάσημο χιονάνθρωπο που κλαίει;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Ο χιονάνθρωπος που κλαίει είμαι εγώ!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ακολουθεί τα γαλάζια του μάτια η Ράνια, τώρα, και κλαίει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Τον σκότωσαν, μάνα, τ’ ακούς; Τον είδα να πυροβολεί εν ψυχρώ! Πώς θα
αντέξω να ζήσω μ’ αυτό; Θα μπορούσα να ήμουν εγώ − μακάρι να ήμουν εγώ!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εγώ φώναζα: ‘‘Γιατί, σας κάναμε κάτι;’’ Και
τώρα εκείνος είναι νεκρός! Πώς θα αντέξω να ζω και να το ξέρω, μου λες;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πεντάχρονο στο τζάμι, σχεδόν χθες − δεκάξι χρονών, στην αμήχανη αγκαλιά
της να σπαράζει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Δε φταις εσύ… δε φταις εσύ…» <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Από ένστικτο σχεδόν του το επαναλαμβάνει αυτό διαρκώς −<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ολόσωστο μητρικό ένστικτο, θα της πει η
ειδικός. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και τώρα, πού φταίει αυτή; Κι ο Ορφέας; Πού φταίει ο Ορφέας;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Ήταν φίλοι. Από μωρά παιδιά. Με τον Άγγελο
είχαν μεγαλώσει μαζί. Παιχνίδι, σχολείο, όνειρα, μαζί στην εκδρομή, και κοινό
μέλλον κάπου στο Λονδίνο. Κι αυτό το Σαββατοκύριακο, για ένα τουμπερλέκι, ο
ένας νεκρός!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Κυρία Ράνια, Ρανιούλα, και γαμώ τα σουφλέ! Αλλά σαν τις μαντλέν σου...»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Ρε χάνο, σε εξαγοράζει με μία μαντλέν!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Θα σας φτιάξω τώρα και μπισκοτάκια με μέλι, μπισκοτάκια βουτύρου!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στα δεκαπέντε τους, κάνουν μαζί και το πρώτο ταξίδι στην Αστυπάλαια.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Τρώτε τίποτε;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Καλά, δε βαρέθηκες ακόμη εσύ;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Είναι καλός ο καιρός; Δεν πιστεύω να κολυμπάτε με κύμα!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Ρανιούλα, δεν πάμε καλά!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Να κοιμάστε, τ’ ακούς; Άγγελε, εσύ! Και να μην ξενυχτάτε πολύ!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Κυρία Ρανιούλα, μεγαλώσαμε, δεν είμαστε πια παιδιά!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Κυρά μου, όλα κι όλα, φιρί-φιρί το πας, δε θα σε ξαναπάρω!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αλλά την έπαιρνε ο Άγγελος. Όπου κι αν ήταν! Έστω, κρυφά: «Ρανιούλα, όλα
οκέι, ναι; Άντε τώρα, φιλιά!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Και τώρα, εδώ και τέσσερα χρόνια, σιωπή! Και ο Άγγελος, πουθενά! Από
εκείνο το Σάββατο, ένας Άγγελος πια που σωπαίνει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Στην τσάντα της ένα ασημόχαρτο με πέντε
μαντλέν-φυλαχτό. Θα τον βρει, δεν μπορεί, αφού κρατά τις μαντλέν! Θα τον ψάξει
μέσα στο πλήθος − ξεχωρίζει από μίλια το δικό της παιδί: το ’χει θρηνήσει
νεκρό, το ’χει δει να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γεννιέται σαν
σκουληκάκι μικρό, του ’χει ανοίξει τα δαχτυλάκια με το μπαμπάκι, και του ’χει
διαβάσει δεκάδες φορές για εκείνον το χιονάνθρωπο που κλαίει. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Που λιώνει και κλαίει όπως αυτή.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Στο δρόμο, στο δρόμο,<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να διώξουμε τον τρόμο!»<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Τριγύρω της εκατοντάδες, χιλιάδες παιδιά. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ήταν κι εκείνη παιδί… πόσα χρόνια έχουν
περάσει από το θάνατο ενός άλλου παιδιού… πόσα χρόνια έχουν περάσει απ’ τη
δολοφονία του Καλτεζά;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεκαοχτάχρονη έξω από το Πολυτεχνείο,
και τα ποδήλατα να σκάνε πάνω και πλάι της· τα δακρυγόνα-σύννεφο μαύρο − «βάλε
λεμόνι», «τρέξε, τώρα, τ’ ακούς;»<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πόσα χρόνια από τότε που ήταν
κι ο Φώτης μαζί −«χαζούλα, τρέξε και μας την πέσανε!»− και τώρα αυτή στην
πλημμυρισμένη Αθήνα με πέντε μαντλέν… τόσο μόνη!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Σου φέρονται σαν σκουπίδι μέχρι να πεθάνεις» − πού το ’χει ακούσει
αυτό; <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Πρέπει να συγχωρώ αυτόν που με πληγώνει» − πόσες φορές δεν το
επικαλέστηκε αυτό…<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτε και, εντούτοις, είναι ικανός για
τα πάντα» − πόσες φορές δεν πιάστηκε απ’ αυτό… <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Το χείλι μου δαγκώνω και σιωπώ» − πόσες φορές; για πόσο αυτό;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Ξέρεις τι θα ήθελα να είμαι; Θέλω
να πω, αν μπορούσα να διαλέξω μόνος μου, διάολε! Ξέρεις, εκείνο το τραγούδι που
λέει "Όταν πιάνεις κάποιον που ’ρχεται μέσα στη σίκαλη;”»<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Χριστούγεννα ήταν· κι ήταν αυτή που του το χάρισε αυτό. Και τώρα, ο
δικός της Ορφέας σ’ ένα μεγάλο σικαλοχώραφο, φύλακας σε χιλιάδες πιτσιρίκια στο
χείλος ενός γκρεμού.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θέλω να πω, άμα τρέχουν και δεν
βλέπουνε πού πάνε, πρέπει να πετάγομαι από κάπου και να τα πιάνω. Αυτό θέλω να
κάνω όλη μέρα. Θα ’μαι ο φύλακας στη σίκαλη, να πιάνω τα παιδάκια και τα ρέστα.<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Το ξέρω
πως είναι παλαβωμάρα, αλλά είναι το μόνο πράγμα που θα ’θελα να ’μαι στ’
αλήθεια». <o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Της το ’πε! Πώς και δεν το πρόσεξε αυτό!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">«Ήταν
πέντε νέοι, κι όλοι τους περνούσαν την άσχημη ηλικία. Το μέλλον τους
διαγραφόταν θολό, σαν μια έρημος γεμάτη αντικατοπτρισμούς, παγίδες και απέραντη
μοναξιά».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Η
επιστροφή του Νετσάγιεφ</span></i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">…<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Πώς δεν το πρόσεξε αυτό!<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">«Στο
δρόμο, στο δρόμο,<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">να
διώξουμε τον τρόμο».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Δεν έχει τι άλλο να κάνει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Η Ράνια ψάχνει…<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Η
Γυναίκα στον Δυτικό Καθρέφτη<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;">Από άλλη αφετηρία, αλλά απ’ τον ίδιο σταθμό,
χωρίς να το ξέρουν και δίχως να το καλοθυμούνται ότι έχουν και πάλι όλο και
κάπου διασταυρωθεί, ξεκινάνε κι οι δυο. Επείγονται με τον ίδιο αγχωμένο τρόπο
να φτάσουν εκεί που κάτι τις περιμένει, αλλά αγνοούν τι.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η πρώτη, παρακινούμενη από μια εσωτερική φωνή που την άκουσε τις
προάλλες στο δρόμο από τα χείλη των παιδιών: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Στο δρόμο, στο δρόμο/ να διώξουμε τον τρόμο».<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Μόνο το φόβο του φόβου φοβάται, και τον ξορκίζει με κάθε τρόπο, σε κάθε
λεπτό.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η άλλη, έχει στόχο συγκεκριμένο: Να βρει το γιο της. Στις κροτίδες, στο
νέφος, σ’ αυτό τον κοπετό. Ακολουθεί τις φωνές κρατώντας σαν κομποσκοίνι στην
τσάντα της πέντε μαντλέν.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Περπατά και επαναλαμβάνει τα υλικά: Αυγά, βούτυρο, τυρί, αλεύρι… Δε θα
’ναι δύσκολο, σκέφτεται, να τον βρει. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν στα
μουσεία,<o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εμπρός για της γενιάς μας τα
πολυτεχνεία».<o:p></o:p></span></i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Επείγεται να τον βρει. Θα πρέπει να του το πει ότι έχουν όλα πια
ξεπουληθεί.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στο μυαλό της, καρφί, η τελευταία κραυγή: «Ο καναπές σου κλουβί!»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η εξώπορτα που κλείνει με κρότο. Εκείνο το χαρακτηριστικό κόκκινο
μπουφάν. Με τα μανίκια λειψά − πόσο μεγάλωσε τους δυο τελευταίους μήνες.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="background: yellow; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt; mso-highlight: yellow;">Λίπασμα
λες ο θάνατος, σε μεγαλώνει θες δε θες!</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ακίνητη σαν το άγαλμα, ή τη γυναίκα του Λωτ, είτε κοιτά μπρος, είτε πίσω
εκείνη. Δε θα μπορούσε να διανοηθεί πως θα ήταν η τελευταία φορά.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Θα κάνω ταλιατέλες με σολομό που σ’ αρέσει, τ’ ακούς;<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το τελευταίο που παίρνει τ’ αυτί της είναι κάτι σε «φυλακή».<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Εκείνο το βράδυ η Ράνια τις έκανε τις ταλιατέλες. Άναψε όλα τα φώτα,
έβαλε τα σερβίτσια, έκανε κρέμα καραμελέ που του αρέσει και τον περίμενε μέχρι
το πρωί.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η Βεατρίκη της το ’πε: «Δε θα ξανάρθει, δεν την μπορεί τη ζωή στο
κλουβί».<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Της τηλεφώνησε μόνο μια φορά. Καλοκαίρι, ανήμερα του Αϊ-Λια − «άμα
κλαις, θα κλείσω!» την απειλούσε· κι όλο: «Είμαι καλά, είμαι καλά…»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Τρως καθόλου; Κοιμάσαι;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Θα πάψεις, επιτέλους, να φέρεσαι σαν μαμά;»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Με ποιον τρόπο, θα ’θελε να του πει, μπορεί μια μαμά να μην είναι μαμά;
Δεν πρόφτασε. Κι εκείνος, δυο χρόνια τώρα, δεν της ματάδωσε πια την ευκαιρία.
Αλλά τώρα που θα τον βρει όλα θα του τα πει.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Όμως, η Αρσινόη είναι εκείνη που απόψε θα τραβήξει τον κλήρο. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; tab-stops: 134.0pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 11pt;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Η Ράνια, μόλις δυο στενά παρακάτω, φωνάζει και ψάχνει, αλλά δε θα τους
βρει. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<o:p> </o:p></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-32510025533419672802014-08-06T16:02:00.000+03:002014-08-06T16:02:03.286+03:00 “Λίλιθ” της Ελένης Γκίκα, Εκδ. “Καλέντης” γράφει ο Αντρέας Κούνιος στην “Αλήθεια” της Κύπρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpZXg9gDfrwGYO06npQ6iEyazPPZNDiol4dsr41QswZBdQJcU69xRKMnmhFbYWmRGLUYxBRUPU-eVzabU4kiU8Pzl1cu5o1oLpHIz7bqyazgDzNdIJ044UiIgPPC77JybosYZnf7KQdWo/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpZXg9gDfrwGYO06npQ6iEyazPPZNDiol4dsr41QswZBdQJcU69xRKMnmhFbYWmRGLUYxBRUPU-eVzabU4kiU8Pzl1cu5o1oLpHIz7bqyazgDzNdIJ044UiIgPPC77JybosYZnf7KQdWo/s1600/ban.jpg" /></a></div>
<b>Αλλά θα είναι σαν να παραδέχεται ότι ήδη το βρήκε </b><br />
Τα έχασα. Αλήθεια σας λέω, τα έχασα. Η Ελένη Γκίκα καταγράφει, με τη βοήθεια μεγάλων στοχαστών της ανθρωπότητας, ιδιαιτέρως λογοτεχνών που μετέτρεψαν το σκοτάδι της ψυχής τους σε εκθαμβωτικό φως, τα μυστήρια του έρωτα, με ό,τι σημαίνει πια, στους καιρούς μας, ο έρωτας. Και ποιος έρωτας, εδώ που τα λέμε; Ο σατανικός; Ο αγγελικός; Ο έρωτας που προσφέρει ζωή; Ο έρωτας που προσφέρει θάνατο; Εκπληκτικής ωριμότητας κείμενα ποιητών και πεζογράφων μεταμορφώνουν το ευφυέστατο, σαν αίνιγμα, και αγωνιώδες, σαν θρίλερ, μυθιστόρημα της Γκίκα σε δοξολογία της ωριμότητας με την οποία προίκισε ο Θεός, αλήθεια, όμως, ποιος Θεός; εμβληματικές μορφές της γραφής που βυθίστηκαν, εθελοντικά, στον ζοφερό ωκεανό της ύπαρξης. Ή της ανυπαρξίας - είναι ζήτημα ερμηνείας. Βέβαια, για να μην περιοριστώ στα δάνεια επιφανών προσωπικοτήτων του πνεύματος, η γραφή της Γκίκα είναι όμορφη, όσο και η ανεμώνα που μόλις φυτρώνει στην όχθη του ποταμού. Η ηρωίδα της, σπαρακτικά ειλικρινής, ανασύρει από τα έγκατα της μνήμης της, αλλά και από τα σπλάχνα της Γης, εικόνες, πρόσωπα, στιγμιότυπα, αγάπες, μίση, βιτριολικές στιχομυθίες και, τελικά, τα πάντα καταλήγουν στην κεντρική πηγή που δεν είναι άλλη από τη γνώση. Μα, άμα το σκεφτείς καλύτερα, και η γνώση κρύβει πειρασμούς. Η γνώση κι αν κρύβει πειρασμούς.<br />
Πραγματικά, μην στερήσετε από τον εαυτό σας αυτό το σαγηνευτικό ταξίδι στον αντιφατικό, εξ ου και συναρπαστικό, κόσμο της λογοτεχνίας.<br />
«Πρωτεϊκή, γήινη και αστρική, υπακούοντας αθέλητα σε μια αλλόκοτη παράκληση, που κατά βάθος υπήρξε για κείνη διαταγή, η Λίλιθ θα ανακαλύψει μυστηριωδώς σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο σαράντα έξι ερωτικές επιστολές, και η τοξίνη των λέξεων θα της αλλάξει έκτοτε τη ζωή. «Από γράμμα σε γράμμα», θα αγγίξει την άβυσσο, θα βυθιστεί στο σκοτάδι της αμφιβολίας, θα αναζητήσει την ασφάλεια της δικής της ανασκαφής, μα τελικά θα γίνει η Μ. Θα θελήσει να μάθει, θα πονέσει, θα ερωτευτεί· και θα αρνηθεί. Και μπορεί να σωθεί».<br />
Σκονισμένα βιβλία που, ίσως, μένουν αζήτητα στο ράφι, ξεθωριασμένοι στίχοι που, όμως, λάμπουν σαν γαλαξίες, χυμώδεις αναφορές για την απώλεια γενικά, το θάνατο ειδικά, το στροβίλισμα του έρωτα, τις αναζητήσεις που σκοντάφτουν επάνω σε φυσικά εμπόδια, τις φιλοδοξίες που ακυρώνονται από ηθικά εμπόδια και, πλάι σ' αυτά, η θεμιτή περιέργεια της κεντρικής ηρωίδας η οποία θα αναζητήσει, την άγνωστη των επιστολών και, φυσικά, και τον παραλήπτη τους.<br />
«Στο τηλέφωνο - παραδόξως την ξαναπαίρνει - το έχει αποφασίσει ήδη. Δε θα του πει. «Λοιπόν; Ανακάλυψες κάτι καλό; Εκείνο το βιβλίο το έψαξες; Μου το βρήκες; Πήγες στον Φρανκ Ντόελ, και δεν είχε τίποτε ο παλαιοπώλης να σου πει;» Πίνει μια γουλιά νερό. «Είσαι εκεί;» τον ακούει. Ξαναπίνει και πνίγεται. «Καλά, σ' αφήνω. Ακόμα δε θέλεις να μου πεις». Τον ακούει να την παροτρύνει να μείνει, να πάρει τον χρόνο της - δεν είναι μόνο στο ναό του Ποσειδώνος της η ανασκαφή. Για εκείνη που ξέρει, το παρελθόν δεν είναι ούτε τετελεσμένη ούτε μη αναστρέψιμη εποχή. Μόλις κλείνουν θέλει να βάλει τα κλάματα. Την ασφαλίζει το αναπότρεπτο! Την έχει σώσει το τετελεσμένο. Το «ό,τι έγινε έγινε» και πώς αλλάζει; Εκτός κι αν εννοεί την επανάληψη της αιώνιας σκηνής. Αλλά είναι θέμα του υποκειμένου αν θα την ξαναζήσει. Δεν είναι αντικείμενο το υποκείμενο, και δε θα με κάνεις εσύ, θα 'θελε να του πει. Αλλά θα είναι σαν να παραδέχεται ότι ήδη το βρήκε. Αυτό που εκείνος ήδη το ξέρει κι αυτή για την ώρα σχεδόν το αγνοεί (σ.σ.93-94).<br />
*Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ. Σελίδες: 662. <br />
<br />
Γύρισα κι έκλαψα. Με λυγμούς<br />
«Πόσες φορές θα σου το πω, άλλαξα! Έγινα άλλη κι άλλαξα ζωή!» Κι εκείνος εκεί να επιμένει, «Όμως, τα ρούχα σου χορεύουν». Δεν «ξαναπαίζω φλάουτο με την σπονδυλική μου στήλη» θα 'θελα να του πω. Ό,τι είναι να γράψω θα βρίσκεται σ' εκείνο που ήδη έχει συντελεστεί. «Μεγάλωσα πια, πώς να στο πω! Το θεωρώ, άκομψο; παράταιρο; ανόητο; πώς να στο πω πια το περιφρονώ σαν είδος για να σου γράψω ερωτικό! Δεν το μπορώ! Και έρωτας με παραγγελιά γίνεται; δεν γίνεται!» «Δεν ερωτεύτηκες ποτέ;» «Ναι, τα χαλάσματα και τα μάρμαρα». «Και την Αιώνια Επιστροφή; Πώς μπόρεσες να την γράψεις τότε;» «Δεν ήταν έρωτας αυτό, ήταν η αρρώστια του έρωτα». «Υπάρχει έρωτας για σένα που να μην είναι αρρώστια;» «Υπάρχει λογοτεχνία για σένα που να μην είναι αγορά;» «Δεν το καταλαβαίνεις; Δεν θα ναι 'ρομάντζο από σένα, θα είναι πληγή». «Προτιμώ πια τις πληγές της γης απ' τις δικές μου, εξάλλου είναι πιο σοφές αυτές της ιστορίας. Ξαναδιαβάζω Μεσαίωνα, κάτι μου κάνει μια ιστορία με μάγισσες και Ιεροεξεταστές». «Κι οι εραστές μάγοι είναι». «Κι εσύ ανήκεις στους Ιεροεξεταστές». «Είπες ναι;» «Κατάλαβέ το, ένας έρωτας είναι ζωτικό ψεύδος για αφελείς, σε ποιον θα είχε να πει κάτι μια ερωτική ιστορία;» Γύρισα κι ήμουν ράκος. Δυστυχώς τον εκτιμούσα πολύ. Σπάνιο μέταλλο εκδότη, ποτέ δεν έπεφτε ποτέ έξω, μόνο μαζί μου, και δεν μπορώ - ποτέ μου δεν μπόρεσα- και να την καταλάβω αυτή την εμμονή. «Μέχρι Ιστορικό Μυθιστόρημα», του το ξεκαθάρισα. «Άντε, μήπως θα 'θελες και Ιστορικό παραμύθι;» Από το Δοκίμιο και τις αρχαιολογικές ανασκαφές είναι σα να 'χω κάνει δέκα φορές τον γύρο της γης. Θυμάται εκείνο το αρρωστημένο κάποτε, και να πεις πώς πούλησε; Είδηση δεν το πήραν! Μόνο αυτός! Κι άλλος κανείς! Αυτός που ξέρει την ιστορία προτού την καταλάβει ο ίδιος της ο συγγραφέας! Εκείνος που γνωρίζει τι θα του γράψεις και πώς από πριν! Εκείνος που το παίζει και είναι ένας μεγάλος Θαυματοποιός, «αυτό θα γράψεις!» κι είναι χρησμός, αυτό για τους συγγραφείς του είναι πάντα μια αλλόκοτη προφητεία (σ.σ.26-27). <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-39482637499170403552014-08-05T14:23:00.001+03:002014-08-05T14:23:23.098+03:00Κριτική για το βιβλίο «Λίλιθ από γράμμα σε γράμμα» της Ελένης Γκίκα, εκδ. «Καλέντης» από την Τούλα Τίγκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5Z1lerOk19UCOvRu2TpVAeZA_5Q48vjBWyWdzVjVdJpo6mbEGuuvdahqLh5JJUeDYMTl3YsG6v2RsBqX6-AR3FVcLuzV11FNYpaH3JpDVU1QG8fMd8ew21fmXd6IbGgG8auqxdlVFYA/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij5Z1lerOk19UCOvRu2TpVAeZA_5Q48vjBWyWdzVjVdJpo6mbEGuuvdahqLh5JJUeDYMTl3YsG6v2RsBqX6-AR3FVcLuzV11FNYpaH3JpDVU1QG8fMd8ew21fmXd6IbGgG8auqxdlVFYA/s1600/ban.jpg" /></a></div>
<b>Η Λίλιθ κι εμείς στην κρύπτη των λέξεων και των βιβλίων</b>. <div>
Γράφει η Τούλα Τίγκα.</div>
<div>
<br /><div>
Η αναγνωστική μου συνήθεια έγινε ανάγκη όταν εισέβαλε ξαφνικά σε ένα από τα μεσημέρια του Ιουλίου μου η «Λίλιθ»! Έτσι δεν συμβαίνει πάντα με ήρωες και ηρωίδες , βιβλία και συγγραφείς που μας κατακτούν από τις πρώτες σελίδες; Και η Ελένη Γκίκα την ξέρει καλά αυτή την τέχνη: να μας κατακτάει με τη γραφή της μόλις βρεθούμε μπροστά στους ήρωές της .<br /> Λέω για το πρόσφατο βιβλίο της Ελένης Γκίκα από τις εκδόσεις Καλέντης «Λίλιθ, από γράμμα σε γράμμα» που με ακολουθεί από το Πήλιο εδώ στην Τήνο και θα με ακολουθεί για πολύ κι αφού τελειώσει το καλοκαίρι και οι μετακινήσεις μου. Από γράμμα σε γράμμα , από ξάφνιασμα σε ξάφνιασμα, από θάλασσα σε θάλασσα και από μέρα σε μέρα, στις αποσκευές μου και στη σκέψη μου αυτό το βιβλίο .<br /> Η Λίλιθ, ένα μυθολογικό σύμβολο και οι μύθοι που ακολουθούν το όνομά της. Η Λίλιθ που αγαπάει τις ανασκαφές «για να βαδίζει αντίστροφα προς τα πίσω και να μαντεύει εκείνο που δεν θα αλλάξει» αλλά και τις ανασκαφές εντός της «για να βρει τα κτερίσματα των χαμένων ερώτων της, των λαθών της και των προγόνων». Η Λίλιθ που έχει ένα σπίτι με τοίχους από βιβλία και πιστεύει πως «όλα είναι εκεί μέσα, στην κρύπτη των βιβλίων» και που προσπαθεί να «τακτοποιήσει το χάος της ερωτικής φουρτούνας της ακόμα μία φορά - ελπίζοντας πάντα για τελευταία φορά». <br /> Ο εκδότης της τής ζητά να γράψει μια ερωτική ιστορία. Αρνείται αρχικά, αλλά ενδίδει στο τέλος γιατί εκείνος επιμένει - εκείνος που είναι ένας άνθρωπος σημαντικός στον εκδοτικό χώρο αλλά αθέατος στις σελίδες του βιβλίου. Απών όμως γοητευτικός μέσα από τους στίχους που της στέλνει, μέσα από τα μηνύματα που αφήνει στον υπολογιστή της με αναφορές σε βιβλία και ποιήματα , μέσα από την παρουσία του στη σκέψη της και την επιμονή του να τη βάλει να γράψει μια ερωτική ιστορία, αυτή, τη Λίλιθ, για την οποία «ο έρωτας είναι πληγή». <br /> Τη στέλνει στο Λονδίνο να αναζητήσει την άκρη του νήματος και το θέμα της ιστορίας της. Και τα βρίσκει σε ένα πακέτο επιστολές μιας Μ. μιας άκρως ερωτευμένης κοπέλας που γράφει ερωτικές επιστολές – 46 τον αριθμό - σε έναν Γ. έναν άνδρα πανίσχυρο που γίνεται τόσο σημαντικός γι αυτή ώστε επί χρόνια κυριαρχεί στη σκέψη της, αλλάζει τη ζωή της - και ας τον έχει συναντήσει ελάχιστες φορές. <br /> Ώσπου διαβάζοντας τα γράμματά της η Λίλιθ δίνει ένα πρόσωπο σ’ εκείνο το κορίτσι και τέλος ταυτίζεται και η ίδια μαζί του … <br /> Δεν είναι μόνο οι ήρωες που τους λατρεύεις , δεν είναι η γραφή που σε γοητεύει , δεν είναι ο έρωτας και ο θάνατος – οι δύο πόλοι της ζωής –που δίνονται τόσο καταλυτικά σ’ αυτό το βιβλίο, είναι κυρίως το ταξίδι στον κόσμο του έρωτα και της Λογοτεχνίας. <br /> Όπως ο Βέρν μας έβαλε κάποτε, έκθαμβους έφηβους , να τον ακολουθούμε μαζί με τους ήρωές του στο «Γύρο του κόσμου σε 80 μέρες», η Γκίκα μας βάζει, έκθαμβους επίσης ενήλικες να την ακολουθούμε στον Γύρο του έρωτα και της λογοτεχνίας σε 662 σελίδες. <br /> Διαβάζοντας τα γράμματα της Μ. προς τον Γ. «που θα τον αγαπάει πάντα και για πάντα» χωρίς να μπορεί ωστόσο να ζήσει μαζί του , η Λίλιθ παλεύει μόνη της χωρίς να ξέρει πού θα φτάσει. Μέχρι που καθώς ταυτίζεται με τη Μ. φτάνει στο σημείο «να μοιράζεται μαζί της τον έρωτα και την απόγνωση». Και γίνεται για ακόμα μία φορά κομμάτια. <br /> Και η Γκίκα με έναν τρόπο θαυμαστό ξεγλιστράει από την ιστορία που αφηγείται και δημιουργεί ρωγμές φωτεινές απ’ όπου μπορεί κανείς να δει τον μαγικό κόσμο, ενίοτε καταστροφικό και καταθλιπτικό, συγγραφέων και ποιητών, φιλοσόφων και ψυχαναλυτών, σκηνοθετών και στοχαστών –μέτρησα πάνω από 50 - μέσα από τη ζωή των ηρώων τους ή τη δική τους. Και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα! Καλά λένε πως η ζωή δεν μετριέται με τις ανάσες που παίρνεις αλλά με το πόσες φορές σου κόβεται η ανάσα! Κάπως έτσι κι εδώ . <br /> Από γράμμα σε γράμμα της Μ. προς τον Γ. η Λίλιθ και μαζί της ο αναγνώστης ξεκλειδώνει πόρτες, διεισδύει στα άδυτα της ψυχής και της αγάπης αυτής της γυναίκας αλλά βγαίνοντας από κει , βρίσκεται διαρκώς καταμεσής ενός λογοτεχνικού σύμπαντος που άλλοτε τον θαμπώνει καθώς αστράφτει με το κάλλος του και άλλοτε τον θλίβει καθώς ασθμαίνει από οδύνη και αυτοκαταστρέφεται .<br /> «Η απουσία και το ανέφικτο γίνεται η κινητήρια δύναμη της δημιουργίας» λέει ο Μπόρις Σιρούλκιν – τόσο αληθινό ! Δεν τον ήξερα μαζί με άλλους πολλούς που γνώρισα χάρις σ’ αυτό το βιβλίο και που η Γκίκα με προκαλεί να τους γνωρίσω καλύτερα- δεν είναι τελικά ο ρόλος του συγγραφέα να σε πάει βήματα πιο μπροστά από κει που είσαι; Είναι!<br /> «Για κάποιους ανθρώπους η λογοτεχνία είναι μοίρα !»λέει η Γκίκα μιλώντας για τον Κάφκα . <br /> Ο Ιβάν Κλίμα «Η ζωή είναι θλιβερή εκτός από τις σπάνιες στιγμές που σκάει μύτη η αγάπη». Ο Πεσσόα «Να μην είσαι τίποτα για να μπορείς να είσαι τα πάντα». Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο «Η λέξη τέχνη, είναι η λέξη που εξημερώνει τα θηρία» Η Έμιλι Ντίκινσον που «δεν ήξερε πώς να μεγαλώσει»- Διαλέξτε ποιον θα υπηρετήσετε . Εγώ υπηρετώ τη μνήμη». Ο Σοπενάουερ και οι «ματαιώσεις που καθορίζουν τη ζωή μας» και η Σύλβια Πλαθ «που ήταν ολόκληρη ένα σώμα και ήταν προαποφασισμένη να συναντήσει το θάνατο» . Ο Σοφοκλής με τις Τραχίνιες και τον Ηρακλή του που έβγαλε πέρα νικητής και τους 12 άθλους του αλλά νικήθηκε τελικά από τον έρωτα. Ο Ίρβιν Γιάλομ « Όλοι αυτοί που φοβούνται περισσότερο το θάνατο είναι εκείνοι που τον πλησιάζουν με πολύ μεγάλο κομμάτι αβίωτης ζωής μέσα τους»<br /> Η «Πλατιά θάλασσα των Σαργασσών» της Τζιν Ρις σαν συνέχεια της Τζέην Έυρ της Μπροντέ με την Μπέρθα , την τρελή σύζυγο του Ρότσεστερ να πρωταγωνιστεί, νεαρή πανέμορφη Κρεολή κληρονόμος που ζει στην Τζαμάικα και συναντάει τον Άγγλο τζέντλεμαν. Οι ηρωίδες του Καβαμπάτα , της Ογκάουα , του Μουρακάμι με έρωτες που αγγίζουν τα άκρα . <br /> Ο Φιτζέραλντ με τη Νικόλ Ντράιβερ ηρωίδα του στο «Τρυφερή είναι η νύχτα» και τη Ζέλντα ηρωίδα της ζωής του. Η Λου Σαλομέ η μούσα του Νίτσε του Ρίλκε και του Φρόιντ, η μοιραία γυναίκα ισχυρών ανδρών που έζησε ολόκληρη ζωή με ανησυχίες, τέχνη και απόλαυση απολαμβάνοντας ακόμα και τα γεράματά της .Και η Βιρτζίνια Γούλφ. «Όλοι οι συγγραφείς είναι δυστυχισμένοι. Είναι οι άνθρωποι χωρίς λέξεις που είναι ευτυχισμένοι . Οι γυναίκες στον κήπο του εξοχικού τους σπιτιού».<br /> Στα γράμματα της Μ προς τον Γ που η Λίλιθ διαβάζοντας τα, αισθάνεται πως της έχουν αλλάξει τη ζωή, εναλλάσσεται η τρυφερότητα με την απόγνωση, το ανέφικτο αυτού του έρωτα με την ευλογία μιας αγάπης καταλυτικής . Φράσεις όπως « Πριν δέκα χρόνια σου είπα σ’ αγαπώ. Θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο!» Ή «Η τύχη μου στη ζωή είναι που σε γνώρισα . Όλα τα άλλα είναι ανούσια». Και « Ας ερωτευθούμε ή ας απογοητευθούμε, αυτό είναι ζωή … αυτό είναι στιγμή και η στιγμή τα περιέχει όλα» <br /> Μόνον αυτά; Όχι! Δεκάδες φορές τόσα ! Είπαμε, σου κόβεται η ανάσα καθώς τα γράμματα της Μ. γίνονται γέφυρες για να περάσεις σε ένα μαγικό απέναντι και από κει σε ένα άλλο και ένα άλλο για να βρεις ψήγματα του εαυτού σου σε ιστορίες που έγραψαν συγγραφείς και ιστορίες που έγραψε και γράφει η ίδια η ζωή. <br /> Και κάτι ακόμα! Γνωστή η κριτική ματιά της Γκίκα καθώς σχολιάζει , ήρωες, συγγραφείς και βιβλία από στήλες των εφημερίδων. Αλλά εδώ, αυτό το σύνολο των κριτικών σχολίων για τόσους συγγραφείς και τόσα έργα, τα σχόλιά της για τον έρωτα, τη ζωή, το θάνατο , όλη αυτή η συγκεντρωμένη ποσότητα και συμπυκνωμένη ποιότητα σχολιασμών, είναι ένας επιπλέον λόγος για να διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο . <br /> Τι κρίμα να μην μπορώ να μιλήσω καλύτερα γι αυτό το βιβλίο και όπως του αξίζει ! Θέλει γερό μολύβι να γράψει κανείς γι αυτό κι εγώ δεν διαθέτω παρά ένα μικρό μολυβάκι για να υπογραμμίζω ό,τι μου αρέσει και να σημειώνω στα περιθώρια όσα μ’ αγγίζουν ή με πονάνε. Δεν είμαι βιβλιοκριτικός να σας κάνω με τον σωστό τρόπο να το προσεγγίσετε και να το αγαπήσετε. Αναγνώστρια είμαι και ως αναγνώστρια δεν κατέχω την τέχνη των κριτικών . Ξέρω μόνο τι σημαίνει να σε καθηλώνει ένα βιβλίο. Και αυτό δεν μπορώ δυστυχώς να το περιγράψω γιατί είναι από αυτά που τα νιώθει κανείς και δεν εξηγούνται ούτε περιγράφονται.<br /> Άλλωστε , όπως μας υπενθυμίζει η Γκίκα , η Φωτεινή Τσαλίκογλου λέει «Ο κάθε αναγνώστης θα κάνει τη δική του ανάγνωση. Αυτή δεν είναι η μαγική λειτουργία της συνδημιουργίας αναγνώστη και συγγραφέα;» Ναι, αυτή είναι τελικά.<br />Η Τούλα Τίγκα είναι συγγραφέας.</div>
</div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-2524342207398118142014-05-28T16:28:00.003+03:002014-05-28T16:28:40.104+03:00Λίλιθ - από γράμμα σε γράμμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: 10pt;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ZAyA8YdH18ljssjedOBMnPIgbGdoj9J0LQ0n6ir6Onvtu887q0oRuHQ8PauR4uVTmXaCAUY098Z-b0vd5mPHqpjrNc_gDOMgOzSnZsO6EudwrwuZehT1nl1wv_beLW2lNqNGF7naHvQ/s1600/ban.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0ZAyA8YdH18ljssjedOBMnPIgbGdoj9J0LQ0n6ir6Onvtu887q0oRuHQ8PauR4uVTmXaCAUY098Z-b0vd5mPHqpjrNc_gDOMgOzSnZsO6EudwrwuZehT1nl1wv_beLW2lNqNGF7naHvQ/s1600/ban.jpg" /></a></div>
<span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: 10pt;">Έγινε Λίλιθ από μια παραξενιά της μάνας της. Σκότωσε γράφοντας –μόλις τεσσάρων χρονών– μιαν Ευτυχία που αγάπησε Κεραυνό. Φοβήθηκε έκτοτε τον έρωτα και το γράψιμο. Για χρόνια, αρχαιολογία και ιστορία, χρόνος τετελεσμένος, υπήρξαν μονόδρομοι. Μέχρι που υπάκουσε, αθέλητα, σ’ αυτή την αλλόκοτη παράκληση που κατά βάθος υπήρξε για κείνη διαταγή. Σαράντα έξι ερωτικές επιστολές σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και η τοξίνη των λέξεων θα της αλλάξουν έκτοτε τη ζωή.</span><br />
<span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: 10pt;">Ερωτικό, βιβλιοφιλικό, υπαρξιακό θρίλερ, με αλληλογραφία αληθινή. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4uYS3qP8mVhlJs1NQh7zJHaQ9-o7_PpA5HZoQbUfVbkVXcu6IRkrD8HJWT8MhfOWW6knO0tdfCsfjTlb-PdfgO_WQhDNDf2hrOMnFJ0bdNM8Mc4d5kgwc3Zlm7Pgk4kA6uyBHoCT0tlQ/s1600/lan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4uYS3qP8mVhlJs1NQh7zJHaQ9-o7_PpA5HZoQbUfVbkVXcu6IRkrD8HJWT8MhfOWW6knO0tdfCsfjTlb-PdfgO_WQhDNDf2hrOMnFJ0bdNM8Mc4d5kgwc3Zlm7Pgk4kA6uyBHoCT0tlQ/s1600/lan.jpg" height="320" width="248" /></a></div>
<span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: 10pt;"></span><br />
<span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: 10pt;"></span><br />
<span style="font-family: arial,helvetica,sans-serif; font-size: 10pt;">βγήκαμε ναι... </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-19327885007805690532014-05-07T12:56:00.001+03:002014-05-07T12:56:38.427+03:00Μια αφαιρετική ποιητική πεζογραφία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span lang="EN-US"><o:p> </o:p></span></div>
<i><span style="font-size: 15pt; mso-ansi-language: EL;">Το
μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ,</span></i><i><span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;"> </span></i><span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">της Ελένης Γκίκα <o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-size: 14pt; mso-ansi-language: EL;">εκδόσεις
Καλέντη</span><span style="mso-ansi-language: EL;"> 2013<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-size: 15pt; mso-ansi-language: EL;">Μια
αφαιρετική ποιητική πεζογραφία</span><span style="mso-ansi-language: EL;"> <o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="mso-ansi-language: EL;">Γράφει η Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;">στο περιοδικό "Κλεψύδρα" του Μαίου</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;">Η Ελένη
Γκίκα έχει χτίσει ένα δικό της ποιητικό σύμπαν και εκεί περιχαρακωμένη σαν
παλιά πυθία ζωντανεύει οράματα και όνειρα και χρησμικές εντολές για να πλάσει
πρόσωπα και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσωπεία, σύμβολα και
μουσικές παρτιτούρες και με μια γραφή άκρως ποιητική και αφαιρετική, με λόγο
ελλειπτικό κι ωστόσο κυρίαρχο, ξανοίγει τις περιπέτειες των ηρώων της, που
είναι περισσότερο περιπέτειες του μυαλού και της αναζήτησης μιας οντολογικής
αλήθειας.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Διαβάζοντας το νέο μυθιστόρημά της “Το Μπολερό
δεν ήταν του Ραβέλ”, αισθάνεσαι πως το μόνο συμπαγές και στέρεο σ' αυτό είναι η
Μνήμη η ακοίμητη. Η μνήμη η ατομική και η μνήμη η συλλογική, σε μια σύγκλιση
εξίσου ποιητική όπου το ατομικό υπερβαίνει το “πρόσωπο” και γίνεται συλλογικό,
σαν αυτές τις συλλογικές μνήμες που κουβαλάμε από εμφυλίους και διχασμούς, από
παθιασμένους έρωτες προγόνων, από αίμα σε στοιχειωμένα πυργόσπιτα. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έγραφα σε παλιότερο κείμενό μου για την
πεζογραφία της Ελένης Γκίκα: “Τα πρόσωπά της ροϊκά, σχεδόν αβέβαια, σαν
ημιτελή, περιφέρουν από βιβλίο σε βιβλίο την κατακερματισμένη ψυχικότητά τους, πρόσωπα
εύθραυστα, που καλούν τον αναγνώστη να συμπληρώσει τον ελλιπή λόγο τους, να
επουλώσει τις ανοιχτές πληγές τους, να βιώσει τον απόλυτο ανεκπλήρωτο έρωτά
τους που χάθηκε στις ρωγμές της καθημερινότητας”. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο νέο της μυθιστόρημα χρησιμοποιεί, θα έλεγα,
μια γλώσσα συμβόλων. Όμως το κάθε<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>σύμβολο κουβαλά μια ιστορία που μπορεί να είναι από χώμα και μαγική
δύναμη, όπως το “γκόλεμ” ή από φως και νόηση όπως το “άλεφ”. Ακόμα και τα
πρόσωπα του βιβλίου η συγγραφέας τα “συμβολοποιεί” με τα περίεργα ονόματα που
τους δίνει, ονόματα φορτισμένα και σημαίνοντα, προκειμένου να φτάσει στον
απώτερο στόχο της. Γιατί, βαθιά στην καρδιά της ποίησης και της μουσικής
ροϊκότητας, το μυθιστόρημα αυτό έχει σκοπό και στόχο. Τα μίση και τα πάθη
εκδίκησης που άφησαν οι ζοφερές μνήμες του εμφυλίου πρέπει να εξαγνιστούν από
μια νέα αγάπη, να μεταποιηθούν σε φωτεινή γαλήνη ή κάθαρση, να φτάσουν στην
υπέρβαση του μίσους και της εκδίκησης. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και η συγγραφέας βαδίζει τα μονοπάτια που
οδηγούν στον εξαγνισμό και στην κάθαρση μέσα από τα πλέον σύγχρονα μέσα της
τεχνολογίας. Οι γόνοι του μίσους και του αίματος του εμφυλίου, ο Μίχαελ
Σεμπάστιαν και η Εκάτη Ουλρίκα που επιστρέφουν στα γονικά τους ερείπια για να
πάρουν καθένας την εκδίκηση που είχε ονειρευτεί, θα αγαπηθούν ως Μπεθ και Άλεφ
σε έναν “μη-τόπο”, στο Διαδίκτυο. Έτσι κατορθώνει η συγγραφέας να κάνει το
πρόσωπο προσωπείο. Μόνο που το προσωπείο, αργά και σταθερά, με Βάγκνερ και
Μπόρχες και Ταρκόφσκι και Χιουζ, γίνεται το “νέο” πρόσωπο, το εξαγνισμένο και
καθαρμένο, το ελεύθερο πια να βαδίσει το δικό του πεπρωμένο. Και με αυτό το
εύρημα επαληθεύεται και η ρήση “ό,τι γεννιέται γεννιέται ξανά”. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι οι τόποι των νεκρομαντείων, όπου η πύλη
του Άδη παραμένει ανοιχτή, για να μπαινοβγαίνουν ίσως οι είκοσι ένας
νεκροί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και να κρατούν άγρυπνη τη μνήμη
της εκδίκησης, μεταποιούνται σε “μη-τόπο”, όπου θα ανθοφορήσει το νέο
πεπρωμένο. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και ενώ σε όλα σχεδόν τα μυθιστορήματα της
Ελένης Γκίκα υπάρχει η αγωνία του χρόνου, η αγωνία της ροής του χρόνου και της
φθοράς, στο μυθιστόρημα αυτό ο χρόνος μοιάζει αφασικός, σαν να έχει ακυρωθεί
από τις παρτιτούρες της μνήμης ή να έχει ξεχαστεί στις ξερολιθιές. “Πατέρα δεν
ξέχασα, μάνα, είμαι εδώ, στην ξερολιθιά, σε κάθε ξερολιθιά, κι ακούω πάντα τον
δικό μας Βάγκνερ, θα ξανάρθω, και η τιμωρία θα είναι πορφυρή”, θα πει ο Μιχαήλ
Σεμπάστιαν στην αρχή, όταν επιστρέφει για την τιμωρία. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι ύστερα, όταν ανακαλύπτει πως το πρόσωπο
που ήθελε να τιμωρήσει ήταν εκείνη που αγάπησε στον “μη-τόπο” του διαδικτύου,
θα πει: “Προστάτεψέ με απ' το να είμαι αυτός που ήδη υπήρξα, αυτός που ήδη
υπήρξα ανεπανόρθωτα”.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένα μυθιστόρημα που δύσκολα, είναι η
αλήθεια, το αποκωδικοποιείς, κι ακόμα πιο δύσκολα συνταιριάζεις ή ερμηνεύεις τα
τόσα σύμβολα. Θα ευχόμουν αυτή η ωραία πεζογραφία, ποιητική ή μαγική, να ήταν
πιο στέρεα δομημένη και πιο προσιτό το μυστήριο των γρίφων που δημιουργεί. Όπως
και να 'ναι, ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></div>
<span style="font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EL;">Η Μαρία
Λαμπαδαρίδου Πόθου είναι συγγραφέας. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EL;">Το
τελευταίο της μυθιστόρημα “Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι”<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EL;">μόλις
κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη.</span><br />
<span style="font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EL;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieq90UY7VIhI5fHFeF6b6oeIm6bMM57zKTAOgMNFghfWEyMycgyoQfJOEw-1HBT8O7GwDs1cx6R1O8HSLjQ7vmYnJ9l6ytVboL3VwOT62n3EMSp3LnRmMgzcY6StfOb5X54NU6DXSd6Bs/s1600/b189063.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieq90UY7VIhI5fHFeF6b6oeIm6bMM57zKTAOgMNFghfWEyMycgyoQfJOEw-1HBT8O7GwDs1cx6R1O8HSLjQ7vmYnJ9l6ytVboL3VwOT62n3EMSp3LnRmMgzcY6StfOb5X54NU6DXSd6Bs/s1600/b189063.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EL;"></span><span style="font-size: 13pt; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq_daSXkxLMNn8ghBhzUnMAw7jhmYqhuWFeFBTiNwNqhhYU-C5Wz0Dbc_4_9YI4nLD_Fno9Og2UAeXryxsyCGuUXH0rhCoFY2AOxYT8RyMTbms_V4adPfB7Pe8sUBLKnKMX7TNXfmctVM/s1600/klepsidra.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq_daSXkxLMNn8ghBhzUnMAw7jhmYqhuWFeFBTiNwNqhhYU-C5Wz0Dbc_4_9YI4nLD_Fno9Og2UAeXryxsyCGuUXH0rhCoFY2AOxYT8RyMTbms_V4adPfB7Pe8sUBLKnKMX7TNXfmctVM/s1600/klepsidra.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-16192160692054373322014-04-23T17:26:00.000+03:002014-04-23T17:26:20.951+03:00οι τόποι είναι οι άνθρωποι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Η πόλη και η σιωπή» του Κωνσταντίνου Δ. Τζαμιώτη. Εκδ. «Καστανιώτη»,
σελ. 493<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Πάντα ταξιτζής ήσουνα εσύ;»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Πριν ήμουν κάποιος που μια μέρα θα γινόταν ταξιτζής,
μόνο που δεν το ήξερα».<o:p></o:p></span><br />
<br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς και «το βιβλίο της κρίσης».
Ρεαλιστικό, επώδυνα ατμοσφαιρικό, λιτό και άμεσο, θα μπορούσε να είναι και το
μυθιστόρημα – καθρέφτης της επώδυνης παρακμής μας. Ο ήρωάς του, όπως μας συστήνεται,
«Αργύρης Τρίκορφος του Ιορδάνη και της Μερόπης» μέσα στα τέσσερα; πέντε; έξι χρόνια
της διαρκούς πτώσης του, έπαθε και τα έχασε όλα: τη βιοτεχνία κουμπιών, το
σπίτι και το εξοχικό, το αυτοκίνητο και τον τρόπο ζωής του. Τον φίλο του που
δεν άντεξε κι έπεσε, τη σχέση του με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Κατόρθωσε
παρά τούτα και «σηκώθηκε στα γόνατα», έστω και ενοικιάζοντας ταξί και σπίτι, με
χρήματα που ακόμα χρωστά στους τοκογλύφους. Ξανάστρωσε τη ζωή του με τρόπο
στριμωγμένο μεν αλλά αφάνταστα αξιοπρεπή, κρατώντας ακόμα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής
του. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Κι όταν με το καλό επιστρέψεις και είμαστε ακόμη εγώ
ταξιτζής κι εσύ ποιητής, με παίρνεις και θα έρθω να σε γυρίσω σπίτι σου. Με
πληρώνεις τότε…»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αντέχει ακόμα να βλέπει, να λυπάται, να συμπονά και να «κερνά
κούρσες», να αφουγκράζεται τον λυγμό και την σιωπή της πόλης, να μαγειρεύει
μακαρόνια και να φροντίζει τα βράδια τα παιδιά του. Ακόμα και να επιστρέφει τα 349.150
ευρώ που θα τα βρει ανασηκώνοντας το πατάκι στο ταξί του.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Παπαδιαμαντική φιγούρα με μια αγνότητα που παραπέμπει
στον πρίγκιπα Μίσκιν, δηλαδή, στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, με αυτή την
υπέρτατη πράξη καλοσύνης και δικαιοσύνης θα αντιμετωπίσει όλη την παράνοια της μπερδεμένης
εποχής μας. Το καλό είναι κακό σήμερα, σχεδόν για όλους: για τον αξιωματικό
υπηρεσίας που αισθάνεται να τον ακυρώνει η ακατανόητα καλοσυνάτη πράξη του
Αργύρη και για τους τοκογλύφους, για την γυναίκα του και για τους συναδέλφους
στην πιάτσα. Ό,τι υπήρξε ως χθές δίκαιο, σήμερα έχει γίνει άδικο, κι έτσι ο
Αργύρης θα βρεθεί διπλά αντιμέτωπος, και με τους άλλους αλλά και με την ίδια
την συνείδησή του. Με την δεύτερη, ευτυχώς για λίγο, ακόμα κι όταν
συνειδητοποιεί πως η καλοσύνη του κυριολεκτικά «έπεσε» στο κενό. Εκείνος που
είχε ξεχάσει εκείνα τα καταραμένα λεφτά, δεν ήταν κάποιος αναγκεμένος αλλά ένας
κληρονόμος καιροσκόπος. Ως τραγικός ήρωας, ο Αργύρης που θα μπορούσε να είναι
και οποιοσδήποτε από μας, θα σταθεί όρθιος παρ’ όλα αυτά. Στην εποχή μας,
εξάλλου, «δεν αποτελούσε ειδική περίπτωση. Χωρίς καμιά εγγύηση επιτυχίας χιλιάδες
άλλοι σαν αυτόν έδιναν εκείνη τη στιγμή το δικό τους αγώνα. Ποιος ήταν αυτός που
θα σήκωνε ψηλά τα χέρια και θα τα παρατούσε στα μισά;»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η διαπίστωση και οι επιλογές του μονόδρομος: «το μόνο που
απομένει, αν δεν θέλει να μείνει για πάντα στο ίδιο σημείο, που μοιάζει το
χειρότερο ενδεχόμενο, είναι να αρχίσει να περπατά ξανά, χωρίς να νοιάζεται αν
θα συνεχίσει προς τα μπρος ή θα κάνει μεταβολή για να γυρίσει προς τα πίσω. Μακάρι
να μην είχε συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά, μακάρι να μην είχε βρει ποτέ εκείνο το
δερμάτινο τσαντάκι και να μη χρειαζόταν ν’ αποφασίσει ό,τι αποφάσιζε».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Και το κακό ή ο πάτος, όταν αρχίζει ο κατήφορος, έχει
πάντοτε «και πάρα κάτω». Οι αγανακτισμένοι, τα σάντουιτς, η βίαιη επέμβαση της αστυνομίας,
οι διαδηλωτές, οι κουκουλοφόροι, οι τουρίστες, ένα χτυπημένο σκυλί και δυο
παιδιά, το αόρατο σύνορο, το ανεπαίσθητο κάτι που κάνει το κάθε τι να γίνεται σε
χρόνο μηδέν το αντίθετό του, αλλ’ όταν είσαι στη μάχη, ακόμα κι η ήττα σαν
έκβαση αποτελεί πολυτέλεια. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Μα ο θάνατος είναι κι απόφαση», θα σκεφτεί κι έτσι «ο
Αργύρης Τρίκορφος του Ιορδάνη και της Μερόπης θα έφευγε από κει ό,τι και αν
χρειαζόταν να κάνει. Όρθιος, μπουσουλώντας, έστω και έρποντας, θα έβρισκε τρόπο
να φύγει σώος από κείνον τον παραλογισμό. Ξεκουλουριάστηκε, σηκώθηκε στα γόνατα
και κοίταξε γύρω του. Σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων η
πραγματικότητα εξαντλούσε την αυστηρότητά της χωρίς διακρίσεις, δημιουργώντας
ένα σκηνικό αλληλοεξόντωσης. Όλοι εναντίον όλων».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Και τότε ακριβώς, επειδή έχει κάποιους να νοιάζεται, θα
περάσει σε εκείνους που γίνονται οι ήρωες της ζωής «παρά ταύτα»: «σα να μη
φοβόταν πια τίποτα και κανέναν, γιατί είχε πάψει ν’ ανήκει πλέον στον εαυτό του
και ό,τι έκανε το έκανε για ένα σημαντικότερο σκοπό από την ασφάλειά του».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ένα μυθιστόρημα που περιδιαβαίνει δρόμους, πλατείες,
κλειστά μαγαζιά, ρημαγμένους ανθρώπους. Μια ιστορία που είναι η ζωή μας, οι
σκέψεις, οι συγκρούσεις, η μοναξιά και οι φόβοι μας, η απελπισία κι η απληστία.
Ένας παπαδιαμαντικός ήρωας που ανοίγει για χάρη μας μέσα στο έρεβος, δύσκολα, φωτεινά
μονοπάτια. «Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς» ο Πορφύριος επιβεβαιώνεται και το
καλό, όσο κι αν ήρθαν τα πάνω- κάτω, εξακολουθεί να υπάρχει, θα υπάρχει. Ένα
βιβλίο που είναι ο τόπος κι οι άνθρωποι, η ιστορία που μόλις γράφεται, ακόμα
γράφεται, πάντα θα γράφεται: «Έπρεπε να γνωρίζει, οι τόποι είναι οι άνθρωποι’
και αυτό το μέρος μαζί με τους ανθρώπους του είχαν εμπλακεί ξανά σε μια φοβερή
δοκιμασία, έναν Αρμαγεδώνα που δεν είχε βέβαια τη δραματικότητα ενός ωκεάνιου
κύματος δέκα, είκοσι ή τριάντα μέτρων και δεν θα σκότωνε με τη μια χιλιάδες
ούτε θα έθαβε στη λάσπη ολόκληρες πόλεις, μα όποιος είχε μάτια να δει το έβλεπε
πως εξελισσόταν σε δοκιμασία εξίσου τρομακτική, γιατί η αβέβαιη έκβασή της ίσως
τους στερούσε κάτι σημαντικότερο απ’ τις περιουσίες τους και τον τρόπο ζωής τους’
την περηφάνια τους θα ξεπάστρευε, θα κατάπινε την όρεξή τους για προσπάθεια και
διάκριση και θα τους ξέκοβε μια κι έξω τις γενέθλιες αρχές τους, που, όσο και
αν είχαν ξεθωριάσει και λησμονηθεί, παρέμεναν σημαντικές. Και έπρεπε όλοι να το
σεβαστούν τούτο το επερχόμενο λιάνισμα, ειδικά όσοι ήταν περαστικοί. Αυτό ήταν
το σωστό. Όποιος δεν το καταλάβαινε, κακώς βρισκόταν εδώ».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ένα βαθύτατα ανθρώπινο και σπλαχνικό ιαματικό βιβλίο που
αποτελεί ως σπουδαία λογοτεχνία ήδη υπόσχεση: «Κι όμως, τα πράγματα θα
καλυτέρευαν κάποτε, αποφάσισε’ πρώτα θα χειροτέρευαν και μετά θα καλυτέρευαν
πάλι». Είναι υπόσχεση. Την ανθρωπιά μας δεν μπορεί να την νικήσει κανείς. Ούτε
την Τέχνη.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Από τον συγγραφέα που πρωτογνωρίσαμε με την ατμοσφαιρική,
υπαινικτική «Συνάντηση» (Ίνδικτος, 2002), συνειδητοποιήσαμε το πόσο υπαρξιακός
είναι στο «Βαθύ πηγάδι» (Ίνδικτος, 2003), μας παρέσυρε στην σκοτεινή ανθρώπινη
φύση με το «Βαθμό δυσκολίας» (Ίνδικτος, 2004), υπήρξε προφητικός και αλληγορικός
στην «Παραβολή» (Καστανιώτης, 2006), μας υπενθύμισε την βαριά σκιά της επταετίας
με την «Εφεύρεση της σκιάς» (Καστανιώτης, 2008), και τώρα μας κάνει να
ελπίζουμε στην «Πόλη και τη σιωπή» για το καλό που ενυπάρχει στην κόλαση της πραγματικότητας,
σαν υπόσχεση παράδεισου. Ένα βιβλίο αφ’ εαυτού του, γαζούλα θεραπευτική. Κι ας τσούζει
το ιαματικό ιώδιο…</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRuUh_yB7lCwVLJhLe_L2oEV3ONh3nnVIeKk0qwhc0Da1lot_DQdqFyXUIcJRkk1OJBfVThO-mv6nhqujBAibjSyQzsAdIlRSiXj2l6NgkAOXt4llJT9thSFCZpSuXkmizKL0yUQnP4KU/s1600/tzam.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRuUh_yB7lCwVLJhLe_L2oEV3ONh3nnVIeKk0qwhc0Da1lot_DQdqFyXUIcJRkk1OJBfVThO-mv6nhqujBAibjSyQzsAdIlRSiXj2l6NgkAOXt4llJT9thSFCZpSuXkmizKL0yUQnP4KU/s1600/tzam.png" /></a></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span><br />
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-19317518626013080062014-03-10T14:06:00.002+02:002014-03-10T14:06:50.641+02:00Η ανθρωπογεωγραφία της Ιστορίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«14» του Ζακ Εσνόζ, Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, Εκδ. «Ίκαρος»,
σελ. 107<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τι μπορεί να σου συμβεί στ’ αλήθεια ένα Σαββατιάτικο απομεσήμερο
του Αυγούστου; Όταν ο καιρός προμηνύεται τόσο καλός, δεν δουλεύεις, και πας με
το ποδήλατό σου και το βιβλίο σου βόλτα στην εξοχή, τη στιγμή μάλιστα που είναι
αρκούντως στρωμένη η ζωή σου; Έτσι ανώδυνα, ανάλαφρα και τόσο πολύ καθημερινά ξεκινά
το αριστουργηματικό «14» του Ζακ Εσνόζ, με τον Αντίμ ν’ αποφασίζει να πάει με
το ποδήλατό του μια βόλτα στους λόφους. Παραβλέποντας κι αγνοώντας ότι ζει στο
1914, σε μια ιστορικά κομβική χρονιά και ότι πατά σε φλέβα ιστορικών και
προσωπικών γεγονότων. <o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εκατό χρόνια μετά από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου
Πολέμου και σε μόλις εκατό σελίδες βιβλίου, ξεκινώντας με μια ποδηλατική αυγουστιάτικη
βόλτα στην εξοχή και τελειώνοντας με μια γέννα, ο συγγραφέας περιγράφει κι
ανατέμνει όλο το ανθρώπινο δράμα: έναν πόλεμο που ξεσπά αναπάντεχα (τουλάχιστον
για τους ήρωες του βιβλίου), κρατάει ελάχιστα (γι’ αυτούς ειδικά) και σκορπά τις
τακτοποιημένες ζωές τους στον άνεμο. Ο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προστατευόμενος Σαρλ θα υπάρξει – τι τραγική
ειρωνεία- ο πρώτος νεκρός, ο Αρσενέλ θ’ αυτομολήσει μη μπορώντας να βρει
πουθενά τον Παντιολό, ο Μποσίς στο μεταξύ θα σκοτωθεί και μόνο ο Αντίμ ο
ποδηλάτης θα σταθεί κατ’ όλους απίστευτα τυχερός, θα μπορέσει να επιστρέψει
αφήνοντας πίσω στη μάχη μονάχα το δεξί του χέρι. Στο μεταξύ και μέσα σε εκατό
μόλις σελίδες έχει γίνει απολύτως κατανοητό, ότι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ναι, αλλά απ’ αυτόν τον πόλεμο δε φεύγεις έτσι. Τα
πράγματα είναι πολύ απλά: είσαι στριμωγμένος- μπροστά σου ο εχθρός’ πάνω σου,
οι αρουραίοι και οι ψείρες’ πίσω σου, οι στρατονόμοι. Κι αφού δεν έχεις άλλη
διέξοδο απ’ το να πάψεις να θεωρείσαι ικανός, περιμένεις πώς και πώς, ελλείψει άλλης
λύσης, ένα ωραίο τραυματάκι, κάτι σαν αυτό του Αντίμ που να σου εξασφαλίζει την
αποχώρηση».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Παρ’ ότι έξω από τον δικό σου εγκλωβισμένο προσωπικό
κύκλο ζωής, όλα ανθίζουν, ξαναγεννιούνται, εξακολουθούν να ζουν, αναπνέουν:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ο Αρσενέλ αφέθηκε να παρακολουθήσει τα σημάδια της άνοιξης-
είναι πάντα συγκλονιστικό να παρατηρείς την άνοιξη, ακόμα κι αν είσαι πια σε
μια ηλικία που γνωρίζεις το σύστημα, είναι καλός τρόπος να ξεδίνεις – αλλά προσηλώθηκε
και στη σιωπή, μια σιωπή που αμυδρά χρωματιζόταν απ’ τις βροντές του πάντα κοντινού
μετώπου, οι οποίες το πρωί εκείνο, έτειναν να εξασθενήσουν’ μια σιωπή ασφαλώς
ατελή, όχι πλήρως αποκατεστημένη αλλά σχεδόν, και σχεδόν καλύτερα απ’ ό,τι αν
ήταν τέλεια, γιατί την έσπαγαν οι κραυγές των πουλιών που, φτιάχνοντας ένα
ηχητικό υπόβαθρο, την εξύψωναν, όπως ένα ελάχιστο πρόστιμο χαλυβδώνει ένα νόμο,
λίγο αντίθετο χρώμα δεκαπλασιάζει την εντύπωση μιας μονοχρωμίας, μια τόση δα
ακίδα δικαιώνει μιαν ανεπίληπτα λεία επιφάνεια, ένα φευγαλέο φάλτσο καθαγιάζει
μια πλήρη μείζονα συγχορδία, αλλά ας μην παρασυρόμαστε κι ας ξαναγυρίσουμε σ’
αυτά που λέγαμε».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η ζωή μας μια βόλτα που μπορεί και να ξεκινά ευοίωνα ένα
αυγουστιάτικο απομεσήμερο στην εξοχή, αλλά η Ιστορία και η αιώνια στιγμή, όπως και
να ‘ρθουν τα πράγματα, όσο κανείς κι αν κάνει το μικρό ατομικό του
προγραμματισμό, είναι εκείνη που θα είναι ο τελικός νικητής, ο Φρόυντ δεν τόπε;
σ’ αυτήν εδώ τη ζωή έχουμε έρθει τελικά για να τα χάσουμε όλα, και την συνείδησή
μας ακόμα; Πόσο μάλλον όταν πέσουμε επάνω σε ιστορικά μεγάλη χρονιά.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να αφορά και τον πόλεμο αν δεν
αφορούσε, πρωτίστως, την ανθρώπινη μοίρα. Μια λοξή – όπως έχει ήδη γραφτεί,
ειρωνική ματιά στην μεγάλη, τελικά, ανθρώπινη τραγωδία. Εξάλλου το έχει αυτό ο
Εσνόζ, γνωρίζει καλά ότι η πτώση και η ήττα αποτελούν μυθιστορηματικά το
ανθρώπινο μεγαλείο. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στις μυθιστορηματικές βιογραφίες του «Ραβέλ», «Δρόμος
αντοχής» και «Αστραπές» για τον συνθέτη Μωρίς Ραβέλ, τον δρομέα Εμίλ Ζάτοπεκ
και για τον φυσικό και εφευρέτη Νικόλα Τέσλα, η αρρώστια, η δυσμένεια και η
απομόνωση διαθέτουν την συμπυκνωμένη κεντρική ιδέα, ουσία. Το «παρά τούτο» της ανθρώπινης
μοίρας, ιστορίας. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη κάνει τελικά
την ανθρωπογεωγραφία της Ιστορίας στο βιβλίο να θυμίζει σκακιστική παρτίδα ή
εξίσωση. </span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAoHOTgP1O911GtWcALcyDlA9dpRsVi5RoWdAY5Yex1AcwiYfDOEhqa2zA8kmjUO4KEW9UswTalchTIpgpzYRrSlHZ19aIJweXiWe8V_fgquRaXKLj7r-ro6-Fc_w6b-xVsy5mbu4io5I/s1600/14.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAoHOTgP1O911GtWcALcyDlA9dpRsVi5RoWdAY5Yex1AcwiYfDOEhqa2zA8kmjUO4KEW9UswTalchTIpgpzYRrSlHZ19aIJweXiWe8V_fgquRaXKLj7r-ro6-Fc_w6b-xVsy5mbu4io5I/s1600/14.png" /></a></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="color: #333333;"><o:p></o:p></span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Palatino Linotype","serif"; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-6670359760103406992014-02-12T10:08:00.000+02:002014-02-12T10:08:06.902+02:00Το τέλος της αυταπάτης και η αθέατη, μυστηριακή πλευρά της ζωής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι» της Μαρίας
Λαμπαδαρίδου- Πόθου. Εκδ. «Πατάκη», σελ. 300<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Οι λέξεις και οι έννοιες έχουν πολλές προσεγγίσεις. Και
μπορούν να ενεργοποιήσουν έναν κόσμο ολόκληρο μέσα μας. Λες μια λέξη ή
σχηματίζεις μια εικόνα, και ξυπνά μέσα σου ένα ολόκληρο τοπίο, αναδύεται από
την ομίχλη της ψυχής σου και σε γεμίζει ευφροσύνη ή τρόμο».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Με τίτλο – δάνειο από ορφικούς στίχους «η δίψα με καίει
εμένα και χάνομαι» η Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου της Ποίησης και του Ιστορικού
Μυθιστορήματος επιχειρεί ένα ταξίδι διπλό: «απ’ την ψυχή προς την ψυχή» όπως το
αποκαλεί η ίδια [και είναι και ο τίτλος του βιβλίου του ήρωά της] και από το
παρόν στο παρελθόν.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η Αλέξια, δημοσιογράφος με ιδεαλιστικό τρόπο [επιθυμεί
ακόμα να σώσει τον κόσμο] και ο Έκτωρ, ψυχίατρος με διεθνή απήχηση και
ψυχαναλυτής της, συναντούνται κατ’ αρχάς για να σωθεί η Αλέξια από βαρύ
ματαιωμένο έρωτα. Ο Στέφανος που τον είχε γνωρίσει στο «Γλυκό πουλί της νιότης»
θα την εγκαταλείψει έντρομος στην εποχή της κρίσης, ακολουθώντας εκείνη που θα
του εξασφαλίσει μια ζωή σταθερή. Αλλά σταθερές δεν υπάρχουν στη ζωή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στο μεταξύ, όλοι οι ήρωες θα επιστρέψουν: ο Έκτωρ, στους νεανικούς
του στίχους, στην ποίηση, στο χωριό του, στο πατρικό του και στο παρελθόν. Θα
ξαναθρηνήσει τη μάνα, θα ξαναβρεί την θεία Μάρθα, τον αδελφικό παιδικό του
φίλο, τον νεανικό, ερωτευμένο του αδελφό. Στο μεταξύ θα επιστρέψει και σε
κείνον η Λάουρα, πληγή παλιά από το παρελθόν.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η Αλέξια, με αλλεπάλληλα πηγαινέλα, θα αναγκαστεί να
βυθιστεί στο πιο αληθινό της εαυτό. Επιστρέφοντας, όμως, κι εκείνη. Στον
Στέφανο που απόμεινε οίκτος, στο ρεπορτάζ της και στους αστέγους των Αθηνών,
στο νησί της και στο στρατιώτη των Βάλτων, στα δικά της φαντάσματα που τη
στοιχειώνουν, στο δικό της παρελθόν που λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης
για το παρόν: <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Τίποτα μέσα στο παρελθόν δεν είναι από μόνο του
απειλητικό ή δύσβατο. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εξαρτάται από το πώς εμείς βιώσαμε τον χρόνο μέσα μας.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Απειλητικό είναι μόνο το σκοτάδι που το καλύπτει. Αυτό το
κάνει δύσβατο ή και άβατο.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Γι’ αυτό πρέπει να το ανεβάσουμε στο φως. Να το
εξευμενίσουμε…»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι αυτό ακριβώς θα κάνουν. Με τον Έκτορα στην αρχή ως
ψυχαναλυόμενη και ψυχαναλυτής:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Σύνθεση και αποσύνθεση των γεγονότων που ζήσαμε είναι
ολόκληρη η ζωή μας, σκέφτηκε».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Με διαπιστώσεις πικρές στην πορεία:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Δεν μπορείς να
σταματάς, δεν μπορείς ν’ αργοπορείς τα βήματά σου, πρέπει ολοένα ν’ ανεβαίνεις,
μια στιγμή να ξεστρατίσεις, η ζωή σ’ αφήνει και προχωρά χωρίς εσένα, και τότε
ξόφλησες…»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Με διαδρομή επώδυνη σε μια Αθήνα που φλέγεται κι
ερημώνει, με μετανάστες, αστέγους και κλειστά μαγαζιά. «Και τις πταίει η γλαυξ
επί των ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια, αυτοί οι ανίκανοι κυβερνήται
της χώρας» μας θυμίζει η συγγραφέας [Παπαδιαμάντης, Ακρόπολις, Πρωτοχρονιά 1896].<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι ανάμεσά τους η Ορφική Ποίηση, η Ποίηση. Και το Θέατρο,
ο Ανούιγ, ο Στρίνμπεργκ και η σκοτεινιά της ψυχής. Οι ευάλωτες κι εύθραυστες
ηρωίδες του Τένεσι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ουίλιαμς, ο Μπέκετ κι
ο Κάφκα, με την αιώνια, αρχετυπική, ακατανόητη ενοχή:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Πώς την είπες εκείνη τη στιχομυθία του Κάφκα;<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">“Είμαι αθώος, κύριε…”<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">“Ναι, όμως η αθωότητά σου δεν θα σε σώσει…”»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εξάλλου «είμαστε πλάσματα ελλιπή».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ενδεχομένως και γι’ αυτό να γράφουμε ή να κάνουμε Τέχνη,
να ερωτευόμαστε με πάθος, να ζούμε με διαρκείς παλινδρομήσεις, το μυθιστόρημα
θέτει άπειρα ζητήματα, από την αιώνια δίψα για το απόλυτο ως την αιωνιότητα της
ψυχής, το διαρκές αδιαχείριστο πένθος και την αιώνια επιστροφή. Με
εγκιβωτισμένα τρία βιβλία, οι βασικοί ήρωες γράφουν για να επιστρέψουν, και τα
φαντάσματα, ακόμα κι εκείνο του αδικοσκοτωμένου Άγγλου στους Βάλτους πάντοτε
εκεί. Ενδεχομένως η μνήμη και να αποτελεί τη μόνη δικαίωση και ο τόπος, όπως πάντα
στα μυθιστορήματα της Μαρίας, να διαθέτει και να υποβάλει τη δική του ζωή. «Πώς
ένα τοπίο μπορεί να κρατήσει για πάντα μέσα του τη μουσική ή τα λόγια που
ειπώθηκαν εκεί…» θα επισημάνει σε αρκετά σημεία σε αρχαίους τόπους.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Αν πολλαπλασιάσεις το άπειρο με τα βάθη της αιωνιότητας
και περπατήσεις μια -μια τις παλίρροιες του χρόνου, τότε θα έχεις μια μικρή
ιδέα…» θ’ αρχίσει διπλά με κοινή έκφραση ο καθένας την αληθινή μυθιστορία της δικής
του ζωής. Σ’ ένα σύγχρονο, υπαρξιακό, ψυχαναλυτικό, κατακερματισμένο
μυθιστόρημα που αποτελεί και τον καθρέφτη της δικής μας εποχής. Εξάλλου «η
πραγματικότητα γίνεται αμείλικτη όταν ζούμε την ψευδαίσθηση», αλλά το άλγος, επί
τω προκειμένω, το ερωτικό άλγος, μπορεί να γίνει η φωτιά και το φως, το πάθος
για τη ζωή που, τελικά, θα μας σώσει: «Γιατί η κάθε μέρα της ζωής μας, με όλη
τη γαλήνη ή την ομορφιά που εμείς της δώσαμε, βρίσκεται πάντα στο έλεος μιας
αιφνίδιας καταιγίδας. Ένα ελάχιστο ασήμαντο συμβάν είναι ικανό να ενεργοποιήσει
τεράστια αποθέματα δυνάμεων που πρέπει να ισορροπήσουμε για να μπορέσει να
συνεχιστεί η ζωή». Η ζωή διαθέτει την δική της αρχιτεκτονική, μεταφυσική.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp98HjEgDixa8CkhQNczaNwyfmoLHLWS3zkgYLUw-lie-G8GSFuYOICZpq5NdjbsZxR_OHFJEuyCJPmKMO7tW2sTx8xc1gUROzOj_dFfRabmsI-GptG_2DLLvrtkCBDt9hy_na6auqXrQ/s1600/pothou.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp98HjEgDixa8CkhQNczaNwyfmoLHLWS3zkgYLUw-lie-G8GSFuYOICZpq5NdjbsZxR_OHFJEuyCJPmKMO7tW2sTx8xc1gUROzOj_dFfRabmsI-GptG_2DLLvrtkCBDt9hy_na6auqXrQ/s1600/pothou.png" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span> </div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-69892509689214554612014-02-10T17:53:00.002+02:002014-02-10T17:53:35.818+02:00Ο άνθρωπος, πάντοτε, «μη μου άπτου» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ο πότης» του Χανς Φάλλαντα. Μετάφραση: Έμη Βαικούση.
Εκδ. «Κίχλη», σελ. 423<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Έχω την αίσθηση ότι δεν αντλείτε πραγματικά ευχαρίστηση
από τις αξιοζήλευτες πραγματικά, επιτεύξεις σας. Βασανίζεστε […] Πιστεύω πως με
οργή επιβάλλετε στον εαυτό σας τη δουλειά του συγγραφέα (το λέω προβάλλοντας
βέβαια επάνω σας ένα κομμάτι του εαυτού μου), ενώ σας τρώει μέσα σας, του
τυπογραφείου δεν διώχνει την οσμή του θανάτου που μας πνίγει» [επιστολή του
Χέρμαν Μπροχ στον Φάλλαντα, 22.11.1937]<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Είτε μονολεκτικά και κατά πρόσωπο [«Ο αλκοολικός» του
Τζακ Λόντον, «Ο Παίκτης» του Ντοστογιέφσκι] είτε περιφραστικά και ποιητικά [«Περί
μέθης» του Παπαγιώργη, «Κάτω από το Ηφαίστειο» του Μάλκομ Λόουρι] τα πάθη είναι
θανατολαγνικά. Ο έχων το πάθος κι ο θάνατος. Δεν θα ξαναγυρίσω πίσω, ο
Παπαγιώργης το έχει πει θαρρώ, το αλκοόλ είναι ένας τρόπος ν’ αυτοκτονείς.
Ηδονικά κι αργά. Ενώ δυναμώνεις, κατά τα φαινόμενα, στην αρχή. Όπως ο ήρωας στο
μυθιστόρημα «Ο Πότης». Όπως ο Ρούντολφ Βίλχελμ Φρήντριχ ή Χανς Φάλλαντα [από
τον τυχερό- άτυχο Χανς και το άλογο Φάλλαντα που μιλούσε ανθρώπινα και του
έκοψαν το κεφάλι των αδελφών Γκριμ].<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Φως πουθενά, όλοι είναι στα κρεβάτια τους, μόνο εγώ
είμαι στο δρόμο, εγώ, ο Έρβιν Ζόμερ, χονδρέμπορος αγροτικών προιόντων. Όχι, όχι
πια- κάποτε […] Ήταν κάποτε’ τώρα πάει… βουλιάζει, βουλιάζει ξεχασμένος απ’
όλους…»<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο Έρβιν Ζόμερ, παρ’ ότι πίνει από την πρώτη σελίδα, από
την πρώτη παράγραφο αυτής της, εν τέλει, αληθινής ιστορίας, το πρώτο σναπς, το
σιχαινόταν, απ’ ό,τι δηλώνει το ποτό. Εξάλλου όσοι πίνουν, την κατάσταση μέθης
επιθυμούν, όχι αυτό καθ’ εαυτό αρχικά το ποτό: «Το ποτό αποκοιμίζει τις
σκέψεις, μαλακώνει τους πόνους, μ’ αυτό κεντρίζω τον εαυτό μου κάθε τόσο και
προχωράει ένα μισάωρο πιο κάτω. Όμως η στάθμη του ποτού στο μπουκάλι
κατεβαίνει, πρέπει να φυλάω τον θησαυρό μου και για μετά».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ο θησαυρός σου» σε κάνει αισιόδοξο, σε καθιστά ισχυρό,
το λάθος αμβλύνεται όπως η πρώτη επιχειρηματική χασούρα του Έρβιν Ζόμερ, σε
κάνει να αντιλαμβάνεσαι με άλλα μάτια ακόμα και αυτό το ασφυκτικά τακτοποιημένο
παρόν, επί του βιβλίου, την απίστευτα ικανή σύζυγο –Μάγδα: <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Καλή», είπα εγώ πίνοντας, «είσαι πολύ καλή, Μάγδα! Μόνο
τόσο δυνατή να μην ήσουνα, τόσο άψογη, που να πάρει!» Η «αψογίλα» της Μάγδας
που είναι για σένα τον αδύναμο, όμως, διαρκής ψόγος, ακόμα κι αυτή μοιάζει να
έχει αμβλυνθεί. Εκείνη η παράλληλη ζωή, το δικό σου πια μεθυσμένο σύμπαν, δεν
είναι και δύσκολο, ξαφνικά γίνεται πιο ισχυρό και πραγματικό από το όντως παρόν.
Η κατρακύλα εξάλλου είναι ανεπαίσθητη, σαν το μισό κιλό και το άλλο μισό
βουλιμικό κιλό ακριβώς: <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τις μέρες
εκείνες άλλαξαν όλες οι συνήθειες της ζωής μου, έγινα αιχμάλωτος μυστικών
δυνάμεων και κάτι μου ρούφαγε τη δύναμη ν’ αντισταθώ». Διότι αμέσως μετά το
ποτό:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Η ανοιξιάτικη μέρα με υποδέχτηκε με ήλιο και ζέστη, και
μ’ ένα αεράκι απαλό σαν μετάξι’ ένιωθα άλλος άνθρωπος! […] Τώρα το ‘βλεπα το
σμαραγδί της φύσης που πρασίνιζε, άκουγα τα φτερουγίσματα των κορυδαλλών στο
γαλάζιο του ουρανού. Οι σκοτούρες έφυγαν από πάνω μου. «Όλα θα φτιάξουν», είπα
εύθυμα…» Και για κάποιο διάστημα το οποίο σου φαίνεται κιόλας χρόνος
κυριολεκτικά θεικός «η ζωή είναι απίθανη! Τι ωραίο πράγμα κι αυτή η μέθη! Ν’
αφήνεις να σε παίρνει το ρεύμα της λησμονιάς, να βυθίζεσαι στο λυκόφως, και πιο
βαθιά ακόμα, σ’ ένα σκοτάδι βαθύ, χωρίς συναίσθημα- αποτυχίες, τύψεις, όλα
ξεμακραίνουν»…<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στη συνέχεια, όλα είναι κατήφορος, κι ο κατήφορος είναι
πάντοτε ηδονικός: «Ας βουτήξω κατευθείαν στην άβυσσο. Όσο πιο βαθιά, τόσο πιο
καλά. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα. Τίποτα πια δεν με κρατάει!» <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στις εκατό πρώτες σελίδες, η σταδιακή πτώση του Έρβιν
Ζόμερ και η απόλυτη ανατροπή μιας φαινομενικά ήσυχης και ευτυχισμένης οικογενειακής
ζωής. Η ατσαλάκωτη, ικανότατη κι επιδέξια Μάγδα, ο αδύναμος γεμάτο ρωγμές Έρβιν
που με γκαφατζίδικο αυτοσαρκαστικό τρόπο κατρακυλά από σναπς σε τρια μπουκάλια
σναπς. Γκρεμοτσακίζεται από υπόστεγα πανδοχείων, ερωτεύεται –λέμε τώρα- την
βασίλισσα του αλκοόλ, τον κατακλέβουν και κλέβει την Μάγδα ή μάλλον τον εαυτό
του, ξεγελά σαν κατεργάρικο παιδί σύζυγο, αστυνόμους και γιατρούς, συλλαμβάνεται
και κατηγορείται ότι προσπάθησε να σκοτώσει την Μάγδα, φυλακίζεται και παθαίνει
κάτι απείρως χειρότερο, «σωφρονίζεται» ακολουθώντας τους γνωστούς δρόμους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του ναζιστικού σωφρονισμού. Στη Γερμανία τη
δεκαετία του τριάντα, εκτός των εβραίων, αδύναμοι και εξαρτημένοι, οι απόκληροι,
δεν ανήκουν, δεν δικαιούνται να ανήκουν στην σπουδαία άρια φυλή. Ο
ιδρυματισμός, από κάποια στιγμή και μετά παραμένει μονόδρομος, η οικεία
ασφάλεια, η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μιας κόλασης εφόσον ο εχθρός
παραμένει εκεί έξω, πάντοτε εκεί:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Η πολύωρη απομόνωση στο κελί όπου με είχαν και δούλευα
ενίσχυσε μέσα μου μια τάση μόνωσης απ’ τους ανθρώπους’ ήμουνα μια χαρά στο
στενόχωρο δωματιάκι με τις βούρτσες μου, κι όταν σκεφτόμουνα το ανθρωπομάνι στους
πολύβουους δρόμους της γενέτειράς μου, ένιωθα αποστροφή». «Ένιωθα, πράγματι,
πως ποτέ δεν είχα ευχαριστηθεί τη ζωή μου τόσο βαθιά, όσο στη θαλπωρή αυτού του
κελιού».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο Έρβιν Ζόμερ, φυσικά, θα παλέψει και θα ελπίσει, θα
ονειρευτεί και θα αγωνιστεί, θα οργιστεί στην αρχή. Με οξυδέρκεια, απ’ την
πρώτη στιγμή, παρ’ όλη την αρχική μέθη, με παρατηρητικότητα, ειρωνεία προτού να
επικρατήσει η απελπισία και αυτοσαρκασμό στην αρχή. Με μια παιδικότητα μέχρι το
τέλος, με αφηγηματική δεινότητα και σπαρακτική ειλικρίνεια, εξάλλου κι από
ποιον να κρυφτεί;<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το αποτέλεσμα, ένα βιβλίο που είναι μια ζωή και μια
ολόκληρη εποχή. Η ζωή ενός αστού που υπέπεσε σε απίστευτα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>- για την εποχή- αυτοκαταστροφικά
παραπτώματα, αλλά κατόρθωσε πάντοτε να είναι το πείραμα αλλά και ο παρατηρητής.
Και μιας εποχής που συνήθιζε όχι απλώς να κρύβει τους αδύναμους ή τους διαφορετικούς
κάτω από το χαλάκι, αλλά να τους θάβει, ζωντανούς- νεκρούς. Για τον Έρβιν Ζόμερ,
όμως, το αλκοόλ και ο παράδεισός του θα είναι θανατολαγνικά πάντοτε εκεί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ευτυχώς, όμως, ήταν- όταν ήταν παιδί- και τα
βιβλία εκεί, οι Φλωμπέρ, Ντίκενς, Ντοστογιέφσκι, Δουμάς κι Όσκαρ Ουάιλντ. Και ευτυχώς
και για μας, ακόμα και στον επταετή εγκλεισμό του, υπήρχε χαρτί. Για να γράφει
τον «Πότη» και τη ζωή του, για να σκιαγραφεί τα πορτραίτα των συνεγκλείστων του
μ’ αυτό τον αλλόκοτα αποστασιοποιημένο εξαιρετικό αφηγηματικό τρόπο που μόνο απ’
εκείνον θα μπορούσε να εφευρεθεί: στη μια σελίδα και πίσω στην άλλη, ανάμεσα στις
γραμμές της πρώτης και άντε ξανά απ’ την αρχή. «Όπως εκείνος [ο Ντοστογιέφσκι],
είχα πάντα μια ακατασίγαστη έλξη για τις σκοτεινές όψεις της ζωής, για
χαρακτήρες ασταθείς, νοσηρούς, απελπισμένους» ο ίδιος ο Φάλλαντα θ’ αποδεχτεί. «Δεν
έχουν άδικο όσοι τοποθέτησαν αυτό το αριστούργημα δίπλα στον “Παίκτη” του
Ντοστογιέφσκι’ όχι μόνο λόγω της μονολεκτικής αναφοράς σε έναν ήρωα- υποχείριο ενός
ολέθριου πάθους, αλλά και χάρη στην ψυχολογική και λογοτεχνική δεινότητα του
Φάλλαντα» θα πουν [περ. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Untergrund</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Blattle</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">]. Όπως και να ‘χει «ο Πότης»
ήρθε για να προστεθεί μια για πάντα στο Εικονοστάσι των Ταπεινών και Καταφρονεμένων
λογοτεχνικών αγίων της αναγνωστικής μας ζωής, αλλά σίγουρα κάποιος έπρεπε να
καεί σαν λαμπάδα για να λάμψει με την αλήθεια του όταν γίνει γραφή. «Ένας άνθρωπος
“μη μου άπτου”», Χανς Φάλλαντα έστω και ως Έρβιν Ζόμερ’ θ’ αποδεχθεί.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στο μυθιστόρημα δίνει άλλη πνοή το επίμετρο της Έμης
Βαικούση που αναφέρεται στη ζωή του συγγραφέα καθώς και το φωτογραφικό υλικό με
αποσπάσματα απ’ όσα κατά καιρούς έχει πει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJbltZypCTTPyutHHIsHolwOSI5MzZzq_ahna_P4XyJcZB7wCC17yjdwx5fXRVn0m70wXcxYF0nxiXukwgncXe2GsgRn_jNjxoE-dMvuomywKGNvznH4EjXKeC0lcRrNoYonUUIuv-BZc/s1600/potis.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJbltZypCTTPyutHHIsHolwOSI5MzZzq_ahna_P4XyJcZB7wCC17yjdwx5fXRVn0m70wXcxYF0nxiXukwgncXe2GsgRn_jNjxoE-dMvuomywKGNvznH4EjXKeC0lcRrNoYonUUIuv-BZc/s1600/potis.png" /></a></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span><o:p></o:p></span><br />
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-35231697955951439442014-02-06T15:23:00.000+02:002014-02-06T15:24:47.240+02:00Τι θεωρείται “επιτυχία” στο πένθος; Η επιτυχία έγκειται στο να θυμάσαι ή στο να ξεχνάς;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τζούλιαν Μπαρνς «Τα τρία επίπεδα της ζωής». Μετάφραση:
Θωμάς Σκάσσης. Εκδ. «Μεταίχμιο», σελ. 161 <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Όσοι δεν έχουν διασχίσει τον τροπικό της θλίψης δεν είναι
σε θέση να καταλάβουν πως το γεγονός ότι κάποιος είναι νεκρός μπορεί μεν να
σημαίνει ότι δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, δεν σημαίνει όμως και ότι έπαψε να
υπάρχει».<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Τα τρία επίπεδα της ζωής» τα υπογράφει ο συγγραφέας
Τζούλιαν Μπαρνς [«</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">England</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">England</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">», «Άρθουρ και Τζορτζ», «Ένα
κάποιο τέλος», «Ιστορία του κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια», «Ο διανοούμενος στην
κουζίνα», «Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ», «Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια», «Πριν
εκείνη με γνωρίσει»] αλλά τα βιογραφικά είναι διπλά: το δικό του, είθισται να
υπάρχει το βιογραφικό του συγγραφέα, και το δικό της, η Πατ Κάβανα, τον
παντρεύτηκε το 1979 και έζησε μαζί του μέχρι που πέθανε, το 2008. Αλλά και όλα
τα χρόνια μετά. Εκείνο το χρονικό διάστημα που ο χρόνος αρχίζει να μετρά
αντίστροφα, δηλαδή πια ο χρόνος επτά. Θα πρέπει κανείς να έχει βιώσει κάτι
ανάλογο, ειδ’ άλλως, θα πρέπει να αρκεστεί στα μυθιστορηματικά. <o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Βάζεις μαζί δυο ανθρώπους που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ,
και άλλοτε ο κόσμος αλλάζει, άλλοτε όχι. Μπορεί να συντριβούν και να καούν ή να
καούν και να συντριβούν. Μερικές φορές όμως συμβαίνει κάτι πρωτόφαντο και τότε
ο κόσμος αλλάζει. Μαζί, μες στην πρώτη εκείνη έξαρση, την πρώτη εκείνη φλογερή
αίσθηση ανάτασης, είναι καλύτεροι απ’ ό,τι είναι ο καθένας μόνος του. Βλέπουν
μακρύτερα και βλέπουν καθαρότερα»<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στο βιβλίο που αρχίζει παράδοξα με τις πρώτες πτήσεις του
ανθρώπου, με αερόστατο και με πρόσωπα αναγνωρίσιμα και πραγματικά, συνεχείς με «μοιραίες»
συναντήσεις εδάφους για να καταλήξει «κάτω απ’ τη γη» και με άφατο πόνο,
εντελώς πια ανοιχτά, εξομολογητικά και σπαρακτικά.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Τα τρία επίπεδα της ζωής» κατά Μπάρνς: «Το αμάρτημα του
ύψους», «Στην επιφάνεια», «Η απώλεια του βάθους». Όλα συγκλίνουν σε εκείνη τη
μια και μοναδική ευλογημένη συνάντηση που έρχεται για να επαληθεύσει την κατά
Κ.Σ.Λιούις «απαρηγόρητη λαχτάρα της ανθρώπινης καρδιάς για κάτι που δεν ξέρουμε».
Κι επειδή κάποιοι είναι τυχεροί από μας. Για να γίνουν, βέβαια, στη συνέχεια οι
μεγάλοι άτυχοι, οι μεγάλοι τραγικοί της ζωής, γιατί μετά απ’ αυτή τη συνάντηση
τίποτε δεν θα είναι το ίδιο πια. Όπως δεν ήταν το ίδιο μετά από την πτήση με
αερόστατο για τον Φρεντ Μπάρναμπι, τον Φελίξ Τουρνασόν και την Σάρα Μπερνάρ! «Όλοι
ήξεραν ότι ήταν επικίνδυνο». Αλλά «η πτήση με αερόστατο αντιπροσώπευε την
ελευθερία», όσο κι αν «το να μπλέξεις με το πέταγμα σήμαινε να τα βάζεις με το
Θεό». Θα πείτε εύλογα ποια η σχέση της πτήσης με την απώλεια και την ανθρώπινη
φύση. Όμως, εκείνοι οι ελάχιστοι της ευλογημένης συνάντησης έτσι ακριβώς την έζησαν’
σα να πετούν. Για χρόνια, ο έρωτας υπήρξε για εκείνους η- πτήση, εκεί «όπου ο
άνθρωπος είναι απρόσβλητος από κάθε ανθρώπινη εξουσία ή από τις δυνάμεις του κακού,
ενώ ο ίδιος αισθάνεται πως ζει σαν να ήταν η πρώτη φορά». Ακόμα και «στην
επιφάνεια» οι βλέψεις τους είναι υψιπετείς. Μέχρι την πτώση. Ακόμα και στην
περίπτωση που αναγνωρίζεις ότι «όλα αυτά είναι απλώς το σύμπαν που κάνει τη
δουλειά του κι εμείς είμαστε το υλικό πάνω στο οποίο γίνεται αυτή η δουλειά»,
τίποτε, ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν πρόκειται να γίνεις όπως και πριν. Αναφερόμενος
ο Μπαρνς στον «Ορφέα και την Ευρυδίκη" αποδέχεται ότι ακόμα κι αυτό, την
ελπίδα του Κάτω κόσμου, το βάθος, ο πενθών σύγχρονος άνθρωπος την έχει στερηθεί.
Οι αναμνήσεις που αποτελούν, κατά κάποιον τρόπο, ύπαρξη μπορεί να επανέλθουν
αλλά ο πάσχων αγαπημένος ακόμα και απέναντι σ’ αυτές δυσπιστεί. Ακόμα κι η
μνήμη μοιάζει να έχει καεί. Ωστόσο «Όσοι δεν έχουν διασχίσει τον τροπικό της θλίψης
δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πως το γεγονός ότι κάποιος είναι νεκρός μπορεί
μεν να σημαίνει ότι δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή, δεν σημαίνει όμως και ότι
έπαψε να υπάρχει», ισχυρίζεται ο Μπαρνς και το γνωρίζει καλά ο κάθε πενθών.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αφιερώνοντας το τρίτο μέρος του αλλόκοτου και ιδιαίτερου
αυτού βιβλίου που αποτελεί κι ένα δοκίμιο για την ύβρη όσον αφορά την ανθρώπινη
ελευθερία ή την απίστευτα σπάνια σχέση με το άλλο μισό, στην διαχείριση του
πένθους με έναν τρόπο οικουμενικό ακριβώς επειδή επιλέγει με όλη του την
ειλικρίνεια το προσωπικό: <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«“Σε πονάει όσο αξίζει’ έτσι, νομίζω, απολαμβάνουμε κατά
κάποιον τρόπο τον πόνο”. Στο δεύτερο μέρος αυτής της πρότασης είναι που
σκόνταψα’ μου φάνηκε ως αχρείαστα μαζοχιστική. Τώρα ξέρω ότι εμπεριέχει
αλήθεια. Κι αν δεν απολαμβάνει κανείς επακριβώς τον πόνο, αυτός δεν μοιάζει πια
μάταιος. Ο πόνος σου δείχνει ότι δεν έχεις ξεχάσει’ ο πόνος εντείνει τη γεύση της
ανάμνησης’ ο πόνος είναι απόδειξη αγάπης. “Αν δεν είχε σημασία, δεν θα μας ένοιαζε”».
Αποδέχεται αποκαλύπτοντας τις χρησμικές διαστάσεις της γραφής ή της ψυχής. Πριν
από σχεδόν τριάντα χρόνια προσπάθησε σε ένα μυθιστόρημα να φανταστεί πως θα
ένιωθε ένας εξηντάρης που έμεινε χήρος. Η συγγραφική αμφιβολία θα ενσκήψει
αργότερα, όταν το μυθιστόρημά του θα επαληθευτεί στη δική του ζωή: «Ίσως, αντί
να έχω επινοήσει τη σωστή θλίψη για τον μυθιστορηματικό ήρωά μου, είχα απλώς προβλέψει
τα δικά μου πιθανά συναισθήματα- ευκολότερη δουλειά», θα αποδεχθεί.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για την πτήση και για την
πτώση, για τον έρωτα και την αιώνια συνάντηση, για την απώλεια, για τον χρόνο,
τη μνήμη, την τέχνη και τη ζωή. Για το έσχατο καταφύγιο επειδή «σύμφωνα με τον
Τζόνσον, μόνο η εργασία και ο χρόνος αμβλύνουν τη θλίψη» και επειδή «η θλίψη
είναι μια μορφή σκουριάς της ψυχής, στην εξάλειψη της οποίας συμβάλει δια της τριβής
κάθε νέα ιδέα στο διάβα της». Το μεγάλο ερώτημα ωστόσο θα παραμείνει
αναπάντητο: «τι θεωρείται “επιτυχία” στο πένθος; Ή επιτυχία έγκειται στο να
θυμάσαι ή στο να ξεχνάς; Στο να μένεις ακίνητος ή να προχωράς;» Η απάντηση
είναι του καθενός, μπορεί κι αναπάντητη, το βιβλίο παραμένει όπως ξεκίνησε: ανοιχτό,
σα ζωή. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig1w00-W4-NOzS36FfoHC1SuvlFIaB5R4mp_FOlvr3zRNcqAJBxn_Ty48yxjyeL71-Z-Uo0HpnYTbXmmfjKZvnyNrP9D5nEqkHrVjF_CyF8bmEfD2u4jVopnWNuaW8A1MAVpg8RyOfWEE/s1600/barns.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig1w00-W4-NOzS36FfoHC1SuvlFIaB5R4mp_FOlvr3zRNcqAJBxn_Ty48yxjyeL71-Z-Uo0HpnYTbXmmfjKZvnyNrP9D5nEqkHrVjF_CyF8bmEfD2u4jVopnWNuaW8A1MAVpg8RyOfWEE/s1600/barns.png" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"></span><o:p></o:p></span> </div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-42107953979188152842014-01-30T21:07:00.001+02:002014-01-30T21:07:49.080+02:00οι εμιγκρέ και τα ελάχιστα εκείνα που αντέχουν στο χρόνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Οι εμιγκρέ» της Ελένης Λόππα. Εκδ. «Γαβριηλίδη», σελ. 159</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"></span> </div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"></span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Τι περίεργους κύκλους κάνει η ζωή, σκεφτόταν, καθώς την
κοίταζε να μιλά με τόσο πάθος. Πώς ξαφνικά εισβάλει το παρόν στο παρελθόν και
αντίστροφα, κι εμείς μπλεγμένοι σ’ ένα περίπλοκο γαιτανάκι γυρίζουμε
ασταμάτητα, περιστρεφόμαστε σαν τους δερβίσηδες, μη μπορώντας να βάλουμε τέλος
στις αέναες περιστροφές, μέχρι το θάνατό μας! Κι ανάμεσά μας, άλλα πρόσωπα μπερδεύονται
στους κύκλους μας, έρχονται και χάνονται, σαν τους κομήτες. Ο Μπορίς, η Νίνα, τώρα
η Πάολα… Αχ, να μπορούσε κανείς να κρατήσει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>για πάντα κάποιες μαγικές στιγμές…<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Να μπορούσε να μιλήσει ξάστερα στον άλλον και να του πει,
με παιδική αθωότητα, χωρίς να φοβάται, μήπως φανεί στα μάτια του υπερβολικός ή
αδύναμος: «Ναι, σε θέλω. Μείνε μαζί μου» ή «Πάρε με μαζί σου». Και η στιγμή η
μαγική να συμπίπτει ακριβώς χρονικά με την επιθυμία του άλλου. Όμως… χανόμαστε
σε ασύμπτωτους χρόνους ή φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο μιας απόφασης».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στο καινούργιο της βιβλίο η Ελένη Λόππα, «Οι εμιγκρέ»,
«Ιστορίες ανθρώπων» όπως η ίδια το αποκαλεί, τρεις ιστορίες που αποτελούν
πορτραίτα της Πάολας, του Μπορίς και της Ελένης, αλλά που κάλλιστα θα μπορούσαν
να αποτελούν και ένα μεταμοντέρνο σπονδυλωτό μυθιστόρημα, διασώζει μέσα από
τους ήρωές τους και τις εκούσιες ή ακούσιες μετακινήσεις τους έναν αιώνα ζωής.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στην πρώτη ιστορία, «Η ιστορία της Πάολας, όπως την
αποκαλεί, η ηρωίδα της ξεκινά από το Βουκουρέστι του Τσαουσέσκου, διαφεύγει με
ταξιδιωτικό πούλμαν και ζητά πολιτικό άσυλο στην Κωνσταντινούπολη, μεταφέρεται για
ελάχιστο χρόνο στη Ρώμη για να καταλήξει στην Νέα Υόρκη, στην πολυπόθητη
Αμερική. Με αγωνία και αγώνα, με τύψεις, αφήνει πίσω της [μέχρι να τους καλέσει
κοντά της] την μάνα της και την κόρη της, κατορθώνει να διεκδικήσει την δική
της ζωή. Στην πορεία, βεβαίως κερδίζοντας την πολυπόθητη ελευθερία της,
πληρώνει στο ακέραιο το τίμημα: δεν ακολουθεί τον αγαπημένο της, στερείται την
γλώσσα της και την χώρα της, δουλεύει σκληρά και βιώνει στο έπακρον την
μοναξιά.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στην δεύτερη ιστορία, «Η Ιστορία του Μπορίς», το Βουκουρέστι
θα είναι και πάλι η αφετηρία, μόλις αρχίζουν τα δύσκολα, αλλά ο Μπορίς θα
καταφύγει στο Παρίσι ως φοιτητής. Εκεί, παρά την αυτοεξορία του,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σαφώς όλα θα είναι πιο εύκολα, θα βιώσει κι
εκείνος, βεβαίως, πολλά: τον χωρισμό του από την Πάολα, τον πρώτο του έρωτα.
Τις πολιτικές αναταράξεις, τον πόλεμο, γιατί όχι; με το Αλγέρι, μόλις που
διασώζεται την τελευταία στιγμή, και μιαν ιδιότυπη μοναξιά.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στην τρίτη ιστορία, «Η Ιστορία της Ελένης», οι συνθήκες
θα είναι ακόμα πιο σύνθετες, η Ελένη θα φύγει από την Βουλγαρία πριν από την
έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ακολουθώντας στο Παρίσι τον Αλέξιο που
αποσχηματίζεται για χατίρι της, με τα δυο παιδιά. Εκεί, θα ζήσει έναν πόλεμο,
τον Χίτλερ στη γαλλική πρωτεύουσα, μετά μια έντιμη σχεδόν αποστειρωμένη ζωή. Θ’
ανοίξει τα φτερά της στο σχέδιο και στη μόδα, θα ξαναγυρίσει στην πατρίδα για
να αποχαιρετήσει τη μάνα της, νεκρή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αρχή των πάντων, ο πατέρας της πανταχού παρούσας,
διακριτικά αόρατης αφηγήτριας. Και μια σειρά από γράμματα της Πάολας στα ρουμανικά.
Για να τον ξανασυναντήσει στον χρόνο, αφού δεν μπορεί να τον έχει εφόσον είναι
απών, δηλαδή, νεκρός, στο παρόν, θα τον αναζητήσει στο παρελθόν του. Η γλώσσα
θα αποτελέσει πατρίδα για κείνην, κι έτσι θα συναντήσει η αδελφή της και η
μητέρα της στο Βουκουρέστι την Πάολα. Για τον θείο Μπορίς και άκουγε και τον
γνώρισε κιόλας, είχε από εκείνον μια πορσελάνινη κούκλα, όσο για την Ελένη
υπήρξε κι αυτή φίλη της αδελφής του Μπορίς, δηλαδή, σχεδόν συγγενείς.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στην πολυεπίπεδη αφήγησή της όλα συμβιώνουν και απλώνονται
αρμονικά σαν ζωή. Με όλη την ομορφιά ή τη βία, τη μαγεία και τις αντιξοότητες,
τις ανατροπές και τις αντιφάσεις. Εξάλλου μιλάμε για όντως ζωή: Για την εξορία
ή αυτοεξορία των ηρώων, τη μοναξιά και τις αντιξοότητες αλλά παράλληλα και για
την ίδια την Ιστορία που καθορίζει προσωπικές ιστορίες, ζωές. Κι έτσι με
αναγνωστική απόλαυση ζούμε στην πρώτη ιστορία, ένα υπέροχο Βουκουρέστι με τα
μνημεία του και τους καλλιτέχνες μέσα στον ιστορικό ζόφο της εποχής. Την
Βουλγαρία λίγο πριν από τον δικό της κομμουνισμό με τις εκκλησίες και με τις
μικρές καθημερινές τελετουργίες. Το Παρίσι κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,
το Παρίσι με ανοιχτή πληγή το Αλγέρι, το Παρίσι τον Μάη του ’68, το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παρισινά καφέ και την ιστορία τους, τους
συγγραφείς, τους καλλιτέχνες, τους μουσικούς, την τζαζ και τα ρεύματα που
ξεκίνησαν απ’ εκεί και καθόρισαν μιαν εποχή, ακόμα και την δική μας εποχή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αλλά το σπουδαιότερο νήμα του βιβλίου είναι οι χρονικές
συγκυρίες, ο τρόπος που σμίγουν για να χαθούν άνθρωποι και αγάπες μέσα στον
χώρο και στον χρόνο, οι προσωπικές επιλογές που κάναμε και δεν κάναμε, τα ρίσκα
που πήραμε ή δεν πήραμε, οι δυο ιστορίες, αυτές της Πάολας και της Ελένης που
εντέλει διασταυρώνονται μέσα από την ιστορία του Μπορίς.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η τολμηρή Πάολα που μπορεί να ξέφυγε από τον ζόφο της
πατρίδας της αλλά δεν τόλμησε να τον ακολουθήσει στο Παρίσι και η «τυχερή-
άτυχη» Ελένη [κι αυτό το τυχερή- άτυχη μέσα σε εισαγωγικά] που τον γνώρισε
αργά.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η συνάντησή τους που κάνει τις τρεις ιστορίες μια
Ιστορία, τα όσα ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν, εν τέλει, ποτέ:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εκεί, καθισμένες η μία απέναντι στην άλλη,
άρχισαν να αφηγούνται τις ζωές τους, λες και γνωρίζονταν χρόνια. Στην αρχή πιο
συγκρατημένα, ύστερα πιο ελεύθερα. Αναφέρθηκαν στη φυγή τους και στους λόγους
που τις ανάγκασαν να απομακρυνθούν από τις πατρίδες τους, στις πρώτες
προσπάθειες και δυσκολίες εγκλιματισμού και προσαρμογής στη νέα πατρίδα, στον
πόνο της ξενιτιάς, στη νοσταλγία που τις κυρίευε, όταν σκεφτόταν τα αγαπημένα
πρόσωπα που άφησαν πίσω τους, και άλλα και άλλα…»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η εσωτερική κι εξωτερική εξορία και στις τρεις ιστορίες
είναι το νήμα, και μαζί με τους κεντρικούς ήρωες, την Πάολα, τον Μπορίς, την
Ελένη, κι άλλοι πολλοί: <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Όπως η Σανέλ, έτσι και η Ελένη χρησιμοποίησε στο ατελιέ
της Ρώσους εμιγκρέ. Υπήρχε άλλωστε κάποια κοινή μοίρα, σε άλλο βέβαια επίπεδο,
με αυτούς. Έτσι αισθανόταν η Ελένη. Ήταν άνθρωποι που έφταναν από τη χώρα τους
ή από τις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ, πολιτικοί πρόσφυγες, φυγάδες ή
αυτοεξόριστοι, άνθρωποι φοβισμένοι, ταπεινωμένοι χωρίς γλώσσα, στέγη και
χρήματα, που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή. Θεωρούσε, λοιπόν, η Ελένη ότι
μπορούσε να συμβάλει, δίνοντάς τους εργασία, στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής
τους. Η Γαλλία εξάλλου εκείνη την εποχή ήταν η πιο φιλόξενη χώρα, χάρις σε μια
δημοκρατική και φιλελεύθερη παράδοση, και ενσωμάτωνε στους κόλπους της όλους
τους κατατρεγμένους».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο που εγκιβωτίζει τον
χώρο, τον χρόνο, ζωή και ζωές. Με προβληματισμούς που πάντοτε θα υπάρχουν για
να μας γδέρνουν κρυφά και να μας πονάνε:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">«Από τη μια αρνούμαστε μια πρόκληση και από την άλλη
υποφέρουμε που την αρνηθήκαμε κι αυτή η άρνηση μπορεί να μας καταβάλει μια
ολόκληρη ζωή. Γιατί η ζωή φεύγει τόσο γρήγορα, σαν όνειρο, και δεν
προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε την αξία της, την αξία κάποιων συγκυριών,
γεγονότων, συναντήσεων. Κι όταν γίνει αυτό, έχουμε φτάσει ήδη στο τέρμα. Τι
φενακισμός!»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Και με την αποδοχή ότι εν τέλει, ό,τι μπορούμε κάνουμε, η
ζωή δεν είναι πρόβα, όσα αντέχει στον καθένα μας η ψυχή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Μια μικρή σημείωση για το τέλος. Η Ελένη Λόππα ήδη από το
πρώτο της βιβλίο «Τ’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης» [Γαβριηλίδης, 2011]
απέδειξε ότι έχει τον τρόπο να αναδεικνύει τα ουσιαστικά της ζωής και να την
διασώσει μυθιστορηματικά μέσα από τη λογοτεχνία. Διασώζοντας έτσι αγαπημένους,
εκείνα τα ελάχιστα που αντέχουν και πρέπει ν’ αντέξουν στον χρόνο, εποχή. <o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxeAl2885a0d6PN-X3WRVM8lEfrtqEC6PH3PCaKhfIXZVTRqXgqe5osBRpToWRWdzTOUFZ9X2NyOEa5QifdXokE05SEGsKXAkWhD1iy1lbJ7GGrjUmuvaOc5BXxga-P3mdDanyd5jo22c/s1600/emigre3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxeAl2885a0d6PN-X3WRVM8lEfrtqEC6PH3PCaKhfIXZVTRqXgqe5osBRpToWRWdzTOUFZ9X2NyOEa5QifdXokE05SEGsKXAkWhD1iy1lbJ7GGrjUmuvaOc5BXxga-P3mdDanyd5jo22c/s1600/emigre3.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-24429334744777918352014-01-25T14:29:00.001+02:002014-01-25T14:29:58.500+02:00 Ποιος φταίει αν εμείς/ φεύγουμε μ’ άδεια χέρια;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ποια είναι η αλήθεια στο «Μπολερό» της Ελένης
Γκίκα;<o:p></o:p></span></sup></div>
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></sup><br />
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></sup><sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Της Χρύσας Σπυροπούλου για το βιβλίο «Το
μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ», εκδ. Καλέντη<o:p></o:p></span></sup><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"></span></sup><br />
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η παρέα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας-
και όχι μόνο, γιατί η Ελένη επιδίδεται με επιτυχία και σε άλλα λογοτεχνικά είδη
όπως στην ποίηση- μεγάλωσε το 1997 όταν κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αλήθεια,</i> <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τα τρως ακόμα τα νύχια σου;</i> από τις εκδόσεις Φιλιππότη, αλλά και η
συλλογή διηγημάτων με τίτλο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Όνειρα από </i></span></sup><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><sup><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Toplexil</span></sup></i><sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">,
από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Έκτοτε, η συγγραφική της πέννα δουλεύει αδιάλειπτα
και αναπαριστά εικόνες και σκέψεις, πολυμορφικές παρουσίες παρόντων και απόντων
προσώπων, ονειρικές εκφάνσεις και μορφές που ανακύπτουν από τους σκιερούς και
ομιχλώδεις χώρους του ασυνειδήτου. Γραφή ευαίσθητη, ποιητική, ενίοτε κρυπτική
και υπαινικτική, δεν αφήνει ασυγκίνητο τον αναγνώστη.<o:p></o:p></span></sup></div>
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έτσι,
μετά από την έκδοση δώδεκα μυθιστορημάτων, το δέκατο τρίτο της με τον
αινιγματικό τίτλο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το Μπολερό δεν ήταν του
Ραβέλ </i>(Καλέντης 2013), έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι τίποτε δεν είναι
δεδομένο, και άρα η ιστορία που ακολουθεί διαθέτει ποικιλία ερμηνειών και
στάσεων. Η αλήθεια των πραγμάτων είναι μια κινούμενη άμμος, μεταβαλλόμενη και
αναπροσαρμοζόμενη διαρκώς. <o:p></o:p></span></sup><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ας περιοριστούμε, ωστόσο, στο τελευταίο της
μυθιστόρημα, για το οποίο συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ. Διαβάζοντάς το, ο
αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρίσκεται
μπροστά σε παζλ, σε μια σύνθεση την οποία καλείται να ολοκληρώσει, τοποθετώντας
το κάθε μέρος του στη σωστή θέση. Εν τω μεταξύ, οι εικόνες, που εμπεριέχουν
συγχρόνως ποιητικότητα και αφαιρετικότητα, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συνιστούν έναν κατακερματισμένο κόσμο, στον
οποίο ο προσωπικός λόγος ενώνεται, συνδέεται με σπουδαίους συγγραφείς,
μουσικούς, αλλά και σύμβολα της μυθολογίας. Ενδεικτικά, αξίζει να αναφερθούν τα
ονόματα των: Γκαίτε, Μπόρχες, Ίαν Μακ Γιούαν, Δάντη, Ουγκώ, Ιουλίου Βερν, Μάργκαρετ
Μίτσελ με το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Όσα παίρνει ο άνεμος</i>,
Χώθορν με το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Άλικο γράμμα</i>, Λιούις
Κάρολ με την <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων</i>,
τον Ρουμί και τους στίχους του: «Το απέραντο Έλεός Του/ μας προσφέρει τα
πάντα./ Ποιος φταίει αν εμείς/ φεύγουμε μ’ άδεια χέρια;»(σ. 74).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η αναζήτηση της ταυτότητας, προσφιλές θέμα
της Ελένης Γκίκα, επιτείνεται με το απόσπασμα από την Αλίκη στη χώρα των
θαυμάτων: «Ποια είσαι;» ρωτάει η κάμπια την Αλίκη. Κι εκείνη απαντάει: « Δεν
ξέρω, κύριε. Ξέρω τουλάχιστον ποια ήμουν όταν ξύπνησα το πρωί, αλλά όμως έχω
αλλάξει πολλές φορές από τότε». Εδώ, όμως, και ο μύθος του Ορφέα και της
Ευρυδίκης, της Αριάδνης, και οι χθόνιοι θεοί. <o:p></o:p></span></sup></div>
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, όπως και στα υπόλοιπα
έργα της Γκίκα υπάρχει η έννοια της αναζήτησης, αναζήτηση ταυτότητας, του
νοήματος της ζωής, της αλήθεια, αλλά και η αναζήτηση του εταίρου, ενώ η
προσδοκία για την αιώνια επιστροφή έρχεται και επανέρχεται, χωρίς ωστόσο, να
δίδονται πολλές υποσχέσεις. Άλλωστε, τίποτε δεν είναι βέβαιο και όλα βρίσκονται
υπό αμφισβήτηση. Σε κάποιο σημείο διαβάζουμε: « Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε
στο χρόνο είναι εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ…» (σ. 22), αλλά που δεν τα
γνωρίζουμε και άρα αν υπάρχουν, υπάρχουν όσο εμείς τα σκεφτόμαστε και τα
φανταζόμαστε.<o:p></o:p></span></sup><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η αφήγηση είναι το αποτέλεσμα της γυναικείας
φωνής, ενός προσώπου που αγαπά την ζωή και αναζητεί τις τεχνικές εκείνες με τις
οποίες θα μπορέσει να εκφράσει το πάθος της γι’ αυτήν, για να ζήσει και να
απολαύσει αυτό που δεν φαίνεται, εκείνο που θα ήθελε να υπάρχει και να φωτίζει
την καθημερινότητα, να διαλύει την πλήξη και τη μοναξιά. Τα ερωτήματα και η
διττή πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιχνίδι γι’ αυτό που
υπάρχει και γι’ αυτό που φανταζόμαστε και επιθυμούμε. Άραγε τι είναι ο κόσμος;
Μήπως αυτό που βλέπουμε ή εκείνο που ονειρεύτηκε η πεταλούδα; Μήπως πρόκειται
για ένα όνειρο, για σκιές, όπως διατυπώθηκε από τον Σαίξπηρ; Το μόνο σίγουρο είναι
ότι για τους ήρωες της Γκίκα η ζωή είναι ένα μυστήριο, ένα αίνιγμα, ένας
γρίφος. <o:p></o:p></span></sup></div>
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Οι πρωταγωνιστές αυτού του μυθιστορήματος
είναι η Εκάτη -Ουλρίκα και ο Μιχαήλ –Σεμπάστιαν. Αξίζει να παραμείνουμε στα
ονόματά τους για λίγο για να καταλάβουμε και τα μυστικά του βιβλίου. Μην
ανησυχείτε, δεν θα τα αποκαλύψω όλα…. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
Εκάτη, λοιπόν, ήταν χθόνια θεότητα, η θεά της μαγικής τέχνης στον Κάτω Κόσμο,
το μοναδικό παιδί των Τιτάνων Πέρση και Αστερία. Από τους γονείς της
κληρονόμησε δυνάμεις στη γη, τη θάλασσα και τον ουρανό. Βοήθησε τη θεά Δήμητρα
στην αναζήτηση της Περσεφόνης, και μετά την επανένωσή τους έγινε σύντροφος της
Περσεφόνης και σύντροφος του Άδη. Σε αγάλματα απεικονίζεται με τρία κεφάλια,
τρίμορφη, κάτι που παραπέμπει και στην πολυπλοκότητα των ηρώων της Γκίκα. Το
όνομα Ουλρίκα στα σκανδιναβικά σημαίνει «ευγενής/ πλούσιος κυβερνήτης/
άρχοντας», στα αγγλικά σημαίνει «η δύναμη του λύκου».<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το όνομα Μιχαήλ σημαίνει «Ποιος είναι όμοιος
με τον Θεό;»· ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ήταν ο πρώτος των αρχόντων, ο άρχων, ενώ
Σεμπάστιαν είναι το λατινικό όνομα του Σεβαστού. Άρα τα δύο αυτά ονόματα
παίζουν με το θέμα της ευγένειας του άρχοντος, του υπέρτατου όντος, του θανάτου;
Όλα είναι υποθέσεις και ο αναγνώστης μπορεί να αυθαιρετεί. Σημασία έχει τι
εισπράττει από την ανάγνωση του μυθιστορήματος, εφ’ όσον όλα είναι ρευστά και
τίποτε δεν εκλαμβάνεται ως απολύτως αληθές. <o:p></o:p></span></sup><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Εκάτη-Ουλρίκα μεγαλώνει σ’ ένα ξενοδοχείο,
σ’ ένα χώρο που δεν είναι φυσιολογικό να μεγαλώνουν παιδιά. Το «ξενοδοχείο»
περιλαμβάνει το «ξένο» και το «περαστικό», το «εφήμερο», όπως είναι και η ζωή
μας, μολονότι επανέρχεται είτε αυτούσιο είτε συγκαλυμμένο το νιτσεϊκό « ό,τι
γεννιέται, γεννιέται ξανά»(σ. 47). Η Εκάτη κατασκευάζει κούκλες, μάσκες, δηλ.
αντίγραφα ανθρώπων, γίνεται μια μικρή θεά- όπως είναι και ο συγγραφέας, ο
οποίος κατασκευάζει το δικό του σύμπαν. Η Εκάτη αναζητεί την ετερότητα
μοναχικά, στον υπολογιστή, όχι στην πραγματική ζωή, αλλά σε μια φανταστική/
εικονική «χώρα», όπου νιώθει περισσότερο ασφαλής. Έγνοια της, ανικανοποίητη
καθώς είναι με τα δεδομένα της καθημερινότητας, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να επικοινωνήσει με κάποιον που δεν υπάρχει,
να συνομιλήσει με κάποιον που δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Εμπόδιο στο να προχωρήσει
στη ζωή της είναι οι ενοχές που αισθάνεται για το θάνατο της μητέρας, ενώ
ρίχνει τις ευθύνες στον πατέρα της. <o:p></o:p></span></sup></div>
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ωστόσο, το μυθιστόρημα αυτό έχει κι άλλα
πρόσωπα: την Νίκη, τον Τάκη, την Χάνα. Έχει κανείς την αίσθηση, όμως, ότι αυτά
τα πρόσωπα δεν είναι παρά οι εκδοχές, οι πολλές μορφές της Εκάτης-Ουλρίκα, που
συναντούν τους λογοτεχνικούς ήρωες μεγάλων συγγραφέων, αλλά και
μουσικοσυνθέτες, όπως ο Σοπέν, ο Μάλερ, ο Ραβέλ με το Μπολερό του, ο Βάγκνερ
και ο Μπραμς με το Γερμανικό Ρέκβιέμ του. <o:p></o:p></span></sup><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Πολυεπίπεδο μυθιστόρημα <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ</i>, ενώνει και συγχέει το πραγματικό με
το πλαστό, το φανταστικό, διατρέχει και ξεκλειδώνει, χωρίς να απογυμνώνει από
το μύθο τους, σελίδες λογοτεχνικές, παρτιτούρες, μας ταξιδεύει στο εδώ και στο
εκεί, σ’ αυτό που φοβόμαστε να αντικρίσουμε, στον άλλο μας εαυτό, αυτόν τον
οικείο και συγχρόνως άγνωστο. <o:p></o:p></span></sup></div>
<sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Ελένη Γκίκα έχει άνεση να γράφει, να
δημιουργεί παράλληλους και επάλληλους κόσμους, να δίνει ζωή στους εσωτερικούς
δαίμονες, να τους σχηματοποιεί και να τους αποδίδει με ποιητικότητα. Αγαπάει το
ωραίο και το περιγράφει αντλώντας εικόνες από τη φύση, εικόνες του εφήμερου,
αλλά κι αιώνιου. Γι’ αυτό οι μυγδαλιές, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι
ροδακινιές, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι κερασιές, οι
αρμπαρόριζες, οι κατιφέδες, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι δυόσμοι, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι βασιλικοί συμπληρώνουν την ιστορία. Κι όλα
αυτά, έμψυχα- οι ήρωές της- και υλικά, έχουν την ίδια μοίρα: είναι εφήμερα
όμορφα…<o:p></o:p></span></sup><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">Το
Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ </span></sup></i><sup><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;">μπορεί με την
κατηγορηματικότητα του τίτλου να αποκλείεται η αντίθετη άποψη, ωστόσο οι
ιστορίες του- γιατί η ιστορία δεν είναι μόνο μία-ενέχουν την άρνηση και την
κατάφαση μαζί.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></sup></div>
<sup></sup><br />
<sup><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip4Q_lvDJ8Z5R27kmF3bFbZq9iA8nJm2eoalj-V4uiCLA479Jpx_7Hdqml4GpDG4aS1VPqE91Gpn01Rxo5wnuqBaVyaNCP_OqCWH7OIU7bCUvTl9HaSF6Xa48-zVax0hMe_aBNJVf4uaY/s1600/b189063.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip4Q_lvDJ8Z5R27kmF3bFbZq9iA8nJm2eoalj-V4uiCLA479Jpx_7Hdqml4GpDG4aS1VPqE91Gpn01Rxo5wnuqBaVyaNCP_OqCWH7OIU7bCUvTl9HaSF6Xa48-zVax0hMe_aBNJVf4uaY/s1600/b189063.jpg" /></a></div>
<o:p></o:p></sup><br /></div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-61728122378194710502014-01-25T10:34:00.003+02:002014-01-25T10:34:48.080+02:00Η επαλήθευση της αφήγησης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Τα πορφυρά πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν. Μετάφραση: Ιοκάστη
Καμμένου. Επίμετρο: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Εκδ. «Κίχλη». σελ. 205<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Σύντομα
τα έχασε όλα’ όλα, εκτός από το σημαντικότερο: την ξεχωριστή ψυχή του που
πετούσε ψηλά». <o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Έτσι «χαμένοι» ξεκινούν στη νουβέλα του Ρωσοπολωνού
Άλεξάντρ Γκριν, όλοι στην αρχή: ο Λόνγκρεν ο ναύτης ο οποίος επιστρέφοντας δεν
βρίσκει πια να τον περιμένει στο κατώφλι η αγαπημένη του Μαίρη, και η μικρή Ασσόλ,
η κόρη του. Και στην άλλη άκρη του ορίζοντα ένας μικρός Γκρέυ, ο οποίος θα
βρίσκει τα πάντα σε έναν πίνακα απ’ όπου έρχεται κατ’ επάνω του ένα ιστιοφόρο
με ολάνοιχτα τα πανιά, κρατώντας μια γεύση απ’ το μέλλον αλλά δεν θα κρατάει
για πάντα όταν είναι τόσο νωρίς.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Πες μου, γιατί δεν μας αγαπάνε;»<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Αχ, Ασσόλ, μήπως ξέρουν ν’ αγαπούν; Πρέπει να ξέρεις ν’
αγαπάς, κι αυτοί δεν μπορούν να το κάνουν».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο Λόνγκρεν που φτιάχνει παιχνίδια-καράβια για να ζήσει
την Ασσόλ, της οποίας «η πραγματικότητα είχε μπλεχτεί με το υπερφυσικό» εξ’ αρχής,
και θα έρθουν γι’ αυτό αντιμέτωποι με όλη την δυσπιστία, την μωρία και την
χλεύη του κόσμου. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αφορμή, η προφητεία του περιηγητή Έγκλ. Ποιητής και μάγος,
γνωστός συλλογέας τραγουδιών, μύθων, παραδόσεων και παραμυθιών ο Έγκλ, θα
διαβλέψει για την Ασσόλ ένα αλλόκοτα θαυμαστό μέλλον: ένα καράβι με το οποίο θα
‘ρθει για να την πάρει κάποτε ο πρίγκιπάς της και θα ‘χει, σαν το παιχνίδι που
πήρε η όχθη μόλις αυτή τη στιγμή, πανιά πορφυρά. Κι απ’ αυτήν ακριβώς τη στιγμή
θ’ αρχίσει για τον μικρή Ασσόλ και «η ασύνειδη προσμονή μιας θαυμάσιας
ευλογημένης μοίρας». Ο πατέρας της θα συνηγορήσει στο παραμύθι του Έγκλ, ένας ζητιάνος
θα το διαδώσει μετά στο χωριό, με αποτέλεσμα η Ασσόλ να γίνει για όλους και
μέχρι να μεγαλώσει «η σαλπαρισμένη Ασσόλ», για να το επαληθεύσει κάποτε, επτά
χρόνια μετά, κάποιος καπετάνιος Γκρέυ. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Γιατί την ίδια εποχή, κάπου στον κόσμο και μακριά από την
Καπέρνα, ο Γκρέυ, μεγαλώνει στο σκοτεινό και μεγαλοπρεπές πατρικό του και
αποφασίζει από έναν πίνακα να γίνει καπετάνιος. Εξάλλου «Του άρεσαν οι πίνακες
που δεν συνοδεύονταν από εξηγήσεις και επιγραφές, καθώς η εντύπωση που
προκαλούν είναι απαράμιλλα πιο ισχυρή. Το περιεχόμενό τους, απαλλαγμένο από τις
λέξεις, γίνεται απέραντο, επιβεβαιώνοντας κάθε εικασία και σκέψη».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Παιδί με δική του έντονη εσωτερική ζωή, αναλαμβάνει κατ’
αρχάς να επαληθεύσει και την προσωπική, οικογενειακή τους προφητεία. Για ένα
κρασί εξαιρετικό που περιμένει κάποτε έναν Γκρέυ για να το πιει όταν θα βρεθεί
στην παράδεισο. Φεύγει, λοιπόν, στα καράβια σαν ναύτης στην αρχή, αναζητώντας
αυτό-που-θα-γίνει-για-κείνον-ο-παράδεισος. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Την Ασσόλ θα την συναντήσει σαν την κοιμωμένη βασιλοπούλα,
ακριβώς να κοιμάται, όχι τα επτά χρόνια της προφητείας αλλά εκείνο το πρωί που
θα την πρωτοβρεί στο ίδιο σημείο που κάποτε η μικρή Ασσόλ είχε χάσει για λίγο
το καραβάκι –με-τα-πορφυρά-πανιά-παιχνίδι. Στο μεταξύ θα έχει γίνει ένα
ξεχωριστό πλάσμα που θα αφουγκράζεται τα πουλιά, τα φυτά και τα ζώα στη σιωπή. «Ήξερε
και της άρεσε να διαβάζει, αλλά και στα βιβλία, όπως και στη ζωή της, διάβαζε
κυρίως ανάμεσα στις γραμμές», όπως θα φροντίσει ο Γκριν να μας πει και ειδικά
γι’ αυτό το πρωί, που θα ξυπνήσει σαν την Αλίκη στη χώρα του παραμυθιού, κυριολεκτικά
μια άλλη: «Ήταν σαν να ξύπνησε από την χειροπιαστή πραγματικότητα σε μιαν άλλη,
ακόμη πιο ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη». Και<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>«Από εκείνη τη στιγμή δεν την άφησε πια καθόλου η αίσθηση μιας
θριαμβευτικά πλούσιας συνείδησης του κόσμου».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Στο μεταξύ, υπομονετικά και λες με αόρατη πολύχρωμη
κλωστή μοιάζει να έχει ολοκληρωθεί με μικρές σοφές ακριβείς βελονιές το κέντημα
του κόσμου.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο Γκρέυ που έχει γίνει καπετάνιος στο Σεκρέτ και θ’
ακούσει την προφητεία στην ταβέρνα του χωριού, θα σπεύσει να κάνει το Σεκρέτ
πορφυρό, αγοράζοντας δυο χιλιάδες μέτρα μεταξωτό. Η Συνάντηση, εξάλλου, όπως και
η αγάπη είναι μεταμορφωτική και για τους δυο, ο συγγραφέας το γράφει και το
υπαινίσσεται με άπειρους θαυμαστούς τρόπους: <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ό,τι περίμενε τόσον καιρό και με τόση θέρμη έπαιρνε
σάρκα και οστά εκεί, στην άκρη του κόσμου»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ήταν σαν να τον είχε καλέσει κάποιος, αλλά να είχε
ξεχάσει ποιος και πού»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Καθώς λοιπόν δεν έχουν όνομα, μένουν για πάντα έξω από
τις λέξεις αλλά και πέρα από κάθε έννοια, σαν την αίσθηση ενός αρώματος»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Περιμένω, βλέπω και σύντομα θα γνωρίζω»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Όλα πάνω της κοιμόνταν: τα σκούρα μαλλιά της κοιμόνταν,
η φούστα της κοιμόταν, το ίδιο και οι πιέτες της φούστας της. Ακόμη και το
χορτάρι δίπλα στο σώμα της έμοιαζε να λαγοκοιμάται…»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Μια έντονη ροπή προς το ασυνήθιστο τον κατέβαλε ξαφνικά»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Έβγαλε από το δάχτυλό του το παλιό πολύτιμο δαχτυλίδι,
σκεπτόμενος, και όχι αδικαιολόγητα, πώς μπορεί με αυτόν τον τρόπο να υπαγόρευε
στη ζωή κάτι σημαντικό, σαν την ορθογραφία, ας πούμε».<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η αφήγηση θα φτάσει, φυσικά, έως εκείνον, στρεβλή:<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Δεν μπορεί να είναι άλλη από τη “Σαλπαρισμένη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">A</span><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">σσόλ»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Πριν από εφτά χρόνια είχε μιλήσει στην ακροθαλασσιά με
έναν άντρα που ήταν συλλογέας παραδοσιακών τραγουδιών»,<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">αλλά «από τη στιγμή που είδε τα μάτια της Ασσόλ, όλη η
στενοκεφαλιά της διήγησης του Μέννερς ξεθώριασε»<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Και «από εκείνη τη στιγμή και εξής τον είχε κυριεύσει η
επίγνωση μιας καταπληκτικής ανακάλυψης, σαν τη σπίθα στο γουδί της πυρίτιδας
του Μπέρτολντ- μια από εκείνες τις εκρήξεις της ανθρώπινης ψυχής από τις οποίες
απελευθερώνεται ακτινοβολώντας η φωτιά».<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αλλά την ίδια επίδραση θα έχει η Συνάντηση ή η αναμονή της
και για τους δυο:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Μέσα της, λοιπόν, υπάρχουν δυο κοπέλες, δυο Ασσόλ
μπερδεμένες σε μια υπέροχη αταξία. Η μία είναι η κόρη του ναυτικού, του
χειροτέχνη που κατασκευάζει παιχνίδια, η άλλη είναι ένα ζωντανό ποίημα με όλα
τα θαύματα των παρηχήσεων και των εικόνων του, με μια μυστήρια γειτνίαση
λέξεων, στην αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς, καθώς το ένα χύνεται πάνω
στο άλλο»-<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Ό,τι περίμενε τόσον καιρό και με τόση θέρμη έπαιρνε
σάρκα και οστά εκεί, στην άκρη του κόσμου».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το ερωτικό παραμύθι τους θα έχει αίσιο τέλος, άξιο να το
τραγουδούν τα παιδιά και οι μεγάλοι στο μέλλον:<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Έτσι τα ‘φερε η τύχη, όπως λένε κι οι άνθρωποι που ξέρουν
να διαβάζουν και να γράφουν, και ο Γκρέυ και η Ασσόλ βρήκαν ο ένας τον άλλον,
ένα πρωινό μιας ημέρας του καλοκαιριού με τόσα μοιραία γεγονότα».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η πραγματικότητα θα πάρει άλλη όψη, «ζούσε στο μακάριο
ύψος ενός πνευματικού οράματος, από το οποίο μπορούσε σαφώς να αντιληφθεί όλους
τους υπαινιγμούς και τα νεύματα της πραγματικότητας». Και θ’ αλλάξει μια για
πάντα και η αντίληψη για το πραγματικό: «Αυτό που κάνω υπάρχει, όπως η παλιά
αντίληψη για το όμορφο και το άπιαστο, το οποίο στην πραγματικότητα, είναι τόσο
χειροπιαστό και πιθανό, όσο μια βόλτα στην εξοχή».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η ελεύθερη βούληση, - εξάλλου, αυτό δεν λένε και οι
γραφές; είμαστε ανελέητα ελεύθεροι να επιλέξουμε και το καλό και το κακό; - θα ωθήσει
τον αποφασιστικό Γκρέυ να ολοκληρώσει το θαύμα: «Βλέπετε πόσο στενά δεμένες
είναι εδώ η μοίρα, η βούληση και οι ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων; Πηγαίνω σ’
αυτήν που περιμένει και μπορεί να περιμένει μόνο εμένα, ενώ εγώ δεν θέλω καμία
άλλη παρά μόνον αυτή, και τούτο ίσως επειδή, χάρη σ’ αυτή, συνειδητοποίησα μιαν
απλή αλήθεια, ότι τα λεγόμενα θαύματα πρέπει εμείς οι ίδιοι να τα
πραγματοποιούμε».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι όσο για όλους εμάς, το θαύμα της αγάπης έχει πολλές μορφές,
ο Γκριν μας παρηγορεί: «Όμως υπάρχουν κι άλλα, το ίδιο μεγαλειώδη θαύματα: ένα
χαμόγελο, η ευθυμία, η συγχώρεση και.. πού και πού μια σωστή κουβέντα». Το ίδιο
θαύμα που μεταμόρφωσε και την μητέρα του Γκρέυ από μια ανόητη πλούσια σε μια
γυναίκα σπλαχνική που προσεύχεται έστω και μέσα από το χρυσό κλουβί: «Ευλόγησον
του θαλασσοπόρους, τους ταξιδιώτες, τους ασθενείς, τους βασανισμένους, τους
αιχμαλώτους, και τ’ αγόρι μου».<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Μια ιστορία που είναι αναλόγως με τον αναγνώστη:
παραμύθι, ρομαντική, οντολογική, θεολογική, θαλασσινή, μαγική και μαγευτική.
Ένα αλλόκοτο φαινομενικά απλό κείμενο 150 σελίδων που συνεχίζεται και πίσω και
κάτω από τις γραμμές, υπάρχει πριν από την αρχή και εξακολουθεί να γράφεται και
να μας επηρεάζει και πέρα απ’ το τέλος. Καθόλου τυχαίες οι «παρεξηγήσεις»
ανάγνωσης που έχουν συμβεί: ταινίες και κριτικές που την κάνουν να γίνεται ο άλλος.
<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο συγγραφέας της, άλλωστε, έχει φροντίσει να την
επαληθεύσει με την δική του ζωή: με πολλά βάσανα και διακυμάνσεις, φυγές
συνεχείς, από το σχολείο, μέχρι τη φυλακή, απ’ το καράβι και μέχρι το σπίτι των
συγγραφέων. Επαληθεύοντας την άρρητη προφητεία να διαβαστεί όπως του αξίζει,
αφού πια πεθάνει.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Όμως, όσο ζούσε αξιώθηκε το πιο ουσιαστικό: να συλλάβει
μιαν άλλη πραγματικότητα και να στήσει την δική του «Γκρινλάντια», να φτιάξει
έναν κόσμο που είναι τόσο αληθινός όσο η αγάπη και η αναγνώριση, να στήσει μια
όντως Συνάντηση.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Τα πορφυρά πανιά» έχουν την δυνατότητα της επαλήθευσης,
σε κάθε παράγραφο, κάθε στιγμή. Κάθε κύμα, κάθε παιχνίδι και κάθε πουλί
διασώζουν κάτι από το άδηλο κι άρρητο της αιώνιας αφήγησης. Ένα αριστούργημα
που παραμένει ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία, μπορεί να σ’ αλλάξει και να σε κυνηγά
για καιρό , να σου υπενθυμίζει του καθενός μας την «ασύνειδη προσμονή μιας
θαυμάσιας ευλογημένης μοίρας» που μπορεί να είναι τόσο απλά και «μια πλούσια
συνείδηση του κόσμου». Και μπορεί ν’ αρχίσει ακριβώς εκεί όπου φαίνεται ότι
τελειώνει κάθε πραγματικό, γιατί υπάρχει εκείνο –που-μπορεί-να-μη-φαίνεται-ωστόσο-είναι-πιο-πραγματικό-απ’-το-πραγματικό:
«Σύντομα τα έχασε όλα’ όλα, εκτός από το σημαντικότερο: την ξεχωριστή ψυχή του
που πετούσε ψηλά». Κι ο Γκριν αυτό το γνωρίζει καλά, στην Γκρινλάντια οι
άνθρωποι πετούν και βαδίζουν επάνω στο νερό, στο δικό του το σύμπαν οι ήρωες βιώνουν
εμπειρικά και καθημερινά, και επειδή το πιστεύουν, το θαύμα. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η εξαιρετική έκδοση συνοδεύεται και με ένα επίμετρο που
αστράφτει κι αποτελεί σπουδαίο αναγνωστικό οδηγό. Μας υπογραμμίζει, δηλαδή, το
ότι η αφήγηση είναι σε επτά κεφάλαια, επτά χρόνια μέχρι την επαλήθευση της προφητείας
που αποτελεί και επαλήθευση της ίδιας της αφήγησης.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η αφήγηση, όπως και
η ποίηση, έχει την δυνατότητα ενίοτε να είναι και χρησμική. Και κάποιοι ποιητές
και αφηγητές φαίνεται τούτο να το γνωρίζουν.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG1FHbe0AavPQb_jeHMMPGED7zN0uqkg_5UnIZJ6pY4VzgTZuNlAYE1yPCdH_vKtAR25RJVOvtIOP9-3usu6jQB4lRXDqxFaxSwfk9r5wBnqa4soVlZT4atHDnKupXClZu2OjxVeKYglA/s1600/porfirapania.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG1FHbe0AavPQb_jeHMMPGED7zN0uqkg_5UnIZJ6pY4VzgTZuNlAYE1yPCdH_vKtAR25RJVOvtIOP9-3usu6jQB4lRXDqxFaxSwfk9r5wBnqa4soVlZT4atHDnKupXClZu2OjxVeKYglA/s1600/porfirapania.jpg" /></a></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Palatino Linotype","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Palatino Linotype","serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-53678179997170004002014-01-22T11:19:00.001+02:002014-01-22T11:19:10.199+02:00σαν φόνοι σε οπερατική σκηνή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"><o:p> </o:p></span></b></div>
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Γράφει
η Πέρσα Κουμούτση<o:p></o:p></span></b><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">για
«Το Μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» της Ελένης Γκίκα, εκδόσεις Καλέντη.<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Κατά
καιρούς πολλοί συγγραφείς έχουν επιχειρήσει να συγγράψουν νουάρ μυθιστόρημα,
πολλοί μάλιστα πιστεύουν ότι έχουν πετύχει τη ‘συνταγή’ απλά και μόνο γιατί
εντάσσουν στα μυθιστορήματα τους αστυνομική πλοκή. Αντιθέτως, το βιβλίο
της Ελένης Γκίκα, αν και δεν στηρίζεται στη κλασσική δομή ενός νουάρ
μυθιστορήματος, δεν ακολουθεί δηλαδή την πεπατημένη τακτική των αστυνομικών
μυθιστορημάτων, ή το αξιακό εκείνο σύστημα που φέρνουν τα μυθιστορήματα της
αστυνομικής λογοτεχνίας: αυτό της εξιχνίασης του μυστηρίου, ούτε καταλήγει με
τις καθιερωμένες συλλήψεις ή την καταδίκη του δράστη, το βιβλίο περιλαμβάνει
όλα εκείνα τα στοιχεία που το κατατάσσουν και σε αυτό το είδος, επιβεβαιώνοντας
παλαιότερες υποψίες μου ότι η Ελέη, όχι μόνο μπορεί να γράψει νουάρ, αλλά ότι
και ιδιοσυγκρασιακά της ταιριάζει γάντι.</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Το βιβλίο με τον
ευφάνταστο τίτλο « Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ» αποτελεί το 13 μυθιστόρημα
της συγγραφέως και είναι ένα βιβλίο που κινείται περίτεχνα σε δυο επίπεδα ή
αλλιώς στηρίζεται σε δυο κεντρικούς άξονες. Εκείνο της Ιστορίας με ιώτα
κεφαλαίο, και εκείνο της ιστορίας, ή του μύθου των κεντρικών ηρώων της. Κι
ανάμεσα τους 21 πρόσωπα που δολοφονούνται με ένα περίεργο και επαναλαμβανόμενο
μοτίβο και πάντα σε αρχαιολογικούς χώρους, νεκρομαντεία, αρχαία θέατρα,
ιστορικά μνημεία εκεί ή όπου αλλού «η πύλη του Άδη είναι ανοικτή», όπως
αναφέρει η ίδια. Οι 21 αυτοί φόνοι θα μπορούσαμε να πούμε οτι απαρτίζουν
τους κρίκους της αλυσίδας εκείνης που όχι μόνο συνενώνει τις δυο ιστορίες, τη
μικρή και τη μεγάλη- αλλά τα πρόσωπα με τις καταστάσεις, κυρίως όμως το
παρελθόν με το παρόν, γιατί όπως υποστηρίζει η ίδια στο βιβλίο της, «το
παρελθόν μας ενυπάρχει στο παρόν, και είμαστε ότι αφήνουμε πίσω μας.»</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Έτσι, το κάθε
έγκλημα που διαπράττεται στο σήμερα, αντικρίζει σε ένα άλλο που διαπράχθηκε στο
χθες. Μαζί τους και η σφραγίδα ενός παγκόσμιου μουσικού συνθέτη που εμφανίζεται
επίσης με έναν παράδοξο τρόπο: μέσω μιας παρτιτούρας που αφήνει πίσω του ο
δολοφόνος. κατ αυτόν τον τρόπο, ο κάθε φόνος αποτελεί μια τραγική και συνάμα
‘διαφωτιστική’ στιγμή, αφού ο αναγνώστης εκτός από το ειδεχθές του θανάτου,
έρχεται σε επαφή με λαμπρά έργα παγκόσμιων συνθετών της προκλασικής, κλασικής
και της μπαροκ μουσικής. Ακολουθεί για παράδειγμα τις μουσικές του Φιλιπ
Τέλεμαν, Βάγκνερ, Ραβέλ, Μπραμς, Βιβάλντι, Ελίζαμπεθ ντε λα Κλερ, Μότσαρτ,
Σούμαν, Μπραμς , Σούμπερτ Όφενμπαχ, Μιχαήλ Πρετόριους, Χίλντεργκαρντ, Σκαρλάτι
και άλλων. Μέσω των φόνων η Ελένη μας τους ανασυστήνει, αποκαλύπτοντας
σταδιακά, εξελικτικά το πορτραίτο των θυμάτων, αλλά κατά κύριο λόγο εκείνο του
θύτη που είναι ταυτόχρονα και θύμα. Ο καθένας δηλαδή από τους φόνους αποτελεί
ένα μικρό κομμάτι από το μεγαλύτερο παζλ της ιστορίας ή του μύθου αλλά και του
προσώπου που τους διαπράττει. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Ωστόσο στο
βιβλίο της Ελένης οι φόνοι δεν είναι αυτοσκοπός, είναι απλώς η αφορμή για να
στοχαστούμε την αναπόδραστη μοίρα του ανθρώπου. Ούτε έχει στόχο, όπως
ίσως ανέφερα νωρίτερα, να εξιχνιαστούν τα εγκλήματα που παρεμπιπτόντως
παρουσιάζονταν τόσο ποιητικά σαν να ήταν θάνατοι πάνω σε μια οπερατική σκηνή,
οι φόνοι υπάρχουν εκεί ως πλαίσιο της ιστορίας των κεντρικών ηρώων και ως
υπογράμμιση του αξιώματος ή της πεποίθησης, αν θέλετε, ότι η ιστορία μας
ακολουθεί, κι ότι συχνά πληρώνουμε εν αγνοία μας τις αμαρτίες εκείνες που
κουβαλάμε από τους άλλους ή πως οι ζωές μας δε μπορεί παρά να επηρεάζονται τα
μέγιστα από το παρελθόν που μας κληροδοτείται. Με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να
πούμε ότι οι φόνοι πέρα από την πραγματική τους διάσταση διατηρούν και ένα
συμβολικό ρόλο, υπάρχουν περισσότερο ως ένα τρόπο εξιλέωσης και κάθαρσης, παρά
τιμωρίας. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Και στο
ενδιάμεσο όλων αυτών, οι σκέψεις/ο στοχασμός της ίδιας της συγγραφέως πάνω στη
ζωή και το θάνατο, τη μνήμη και τη λήθη, τον έρωτα και τη δικαίωση ένα τρίπτυχο
που διαρκώς επαναλαμβάνεται στα έργα της – άλλωστε όπως υποστηρίζει η ίδια, «η
μοίρα αρέσκεται στις επαναλήψεις.»</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Κι όπως όλα,
διαθέτουν δυο ταυτότητες, την αντικειμενική και την υποκειμενική, ή αλλιώς
εκείνη που μας δίνουν, και εκείνη που επιλέγουμε και που μας καθορίζει ως
συμπεριφορές ή ως ψυχοσύνθεση, το ίδιο συμβαίνει και με το ζευγάρι των βασικών
ηρώων που ακούει σε δυο ονόματα, το πρώτο που αντικρίζει στο πρόσωπο και το
άλλο στο προσωπείο, ή αλλιώς στο ρόλο και την ιδιότητά τους, γιατί , για τη
συγγραφέα όλοι φέρουμε δυο ταυτότητες εκείνη που μας έδωσαν και εκείνη που
επιλέγουμε να γίνουμε, και τίποτα δε συμβαίνει τυχαία. Και η τραγικότητά τους
είναι ότι δεν ξεφεύγουν από την ιστορία, ούτε από τη καταγωγή ή τη μοίρα τους.
Οι κεντρικοί ήρωες, παγιδευμένοι σε ένα ρημαγμένο ξενοδοχείο που ζωντανεύει με
τον καιρό και σε ένα παλιό πυργόσπιτο της Μάνης με γκρεμισμένες τις πολεμίστρες
συναντιούνται για να επιβεβαιώσουν αυτήν την τραγικότητα , δέσμιοι καθώς είναι
της για πάντα και ανίκανοι να ξεφύγουν από τα δίκτυα της. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Το νέο βιβλίο
της πολυγραφότατης Ελένης Γκίκα, καταδύεται στον κόσμο της τέχνης, της ιστορίας
και της μνήμης, σμιλεύοντας περίτεχνα την πραγματική και την ιδεατή τους
διάσταση. Η Ελένη Γκίκα είναι μυθιστοριογράφος η οποία δεν αφήνει τίποτα
στη τύχη του, εξυφαίνει έναν μύθο γοητευτικό για να υπογραμμίσει για άλλη μια φορά
το αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου που επωμίζεται την ιστορία, τη δική του αλλά
και των προγόνων του, τη δική του μοίρα αλλά και των συνανθρώπων του, τα δικά
του λάθη του αλλά και εκείνα των προκατόχων του, σαν να μη μπορεί να
αποδεσμευτεί από αυτά, εκτός ίσως με το θάνατο που στο βιβλίο της Ελένης, όπως
προανέφερα, παίζει το ρόλο της κάθαρσης, της λύτρωσης, αλλά συνάμα και μιας
σπουδαίας σύνθεσης. Και βέβαια, όλα αυτά πάντα δοσμένα από μια οπτική ξεχωριστή
και πρωτότυπη, αφήνοντας το αναγνώστη να συμπληρώσει τις ψηφίδες του μωσαϊκού
που δημιουργεί η ίδια για να τον παρακινήσει να λύσει ο ίδιο το μυστήριο, να το
εξιχνιάσει όπως νομίζει ή κρίνει ο ίδιος. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Το Μπολερό δεν
ήταν του Ραβέλ» είναι ένα ευφάνταστο, στοχαστικό βιβλίο γραμμένο σε γλώσσα
ποιητική, συμβολική, με εικόνες που παρά τη σκοτεινότητα τους κρύβουν πίσω τους
φως και καλαισθησία, αναδεικνύοντας και πάλι το αιώνιο δίπολο της ζωής: τον
έρωτα και τον θάνατο μόνο που στο συγκεκριμένο βιβλίο εμφανίζονται μαζί με δυο
νέους συμπρωταγωνιστές: τη Νέμεση και το Χρέος </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Επιστρατεύοντας
τον συμβολισμό, κυρίως στα ονόματα, στους τόπους που επιλέγει ως σκηνικό των
φόνων, τον τρόπο που διαπράττονται δίνει την ολοκληρωμένη εικόνα των
πρωταγωνιστικών μορφών, αλλά και του δικού της πνευματικού κα ψυχικού τοπίου,
αφήνοντας σ’ έναν κάπως πιο θολό ορίζοντα τα υπόλοιπα πρόσωπα και τις πράξεις
του παρελθόντος που δεν έγιναν ποτέ παρελθόν. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Τελειώνοντας,
επιτρέψτε μου να παραθέσω δυο από τις πάμπολλες ρήσεις που ξεχώρισα
/σταχυολόγησα και που με συγκίνησαν, «Να μη μισείς τον εχθρό σου γιατί γίνεσαι
κατά κάποιον τρόπο σκλάβος του. το μίσος σου δε θα σε ικανοποιήσει περισσότερο
από τη γαλήνη σου.» ή «τίποτα δεν χτίζεται πάνω σε πέτρα, όλα πάνω στην άμμο
χτίζονται, όμως το χρέος μας είναι να χτίζουμε σαν να ήταν η άμμος πέτρα.» </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Νομίζω πως αυτές
δυο ρήσεις ιδιαίτερα η δεύτερη αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του μυθιστορήματος και
την αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου. είναι όμως αφορμή και για μας να
στοχαστούμε, πού και τι ακριβώς είναι αυτό που κτίζουμε στο διάβα της ζωής μας
και ποιοι θα είναι οι αποδέκτες του, αλλά και οι πληρωτές του χρέους, γιατί η
ψυχή δεν μπορεί να δραπετεύσει από τη μοίρα της και όλα συμβαίνουν μια φορά για
να επαναληφθούν ξανά και ξανά, να μείνουν αιώνια. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDDvqkv7VGYPYpB9UChrz4lE3CIg_NodD_1qQEYBKdMPC9Dt_7NA_et8kxaqslGZnW4k-Jti2bbDQs9z_l8ytgvw2ydNEx5-tTp23nTm15OqdvUYvWBsVOgeoGRrECI5M7GsqGjKuYAs4/s1600/bolero1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDDvqkv7VGYPYpB9UChrz4lE3CIg_NodD_1qQEYBKdMPC9Dt_7NA_et8kxaqslGZnW4k-Jti2bbDQs9z_l8ytgvw2ydNEx5-tTp23nTm15OqdvUYvWBsVOgeoGRrECI5M7GsqGjKuYAs4/s1600/bolero1.jpg" height="187" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip4Q_lvDJ8Z5R27kmF3bFbZq9iA8nJm2eoalj-V4uiCLA479Jpx_7Hdqml4GpDG4aS1VPqE91Gpn01Rxo5wnuqBaVyaNCP_OqCWH7OIU7bCUvTl9HaSF6Xa48-zVax0hMe_aBNJVf4uaY/s1600/b189063.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip4Q_lvDJ8Z5R27kmF3bFbZq9iA8nJm2eoalj-V4uiCLA479Jpx_7Hdqml4GpDG4aS1VPqE91Gpn01Rxo5wnuqBaVyaNCP_OqCWH7OIU7bCUvTl9HaSF6Xa48-zVax0hMe_aBNJVf4uaY/s1600/b189063.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span> </div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7159742040471248923.post-67568657338631008582014-01-21T09:08:00.001+02:002014-01-21T09:08:20.634+02:00το μυστικό ήταν στο παγωτό και στην αρχιτεκτονική<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ»<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Πάντα όταν είναι να μιλάω για κάτι δικό μου είμαι
αμήχανη. Ίσως γι’ αυτό και να γράφω. Για να πω εκείνα που με βαραίνουν αλλά
περισσότερο για να τα βρω.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Θα ορκιζόμουν ότι αυτό εδώ το βιβλίο υπήρξε παιχνίδι.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ένα παιχνίδι αλλόκοτο ή μάλλον ένα βιβλίο- παιχνίδι,
εξάλλου από παιδάκι έτσι το έμαθα το παιχνίδι, σαν διάβασμα. Θέλω να πω ότι
θέλοντας και μη, με απίστευτη έκπληξη, με χαρά παιδική, ήταν σα να το διάβαζα
από κάπου αράδα – αράδα, με την πρώτη του αράδα τόσο αλλόκοτα απολαυστική.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Έντεκα χρόνια πριν και στην παλιά πόλη της Ρόδου, ντάλα
Ιούλης, - ο μήνας που φοβάμαι κι ωστόσο επάνω του πάω όπως συνηθίζουμε να
πηγαίνουμε κατά πάνω στον χαμό,- περίμενα έναν φίλο. Και μ’ έστησε. Για να σπρώξω
τον χρόνο στο καφενείο όπου ήμουν είπα να κάνω αυτό που ξέρω από παιδί για τα
δύσκολα και τις ώρες της αμηχανίας, να φάω δηλαδή παγωτό. Κι έτσι βρέθηκα –
στημένη κατ’ αρχάς από το ραντεβού μου- να τρώω ένα απίστευτα σοροπιασμένο
μπολερό! Και ακριβώς την ώρα που με πλησίαζε το ραντεβού μου, σημείωνα στην
χαρτοπετσέτα, έτσι για να μη το ξεχάσω σαν γεύση, «Το μπολερό δεν ήταν του
Ραβέλ». <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εάν δεν με είχε στήσει το ραντεβού μου, εάν είχα
παραγγείλει καφέ και όχι το καταπραυντικό παιδικό παγωτό, δεν θα είχα πέσει
ποτέ πάνω στο μπολερό. Και φυσικά δεν θα είχα συναντηθεί ποτέ με την ιστορία-
μπολερό.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αλλά και όσα ακολούθησαν ήταν ομοίως νομοτελειακώς αλλόκοτα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η ιστορία ήρθε αργά, καταδεχτικά. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εξάλλου ήδη το κρατούμενο ήταν ένας τίτλος. Και η μουσική
σιγουριά. Καθώς και μια νουάρ υπόσχεση από κάπου μακριά.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Τα υπόλοιπα, ήταν ο τόπος. Χαρισμένος κι αυτός.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δεν το θυμάμαι ποιο καλοκαίρι μετά, βρέθηκα με τον Κώστα
τον Μουρσελά στην Πάρο, και για μια μέρα στο ξενοδοχείο που είχε στήσει με την
πρώτη γυναίκα του «πέθανε γι’ αυτό το ξενοδοχείο», μου είπε χαρακτηριστικά. Ένα
κτήριο λαβυρινθώδους και μπορχικής ομορφιάς. Με μια φύση μακριά από τους
τουρίστες. Έχω μανία με τα αναστημένα κτήρια, το κατάλαβα αμέσως πως αυτό το
ξεχασμένο ξενοδοχείο θα με στοιχειώσει, όπως κατάλαβα ότι εδώ ακούγεται καλά
και καθαρά εκείνο το μπολερό.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κι έτσι ένα χρόνο προτού φύγει ο πατέρας μου, βρέθηκα
μαζί με την Πέρσα στα Χαριά. Χρόνια το έψαχνα το πυργόσπιτο. Αλλά εκείνο με
καταδέχτηκε ουρανοκατέβατο με ενδιάμεσο την Σοφία την Ταράντου, για χρόνια η
διπλανή μου στο γραφείο, δεν είναι πια, κανένας δεν είναι πια.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Λενάκι, σου βρήκα
εκείνο που ψάχνεις! Το πυργόσπιτο! Μόλις άνοιξε, δηλαδή παρανόμως αλλά μίλησα
και μπορείς να πας και να μείνεις!» όταν κάτι είναι δικό σου ή ήρθε η ώρα του,
είναι σα ν’ ανοίγουνε ξαφνικά οι ουρανοί. Ε και πήγαμε. Με την Πέρσα. Κι είδα
και το δεύτερο χώρο. Είδα το σπίτι του Σεμπάστιαν. Έχοντας επίγνωση όμως ότι θα
είναι και το τελευταίο ταξίδι. Το διαισθανόμουν. Μετά άρχισαν τα όργανα’
επώδυνα! Και ο οικειοθελής εγκλεισμός.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Έτσι το επόμενο Καλοκαίρι και αφού είχε φύγει ο μπαμπάς
μου, είπα να φύγω κι εγώ από τη ζωή μου, όσο πιο μακριά. Και όσο να ‘ναι, το
μπολερό εκείνο βοήθησε. Είχα τον τίτλο, δηλαδή το βιβλίο, το μόνο που έμενε
ήταν να το ξεθάψω ή να… συντονιστώ. Είχα ήδη τον τόπο, ένα πυργόσπιτο με
γκρεμισμένες τις πολεμίστρες και ένα μισοκατεστραμμένο ξενοδοχείο, Είχα τα
πρόσωπα, ένα τετράδιο με τα διπλά ονόματα, προσωπεία και πρόσωπα, και με τις
συγγένειες, οικογενειακά δέντρα, όλα άσχετα από τα προσωπικά, Είχα τις
μουσικές, άλλο τετράδιο, συνθέτες και παρτιτούρες, Βρήκα και όλα τα
αρχαιολογικά, νεκρομαντεία πιο πολύ με δέος για τα αρχιτεκτονικά. Είχα και έναν
εμφύλιο μέσα μου, κι ακόμα ερωτηματικά «ποιος έκαψε τότε το Κορωπί», είχα
νεκρούς και την γιαγιά μου με το πρώτο ηλεκτροσόκ αναγνωρίζοντας τον σκοτωμένο
αδελφό της σε ομαδικό τάφο. Είχα και εκείνη την βεβαιότητα πως όλα είναι
αλυσίδα, δεν σπάει ακόμα και όταν σπάμε, στρώθηκα λοιπόν σα να παίζω
επιτραπέζιο ή σκάκι, οι κινήσεις σαν από μόνες τους, δικό μου τίποτα, ούτε
καρδιά, ούτε προσωπικά.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Εκείνη έφτιαχνε κόσμους ολόκληρους με τα χέρια της.
Εκείνος, μουσικές. Εκείνη είχε κόκκινα μαλλιά. Αυτός, χρέος και βάρος. Εγώ,
τίποτα απ’ αυτά.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το μόνο δικό μου ήταν η μανία μου με τον Μπόρχες. Σα να
τον είχα καταπιεί.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Το δύσκολο ήταν να γραφτούν τα τετράδια. Η ιστορία μετά
ήταν εύκολο να ζωντανέψει ή να γραφτεί. Τρία κεφάλαια πριν το τέλος, κατάλαβα
ότι όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ’ την αρχή. Το μυστικό ήταν εντέλει στην
Αρχιτεκτονική. Ο παλιός πύργος και το ρημαγμένο ξενοδοχείο έπρεπε να είναι νεκρομαναντεία,
Αχέροντας, νεκρός χωροχρόνος που έπρεπε να αναστηθεί από τον Μπόρχες και από
την Μουσική. Έζησα μια νύχτα απόλυτου τρόμου. Άχρηστος κόπος, φοβόμουν. Για να
αξιωθώ κατόπιν το απόλυτο δέος. Ήταν αρχιτεκτονικά νεκρομαντεία που είχαν
περιγραφεί σαν πύργος και σαν ξενοδοχείο στην αρχή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Φυσικά, η εκδίκησή του που υπήρξε το μπολερό του Ραβέλ
έγινε παγωτό της άφεσης στην πόλη των ιπποτών. Είμαι τους ελέους και όχι της
δικαιοσύνης, το έχω ξαναπεί.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Έτσι, όταν το τέλειωσα «έπαιξα», είπα της Αρετής. Η Αρετή
Κολλάτου είναι η επιμελήτριά μου, «και όμως εσύ είσαι αυτή», επέμενε όταν το
διάβασε η Αρετή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Είμαι δεν είμαι, αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι ένα
βιβλίο που μου χαρίστηκε. Μαζί με τους εκδότες μου, εκείνη την δύσκολη,
ανυπόφορα επώδυνη εποχή. Ο μπαμπάς μου φεύγοντας μου έστειλε τον Αλέξανδρο και
την Κέλλυ ως αδελφή. Τα υπόλοιπα, ήταν πια ο δρόμος μου κι ήταν εύκολα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Έτσι σήμερα, είναι μια βραδιά που στήθηκε με αγάπη αλλά
πάνω απ’ όλα με εκτίμηση, η Πέρσα και η Χρύσα είναι αιώνες τώρα στη ζωή μου, η
Αγγέλα, από την πρώτη στιγμή, σπαθί. Κι ο Μήτσος, Δημήτρη μ’ αρέσει το Μήτσος,
δεν τα μασάει τα λόγια του, μου έβγαλε μια απόκρυφη οικειότητα από την πρώτη
στιγμή.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η Μηλίτσα συνειδητοποίησε πως πέρσι επίσης στις 20 του
Γενάρη και πάλι χωρίς επιδίωξη, είχε γίνει εκείνη η αποκαλυπτική συνάντηση-
παρουσίαση για την Γυναίκα της Βορινής Κουζίνας στο Κορωπί. Κι εγώ ως
δεισιδαίμων γνήσια τσογαδόρος ζωής, χαιρόμουν μια ήδη προκαθορισμένη συνάντηση.
Ο μπαμπάς και εκείνος που έφυγε κάποιο Γενάρη- είμαι σχεδόν σίγουρη, έχουν
φροντίσει γι’ αυτήν.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Πολλά είπα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Θα ‘θελα μόνο να σας ευχαριστήσω για την αγάπη και πάνω
απ’ όλα για το ότι μου επιτρέπετε την εκτίμηση τόσα χρόνια σ’ αυτήν την
αλλόκοτα μίζερη ξαφνικά ζωή.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αγγέλα, Πέρσα, Δημήτρη, Χρύσα,<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Αλέξανδρε, Κέλλυ, Αρετή, Βασιλική, Βίκυ, Δήμητρα,<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ευγνώμων! <o:p></o:p></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Σας ευχαριστώ όλους, πολύ. Είμαι αργόστροφη και θέλω
χρόνο, εσείς οι φίλοι μου είστε ο χρόνος μου, και σας ευχαριστώ πάρα πολύ! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsnVTMoK_3tGMrzDcpELrNfAPcdP2g4BuF_yt5u-G5LFOH5iNoLGWrexDSMSwUVgZ_2WrdzuxluY9-0CCYHJVR4E7_Tvk_GsJELK5Nv8piNnJ1rc_iC407gj4iTHLftaAeD069sPUCXxg/s1600/bolerokelli.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsnVTMoK_3tGMrzDcpELrNfAPcdP2g4BuF_yt5u-G5LFOH5iNoLGWrexDSMSwUVgZ_2WrdzuxluY9-0CCYHJVR4E7_Tvk_GsJELK5Nv8piNnJ1rc_iC407gj4iTHLftaAeD069sPUCXxg/s1600/bolerokelli.jpg" height="212" width="320" /></a></div>
<o:p></o:p><br />
</div>
</div>
alefhttp://www.blogger.com/profile/06131011915716929700noreply@blogger.com